ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Покрај поткопувањето на таквата уметност со судски прогони, односно со маргинализирање и заборавање, таа исто така се поткопува со митологизирање и со ставови дека станува збор за производ на психоза.

Користејќи EEG од REM состојба на сон на своите колеги во светот на будните им праќаа пораки.

Научниците тогаш го усвоија ставот дека луцидните спијачи можат свесно да ја менуваат содржината на својот сон.

Зачестена е репрезентацијата на таа уметност како аберација во историјата на ‘вистинската’ уметност.

Ова силно го поддржува Јунговиот став дека шизофреничарот престанува да биде шизофреничр кога ќе наиде на некој што го разбира.

Во овој период активност пројавуаат и македонските студенти-комунисти и антифашисти на универзитетите во Загреб и Белград кои во летото 1936 го формирале движењето “Македонски народен покрет” (МАНАПО).

По првичното еволуирање во однос на македонското национално прашање, таа цврсто застанала на ставот дека Македонците се посебна нација.

Ако прифатиме дека портокалот во кој уживавме утрово не е оној портокал во кој уживавме претходното утро и, понатаму, дека по природа на нештата, човек не може со бакнеж да се прости од портокалите во коишто уживал туку само од споменот на нив олицетворен во портокалот што го љуби и во кој допрва треба да ужива, освен во смисла на една носталгична антиципација (или во носталгија tout court ако на човекот веќе не му е дозволено да ужива во она од што се простил), можеби сепак може да се застапува ставот дека допуштањето на еден портокал да ги претставува сите значи да се занемарат не само чарлс и чикита портокалите, така да кажеме, туку и распознатливите задоволства на подвидот јафа наспроти мандарините, флориди, калифорнии и другите.

Истакнувајќи ја природата како врвен систем на организација на сето постоечко, во чии рамки функционираат нему толку милите и блиски принципи на случајност, неинтенционалност, ненасоченост, промена, повеќеслојност и меѓусебна проникнатост, Кејџ дојде до ставот дека во уметноста е можно да се повлече паралела со природата во начинот на нејзиното делување и дека уметноста треба да ги следи тие принципи, бидејќи единствено така може да стане дел од таа иста природа и животот, кој е инаку нејзина највисока цел и барање.

При своето повторно одење на Black Mountain колеџот, Кејџ со Роберт Раушенберг, Марс Канингем, Дејвид Тјудор, Пол Вилијамс, М. С. Ричардс и со уште неколкумина пријатели го организираше својот прв хепенинг.

Сите овие квалитети, иако неартикулирани, Кејџ ги наоѓаше во природата, во нејзиниот начин на функционирање.

Сати и Веберн за Кејџ беа единствени композитори од западната традиција кои ја сфатија важноста на временската димензија во музиката; првиот, со ставот дека времето е рамка која треба да се исполни (со тонови), а вториот, со сензибилната организација на тоновите и паузите истакнувајќи го траењето како нивен заеднички параметар. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 173

Деперсонализацијата на композиторовата улога и самоорганизацијата на структурата имаа за цел ослободување на звуците од било чии емоции, идеи, намери, проекции, а не автоматизација на композиторовата постапка, како што често погрешно се толкуваше.

Во 1948 година Кејџ беше повикан на Black Mountain колеџот да одржи фестивал и семинар на Сати-евата музика што му овозможи, претставувајќи го Сати, да ги афирмира сопствените ставови околу проблемот на времето во музиката.

Поновите истражувања, засновани на современиот научен пристап на личноста, во многу што успеаја да го тргнат велот на тајната од творештвото, но и понатаму го поддржуваат ставот дека творештвото, првенствено уметничкото, во суштина е абнормална состојба, бидејќи во моментите на интензивно вдахновение ги има сите карактеристики на присилно невротично дејство, кога творецот чувствува дека извесни идеи му се наметнуваат со некоја натприродна сила така што делото не е сосема негово туку и на некоја мистична сила која му го диктира стихот (Блејк), мелодијата (Моцарт), линијата или обликот (Микеланџело), коишто треба да се извлечат од дотогаш неорганизираната материја и да им се даде форма.

Во оваа насока е и ставот дека во договорите за вработување не може да се утврдуваат одредби со кои се забранува или спречува склучување на договори за вработување меѓу работодавач корисник и отстапениот агенциски работник по неговото отстапување, а доколку договорите содржат вакви одредби истите се неважечки и ништовни. (чл. 3-д од Законот за измена и дополнување на ЗАПВ).

Како дополнителен заштитен механизам во иднина умесно би било да се воведе и одредена санкција (глоба) за работодавачот доколку не го запази овој и онака предолг временски рок; б) кај видовите на договор за вработување (на неопределено и определено време) најпрво дојде до дефинирање на поимите работник на определено време – „лице со договор за вработување склучен непосредно помеѓу работодавачот и работникот, каде што истекот на договорот за вработување е определен од објективни услови и тоа доаѓањето на одреден датум, завршување на одредена задача или појавата на одреден настан“ и работник на неопределено време – „лице со договор за вработување на неопределено време“ (чл. 2 од ЗИДЗРО/ септ.10), а се додаде и нов појаснувачки став дека оној договор за вработување во кој точно не е утврдено времето за кое е склучен истиот, ќе се смета за договор за вработување на неопределено време (чл. 7 од ЗИДЗРО/септ.10); в) со измените од јануари 2012 година се предвиде дека наместо дотогашната обврска на работодавачот да го чува договорот за вработување во работните простори каде што работи работникот, по ново тој тоа треба тоа да го стори во своето седиште (чл. 2 од ЗИДЗРО/јан.12); г) содржината на договорот за вработување претрпе три измени, една позитивна, а две на штета на работникот: 18 ● со измените од септември 2010 година во чл. 28 се додаде нов став кој предвиде обврска на работодавачот во договорот за вработување да мора да вметне одредби со кои ќе го информира работникот за ризикот кој го носат работните места, за посебните стручни квалификации и познавања, како и да го информира за ризиците кои согласно законските прописи би можеле да настанат на тоа работно место (чл. 10 од ЗИДЗРО/ септ.10); ● диспозитивната норма која им даваше можност за избор на „договорните страни“ да се повикаат на закони, колективни договори и акти на работодавачот при решавање на одделни прашања, доби нова формулација со обврзувачки карактер, односно сега при решавање на овие прашања двете страни треба да се повикаат на овие акти и договори, но само онаму „каде што е соодветно“!? (чл. 10 од ЗИДЗРО/септ.10); ● се воведе нов чл. 28-а кој ги регулира измените на договорот за вработување.

И сето тое се оправдуваше со оној познат став дека ние сме повиканите што ќе го создаваат поинаквиот, нов свет.

Дури и пеевме некои чудни зборови: /Еј, запрегниме ракајте потни / нови луѓе да градиме.

Уште повеќе, маскиран во комерцијална и тривијална литература, овој писателски анахронизам, во најново време, нападно се рекламира на европската литерарна сцена.

Концепцијата на Фуко (1980), беше дека модерната моќ е конститутивна или „позитивна“ по својот карактер и ефектите, а не репресивна или „негативна“, не е моќ која се потпира на забрани и ограничувања.

Тој смета дека централниот механизам на овој модерен облик на моќ е продуктивен, наместо ставот дека тој е контролирачки или рестриктивен, - животите на луѓето всушност се формираат преку овој облик на моќ.

Наспроти нашиот упатен аналитичар, остануваме резервирани во однос на ставот дека ЛИТЕРАТУРНАТА ДИЈАХРОНИЈА може да обезбеди алиби за задоцнетите и преживеаните форми на епското раскажување.

Не се гледаат сите геј-мажи себеси како полови меѓупоставеници.

Кога станува збор за родовата ориентација, за наводно женските карактеристики на геј-мажите или (како што нагласува Фелоус, нешто повнимателно) за комбинацијата на мажествените и на женствените особини кај геј-мажите, за тоа прашање постои значително несогласување кај самите субјекти.

Антитезата на Фелоус може да се најде кај Џек Мејлбренч, авторот на Андрофилија – Манифест: Отфрлање на геј-идентитетот, презапоседнување на мажественоста (Androphilia – A Manifesto: Rejecting the Gay Identity, Reclaiming Masculinity) (2007), кој ја одрекува суштинската, вродена женственост на геј-мажите и кому не му се баш драги полињата во кои доминираат жените, а во кои, според Фелоус, геј-мажите се одлични.345

Некои од нив дури силно се оградуваат од ставот дека имаат „својства или одлики што генерално ги имаат девојките и жените“.

Но сепак останувам на ставот дека образованието може да помогне во навремено откривање на недостатокот и во согласноста на хендикепираните да живеат со него.

Но, од наведените причини, некои голтаат ракија, вино, па и пивце (што би рекле србите ’за живце’.) Голтаат, дигајќи си го степенот на добра расположба, но и потврдувајќи го ставот дека кај нас, повеќето пијат од мака и од радост, а малкумина од сабајле.

Така тврдоглаво стојат на ставот дека одредена пиеса која излегува од нивната театарска работилница е комедија, (а таа е обична лакардија), за актерите ќе кажат дека се одлични комичари, (а тие се обични хумористи - тоа што го реализираат на сцената може да се перципира како смешно, а не како комично).

И тој стои на ставот дека сите сме создадени од судбината, но и дека секој од нас ја создава.

Јас немам такви амбиции, но немам ниту намера да исчекорам од мојот став дека кај нас, ако не те прогласат за мртов, не стигаш никаде.

Помеѓу Леонардо и Duchamp има многу интересни допирни точки: обајцата се синови на бележници; бројот на сочуваните дела и на едниот и на другиот е мошне мал; главните дела се оставени недовршени; обајцата беа мошне заинтересирани за анаграми и игри со зборови; Леонардовите научни игри (како и неговиот интерес за пишување со помош на огледало и интересот за сенките) добиваат интересна паралела во Duchamp-овата занимлива физика (и неговиот интерес за “повратот на огледалата” и “проектираните сенки”); заеднички им е андрогиниот психолошки образец; најпосле, Леонардовиот став дека сликата пред сè е работа на интелектот, наоѓа свој одек во настојувањето на Duchamp сликата да не смее да биде „само ретинална или визуелна; таа мора да биде поврзана со сивата материја на нашето поимање.“

Според него, марксистичката идеологија е најразвиена и најприсутна идеологија во дваесеттиот век, најизграден примерок на идеологија; уште повеќе, марксизмот, како продукт на западната мисла „го задржува легитимитетот не само да биде изучуван и интерпретиран, туку и сѐ уште да биде инспирација“.

На дното на таа репродукција ги беше испишал буквите L. H. O. O. Q. кои на француски можат да се изговорат како Elle a chaud au cul (Таа има врел задник).

Покрај сознанијата на марксистичката философија и социјализмот, инспирација за оваа книга, како што вели авторот, се: “Философските истражувања” на ‘доцниот’ Витгенштајн, Киркегоровите анализи за односот христијанство-христијанин, како и некои придобивки на постмодерното мислење, - пред сè ставот дека философската форма на знаење не може да се потпира на самата себеси.

Критика на неговото стојалиште изнесе неговиот колега од Харвард, Семјуел Хантингтон: Последниве години луѓето од Запад се тешеа себе а ги иритираа другите развивајќи го ставот дека Западната култура е и дека треба да биде култура на целиот свет.

Аполинер е цврст во ставот дека не може да прифати ваква војна против францускиот јазик која започна во Германија, зашто истото тоа би можеле да го направат Французите во Франција, да се ослободат од германските зборови, потоа Англичаните, па Шпанците.

Би настанала вистинска јазична војна во Европа, па и во светот!

Се повикуваат, во одбрана на оваа космополитска теза и врвни авторитети, како Гијом Аполинер, кој бил цврст во ставот дека не може да прифати ваква војна против францускиот јазик која започна во Германија, зашто истото би можеле да го направат Французите во Франција, да се ослободат од германските зборови, потоа Англичаните, па Шпанците.

Ленин ова ќе го оправда со ставот дека отстапувањето од граматичките норми во однос на невештото служење со јазикот, се разбира, вклучувајќи ги тука и заемките, е рамно на партиска девијација во животот...

Татко, поттикнат од уверливото кажување на Камилски за револуцијата и јазиците, размислуваше еден ден, сепак, да се врати на својот напуштен проект за Историјата на Балканот низ падот на империите, добивајќи нови уверувања дека војната создава широко лингвистичко движење во времињата и просторите.

Јавното мислење на секретаријатот стоеше на ставот дека Бојана е добар улов кој може да придонесе во напредувањето во кариерата на секој гардист, заради влијанието на нејзиниот татко.

Британските дипломатски претставници го известите Форин офис за позитивниот бугарски став во однос на формираната македонска држава и дека тие не биле заинтересирани за анектирање на Македонија, нагласувајќи дека Бугарите стоеле на ставот дека Македонците треба сами да одлучат за својата судбина.

Стејт департментот зазел став дека Македонија ќе може да има автономен статус во рамките на Југославија, но ѝ го оспорува правото на легитимитет на Македонија на секоја територија што е во границите на Грција, т.е. да се смета за територија што ѝ припаѓа на Македонија.

Меѓутоа, во сите тие планови "висело" прашањето за помошта што би можела да им ја испрати Велика Британија на балканските држави.

Нивниот цврст став дека „нема благонаклоно да гледаат на склучувањето таков пакт во овој момент“ бил проследен и до Владите на СССР и на Велика Британија.

Поради брзиот развој на настаните, информациите што пристигнувале од теренот и секојдневните анализи на британските аналитичари и експерти го принудиле британскиот премиер Винстон Черчил да заземе став дека е потребно позасилено ангажирање на дипломатските и разузнавачките служби, со што би можела да се реализира замислата за формирање балкански блок од Турција, Југославија и Грција, а по можност да се настојува и да се убеди кон нив да пристапи и Бугарија.

Сметале дека на Советите нема да им се допадне предлогот за обновување на Англо-турскиот сојуз, особено "кога тие ќе оценат што ќе се случи наскоро поради политиката што ќе следува потоа".

Пристигнувањето на оваа информација во Министерстото за надворешни работи на Велика Британија предизвикало отворено задоволство.

Иако според нив Советската влада "зазела став дека не е заинтересирана за тоа дали Турција ќе влезе во војна или не", Советите "веројатно никогаш не го сакале Англо-турскиот сојуз", а сегашниот застој во британските односи со Турција "многу добро им одговара".

Таквиот однос на бугарските официјални кругови кон Македонија им давал можност на британските аналитичари да заклучат дека би можело да се случи "југословенско-македонските партизани да полагаат право на делови од пред 1941 година на грчка, бугарска и албанска територија за нивната Македонија".

И покрај ставот на Стејт департментот дека немаат ништо против отстапувањето на делот на Македонија под Бугарија на федерална Македонија, сепак таму сметале дека тоа прашање не требало да се прејудицира сè додека не се реши прашањето со Бугарија, како земја која била на страната на Оската.

Сепак, јас би сакал да го бранам ставот дека има нешто посебно во начинот на кој ние луѓето сме интелигентни.