Како пердув си, Небеска, ми вели Коста, како ништо да немам меѓу рацеве.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Цеце работи со полна пареа.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Застануваат пред нив.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)