чудно (прил.) - во (предл.)

Мразев што толку се разликувам од сите. Што ли беше толку чудно во мене, а бодеше во нивните очи?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не гледај ме така, сине, нема ништо чудно во ова што го кажувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Погледни ѝ го опашот. - Што има чудно во него?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа се работи што се длабоко лични.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зарем има нешто чудно во тоа некој да посака да му биде и мајка и татко на своето дете?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знам дека извесни американски интелектуалци се чудат што европските љубители на филмот, а посебно Французите, го сметаат Хичкок за филмски автор во смисла во која тоа се слуша кога се зборува за Жан Реноар (Jean Renoir), Ингмар Бергман (Ingmar Berg- man), Фредерико Фелини (Frederico Fellini), Луис Буњуел (Louis Bunuel) или Жан-Лик Годар (Jean-Luc Godard), но што има чудно во тоа?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во друга рака, овој говор на крајот од нејзината книга за можноста на создавање на женска философија звучи чудно во светлината на сета феминистичка философија за којашто нејзината книга нѐ информира.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
А и Болоња, и таа е комунистичка; тоа е вид на комунизам кој се разликува од оној кој го познавам, така ми изгледа: овде е повеќе...воопшто не стоички комунизам, туку комунизам кој го сака задоволството.  Б: Тоа е прилично ретко.  К: Да, многу чудно во Болоња.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Виктор на раце ја качи Ивона во возот, бакнувајќи ја пак чудно во образот, ѝ посака среќен пат со едно големо „Догледање!“ ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)