Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Така, како што, во духот на традицијата во семејството, на рожбите им дававме неутрални имиња, немаше причини сега така да не биде и со козата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како можев така да мислам кога претседателот ене си седи во својата претседателска фотеља и си ги брка своите претседателски работи, а неговиот телохранител, Сатирот, стои пристојно облечен, со црни ракавици и со пендрек во десната рака што го удира врз дланката од левата рака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„Абре како можеш така да седиш, да не дојдеш горе кај дуќанине?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Моето внимание, иако пак по повод тој бунар, беше сега свртено на друга страна и ми обезбедуваше, ако може така да се рече, еден друг вид неспокојство.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Компјутерската повратна спрега може да прави повеќе отколку само на тој начин да ги преуредува осетите на корисникот тие да дадат псевдоискуство на летање.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Повратната спрега може исто така да овозможи врска со некој актуелен авион, така што кога пилотот управува со палката вистинските авионски мотори се вклучуваат или вистинското оружје стрела.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Таа можеше така да постапи бидејќи неговата стварност (неговите желби во однос на неа), не ѝ беа сосема туѓи, иако тоа беше стварност на некој друг; соодветствуваше со нејзината сопствена автентична желба да биде она што е.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Мора токму така да си врви, како што се движи стрелката на часовникот - одлево надесно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Од бебешки денови создаваат робот и никако не можеш да се ослободиш од: миј заби, миј лице, триј раце со сапун, облекувај чисти гаќи, и чиста маица, и чисти чорапи - секој ден! - секој ден! - и чешлај се, и пиј млеко, и јади леб со мармалад... секој ден - сѐ според еден калап...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Како би му било на Љупчо некој така да му го огрди СТОЈАДИНОТ!?“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Па си велам: Будалче, не размислувај... денот ќе си го расипеш... есенската прошетка во Сарај.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дури и самото гниење во филмот ЗОО е стилизирано така да не изгледа дегутантно, а размената на материите во СТОМАКОТ НА ЕДЕН АРХИТЕКТ е прикажана исклучително сугестивно (сцената со Креклајт и кучето, како и унисоната смрт и раѓањето на крајот од филмот).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Така да знаете, ни рече. Живо куче во селото не смее да остане.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зашто, ако овој писател со истата леснина како и Исмаил Кадаре се ориентира во лавиринтот на балканскиот простор и време, тој со Данило Киш ја споделува величината на највозбудливиот омаж, посветен на најпотресниот лик на Таткото: во романот Градина, пепел на Киш, незаборавниот Едуард Сам настојува да го состави универзалниот возен ред, додека таткото на Старова сака исто така да оствари еден колку огромен, толку и хемерички проект:

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Дали навистина можела така да мисли?.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Благодарен сум му и на Калвин Томкинс, кој подготвува биографија на Марсел Дишан, и кој љубезно ме снабди со додатни информации за врската на Дишан со Мартинс.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сакам исто така да ѝ се заблагодарам на Нора Мартинс Лобо, која ги потврди овие информации за мајка ѝ и даде многу корисни сугестии.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

(Претпоставувам дека една од причините што Фикцијата и СФ-от им се толку блиски на помладите читатели е тоа што, во услови на простор и време прилагодени така да им овозможуваат на ликовите да патуваат слободно низ тој континуум, и на тој начин да избегнат многу физички опасности и временски детерминираности, смртноста е ретка тема.)

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Чувствував дека таа не заслужува така да биде нарекувана, барем сега не.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Зошто јас не можев така да чувствувам?

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ако веќе мора така да биде, татко ми да се ожени, тогаш најдобра од сите ми изгледаше учителката Вера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Топло-дишечките интеракции со вашите okno.mk | Margina #32-33 [1996] 42 допирни пријатели ќе бидат полегантни и позадоволувачки кога ќе се додадат и алтернативите на дигиталната реалност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не го намалувате богатството на вашиот шепотечки-допирен контакт со вашиот љубовник со тоа што можете исто така да комуницирате и со телефон, факс, и рачно напишани белешки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас ги поттикнувам да зборуваат за своите проблеми, преку слободни асоцијации, низ спонтан разговор, за да можам да стигнам подалеку од симптомите на нивната болест – до траумите од детството кои заедно со примарните нагони се закопани во нивното несвесно, и така да дојдам до вистинско разбирање на нивните болести и до излекување на пореметувањата кои се јавуваат кај нив во процесите на чувствувањето, мислењето и однесувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Благодарение на тоа што внимателно ги слушав моите пациенти, дојдов до важни сознанија за тоа како функционира човечкото суштество.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Расипа ли нешто - ќе те изрешетам јас лично. Така да знаеш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И продолжуваше така да претрчува меѓу стеблата и пак да завива на следната височинка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не можеше така да пројде, па ги вежбавме, на „сец“, препознавање барем по првата буква.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас пак, господ да ми прости, и го мразам и ми е жал за него. Ми е жал така да го гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како можам така да помислам за човекот мој, за венчанијата моја!...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се сопнал а можеби и сакал така да се случи, не знаел (најпосле тој трик можел да го научи во лесновската шума од неуморниот заведувач Арсо Арнаутче), паднал повлекувајќи ја и девојката со себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ридот со неколку дрвца стрмно се качувал кон својата гола грпка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

“ Вака никогаш нема да стигнам дома; мојата успешна лекарска практика е уништена; мојот наследник ме ограбува, но бескорисно, затоа што не може да ме замени; во мојата куќа беснее одвратниот коњушар; Роза е негова жртва; не сакам тоа ни да си го замислам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не ми требаше многу време за да ја грабнам облеката, бундата и чантата; не сакав да потрошам премногу време на облекување; ако коњите побрзаат како на патот за ваму, ќе скокнам, така да се каже, од оваа постела во својата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Противниците веќе не се ближни, а битката во која се соочуваат е ослободена од сите ограничувања: „Не само што премногу острата поделба на човечкиот род на раси почива на научни заблуди - затоа што мошне малку земји се настанети со жители од само една чиста раса - туку може да води и кон истребувачки и, ако можам така да кажам, „зоолошки“ војни, какви што се оние, за преживување, во кои стапуваат различни видови на глодачи или месојадци.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

9. Вечната борба на ноелемакот за преживување, ми правеше да се веселам на ова суштество и на неговата одважност да си земе име спротивно на камелеонот, и така да ме направи да изгледам паметна.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Кучето во тоа претрчување си наоѓа игра и чувствува задоволство од тоа што го галат, и продолжува така да претрчува, дè кај еден, дè кај друг.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Менувањето на минатото е неопходно од две причини, од кои едната е помошна и, така да се каже, претставува прашање на претпазливост.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Еден ден - но „еден ден“ не беше вистинскиот израз; можеше исто така да биде на полноќ: еднаш - тој попадна во чудна, блажена мечта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мора така да биде, затоа што секое човечко суштество е осудено да умре, што е најголем од сите неуспеси.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ој не барај така братски, брате, те молам, брат сум ти, но Исус не сум за така да давам...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

8. ШТОМ ИЗЛАЖЕШ ЕДНАШ, НЕ ТИ ВЕРУВААТ ДОВЕК - теориски би можело и така да се каже, во практика, пак, еднаш му поверуваш на човек а потем до смртта тој сѐ туку те лаже ...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Којзнае дали не ќе ѝ текне на нунката така да го крсти?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Да молкнеш! Да не те чујам веќе така да зборуваш!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Да даде Бог така да биде и со вашата Ервехе”.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Да ме земаше и мене. – Белки танцот со грофот Чано не ти беше еднинствениот? – Може така да се рече.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ама така ќе ја направиш таа работа што тој да запамети оти што пред тргнување на војна легнал со тебе. Мутлак треба така да направиш, ѝ рекол.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Верувај пријателе како да го слушам гласот на провидението така да постапам.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дедо Бошко вчудоневиден ја поткрена главата и заискри со очите, но така да не забележи арамијата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Така да му кажеш.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сѐ ќе помине божем како да требало така да се случи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Да не сте шумар? ... Не ... Ловџија? - Па, може така да се рече.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Дај ми ти чист есап, брату. Кажи ми зошто сакаш да ми алалиш, инаку нејќам...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СЕЛАНЕЦОТ: Знам, и поп Китан вели така да се прави, зошто сме рисјани. Ама, тоа е така само за поука.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Барањето не беше строга наредба, ама и не требаше туку така да се отфрли.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Вотната во партизанските пантолони на Димостена и забрадена во една ветва шамија копаше дупки по падините на Водно, и така облечена со тезгере влечеше малтер до најгорниот кат на егејската зграда, само сега не мора така да се облекува, убаво ѝ стојат било какви фустани.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Еве, изминува така да се рече и златнава есен, никако да ги слушне очекуваните зборови.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тетин ми гледаше во чинијата пред себе, а децата молчејќи гледаа во скутовите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Уште и на гостин така да му правам! - слушнав само еден тап звук и претпоставив дека тетка ми му удрила една заушка на братучед ми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Така да се бувтам до вечерта.