уште (прил.) - ја (зам.)

Го закопавме со ордените на Тито, часовникот со синџирче, лулето, паричникот и руската шубара што сѐ уште ја барам на закачалката во станот во Ѓорче Петров, последниот дом што дедо ни не го доби од Сојузот на борците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа сѐ уште ја памети исконската светлина на создавањето.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Како што е добро познато од историјата на психоанализата, човечкото суштество во процесот на станување говорен субјект минува низ симболичка кастрација која воведува пречка, недостаток од нешто, поради што субјектот засекогаш ќе биде лишен од целовитоста која животните сѐ уште ја имаат.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кучињата продолжуваа да лајат, а тој им подвикна и ја фрли гламњата што уште ја држеше в рака.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сѐ уште ја држеше разгорената гламња во рацете, сѐ уште очекуваше изненадување, па ја фрли гламњата дури откога се качи на чардачето и од високо убаво ја разгледа околината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Полека, како божем секое нејзино нагло движење да може да ја разлути змијата, таа го зголеми растојанието помеѓу себе и змијата и, додека сѐ уште ја гледаше, но сега на доволно безбедно растојание, јурна да трча и, спринтирајќи околу аголот на куќата, брзо влезе во кујната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Општинскиот писар уште ја стружеше виолината. Ми се стори дека тоа свирење не е така лошо како што беше порано.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Идејата за руина, нпр. кај Бењамин, се поврзува со копнежот по архитектура, конструкција која неотповикливо е разорена, но чијшто фантом на тоталитетот сѐ уште ја посетува таа руина.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сакав да го прашам татко ми зошто уште ја нема мама, убедена дека таа досега стопати ќе дотрчаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа, морав да го приготвам ручекот, и тоа со настинката што сѐ уште ја влечам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ајде, врескаше, ајде. Но, мечката од зад него сѐ уште ја немаше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Праша: - Уште ја отвораш устата, скоту, - изусти одвај задржувајќи ги милионите тони бес.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас сѐ уште ја гледам таа вода. Кејтеновиот сон, нашиот сон.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не вредеше да се должи. Ја спушти слушалката. Јас уште ја држев расеано.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Повеќето од шминката се беше размачкала по неговото лице или врз перницата, но лесна сенка од руменило сѐ уште ја истакнуваше убавината на нејзиното јаболкце.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гласот од телекранот сѐ уште ја кажуваше својата приказна за заробениците, за пленот и за колежот, но викањето надвор малку стивна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ѝ се покоруваше на Партијата, но сѐ уште ја мразеше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поминаа пет минути по договореното време, а девојката сѐ уште ја немаше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стаписано подзастана и се сврте назад. Чуварот уште ја држеше раката крената до слепоочницата во знак на отпоздрав.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уште ја памети вечерта кога ѝ беше пришол и начинот што го беше применил за да ја освои! (Инаку, на ова приоѓање му претходеа приличен број денови на приближување, на загатнување, на искажување некои недефинирани чувства).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Поради здравјето, ми вели додека ја затворам вратата од лифтот, а потоа, на патот нагоре, таа започнува со кажувањето на првата приказна во текот на оваа посета и веќе е некаде кај описот на канцеларијата на адвокатот Сечков, додека јас сѐ уште ја затворам вратата од двата куфера во рацете.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
(Ова го тврдев иако тогаш сѐ уште ја немав сретнато Пеперутката, па кога беше во прашање љубовта навистина можев сешто да верувам а ништо да не знам).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Колку е топло во училницата!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ама... - пропелтечи, - наставничке јас сѐ уште ја немам дорешено задачата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ногата уште ја држам обесена на тегови, ама можам да гледам што се прави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште ја гледам Сталиновата слика зад неа, како нејзино продолжение.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А сега најважното! Ќе ви ја покажам куќата на девојката што најмногу ја сакав и сѐ уште ја сакам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сѐ уште ја носи малината. Излитена е и на многу места крпена.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Петре Маљанов е сѐ и сешто во нашата црква што уште ја немаме, што се доправа. Останат е сирак уште од дете.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ако сѐ уште ја игра играта на мачка и глушец, тој процеп постои за лесноумните: ако не е така, крај е на сите стравови, зашто самиот крај ги голта нив како смок.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сѐ уште ја чувам таа корица како спомен и доказ дека желбите се исполнуваат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)