Ете, од овие причини — за да ја засили б'лгарштината по Мариово — Егзархијата отвори третокласно училиште и пансион во самото Витолишча, но, тоа таму не можеше да се одржи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но таму не беше синиот плик. Пак болка ми го сви срцето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На екраните за евиденција на народот се пренесуваа слики од згрозеноста на лицата на нас кои овде седевме и ништо за тоа таму не знаевме.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Не ме одврати ни испробаното тврдење дека таму не можеше да се пушти ни игла, а да не се забие во некакво не употребливо нешто.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Две личности. Убиец - да речеме дека тоа е Џек Мевосек - искрснува зад девојката.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Во Англија тој жанр е составен дел од литературата, и таму не беше тешко да се добие Донат или било кој актер.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Тие таму не ми одрекоа. Со моја и со божја помош, еве почнуваме.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Но таму не можам да ја најдам сета помош токму заради тој постојан разум, наспрема сложеноста и непостојаноста кај нас луѓето.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Таму не функционираат термините искреност, љубов, верба, доверба и други квазихристијански концепти, туку она што ги детерминира се реалните интереси.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Служењето војска во животот на Едо Бранов ќе беше безначајна и заборавена епизода ако тој таму не се здобиеше со една рана и со еден мелем.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
(Таква сигурност, тоа подоцна го видов, во циркусот немаше; никој таму не можеше да ти гарантира дека, иако си извел една точка на трапез повеќе од петстотини пати, ќе ја изведеш и петстотини и првиот пат.)
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Секако таа долина беше и повисоко, зашто напролет снегот таму подоцна се топеше, а и некои видови овошје, круши и сливи, таму не вирееја.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Па и денес местото се вика Велков Гроб, иако денес таму не може да се распознае никаква трага од некаков гроб.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— А таму не те молат, вели, таму токму-нозе ти скокаат меѓу ребрата, меѓу дробовите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таму не се вика ни алт, ни друго, веднаш ќе те наполнат со олово.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ама, таму не сакаат да чујат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Па тие, таму не можат да се оженат, ако не полежат затвор за убиство.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тоа беше добро одмерено, тоа го одмерија кога се судрија очи в очи, а тој таму не се покажа којзнае како.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше загледан напред, а кога се гледа таму не можат да бидат забележени сите оние работи, што ти се препкаат пред нозете.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Луѓето се затскрија зад свијокот, во густите дрвја, и зедоа да одат угоре, по шумичката. Таму не ги фаќаа куршумите.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
______
7
Пелагија не ќе се ни сетеше дека наближува Голема Богородица ако мајка Перса не споменеше патем додека пиеја кафенапред во дворчето околу малечкото масиче, додека Пела клечеше пред Мурџо малку потаму на патеката и го караше што не оди да си прошета, таа е веќе голема, ете уште неколку дена и ќе оди на училиште и тој таму не ќе смее да биде со неа оти кучиња, мачиња и други животинки не пуштале да седат со децата, навикни се да бидеш малку са, му велеше и нејзиното гласче одвај стигнуваше до ушите на Пелагија за да ги покријат зборовите на мајка Перса која кажува дека по четири дена ќе биде Голема Богородица.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Нема белки да ја пишевме „Карабуниште”? Тоа таму не само што нема да го разбереа, туку и тешко ќе го префлеа преку јазикот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Таму не се оди со кола. Само пеш или ако сакате со кајче? - Пеш – реков.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Задишан се врати на местото на кое требаше да го чека жената во црно, но таму не го чекаше таа, туку налутените баба и дедо придружени од полицаец.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Потем сал туку се излежуваше по дома, си остана младоженец без невеста, едно време се пушти глас дека станал акробат и ноќум одел по жица како месечар, филистејците се такви, на спасителите им подаруваат осаменост, им го нудат и кошмарот на заминувањето од родната грутка – барем сега не се талка со месеци по морињата до Австралија и Нов Зеланд, а ако е до пустини и таму има пустини, но децата таму не чуле за прачки, не виделе дренки и шумски малини, децата таму се далдисани во компјутерски игри.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Ја остави прачката во долапот, како да потпевна прачка имам камен немам, па ја бакна мајка си в чело и цел ден и цела ноќ попусто чекаше да му подари солза радосница.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Но ни таму не најде мира.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Веќе си испланирав како ќе заминам на школување во Кавадарци, ех колку се радував, кога неочекувано татко ми ме пресече: Не верувам дека ќе те примат, сигурно е пополнет бројот, а јас го молев: Тате, ако таму не ме примат, дај ме барем во работничко училиште.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Сум чул, вели, дека таму не смееш и накриво да го погледнеш кучето. Богами, ви велам, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ќе носиш одоздола, од Грција, му велам јас, таму не се војува. - Грција е сиромашна земја, вели Григор, сѐ што има Грција, сето ѝ е од бога.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)