Постојано го хранеше со горчината на поразените предци што се пренесуваше со генерации, од колено на колено, и со презирот кон победниците, кои, всушност, им беа браќа, и кон нивните сестри, кои им беа мајки.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Не во споредба со другите луѓе на земјата туку во споредба со генерациите што живееле пред него.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Кети ми кажа дека во вашето семејство, со генерации наназад, колку што знаат, првороденчето секогаш било машко.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Маргина 37 149 Бети (Приближувајќи ѝ се): Два дена те барам!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Бешир како да беше проникнал во текот на мојата мисла.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Грета (Повлекувајќи се наназад): ОК, Бети, сослушај ме прво!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Ме пренесе на првите месеци од мојата мисија во Тунис, кога летото 1986 година Титовиот школски брод Галеб запре во туниското пристаниште на своето традиционално крстарење со генерацијата нови поморски кадети.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Слободната литература секогаш ме исполнуваше, но еден дел од мене копнееше за нешто како ова. Нешто што е признато и градено со генерации.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)