Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се чинеше дека и парализираните дрвја се нишаат заедно со нив. Маргина 37 79

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мајка ми, пак, тежеста на историјата не ја чувствуваше како татко ми од мисловната страна.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сигурно затоа што тегобата што ја чувствувам е повеќеслојна и јас во сите тие слоеви така што не можам да знам што е што.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во собата владее молк. Мертен во воздухот ја чувствува мешавината од шок и надеж. Мајснер насмевнато го поддржува.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Никогаш не ја чувствувал песната како сега.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Што да прави сега со децата? Што ќе прави ако нешто му се случи, заглавена помеѓу овој град што ѝ стана туѓ, веќе снемилен дом и оваа војна што сите, па и неа ги насели во еден масовен кошмар?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И додека тече мането, Корец гледа со уморните очи: во Солун се враќаат ластовиците.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во текот на паузата тој одново погледнува во својот униформиран алтер его и на лицето на Мајснер ја забележува пресликана истата онаа здржана насмевка што и самиот ја чувствува како сака да се појави и едвај ја притиска назад.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во килавата мугра, Гита Корец гледа кон народните населби и ја чувствува, особено во вакви ледни мугри во кои на небото сенишно се пробиваат првите зраци, неизвесната судбина надвисната над градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Навистина малку го релаксираат додека плива и додека неговото стежнато тело лебди над плочите од дното на базенот, додека тромаво се лизга над имињата, судбините и сенките на покојниците, обидувајќи се да не гледа во нивните симболи, во знаците неизбришливо издлабени врз стариот мермер на дното, што како за инает, водата ги мие, ги увеличува како под лупа, ги прави појасни и поблиски, скоро тутнувајќи му ги пред стегнатите очи и чело на покајаниот делегат на Комесаријатот за еврејски прашања, кој пливајќи се обидува да ја намали напнатоста што ја чувствува низ целото тело и да го одложи надоаѓањето на нервниот слом.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој милува една убава лика, таа што го допре во сонот, та уште да ја чувствува чудната горештина на тој образ.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но тој идеше со онаа крената глава, а јас уште пред да зборнам ја чувствував сета несигурност на својот глас, како веќе да си го слушам: јас се плашев од онаа наша проклета интонација што се танчи опасно при крајот, па ќе излезе некако смешно, плачно, питачки, кога ќе му речам: „господине!“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пред тие кални дворови и наврнати копи човек посилно ја чувствува самоста и станува мрачен.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во турнирската сала, пред очите на тиха публика, тој ги смислува, како сосем отсутен од стварноста, своите потези или пак прошетува со одмерен чекор меѓу шаховските столчиња, погледнувајќи ги позициите на другите табли, а изразот му е задлабочен, продуховен, и некако само од себе му се налага да ја чувствува својата важност и како случајно да погледне во публиката сакајќи да види дали се одразува на неа сугестивно тоа негово чувство.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но, и покрај таа рокада сѐ уште е можно да ја чувствувам надворешноста внатре, и внатрешноста надвор.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ако ова е премногу сложено, мора најнапред да се преправа дека не ја чувствува страста што навистина ја чувствува, потоа да ја глуми страста што не ја чувствува и да се преправа дека некои силни напливи на огорченост, омраза и завист се невистински, или не се случуваат, или се нешто сосема друго.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Како секогаш свежа изгореница”, би можело да се каже, ја чувствуваше Пандалф Вулкански - можеби би згрешиле ако кажеме: госпожа Сенка; подобро: нејзиното отсуство, како едно меурче на кожата, во кое, како во кугла, се наоѓаат секакви: Левенхуковите човечиња, Зевсовиот дожд, а богами и: вирусите, тројанските коњи, логичните бомби и црвите.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само едно суштество не ја чувствуваше оваа радост; само едно суштество натеше и стенкаше под тешкиот товар, наметнато од силата и бесправието.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дали суровоста на сиромаштијата ја чувствувавте и во училиштето? Во школото немаше богати.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја чуствувам работичката штом почнувам да ја губам...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Колку повеќе пиеше - понеразделно ја чувствуваше таква: добра, нежна, загрижена... Сѐ потешко му стануваше...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не ја чувствуваше потта во која се капеше неговото тело.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Само ја чувстуваше бескрајната празнина во себе.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А ти ја чувствуваш гората, ти ја живееш, ти ја сакаш. Затоа знаеш и да слушаш.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дури и да завлезеа понекогаш во некоја расправија што би можела да се претвори во кавга, почитта што Бојан ја чувствуваше кон возраста на Кирил, го задржуваше од натамошни расправии, го присилуваше да се согласи со него, да попушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И си се чешла така Севда, спокојна, косата преку рамена ја чувствува како пердув лесна, а крај неа седи онаа жената, свекрва ѝ.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Понесливата тежина на градата ќе ја натераше да си ја поткрене дојката, подобро да ѝ ја почувствува тврдата тежина што ја потсетуваше на размесено надојдено тесто, толку многу си ја чувствуваше дојката што по сеќавање, во носот ќе ѝ замирисаше на топол леб.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Имаше моменти кога промената на бога, како во Аја Софија и во други храмови на Балканот, верниците ја чувствуваа и во нивните души.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ја сметав дури и за многу значаен залог.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не сум сигурен колку една ваква последица, каква што е спречувањето да се појави насмевката, може да се земе како причина што ќе разјасни одредени случувања, но знам дека токму појавувањето на твојата насмевка на моето лице, ја чувствував како обврска. Како еден вид аманет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го слушав шушкавото дишење на Кузман и ја чувствував в ноздри неговата млака пот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, мачната многулисна потрага што го сочинува тој роман – Хамберт Хамбертовиот „подвиг... еднаш засекогаш да ја проникнам погубната чар на нимфичките“ – произлегува токму од опачната природа на привлечноста што раскажувачот ја чувствува кон пубертетликите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

(Не ми паѓаше тогаш на памет дека некакви во мене присутни самоомраза и интернализирана хомофобија можеби биле причината за праведната одбивност што ја чувствував кон нивната самоомраза и хомофобија или кон она што мене ми изгледало така.)39

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не ја чуствуваше тежината на крстот – тежината на притисокот на земските потреби на телото.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Паметам дека „мојата” куќа, нека ја наречеме така, зашто навистина беше таква што тогаш и сега, ја чувствувам како своја, беше ниска, само со приземје, покриена со керамиди, опкружена со висока авлија и голем двор со многу разновидно цвеќе и тукушто расцутени трендафили.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Јас се вовлеков, сиреч, во пазувите на татка, сопирајќи го здивот, затворајќи ги очите за да не го здогледам јарето, иако веќе му ја чувствував тучтежината и студенилото во гласот на Арето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Верувај, миличок, и сега сосема јасно ја чувствувам нивната радост.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Повторно ја чувствувам онаа топла поповска сомилост „ќе го земам ова дете под своја закрила“, од која, иако ме нервира, не можам да побегна: - Слободна ли си вечерва? - Можеби...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А сега? И натаму во топлината на песокот ја чувствувам сопствената порозност, додека над мене, низ небото со боја на ’рѓа зачкрипува надразнетиот крик на галебот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го слушам татко ми: „Болната трпеливост со која пожолтениот лист го чека денот, ја чувствувам однатре. А денот е градски... сив и убав“. ***

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Неговата насмевка ја потенцира неговата одважност и истата ја чувствуваат и најтапите луѓе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ако јас морав цел живот да ја чувствувам твојата јамка, не мора и таа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја чувствувам твојата болка без рана, изгазените мечти, прекинатиот лет, растуреното гнездо и надежните соништа одвеани со ветрот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ја чувствуваше многу добро и во себе онаа исконска прибраност пред тој висок снег, што го покриваше сиот свет; беше притивнат како едно од сите оние дрвја околу неговата куќичка, продолжуваше да трае, живеејќи само со некоја срцевина, провлечена како црвена врвца по најскриената средина на своето тело и на своите денови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А ти си од крв и месо и не можеш да не ја чувствуваш близоста и нераскинливоста со сето она што постои.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Глигор тоа не можеше да го стори, тој ја чувствува како се расплиснува крвта, како лудо удире во слепите очи и таа непокорност на крвта го тера да ја бара вистината за човечката совест.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Денот ја наполни пештерата со луда белина, а со неа Арсо ја чувствуваше запараноста и сувоста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ама ако е сам, може е некој чудак, или будала, ама, ме свиѓа, му ја чувствувам хемијата, и оној тик го има само мене кога ќе ме види. Инаку, не трепка со другите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но тој ја чувствувал машката испотеност. Жилите му набрекнувале од копнеењето на крвта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Немал друга кошула и не ја испрал старата; младоста сама од себе зрачела чистота.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Детето ја чувствува тапата, влажна муцка врз својата тупаница и уште повеќе се обеспокојува.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Таблите над плочките од подот беа поткренати половина метро, а тоа оставаше впечаток на отвореност која двајцата, додека молчеа со спуштени погледи пред себе, ја чувствуваа како простор изложен на провев.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ја чувствувам како некое егзотично овошје со портокалова боја која се претопува во пурпур.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Како ми е кој ме прашува, сите се среќни со моето присуство. Ја чувствуваат ли мојава тага?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Еротичната катарза беше доволно настрана да предизвика да се восхитам на способноста на соговорникот постојано да ја чувствува и еднакво да се разочарам од нејзината неспособност самата да се рефундира, без да ги трансформира силите на туѓата, подарена или сосила присвоена енергија.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Тие, воглавно, служеа за полнењето на една поинаква батерија на сметка на физичката изнемоштеност која, и без нив, манично ја чувствував.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

При секој допир со предметите ја чувствуваш смртоносната усвитеност.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Богдан ѝ купи прстен, и откако таа го стави, откако не ја чувствуваше веќе таа празнина на прстот, не го сонуваше повеќе тој сон.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Плунката му беше опора како ’рѓа; ја чувствуваше в уста и не можеше гласно да се насмее.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се потргна малце од него плашејќи се да го погледне и кришум, додека пак ја чувствуваше тежината на неговото рамо врз едната страна на лицето, му ја бараше раката.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Гледајќи во небото, дишејќи длабоко полека ги затвори очите и само ја чувствуваше во себе убавината на чувството кое ѝ се разлеваше низ телото и целосно ја обземаше секоја нејзина пора, продирајќи до сржта на целото нејзино битие. Чувството на љубовта и нејзиниот бескрај.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Луѓето отсекогаш ја чувствувале тежината на зборовите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во мигот се почувствува како победник со своите книги во Балкан-експресот; победа чија суштина и смисла само тој ја чувствуваше и ја разбираше...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да именуваш значи и да овековечиш, значи да го извлечеш именуваното од хаосот, каде што времето меша сѐ!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Осаменоста ја чувствувам и со тебе и без тебе„, ми рече.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Образот ѝ беше толку блиску што речиси ја чувствуваше неговата топлина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во моментот кога ја виде како паѓа врз врзаната рака, му се стори како нејзината болка да ја чувствува во сопственото тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не ја чувствуваше. На ова место не можеш да чувствуваш ништо друго, освен болка и претпоставка за болка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој забележа колку помеко ја чувствува нејзината половина сега, кога ја немаше шамијата. Разговараа со шепот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, онаа нежност без размислување, што ја чувствуваше под лесковиот џбун, додека го слушаше пеењето на дроздот, не му се врати сосем.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја чувствуваше кусата пролетна трева под нозете и нежната сончева светлина врз лицето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но изгледа ти не ја чувствуваш таа смрдеа, та ме кандисуваш и мене да се потурчам за да бидам пак јас две-три години негова.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но убаво ја чувствувавме тивката и дискретна набожност на нашите родители, во тешките и неизвесни периоди од нашите животи, притеснети од сиромаштијата и од неизвесните настани на нашиот дел од Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А за нас, децата, границата, всушност, и не постоеше, неа ја чувствуваа силно Мајка и Татко држејќи ги нашите животи во нивната заедничка прегратка, во прегратката на надежта дека ќе ја минеме границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кај и да патувала, кај и да запирала, која граница и да ја минувала, секогаш ја чувствувала истата болка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Оттогаш, земјата на Клементина ја чувствуваше и како дел од својата мајковина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога се одбила нечујно од небото на јастребот верна и на безмерноста та си можел да ја чувствуваш одсекаде а да не ја најдеш. На тој неземен миг сети се.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Веќе ти е платното в дланка и четката и боите и раката прв пат ја чувствува изненадата на непознатите трпки.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

И сите ја чувствуваат големата промена што го навестува плодот и итаат веќе по млечниот пат на латиците во воздухот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Патникот сѐ уште на непцето ја чувствува лутината на халапењос (се пишува со „ј“ на почетокот и капичка над „е“), зелени мексикански феферонки што ги проба попладнево кај Луис Алфонзо.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Внимателно, седнува крај неа, на крајот од креветот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Се разбира, мислев на сè она што веќе го спомнав: на гласовите; на претрчувањата; па дури и на сите оние коридори што одвреме навреме заличуава на темни сокачиња од некое не осветлено гратче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И штом помислив така, се почувствував мал, зашто одеднаш пред мене чиниш се појави таа и ме гледа со своите големи сини , тивки и насолзени очи; ја чувствував топлината и горчината на мајкините солзи. Многумина како мене свртеа глави и многумина како мене се засркнаа од липање.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сѐ додека излезе кај ливадата на Бошка Манев, го слушаше само шумењето на реката и ја чувствуваше натежнатоста на ѕвездите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Мрмореше, се муртеше, тој осаменик и намќор навредата на потсмешливиот поглед ја чувствуваше сетилно, како удар или шлаканица.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Горе, на тумбата врз селото, крај запалена свеќа, на главата од мајката Дора, го здогледува замисленото лице на убавата учителка за која внучињата на баба Петра велеа дека ја чувствуваат како мајка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Празнинката крај себе ја чувствуваше како отворена рана.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Соништата ги продавам за повеќе да не се разбудам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Туѓа ми е љубовта небесна, ја чувствувам како своја тагата и омразата што ме опила и на дното од чашата како последна капка најпрефинето вино чека да се стопи на усните на некој безначаен лик.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Онаа бесмртната, што јас и ти само ја чувствуваме вечерва.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Останав нем и засрамен и сѐ уште меѓу неа и мене ја чувствувам големата празнина и широкиот и длабок јаз.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сѐ додека во него тлее жарче и додека од него се откинува искра и сѐ додека под прстите ја чувствуваш топлата спуза, сѐ дотогаш тоа е дел од животот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но, ако го отвориш прозорецот, е тоа е веќе нешто друго, му ги допираш без проблем ливчињата, му ја чувствуваш одблиску миризбата, едноставно „го имаш“. Ете, така некако е и со мајка ми.