Разгледувањата на прозата на Чинго кои се лоцираа во вториот аспект, откривајќи го потеклото на тоа раскажување, барајќи ги неговите детерминанти во начинот на раскажувањето, трагајќи по раскажувачките системи врз кои се надоврзува, во критиката кај нас се доближија до едно сознание што во голема мера е општо.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Таа, како професија или профил, не се појавува никаде - ни во програмата, ни во објавата, ни во критиката.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Обично им беше приврзан на темите за кои пишував, беше благ во критиките, ретко многу критичен.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Маргина 37 173 музиката: едновремено од квази-интелектуалистичка дистанца, но и од позиција на по малку или повеќе фанатичен консумент.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Таквата популарност на ликовниот критичар му овозможува пристап од позиција којашто главно беше резервирана Damien Hirst за филмскиот критичар или оној на поп- 2 На пример Duncan Webster, "Pessimism, Optimism, Pleasure: The Future of Cultural Studies", во J. Storey (ed.), Cultural Theory and Popular Culture, London 1994, стр. 540.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Во критиката неговиот свет беше толкуван досега различно.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Телото еминентно е женска тема, не само внатре во феминистичките и „gender studies“, туку и пошироко.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Ако мажите во своите концепции жените ги приближуваа кон телото оддалечувајќи ги од духот, кого го чуваа за себе, денес жените го грабнаа тој идеологем и го употребуваат како оружје во критиката на андроцентричниот и логоцентричниот дискурс кој се претставува како несексистички и општочовечки.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)