Се бакнавме. Ја погалив по вратот и осетив нешто необично, некоја чудна брановидна длабнатинка како кожата да ѝ станала пластифицирана, а потоа таа ја стави раката врз моите гради.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Се стегна во мене при што ѝ ги почувствував тврдите дојки на моите гради.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Главата сонливо ѝ папсува врз моите гради.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Јана спиеше цела ноќ на моите гради. Или - Јана, која е таа?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Причекај“, збивташе таа. „Ов... Ова.“ Се исправив. „Што?“
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Таа девојка сега има дваесет години, а јас веќе триесет и пет; тоа е сосема пристојна разлика за здрав маж како Земанек, господине судија, разлика која привлекува, и јас не му се лутам; моите гради (простете за ваква индискреција, господин судија) веќе не се она што беа; не се веќе ни моите колкови, ни кожата; Земанек, едноставно, замина затоа што мораше.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Би можела без престан да гледам во твоите очи... сѐ додека не почувствувам срцебиење во моиве гради....
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Светлината беше слаба, но можев да го видам црвенилото што ја облеа.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Ситниот лимар затропа со дрвените налани и ме осветли со џебна запалка; ми ја раскопча кошулата и се загледа во пликовите на моите гради.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)