Ова дело, напротив, дава привид на „блаженост“ со асоцијациите на популарната христијанска иконографија и симболика.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Како што невестата која, разголена но не и силувана, виси во својот стаклен кафез, додека ергенот под него ја дроби својата чоколада, Дишан е изолиран и сам со својата голема уметност која ја сметаше за не-уметност.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Стаклениот „аквариум“ во којшто овцата се наоѓа е можност за тотална презентација којашто токму ја користат современите уметници истражувајќи ја популарната иконографија (од Jeff Koons до Gavin Turk).
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)