дамка ж.
дамкав прид.

дамка (ж.)

Оди и живеј со дамки на челото, со проклетството на бога и народот!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
ТЕОДОС: Кој знае колку време ќе се матка онаа фатена во рацете со таа дамка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Проштавај, чорбаџи, не сум видела, една мала дамка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Погледај, отвори очи, види колкава дамка си оставила на левиот џам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
По тоа влезе, зашара со батеријата наоколу и во еден момент кога светлината го закачи малку, Мече за миг му го виде лицето: под убава светла коса, сега извиткана во кадри, го гледаше по малку горделиво лице, посипан со сиви дамки.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Истрив рака во прашината на ќумурот и ја премачкав мачката преку светлата дамка под увото.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Под црвната и маслена шапка меката светла сламена коса му пагаше преку стаоречките очи, длабоко пропаднати, жолти и полни со темни дамки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Правилно тркалестото лице на месечината полека раснеше зад покривите; со своите дамки таа ми личеше на безгрижен човек со избричена глава, каков што гледаше од фирмата на продавницата со лотарија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ристе ја постави молбата. Суло го има чеканот за дамка, а Ристе десетина товари штици недамкосани, та „ако е кабил“ да дојде утре Сулоага да ја удри дамката да не ги носи Ристе на каракулот и да не плати кочан.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се згрчи зад куп тули и остана неподвижен и самиот како дел од сивите урнатини, безобличен на круговите на џебните светилки, за подвижните светкави дамки зад него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Им ги покажав дамките на секирата и им кажав зошто дождот се цеди од мојот таван а не низ долгото грло на олукот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Коњак“, побара и остана неподвижен, со забуцани прсти во косата, загледан во дамките на нечистиот чаршав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Двата светлосни прорези молеа и не му беа туѓи; над нив по челото, како жолти печати на еден процес, лежеа порано незабележени дамки.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во собата, под прозорецот со неколку матни дамки од месечината, некој јачеше од задоволство, додека шишкањето на ќебето и чаршавите го избезумуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Дојдов тука“ , рече брат му. „Ти знаеш дека не пијам.“ Беше изменет и изгледаше како некој друг, непознат за Отец Симеон; имаше закажарени дамки на образите, проредена, нејака коса, тапа брада под белите усни.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но во детството тој веруваше во легендите на својата земја: езерските пастрмки имаа црвени дамки на крлушките од крвта на ослепените очи на Самоиловите војници; во некој бунар тропаше срцето на светецот Климент; Крале Марко со една рака дигал биволска запрега за да им го покаже на јаничарите патот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Едвај се забележува на белузлавата земја Едип како разлеана дамка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Луѓето зборуваат дека никогаш порано вакво нешто не се случило; никогаш ваква дамка и немаштија не удрила како сега.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Лицето како да му беше составено само од брчки и дамки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Од мртвата овца и од кучето, освен крвавите дамки по снегот, не беше останало ништо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Повеќе