ќе (чест.) - оди (гл.)

Чувствував како се потам под мишките и под грбот и одбивав колку што можам повеќе, дури грабајќи ја чинијата и тргајќи ја од себе, но тоа не ја обесхрабри тетка ми Марија да се наведне над масата и со сета сила да ми го стави парчето месо во чинијата, при што стомакот го макна во нејзината недојадена чинија со супа, но до крајот на вечерта воопшто не забележа дека под папокот ѝ се налепиле неколку зрна ориз.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вели ќе одел со овчарите, па што му даде господ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Овде треба да се изјасниме кој за која земја ќе оди, за која држава сака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На тие кад'ните мажот им и кад'ните сос них заминуват низ неговото село и ќе одат на лов.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се насмеа Мехмед-паша: „Кога ќе одиш по вторпат, ќе ти дадам еден гаваз, па да видиш како портите уште од далеку ќе ти ги отворат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Заклах едно теленце, рекол, та да ве почестам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Зар со сиот памет ќе одиш пак кај тој...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ма кај ќе одиме со вреќа сега?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ништо, ќе одам. Не е толку големо лошото да го земе Николаќија отколку да не изгори!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Јас ѝ припаѓам на оваа партија, вели, и ако е потребно ќе одам да се борам и на Пелопонез, а не само овдека, во Егејска Македонија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Стана? Ајде, симни се долу, уште малку ќе одиме на гости кај тетка ти Марија, - рече и се затвори внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
236 Во текот на припремите за операцијата Хелиум поради недостаток од оружје и воена опрема, а како резултат на големиот прилив на нови борци, било одлучено од страна на мисијата Spike “сите пратки од оружје и муниција за Македонија ќе одат за Brasenose кој има три илјади невооружени повторувам невооружени луѓе.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
ЗАФИР: (Додека девојките пеат).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
„Затоа ли плачеше? Глупости! Одговори ми како што треба млада госпоѓице, инаку ќе одиш внатре, дома, и тоа веднаш!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Заврши војната, а уште многу животи ќе одат курбан...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Покрај кралицата и – 7 февруари На лекување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го молев Симона да одиме до гробиштата. Тој велеше дека бездруго ќе одиме, но вистински одлагаше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Теми го погледна Влатко - погледот искажуваше задоволство дека ќе одат заедно на екскурзија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во јули и август ќе одите со комарници на глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
КАТА: Ами утре, мори, ќе одиме; да е за повеќе време јас би те пуштила. Оди сега! (Ана излегува плачејќи).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Додека нѐ држат нозете ќе одиме по нашите мажи. Потоа ќе појдеме кај валијата и ќе се жалиме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вака, кога сите сме си заедно, си се сакаме и не ни е толку важно колку сме сиромашни, дали немаме што да јадеме, дали ќе одиме во диско, или пак во парк.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Важи – прифати Огне, а Борче не изгледаше многу одушевен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Врне, се збунил некој. - Да си поседиме суви под двоколкиве, лошо кашлам. Ќе одиме подоцна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немало да има ни граѓански отпор, ни борба за човечки права, ниту Роза Паркс ќе седнела на предно автобуско седиште резервирано за белци, ниту Кенеди ќе ги добиел изборите, ниту Мартин Лутер Кинг ќе држел историски говори, ниту Врховниот суд ќе ја укинел расната сегрегација по училиштата и универзитетите, ниту ќе се случел маршот на Вашингтон, ниту Црните пантери ќе имале муда да кренат глава, ниту демократите ќе се степале со полицијата на својата чикашка конвенција, ниту ќе се изродел студентскиот бунт, ниту ќе имало мировни движења, ниту ќе дошло до сексуалната револуција, ниту до флауер-пауер, ниту до мејк-лав-нот-вор, ниту до филозофијата "грлс сеј јес ту гајс ху сеј ноу", ниту до појавата на феминизмот и женската рамноправност, ниту ќе имаше слободен печат да го раскринка она лајно Ричард Никсон, ниту ќе имаше нудистички плажи и кампови, ниту ќе имаше екологија и борба против индустриските штеточини, ниту Латиносите и Азијатите ќе добиеја пристап до раководните места во државната администрација, ниту хомосексуалците ќе се избореа за право на слободна љубов, ниту поп- рок ѕвездите ќе држеа концерти за гладните во Африка, ниту јас како тинејџер ќе можев да носам искинати фармерки пред жива мајка Милена, ниту ќе можевме глас да кренеме против крвожедните корпорации, ниту ќе смеевме попреку да ја погледнеме воената индустрија, ниту ќе беше можен антиглобализмот, ниту пак глобализмот, ниту секоја сабота ќе одевме на протести против војната во Ирак, ниту денешниве манекенки ќе шетаа по писта во танги и со разголени гради, ниту Клинтон ќе смееше да зуцне дека дувал хашиш и ја таклабасал Моника Левински, ниту Џена Џемисон ќе направеше толку пари, ниту Ал Гор ќе можеше да попува против глобалното затоплување, ниту Бил Маер и Мајкл Мур ќе можеа осум години да плукаат по Буш и Чејни, ниту медиумите ќе признаеја дека Сара Пејлин е бимба бимбосана, ниту сега јас и ти ќе седевме овде со зелена карта, со другарот Обама на чело.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Пренеси ѝ ја мојата благодарност вечер кога ќе одиш на нејзината свирка.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ќе предадам вечер нему и до утре или ќе кажиш или ќе одиш на оној свет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Каде ќе одиш? - Онаму, - неодредено рече Бојан, покажувајќи со главата кон Чукарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„И каде ќе одиме потоа?“ „Во Њујорк,“ рече Паулина. Во Њујорк живееше нејзината ќерка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Верувај ми. Веднаш ќе одам кај докторите. Сѐ ќе разјаснам.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се вратија да ги слушаат стрико си и брачедот, но сега сите пееја. Ја пееја „Спаикчето војник ќе оди“.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А, за секоја евентуалија, за нечитачите, на тезгата ќе изложам грицкалици за нокти за нервозни гризачи, камен за распукани петици, жилети за очајници и фластери за оние што по сечење вени стануваат пишман, па, ако пишаниот збор случајно не им се допаѓа и оние од инспекторатот при министерствата за разни и безобразни, како и за сѐ и за ништо, може ќе бендисаат некое сино пенкалце или запалка со која ќе оди резервоар со плин за полнење за штедливи, со моето отпечатено име со златни букви на него, како кандидат за – ништо и за никаде!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Голем број луѓе ќе создаваат идни уметнички дела, а тие ќе одат во повеќе правци за кои историјата нема ништо забележано.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Вечерва со Трајчета ќе одиме во Караорман и таму ќе спиеме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се договоривме ли дека ќе одиме кај мене на јувки? Се договоривме.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
— Дај боже и света неделичка мајчичка, де! — се слушна од неколку грла утешен глас.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да не беше оваа војна во Босна и што знам јас уште каде не е, секако дека најпрво ќе одевме на Јадранско море, па потоа селско - планински туризам, но ете, проклета војна!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Видов дека мостот не е мазен каков што беше кога го обоија претходниот ден двајцата чичковци во сино, туку наместа беше рапав, како нечии раце да се лепеле по него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ами кај ќе одиме кога ќе нѐ запашкаат после? — Ех, кај ќе одиме!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Како сакаш — му одговори муљазимот и му проговори нешто на војникот по турски.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Денеска ќе ода на нивата да му занеса леќа на татка и на стрика, ако сварите повеќе, да и вида и тиа мачни души.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Утре ќе одиме за Батинци“, рече Влатко. „И јас сакам!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Марко воздивна: „Колај работа за умирање, џанам, ама што оној народ од апсаните сургун ќе оди?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Оти, кога од автобусот ги здогледа многубројните тезги на Бит-пазар, рече: - Е, сега ќе се симнеме на оваа станица и ќе одиме право во дуќанот на Анка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да ми беше малку, ќе одев на скулптура.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А потоа ќе одиме да засадиме дрвца.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Избега Мирче, брат ми. - Овдека нема живот за мене, рече Мирче, ќе одам во Америка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
МИТРЕ: Стрико ти Коте прашува во кој вилает ќе одиш.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Јас сакам: што дава левица, да не знае десница.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ај ми со здравје и носи му здраво живо на мудурот да си и бере парталите, оти ошче еднаш ако ми падне в раце нема да му a остава кожата здрава.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Мене ли марш? - се ококори Кузе. - Мене ли? Веднаш ќе одам кај командантот, та ќе видиш ти!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас се насмеав. Реков дека ќе одам по патот пеш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од околните села и откај Превалот надоаѓаа селани и војници на ДАГ.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Право ќе одиме таму, велиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, не дека нема да нѐ биде, зашто сме поднаучиле и ние по нешто под јорган сиве овие години живот, ама борделот ќе мора да се вика „Кај баба“, за да нема забуна при влезот во бордо обоениот хол, во кој гостите ќе ги дочекува хостеса во црвен фустан со длабоко деколте и, со насмевка, распеана ќе ги разнесува по собите... или, уште подобро, со фотогалерија што ќе оди на видеобим ќе ги нуди нашите вработени и пријавени работнички со бенефициран стаж.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Фала му на Бога што ги отворија овие кинескиве шопови, па ламби столни имаш колку сакаш за ич пари да купиш, ама нов фустан и штикли, кошула за овој и, да, чорапи доколенки... не ќе оди во гети, па кога ќе задигне ногавицата на панталоните сите сватови да посакаат на депилација да го носат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мило чедо, кај ќе одиш - најди си ја твојата рода - и за сите носи абер - да отворат пат до таму - да сме со нив и со тебе - зашто веќе нема живот...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Скопје е како село.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
АНА: Ами ние, ќе одиме и ние со него?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Едно заминале до некаде и ќелешот го жегнал влакното од коњо со крилјата и веднаш беше му втасал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дена дури догодина ќе оди в училиште и најмногу „паѓа”, на приказни и цртежи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нека се замрачи, ќе одиме понатака да бркаме работа — одговори Толе, придржувајќи се на упатствата што му ги даде Бешот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А кога во пролетта во 1939-та Акиноските му пишаа дека Благуна умрела и дека тие се се готват Видана нејзин да го донесат во Потковицата, па ако не сака тој, како сој, да го прими кај себе, тие ќе го задржат на својот имот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од с. Дабница после ќе одиш прао угоре по патот манастирцки токмо еден саат пеш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На пат за мастпазар ќе наврати првин кај бацка си Петруша да му рече „доброутро" и да му го честита денот, па после ќе оди да го продава сирењето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако сакаш - утре ќе бараме птичји седела. - Има ли? со недоверба прашав. - Што има ли? Ќе одиме кон Водно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Знаев дека Билјана цел живот ќе оди, ќе се искачува преку сите ридови и планини, преку сите препреки што ѝ пречат да гледа подалеку.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мече го изгледа зачудено и застана. – Каде ќе одиме? – Не прашај, туку брзај – нетрпеливо го потргна за рака Беличот. – Ќе ти кажам нешто.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ме викна командатот на баталјонот и ми рече: Милке, тебе ќе те преправиме во селанка, ќе те качиме на еден коњ, ќе го товариме со дрва и ќе одиш во Прилеп, божем продаваш дрва, за да видиш каде е непријателот и да се распрашаш со колку оружје се наоружани.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еве, остарев јас, е не чув да сторат некој гибел голем на манастирот, нито пак на чивлизите манастирски.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Венеција беше нашиот сон уште од добата на нашата невиност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека ние да им дадеме знак да застанат, тие заминаа, но за среќа или за несреќа на последниот камион му се дупна гумата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе ве известам кога ќе оди емисијата, а вие ја имате привилегијата да го запознаете и моето лице и мојот глас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Епа, јас сум Кинг, а секогаш налетувам на некој Ривс.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зар со нив ќе одиме во социјализмот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ќе врвеше низ дворот, или кога ќе одеше по патот во полето на работа, ја гмечеше бесно секоја бубачка што ќе ѝ излезеше пред нозете.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ми вели: Дојди бе, баџо, ќе пиеме по една, па ќе одиме во театар!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
„Наскоро сите ќе одат, ја качам горе.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Новата пропаганда ќе оди преку Интернет. Младите се новата сила. На старите ниту им веруваме, ниту пак бараме нешто од нив.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Се врати по половина час и рече, пак преку дедото, дека во Комитетот рекле дека моите се таму и таму и дека ќе одат да ги земат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
оние што споро одат, стапало пред стапало, како да го мерат патот, како да ги тера бавен механизам - бавни се во сè; во реакциите, во мислите, во рефлексите, во постапките, во зборувањето; понекогаш одат толку бавно што ти се чини дека двапати згазнуваат со иста нога: како да гмечат или набиваат нешто под нозете; рацете ги држат до телото или во џебови; не се пулат во часовник; ги сакаат оние луѓе што одат исто така бавно како нив; спрема одењето го одбираат и патот по кој ќе одат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Можеби мајка ми нема да се лути толку, си помислив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Ќе одам до Фрио Сити денес, и ќе дојавам утре до твојот ранч.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас ќе ти помогнам, ќе одам кај сакаш со тебе и со твоите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тие напред пратија двајца комити во Костурско да се поврзат со пријателите, да дознаат каде и како се движат андарите за да можат, кога ќе одат, да удрат по нив.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Утре ќе одиш во Струга, ќе однесеш дрва и ќе му предадеш писмо на чичко Талета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Добро, ќе одиме, - се сложи Томо, овој пат без приговор. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ама кај ќе одите, нејаки жени, вели Огнен Горго, кај ќе одите, сега, сами?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ВЕРА: А ти, Аљоша, што претпоставуваше, дека сите ќе одат по улица со знамиња?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Ти за ова ќе одиш под воен суд!“ стрешти и замина.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
До сабајле се варило месото!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А Сукаловци? Како, ќе одат на пазар?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Еве шо: јас сега ќе запала цигара (оти на човек без цигара ноќно време патролата не му викаше ни да застане, ами веднаш стрелаше на него, сметајќи го за комита) и ќе слеза до Мачкарови, та ќе му кажа на муљазимот дека на бичкијата дојде Толе Паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А мојот пат е право пред мене. Не во правците во кои ме заведуваат, по ќе оди толпата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Да им е топло - си велеше - да не им се водени нозете кога ќе одат по дождови и снегови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Го заскокотка доаѓањето на професорите... Ќе оди да се советува со дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ами кај ќе одиме после од агата? Ќе нѐ одере, море!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Денес ќе одиме на парада.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не заборави да земе и некоја пара од Митра, убедувајќи ја дека сега ќе оди да бара место каде ќе се приберат кога ќе побегнат од Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе одам, ќе одам и ќе застанам да починам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Претспоставував дека и Јован ќе оди со другите најпрвин кај мостот, ќе испие едно пиво, а дури потоа, подоцна, ќе оди дома.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога отидов во Будимпешта, тие кои беа одговорни за нас ми велеа ...ееехее, ќе одиш во Југославија и што мислиш, дека таму ќе учиш македонски?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Потоа кога ќе одиш во гимназија, нема да бидеме заедно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Важно е сите да знаеме дека в сабота ќе одиме во Прилеп и да бидеме спремни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некаде на друго место ќе оди, пустина ќе фати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Почнаа да ги заговараат. Да им раскажуваат како ќе одат во Истанбул, како ќе се возат на галии по море, како ќе ги пречека царот и како таму царски ќе живеат како негови синови.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кој сака, каде сака нека оди, нам местото ни е меѓу нашиот народ.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од благодарност, секогаш штом една минутка ќе немаше своја работа, ќе одеше кај некого од селаните да го праша дали нема да му сработи нешто.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Ќе одам сам“, реков. И слегов од насипот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тетка Анѓа стоеше потпрена со грбот на вратата, а потоа, откако прислужникот ни ги затна устите на сите, рече: - Деца, попладнево ќе одиме на прошетка.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Не ќе одиш аго. Штом не дојде да ме заколеш не ќе си отидеш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Многу лесно замислуваш дека тоа ќе оди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Поарно да земам. Ќе одам, па што сака нека биде. (Поаѓа.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Ох, мамо, не ми се излегва никаде. Кај ќе одиме?“ праша Томаица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ми се чинеше, да имаше вода и кај непријателот, дури и да знаев дека ќе ме убијат, ќе одев да се напијам, а потоа нека се случеше што сака.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На разделба Трајко му рече на Толевци: — Ете, отсега да знајте, кај ќе одите, ќе и барате нашите работници од Организацијата и тие ќе ви даваат јадење и меќан без да плаќате ни грош.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А ти сега избери, сине, по кој пат ќе одиш”. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Денес сум тука, утре ме нема, оти ќе одам туѓа туѓина...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Доколку обата затвореника признаат обајцата ќе одат во затвор.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ќе одиме со облеката... Ти мора да помогнеш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ќе одиме, нема што.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одете горе. Прашајте ја внуката, таа ме наследи”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ќе ти кажам точно кој ден ќе одиме.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Маријанти со некаков свечен глас рече дека ќе одиме на екскурзија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ептен дека си ти, инаку ќе одев со автобус. Најдобри другари ми се пензионерите“. Мојот другар Баци.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе одиме, ќе одиме и ние на годишен одмор, еден ден на Маркова. Добра боја се фаќа и таму!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
КИРО: Ако ти пречам, ќе одам. (Пауза) Сте се пикнале во едно сопче.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Трескаец имат два саата близу до под планината манастирска до село Дабница ќе одиш на рамно, помеѓу планињето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Каде ќе одиш ваков? - свика мајка ми. - Погледни се на што личиш!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Што ти текна пак сега на Дизниленд? Знаеш каде се наоѓа? Во Америка!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе ни доаѓаат партиските секретари, кои ќе ни држат говор, а потоа ние заедно ќе имме многу митинзи и ќе одиме во Солун, па дури и во Атина да го слушаме Захарјади кој ќе ни зборва за новите победи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си го брецаа умот луѓето не знаејќи што да заправат; да останат или да се отселат; ако се отселат, каде ќе одат, каде ќе закуќуваат куќа, од што ќе живеат; ако останат: ќе ги врват деновите во неизвесност, во страв...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа зимско утро кога ме посети Ана, ми кажа дека со Зигмунд ќе одат на бања, а пред тоа ќе останат неколку дена во Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Еј, комши како си? Каде ќе одите вечерва? - На плоча.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се гледаме кај мене во седум. Дојди да ми го видиш парчето за матурската вечер. Потоа ќе одиме на кафе кај тебе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се заблагодаривме за гостењето и станавме за да си одиме. – А каде ќе одите? – Во Лобаница. – Аха, по старо е така. – А по ново? – По ново Агиос Димитриос, ама селото веќе не постои...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Штом го пуштија филмот, Питер на грамофонот ги пушти сите оние работи кои мислеше дека ќе одат во филмот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Имам подобра идеја. Ај, ќе одиме на рингишпил!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
– Да си жив, бре синко Јунусе – се провикна кадијата, задоволен од предлогот на новиот бег. – Навистина ти ќе одиш кај големиот пророк во рајот, што им правиш вакви услуги на неговите верни – а потоа се обрна кон другите агалари: – Што велите вие, ефендилер?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Препис учинивме, умножение од тој запис и го решивме“, рече Филозофот (Не ми беше јасно зошто цело време вели „ние“, кога сам се подвигуваше Филозофот, нека му е слава во Станот Небесен, но и мене ме стави до него, не ме заборави, како Господ што рече: „И каде ќе одам јас, таму и слугата мој со мене ќе оди!“).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ИЛИЈА: Рашетувајќи се, ја видов мајка ти кај излегува и јас полека по неа да видам кај ќе оди.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Денеска јас ќе одам во НКВДЕ, ќе речам и ќе одмаглам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само двајца или тројца знаат за нив, за куќата во која се сместуваат, за времето кога ќе си одат, ама освен нив никој друг не знае каде ќе одат... народецот знае само да ги нахрани, да ги стопли, топло да ги покрие кога спијат другарите од власта народна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ќе одиме! - Знаеш, Јана ми зборуваше за некој имот кој го наследила од деда си. Некаде од другата страна на Тиса во Банат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе одам и ќе го крадам, велам, било пишано и своето дете да го крадам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Каде уште може да се оди, кажи, таму ќе одиме. (И ги бацува рацете. Се обидува да ја крене од земја.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Јас ќе одам да го подобрам составот на земјата.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Другиот ден решив да се вратам право за Струмица, зашто времето веќе ми беше изминато.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Ќе одам да го барам. - одлучи баба ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
В црква и на гробишта, вели, нов пат ќе води, пругоре низ сокакот Дамчески и Џокоски, а сите кои живеат во Дупка и на јужните падини на Станкоски Рид в црква и на гробишта ќе одат по нов пат, сами што ќе си го разгазат - одовде, накосо, над училишната и општинската ограда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Сакам и јас,- пискаше Бреза. - Каде ќе одиме? - свикав истовремено и јас.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ако, господине, ќе одиме да го видиме тоа ништо... - Χρηστε και Παναγια!...7 - прекрстувајќи се рече на грчки. ***
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ајде, излезете и дојдете да пиеме едно кафе, па потоа ќе одиме во Дреново.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Па и да одевме, - рече Шишман. – Не ќе одевме сами од себе.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Најпосле, се тргна од мислите и, како да се присети нешто, им се обрна на беловодичани: — Знаете што, луѓе!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ние децата се напикавме таму, во тремот, да слушаме што ќе зборуваат и кои од нас ќе одат на ука кај Петрета Питропот, ама татковците и дедовците нè истераа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Само ти смести и Толевци во племната на Бурлиата за некој час и друг, дури да се истребат агите, та после ќе бркаме работа. — А ти кај ќе одиш?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш тој му се наведе до лицето, ослушна за час – во ноќта осем песната на штурците не се слушаше ништо друго – и му шепна: - Ќе одам на Младинскиот канал ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ќе одам, не се издржува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете затоа Милке, ти си ми најсигурна, кога си ти на стража, јас мирно спијам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе одам да прашам кај Дуковица Вендиоска. Да не ѝ се наоѓа. Викам по Дуковица. Не се одзива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пак таа со нејзин „еден ден” – си зборував сама со себе. – Ама ги мразам тие „едни денови”!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Каде ќе одиме на вечера?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Како да одам кога сум задоцнил со вас шашардисани и сплеткани!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Се надевам дека еден ден тоа ќе се прави на улица и веќе нема да биде мистерија за која се трошат толку нерви и енергија. Ќе одиме ли?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ќе одиме по неа и ќе го најдеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На Симон му реков: Ќе одам во С, утре рано, вечерта се враќам. Тој ги рашири силно очите. Не ми веруваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ќе се поделиме на две групи. Едните ќе одат со Онисифор Мечкојад, другите со мене. Неколцина ќе останат околу селово на стража.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И потем стана. „Каде ќе одиш, Луцијо?“, ја прашав. „Дома“, рече. „Не сме завршиле уште, Луцијо“, реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Пред да ти испратам порака, се јавив на фиксен телфон кај тебе дома, и мајка ти ми кажа дека спиеш во твојата соба, и секако ми се пофали дека ќе одиш на балот на гардата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Нема да губиме време со барање назад на дарванските води, ќе одиме од другата страна на Билга.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Уморен, нели? – го праша Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А, тој ден никако да дојде!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И на сите во домата кајшто ќе одиш невеста - каде ти е пишано!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Еден ден во октомври рече дека ќе одиш со пријатели да ловите риба на Дојранско Езеро.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Бела книга, црно писмо!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Ќе одиш со коњ, ова писмо ке го предадеш на луѓето кои таму ке те пречекаат – рекол Мино.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Што ќе правиме сега, му велам на војводата, кај ќе одиме и што ќе се пишуваме, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
“Ливајн, ти ќе одиш со Пикник.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но мера за нови чевли ми зеде само мене, а на Банета му кажа дека неговите чевли ќе одат на поправка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Изминуваше шестиот месец од бременоста, кога Хелвиг ѝ рече: - Марија, ние наскоро ќе одиме кај моите. Кај мајка ми и татко ми.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тешки се времињата, ама таа ќе го извади чејзот па ќе одиме во Битола на бира и локум.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Ти сама дома, тој сам во хотел, внук ми сам во мојот стан, јас ќе одам во подрум со шифоњерите и креденците. Разбирам слобода, ама ова!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тој ќе оди на сите страни, тој го бара Богдановото девојче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Ќе одиш во слободна Македонија, ми велат, и таму ќе го родиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега ќе одат, мислеше. А имаат две добри пушки, и добро се облечени. Најпосле тоа е сѐ, што му треба на човек тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Те молам, му реков. Ќе одиме пешки, по пругата, до Велес. Морам вечерва да ја видам Луција!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ЉУБА: Да, бргу ќе одам. Веројатно, ние уште ќе се караме со Аљоша.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ако не може поинаку да биде, а гледаме дека не може, не можеме да го пречкртаме Хаџи Ташку да не ни биде свештеник, вели Никола Јанчески, да го потпишеме писмото и да се здоговориме како ќе одиме и кога ќе одиме во Прилеп, - в петок одвечер или в сабота зараното?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А народот ќе оди таму каде што ќе помине моливот на картата...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
— Како ќе одите така, не е до ондека... — Добро де, донеси!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе пие некое „Хелмут“ кафе, во картонска амбалажа со капаче, а ние ќе одиме на вечера кај газдата на Астор.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ќе одиш и ѓаволи да играат, велам, да знам и ѓаволи да играат околу чешма, ќе одиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да одиме на ручек. Важи душичко, ќе одиме. Сами ние.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
— Море тука се, в река да појдат, кај ќе одат ноќеска? — потврди некој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мораше, затоа го стори тоа. Меџлисот го натера и Мехмед-паша не ќе оди в дупка?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Знам дека навистина постојат тие скали и, ако сосема не ги потисне бурјан, ќе одам некогаш да ги видам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Јас ќе одам прв во веце! - го слушнав братучед ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само на одење Никифор ќе ми се испули со тажен поглед и ќе праша: — Кај ќе одиш после на работа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или на што се качува, што би рекла Нора, што се прави еманципирана интелектуалка. 31 јануари Ќе одиме таму.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едно време тргнали лесицата и в'ко да тераа за јадење нешто, на лов, и одејќи ѝ рекол в'ко на лесицата: - Ние ќе одиме заедно и шчо наеме, ќе си делиме!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Ќе можам. Како ќе ме управуваш, така ќе одам. Висок сум и жилав ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ама ете, сте не втерале во враот и ќе вршиме за вас, а ние пак гладни, голи и боси ќе одиме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со прво беше направил еден крст на едно дрво, од некое суво дрвце, за да го познава местото, чунки ќе одел како внатре во адата, за да види што има и што нема, да ако нема некоја трага од човека, пак сакал да се врати назад кај изворот за да поживее тамо со емишот што бил на дрвата.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Секако на аскерот не му откина од ушето оваа врева спроти село, и караулот го извести јузбашијата, а овој се најде на ритчето Бранов стол над селото, та и сам ја слушна вревата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А в сабота ќе одиме да купиме сè што ке ни рече учителката“, вели мама и се сврте кон Влатко, „земи си појадок.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Жени, рекла игуменијата Минадора. - Месете погачи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само ќе одам и ќе приѕирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ќе одиш ли пак во Струга? - го праша Горјан. - Ќе одам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Умира старчево, гревовите на младоста го плашат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Но, кога беше девојка ти велеше дека кога ќе одиме во Венеција, првото нешто што ќе го направиме ќе биде да се качиме на гондола.“ „Кога бев девојка,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нели се договоривме дека ќе одиме на едно поинакво патување, не сфаќаш? Сфатив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Затоа кога беше дома, седеше крај баба си, а кога ќе одеше со волови, стануваше рано пред сите и се губеше од окото на секој човек пасејќи ги воловите по падини скриени во орманите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Даме си отиде, а Гоце остана да учи под сенката.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога ќе си одиме ние, што мислиш каде ќе одат луѓето од ова село? Случајно да не одат кај нашата власт?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Знам после кај ќе одиш, ми вели, и еднаш ми е жал што не можам да те запрам и, уште еднаш ми е жал што не можам и јас да дојдам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како ќе одам утре? Остана многу стока.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Да одиме, ми вели Анастас. Кај ќе одиме, му велам, во таа голема и жешка земја.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
12. Ќе одиме во потера, а командирот ни држи краток политички час: Ќе го ширите братството и единството со сите луѓе, без разлика.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште зетов Софре со сестра ми да испеат една, стрико Јанкула, и ќе одиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Каде ли ќе одат денеска сите ученици и професори од солунската гимназија?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Е, баш ќе станам крадец, и лажго и вагабонт! Ќе одам во Елдорадо, како оној од филмот, и ќе собирам златни камчиња од реките, нема да учам и нема да завршам факултет, за инает на тато, - продолжував да си зборувам самиот со себе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Некои веќе велеа дека или во текот на ноќта или утредента ќе одиме на линијата, во борба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А и овие Грциве, ја затвориле границата и не можеме ни на тоа море да одиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Подзастанат во влезната врата, помислувам на тоа каде сѐ ќе одам в град, по кои улици ќе поминувам, во кои кафеани ќе навратам и, како на кое место помислувам, така приближно погодувам кого каде ќе го сретнам и што би можел од него да очекувам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кај ќе одат на друго место. Отсекаде врие аскер.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Попот ќе оди со сватови по снаа кај Рожденката, а таа — кај Анда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Вгодина“,продолжи Башмајсторот, „ние пак ќе одиме. Можеш да дојдеш со нас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
АНДРЕЈА: Ќе одиме во логор. Ацо е со мене. Те поздравува, вели да не му се лутиш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ќе бараш поука во историјата ќе одиш сѐ подалеку и подалеку сѐ по-залудно.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но, ние ќе бараме изговори, ќе успееме дури и да поставиме некој наш човек во Парламентот или во министерствата, ќе ја потсмириме работата, простиот свет ќе се помири со фактите, а ние ќе одиме сè повисоко и повисоко во небото, во величествен прогон.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што сака нека ми направи, ќе одам на меана. Сигурно пак таму клинчи, се кости, да се раскости. Ракијата главата ќе му ја земе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, па, вака – рече таа. – Од каде тргнуваме за Гоа? - Од Бомбај.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, вистина, на жена ти Златанка што ѝ рече утринава, кога ја остави топлата постела? Дека ќе одиш на зајаци, нели? Гласот долго му беше потсмешлив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
— Јас тргна, побратиме, по тој пат и по него ќе ода.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Co зорт и мака се печалени и ќе одат тамо каде му е местото, — зборуваше Толе кога Бешот ги донесе парите од продадената Етимова стока.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бевме веќе готови да излеземе од куќата, го подготвувавме стадото и нешто друго што имаше останато во куќата кога дојде Цале Ангеловски кој ни паѓаше некој роднина, но не знам што, и му вели на татко ми ...а бре Митре да не си полудел, кај ќе оставиш татковство и ќе одиш во друга земја?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Децата весело извикаа...! Ураа! Ураа! Ураа! Ова е принцезата наша што очи боди, а по нејзе принцот, на бел коњ ќе оди, решивме денес круна да ѝ ставиме, и до утро журка ќе си правиме...!
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Не. Ќе одиме во ова село - тој со прстот покажа на картата. - Најблиску ни е.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Таму, ами каде на друго место ќе одиш, бре ебиветерко!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ТЕМЈАНА: Зошто си се облекол Маноиле! Каде ќе одиш!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Шо да дојде, откаде да дојде, да се држиме рака за рака, шо се вели. Ние за вас, ама и вие за нас...
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Благодарам,“ рече Ливајн, „се враќам во пет. Ќе одиме да земеме пиво, или така нешто.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Каде ќе одиш? Нема да ти пречам, земи ме!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
СПИРО: Ќе одам на амам, чорбаџи... А ти... ќе одиш на лозје?...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Разговаравме за летовањата, кој каде ќе оди и кога, а тоа е една од темите што најмногу ја сакам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Каде ќе одиш? - ме праша. - Ќе одам да си играм со другарките, ­- ѝ реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе одам така и ќе наслушувам од кај ми иде плачењето негово.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакав да му кажам да се избрише, но поради начинот на кој ме гледаше и поради сериозноста на моментот ќе беше непристојно да му го речам тоа, а впрочем и ми беше страв.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кој народ да се буни, велам јас, ова е стадо без пастир, кај ќе го потераш таму ќе оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Митре си ја зеде грижата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќама поразмисли се малку. Така токо да тргниме! Кај ќе одиме?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Носеше со себе цело ранче со боички, фломастери и моливчиња, блокчиња и боенки, ама бидејќи нашиот „Стојадин” е еден невиден стар раскоп и додека се возевме се тресеше како да ќе се распадне, цртањето беше невозможно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас да те чуев, веднаш ќе станев од местото и ќе се тргнев некаде настрана, ќе одев онака кон говедата, да се затскријам некако да не сум овде на отворено кога ќе ме најдеш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Некој пат ќе одел на пазар, тики ако му се најдеа повечко пари, два-три дни не си идел ни во најсилната работа дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Ќе одиме ли сега кај тебе, или не? - додаде брзо како да се плаши да не сум се премислил. - Ајде, - се израдував. - Поаѓаме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мислите дека ја растуривте, но мене ми се чини дека не ќе оди така лесно таа работа како вие што си ја претставувате, — па се обрна кон Перевци: — Другари!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
МИХАЈЛО: Се плашам Евто. Не смееме. Ќе одиме кај Валијата, ќе му објасниме. Не смееш да почнеш да мачкаш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Во м. Трескаец имат ферман султански со раката од пророк Мухамеда, за ништо данок да не му се земат и никој Турчин да не го гибат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Знам веќе, семејство, но сега наместо да си на мојата страна а против нив, ти се приклонуваш не оставајќи ми време за било што, дури ни да се помирам со судбината и да се привикнам, се појавуваш вака, водата капе низ тебе, сивата вода на невремето и студенилото, обесхрабрувачко порекнување на нешто што толку го чекав додека постепено се ослободував од твоите браќа и сестри обидувајќи се да ги сочувам силата и ведрината, да имам џебови полни со пари, да смислувам каде ќе одиме, пржени компирчиња во оној ресторан под дрвата каде што е толку фино да се руча покрај птиците и девојките и стариот Клемент што го препорачува сирењето проволоне и понекогаш свири армоника и пее.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нели ќе одевме да ја полеваме пченката?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Есента пак се отвори училиштето и Крле разбра дека Стојан Жиовчев, Трајко Мидмов, Трајко Јанов, Божин Попов и други свршени ученици од IV одделение и I клас ќе одат во гимназија во Прилеп, каде што се отворил пансион.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Та каде ќе одат на ан, ако не кај Перета? Тој е стар пријател на мариовците, особено на витоливци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
ТЕОДОС: (Од колибата.) Не-е-е-е!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
— Ќе одиш во слободна Македонија, ми вели, ќе го родиш и ќе се вратиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гледај, не плаши а снаа ми, децата. Речи и дека ќе одиш в град, по работа. Така Толе го кандиса пријателот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
До овој саат фиљан ќе биде кај нас на гости како при тетка, а од тој саат натаму му се знае — главата негова ќе оди на местото од парите.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Ако те прими селово, ќе одиш на школија заедно со децава.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во камионот имаше две партизанки, нè качија и ни рекоа дека одат за Прилеп и дека потоа ќе одат преку Охрид за Албанија.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Е, сега Лазоре, велам, јас ќе одам ново гропче да копам, а ти да си таков, да го заколиш телено, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај ќе одиш, ме праша ненадејно. - Да гледам слики пред кино Капитол.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
— Знаеме дека знаеш, вели. Ќе дојде ред да молиш за да признаеш, вели, по колена ќе одиш и ќе молиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си реков, ако не ја пуштат дома, ние ќе одиме во болница и таму со неа ќе го поминеме!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го прашав каде ќе одиме; тој рече дека ќе ме води на едно место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За гозбите денешни што да прикажуваме: тие беа нарачани сношти за педесет души аскер, за два чауша, пет онбашии и еден муљазим, а сега ги јадоа само шест души Толева дружина и седум членови од новиот комитет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некои офицери ќе се опијанат и ќе одат по селата со војниците, ќе крадат, ќе земаат и ќе напаствуваат жени. Жените ќе се драскаат со војниците, ќе припискуваат. 139
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ај, ќе одиме и ние со Уља. Во Битола. Ќе ја носиме Горица, да ја бараме од увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
КРАЛЕ МАРКО ЈА ПРЕСЕКОЛ ДЕМИР - КАПИЈА Во тија стари времиња, бог и Крале Марко шетале побратими.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
АНЃЕЛЕ: Да го поздравам ли татка ви? Кај него ќе одам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Забриши моме пенџере и тури сарма у тенџере скалите да ги пометеш џемперот да го доплетеш Чорапи немам два пара ќе одам сега на пазар кошула ми е скината забриши в куќи прашината Цел ден со другачки ломотиш сармата да не ја загориш и ништо ако не работиш назад кај татко ти ќе одиш
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
А.А. не веруваше дека разговорот ќе оди по старо сметајќи дека сум извлекол доволно поуки да не одам со главата в ѕид.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кај се тие возила, стопанкина му? (Во која мајчина ќе одите: знаете ли вие каде е Албанија?) Па што ќе правиме сега? (Почекајте да видиме, да се избистри...) Ај, нека се избистри, ја потпира Трајан изврзаната рака на колениците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мина требало да патува со нив, но се разболела, и сега јас можев да патувам место неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најмалото, фатено за нејзината рака, се смееше поради доживувањето, чиј денешен еквивалент би бил патување во Египет, зашто ќе оди кај тетка, а таму ќе има и гравче и посна сарма и кикиритки и леблебија... и по малку суво грозје.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
— Море, да не се тиа двестете околу него, лесно е за него, Бешу, токо кога ќе залачкаат тиа, кај ќе одиме? — му одговараше песимистички расположениот градешки селски војвода Гуле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ти“, му рекол на човекот што си ги барал парите, „сега ќе одиш до тоа место, ама точно до тоа место каде што си му ги дал парите и ќе се вратиш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе ги земете котлињата и лопатите и ќе одите в река да ги наполните со песок. Не со вода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ете, кај него ќе одиме така, а кај тетка ти нема да дозволам да се посрамотам!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ако „обесуваш”, ќе одиме без тебе, да знаеш – ми свика Ада. – Важи момци?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Приквечер ме викна дома му и „ќе одиш та ќе одиш...“
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ама ја сретнав пред некој ден во центарот, па ѝ реков дека ќе одиме за Скопје.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Чуј – настојуваше Мече упорно – кажи кај ќе одиш?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Ние, еве да каснеме, ќе одиме да го ставиме мисериштето во Вртикол.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- По војната, рече Гоше Љубин, ќе одам во Америка. Таму колку сакаш си можел да крадеш вели, и пак ќе остане. Така сум чул, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од секоја свадба, каде што оди сводник, добива по едно рало чевли, и тоа некаде со голема пот заслужени, а овде ќе оди на готова работа, колку „нишан таши“, да не се рече оти зетот сам сводник си бил, што нема да биде лага.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Каде сега ќе прашаш и каде ќе одиш.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Никој за миг не изусти ни збор.  „Кајшто ќе одат моите, таму ќе одам и јас”, додаде тивко.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дека ќе одиш на зајаци, нели? Гласот долго му беше потсмешлив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
МИТРЕ: Готово му е сѐ. Одовде до Струга ќе оди со Пандета, сватон твој, а оттаму има и други што ќе одат заедно до Битола.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Еве, и така јас ќе одам до каде вујка ти, а вие работајте си и, место да водите какви и да било разговори од љубов, пејте си.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Нема да им кажам ако не дојдат. Сепак отидовме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Понекогаш знаеше да ми префрлиш што не сум се согласила да пиеме кафе на булеварот Свети Мајкл, јас ти ветував дека еден ден пак ќе одиме во Париз и ќе пиеме кафе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
— Многу слатка лубеница, кој ќе оди утре во НКВДЕ?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како ќе го спасуваш ако е од нагаз или магија или ако некој дух го јавнал! Не, не ќе оди за долго, Аритоне Јаковлески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Таму секоја гостинка, макар на еден или два дена дошла, ќе оди и ќе се запознае со другачки и еснавки од Витолишча.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Дома сум, велам, по која река ќе одам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На први ќе одиме од Скопје. Татко ми добил служба во Белград.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Средината на решетките од мостот беа најрапави, таму каде што газеле децата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Купи и за дома некое товарче дрва, од шеќер и кафе и кога ќе одиш и таму сварувај си по некое кафе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Добро, тогаш ќе одиме со двете, - се повлече Снеже.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не, јас тоа не можам да го допуштам... Ќе одам и во другите класи, насекаде ќе наслушнам. 160 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ми велеше ...кај ќе одиш таму?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе ода долу Тиквешиата, ќе се потпра прво до поп Илија во Бешишча, а он ќе ме ставе со Ѓурлукот, Шаќира и други мои стари другари и дејци од комитлакот, белки не ме имаат заборавено за виа дветри години“, — донесе итриот Ѓуро решение, и така направи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Каде што мојот припитомен сокол ќе ме буди со полски цвет во клунот и со бели батлерски канџавици на канџите, кои ќе му ги вадам кога ќе одиме во лов, таму некаде каде што сум сега.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ако и ние, борците, ќе мораме да работиме, тогаш кој ќе оди на митинзите?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неколку дена пред Нова година ѝ реков на Билјана: - Утре ќе одам да купам елка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Да ти го пиша на тефтер, мори лепа, Кога ќе ода на аскер, Кога ќе ми текни за тебе, мори лепа, Да го отвора тефтеро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако овој долг се осознае, ако обединувањето на нашата интелигенција со бугарско, српско и грчко образование се постигне, ако се парализира работењето на пропагандите и се успее тие сосем да се отстранат од Македонија, ако се установат добри односи кон сите македонски народности и се подобри политичката и материјалната состојба на Македонците, тогаш, при сите дадени жртви, ќе можеме, покрај другото, да бидеме задоволни од едно: востанието ни ги отвори очите за грешниот пат по којшто одевме досега, по којшто ќе одевме и за напред, и без востанието сами ќе подготвевме почва за дележ; тоа ни ги отвори очите за многу наши нужди што и не ги претпоставувавме понапред.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Слушам и други одат, вели, па и јас ќе одам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие што тргнаа преку Веселички Рид уште еднаш, штом се завкачиле по падините на ридот, виделе дека попусто ќе одат и понатаму: во снегот немало никакви траги, ни човечки ниту, пак, од некој ѕвер, но зашто била издадена таква заповед, се префрлиле преку рид и низ Веселчани и по Џаде дури до Алинци стигнале, а другите, кога дошле до Галичка Река, решиле да не одат понатаму: од Алилово натаму снегот по патот бил сиот разгазен и колку повеќе се приближувале до градот тој толку поразгазен станувал, па зашто никој не можел да одреди кои стапалки чии се, дали од другоселски пазарџии или од ајдутинот и од Бошета, и тие се вратиле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така ќе одат со собрано срце, со запрен здив, да го затворат вратничето од ќумбето за да не пушта светлина во собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака да викне Витомир, да ме праша кај ќе одам, ама не смее. Забрането е зборување. 101
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еве, јас ќе ода кај луѓето и веруам оти ќе кандисаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сега што да правиме? Ќе одиме да ја прашаме Маса Ќулумоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како ти е сега, синко, го прашувам. - Кај одиме сега, кај ќе одиме сега, вели и топла вода му застанува околу главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
МАРА: Прикасни ти, синко, налапај се убаво, на пат ќе одиш!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Уште ли ќе одиш по водата што ќе ти ја навратат Грците?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас бев упорна. Не се грижев за тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Лудница! Згора на се, заедно ќе одат на прослава на дваесетгодишнината од милитаристичкото владеење со нашата земја...
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Потоа го загледа зачудено Прокопа и праша: - Каде ќе одиш?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мене и на постарата сестра Борка ни беше страв најмногу од некои вампири, па само што ќе легнеше баба ми, де ќе побарав вода, де ќе одев по нужда.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ете, цела Македонија е веќе на нога.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе одев и кај што змиите гризат железо, нема мака за мајка, мачки да ја јадат, нема мака за живот, си мислам, ама пуста јас, вака само ќе ве гледам како ми бегате од раце, сѐ посама ме оставате, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секогаш кога ќе одеа нашинци во Белград, за да служат војници, или за да работат, или за да се лечат кај тамошните доктори, тој секогаш, скришум од своите, молејќи се никој да не дознае за тоа ги поздравуваше Благуна и Видана и им пушташе, колку за здравоживо, по некоја пара.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Оди на доктор, тоа да го сториш.” „Можеби ќе одам.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ќе одам со Костадин и Петар. Петар Димоски, не знам дали се сеќаваш на него, се запознавте онаа вечер, кога бевме на слава кај стрико Ѓорги.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ми пријде, и како да ми се извинува промрмори дека нема да руча туку ќе оди да прилегне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„А кај ќе одиме ние сега?“ праша Ливајн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Ти си сам? Каде е Ангелоти?“ „Тој и неговите луѓе мораа да завршат некоја итна работа, но ќе се вратат утре сабајле, и уште други двајца ѕидари, и тогаш работата ќе оди брзо.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Тие, - на брзина рече Проедросот, - ќе одат со Методија на она една педа нивче што го имам да покопаат малку компири, а јас, штом бидам готов, веднаш ќе им го однесам тескерето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Де, де, голема работа, - рече Мони и смирено тргна накај кујната, - сега само да јадам и одма ќе одиш да купиш леб, а ќе ја викнеме и Бистра, па ќе одиме на лулашки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така, секој ден кога клетите грчки капиталисти ќе одат на работа ќе се фрустрираат.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Одовде ќе одиме право кај кумот дома! Ајде!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Другите останаа во Крстец. Тој ден останавме таму на позиција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Лежи си, синко - му рече. - Јас ќе одам по вода. Стана и појде. Прудолу, во трапот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но главното е ние сами да си го бараме чарето, оти на нас ќе пукаат агите со манѕерите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе одам ако треба до Стамбол и назад, што би рекле луѓето, ќе одам до царот. Да, до Станбол, до царот!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе одам да ѝ се пријавам на власта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Слепиот Тимон им велеше: „Во кој џенем ќе одат! Гладен војник не маршира подалеку од својот стомак“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По вашата трага ќе тргнам и по вас ќе одам . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
- А ти кај ќе одиш, во Рајот!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да одам - да не одам. Море ќе одам, си велам, ме копка писмово.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Подбрадена со една црна шамија, едно палтенце подебелко да не ѝ студи, место опинци обула чевли, со танки чорапи — небарем на бања ќе оди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На тие што првпат започнуваа да се судат, за да ги ослободи од непријатно чувство што ќе одат по судови, им велеше: „А што ќе правиш... Така е создаден светот... преку делби...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Не знаевме дека тоа им било „како си, што правиш, кај ќе одиш, кога ќе се вратиш“ . Не било тоа налутено карање или друго.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, ама ти е супер идејата, на оваа горештина на рингишпил! – се побунив. – Кај ти текна сега тоа, а и каде има такво нешто во градов?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние знаеме дека ти за тој работа не крив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Напред, по крстовите, како што си го знеме редот, ќе одат мажите, по нив жените, па децата. Секогаш првин постарите па помалите...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ана рече дека самата ќе оди по каналите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гоце му ја даде раката на Даме и му рече: - Штом си таков смилевец, вечер ќе одиме на едно место и ќе се запознаеш со многу работи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
СПИРО: Ама чорбаџијата ми заповеда...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Мене... ќе ми биде задоволство“, му реков и се извлеков од собата божем ќе одам по вода.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Толевите двесте и педесет, и уште толку собрани од цело Мариово, му ги теслимија една вечер на секретарот на Толета — Шаќира и овој се преоблече во мариовски алишта и, со пушката под сакма, со пазарџиите отиде во Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ами кај ќе ода в реката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зарем лекар си ти... Ако ѝ се случи нешто на ќерка ми, ќе одиш на робија...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот.  „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Помирена да чека, дали живи или мртви да се вратат дома ако не ѝ се вратат нејзе, таа по навик рече колку да праша нешто: - Кога ќе одиш?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Па подобро јас да си одам. Јас и Џон Дула ќе одиме на куглање.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Ешалони, - се слушна пискливиот глас на командантот - напре-е-е-д марш!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Татко му на Мане ми рече: Сакам и јас да дојдам, како ќе одиш сама? Малку се насмеав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И за него беше договорено, ќе биде на гости кај едни пијатели на татко ми и, истовремено, цел месец во Лондон ќе оди во англиско летно училиште, но не беше сигурно дали ќе успее да добие виза.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Те спетлале како мечка во синџири, каде ќе одиш сега, а?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Каде ќе одиме, одиме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вети ми Икаре, дека не ќе одиш многу високо.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Татко ми ќе си зборува, јас ќе кимам со главата, потоа ќе оди да си легне по ручекот, а јас веднаш ќе го вклучам телевизорот. Многу просто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
— Шо правиш, Нешко, кај ќе одиш?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Верувам дека работите ќе одат добро...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Научи мирно да живееш! -Полека, ќе одиме кон врвот, по патот на разумот – рече старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И кај ќе оди сега? He да речите оти нема кај да оди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бате Јоле, пткако чу дека јас и Николче кекаде ќе одиме, тој во крпче си го врза зборот дека и тој со нас ќе дојде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ние сите ќе одиме на натпреварот, рече Саздов. Ќе ги бодриме нашите! ...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во недела ќе одиме во Белград каде веќе е закажана веридбата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Едвај чекав да стигнеме дома за да спијам или да се затворам во тоалетот кога сите ќе заспијат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И ќе заминеше низ улицата, нема да оди со хеликоптер ниту со автомобил или автобус, ќе оди пеш, со униформата сокриена во куферчето што го носи на рамо; не сакаше никој да помисли дека е вообразен затоа што е Ракетар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ќе се закријам во некое долче, зад некој шип, и пак слушам: — Кај ќе одиш, Небеска?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Јас не одам со тебе. Пушти ме. - Ќе одиш, ќе одиш, синко.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Го знам – се пофали. – Старото име му е Крчишта. Нели? - Така е. И таму ќе одиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Ние ќе го бараме. - Ќе нѐ види, Онисифоре, и џенем ќе фати. Итрец е. - Кога ќе се стемни не ќе нѐ види.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ГО ИЗБЕГНАВМЕ СРЕМСКИОТ ФРОНТ Еден ден на состанок нè известија дека ќе одиме на Сремски фронт.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кај него ќе одам, си рече Бошко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Синот на инженерот Ајфел, зашто великиот татко веќе од пред повеќе години беше умрен и погребан, пребледе како крпа. Зар бевме во можност да се бориме?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Е, сега, ќе одиме да молиме да го ослободат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ќе одиш, ќе ја прободеш неправдата Ако таа веќе не те убила“.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Кога и да излезеше од дома, сега - откако ни едно дете не остана кај нив - железничарот Круме секогаш кажуваше на старата каде ќе оди.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кога дојдовме до водата видов дека двајца партизани ја чуваат за да не се напиеме изморени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мартин, дете коешто оној ден беше со децата на Бистар Кладенец, беше заспан и сонуваше како е голем па нарамил пушка и ќе оди да го фаќа Луман арамијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
АНЃЕЛЕ: Ај, кога ќе одиш на вода?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ќе одам на море. Широко големо море.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
„Ќе одам во Ханахан Пиер на куглање,“ рече тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Уште неколку дена и таа ќе оди на школо а тебе не ќе те пуштаат со неа и со другите деца да седиш.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Добро, ама немој многу да си играш на лулашки за да не паднеш, - ме предупреди, како да знаеше каде ќе одам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само пет души! Ами другите, кај ќе одат другите? Што ќе прават тие?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Добро, деца – рече. - Сега, полека, како на прошетка ќе одиме во пристаништето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас и другарот ќе одиме до кај командантот на Прењес.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
— Ќе барам некоа работа негде зимоска на друга страна; ќе ода во Маданот, ќе поработа тамо, белки ќе а залича дирата од ниа пци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Ејди море, ќелеш - му рекле - па и ти ќе одиш да свршиш работа!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
______ 7 Пелагија не ќе се ни сетеше дека наближува Голема Богородица ако мајка Перса не споменеше патем додека пиеја кафенапред во дворчето околу малечкото масиче, додека Пела клечеше пред Мурџо малку потаму на патеката и го караше што не оди да си прошета, таа е веќе голема, ете уште неколку дена и ќе оди на училиште и тој таму не ќе смее да биде со неа оти кучиња, мачиња и други животинки не пуштале да седат со децата, навикни се да бидеш малку са, му велеше и нејзиното гласче одвај стигнуваше до ушите на Пелагија за да ги покријат зборовите на мајка Перса која кажува дека по четири дена ќе биде Голема Богородица.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во кратките летни ноќи, лежејќи на рогозина врз калдрмата во дворот (дома не спиевме лете зашто не јадеа болвите) и загледана во безбројните ѕвезди што мижуркаа на небото кое од едната страна беше заградено со куќата, од другата со тремот за овците и до него фурната, па натаму од високиот ѕид што нѐ делеше од комшиите и од долната страна со високата порта и авлијата, си мислев: ете, уште малку и како што ми вети тате, ќе одам во Костур да учам за шивачка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И одеднаш ми текна. Па, да. Во тие времиња наш пријател престојувал тука во Прењес и пред заминување го посетивме и му кажавме каде ќе одиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
— Море, арно со мудурот ќе свршиме, господин војводо, токо кога ќе разбере Џавидпаша кај ќе одиме? — се провикна некој од купот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да го знаев тоа место, си мислам, на рамена ќе ве носев, ќе одев со години, со векови, ко светец ќе се мачев, по трње боса ќе одев и ќе ве одведев, си мислам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чанга добро знаеше дека татко ми мисли на Сталин, па затоа еднаш и му рече: „Ако треба до крај да се открие вистината за козите, ќе одам и кај Сталина! Козите морам да ги спасам!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Туку... ќе одиш ли ти до падишахот во Истанбул да носиш книгата и да му раскажеш што луѓе се тие Мариовците?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- А, во Дизниленд, кога ќе одам, а? Кога ќе пораснам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас ќе одам дома и сега ќе се обидам да те поминам. Не беше никакво заканување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Не, - се спротивстави Калина, - нека ни биде Брза помош, ќе одиме в болници, болни ни се куклите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Орде рече дека тој ќе му ја отстапи својата кушетка, а за да не им биде тесно на двајцата, тој ќе оди да спие кај некои другари, има каде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Јас во Прилеп никогаш не сум бил, и дедо ми ми вети дека еден ден заедно ќе одиме за да ми ја покаже куќата во која се родил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Не знам каде ќе одам. Можеби во Венеција.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вие, кај ќе одите, шо ќе правете, ќе гледате да си најдите по некое пусатче. Пушка, пишчолче, чифте, тек. Колку поздраво — толку поарно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе одам да распулам! и таа скокнува во светлината на денот и ја снемува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Гледај, ќе одиме со пладневната ракета во Л.А, со хеликоптер во два часот во Санта Барбара, со авион во девет во Енсенаду и таму ќе ја минеме ноќта!“ 71
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ќе одиме по крсти да се помолиме за полето и за нас. Да ја избркаме болеста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дека ќе и биде подобро.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Утре рано ќе одам во Струга и ќе барам негде да купам солца.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Почнува да пее болно како нешто од срцето да му се кине): Пилето пее, на пат ќе одам, на пат ќе одам, туѓа туѓина!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Старицата се насмевна слатко Немој кралу, ти ќе станеш татко Твојата кралица дете ќе ти роди Принцот на бел коњ низ светот ќе оди.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Се затворија вратите и рекоа дека ќе одиме во селото Мелас, кое порано се викаше Статица.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Сите ли ќе одиме? - Не верувам, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Најдо се израдува што така бргу ќе му се исполни желбата да си одмазди за нивата и маките во јамата од стрика му. — Јас — рече — ќе ода напред.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Почекај уште малце, дури да му ги симнат сите влакна до едно од облеката. А јас ќе одам пред вас. (Тргнува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во двор ќе излезеш – пусто, од балконче или прозорец ќе погледнеш – пусто, на чешма ќе одиш – се е пусто, се е празно.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- И ти „тегавиш”, а? – му се вдаде Аделина. – Ајде тогаш Огне, ти и јас ќе одиме, ама тие поим немаат што пропуштаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тука бев можеби и посигурен”.  „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата.  „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Дорчо е гладен. Ќе одам да го попасам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Се прашуваат: - Ќе одиме ли пак?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Работење и плата која целата ќе оди за сметки и кирија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Утре ќе одиш во Струга, не ли така рече? - праша Горјан. - Да. Ќе одам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Неколку пати девојчињата беа. Пак ќе одат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Туку, дедот Петко си оди, ете, со план. Уште кога тргна од дома си го направи планот. Ќе оди кај Карабуклијата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
КОТЕ: А, хах!... Демек, сега детево твое, со господа напред, во Америка ќе оди?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ете, утре ќе одат пазарџии со штици, ќе тргнеш со ниј со едно магаре, оди ми со здравје, ама јас не одговарам за твоата глава, — се искажа Толе и го викна Гулета. Му го предаде Ѓорчета со два збора: — Човекот сака да биде мариовец и утре пазарџиа за Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За вистината, не оти некој пак да речеш премногу се возбуди, напротив, рекоа ништо, која мајка ќе оди, ќе се врати.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сигурна сум дека и ти еден ден ќе одиш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Ќе одиш пак?“ се наведна попот кон него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Саше, кој е секогаш уредно облечен и внимателно зачешлан, повторно ме праша: - Не ми кажа каде ќе одиш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кај ќе одат, сакаат неќат, нема леб на друго место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
– Ја свршивме некако работава! – рече најпосле задоволно шефот откако пивна последен пат од ракијата, па на заминување дофрли: – Ќе одеше побрзо, да немавме толку неписмени во нашите редови...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Моето летовање веќе беше договорено, ќе одам со „Студиото Пинокио”, со цела група деца, во Охрид и во Крушево, а брат ми сѐ уште не беше сигурен дали ќе му се оствари животниот сон да оди во Лондон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе одиме кон север! – Зар подалеку од нашите, од куќата, од земјата? – Ние таму повеќе ништо немаме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Но, како ќе одиш? Сама? Јас ќе те испратам до дома.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Каде ќе одите? АЦО: По работа.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Помисли прво кај ќе одиш, шо ке работиш, шо ќе јадиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Верувам дека ќе те пуштат за некој ден. Па ќе одиме на Гачка плажа да се бањаме.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Па ќе се престрашам, ќе одам да го барам, натемаме натема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
65 „Некаде во ноќта за нас, а како што ноќта ќе одминува, мислам, натаму по светот, така ќе оди.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога ќе дојде денот, и ти ќе одиш на некое интересно патување низ светот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе одам, си велам. Ова е просто случка при која спарувањето е неизбежно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Ќе одиме на брегот со децата од градот!” Вујко Ејнар промрморе: „Каков брег?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)