ја (зам.) - подаде (гл.)

Тој постапил според наследената ука, а јас, се сеќаваш ли, кога ти еднаш се пожали дека ти е многу лошо, и кога јас требаше итно нешто да сторам, првото што го сторив беше: извадив векна леб и ти ја подадов! Зошто? Зошто векна леб?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа воочлива декорираност на иерархот, Германците се правеа дека не ја забележуваат, меѓутоа чувствувајќи ја свеченоста на мигот што со тоа митрополитот им ја сугерираше и тие останаа да стојат пред посетителите.  „Да Ваша еминенцијо, таа листа ни е неопходна”, ја подаде раката СС командирот Беренц.  „Добро, но најнапред ќе ви го покажам писмото што го напишав до една значајна личност”, рече владиката и од под расото извади лист хартија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој сметна капа и си ја подаде раката: - Дозволете да се запознаеме. Франц - бивш народен учител.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од џебот извади бомба со обвивка изрецкани на делчиња и му ја подаде на чичко Петре: - Еве.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се позамисли малку, се позатрлка, небарем триста болви го нападнаа, ама кога си ги припомни вчерашните маки, парите му се видоа ѓубре, та со светнато лице му ја подаде раката на Арслана, небарем ја постигна цената која требаше да се даде за купениот предмет или стока: — Аирлиа нека е муабетот тогаш, мудурбеј!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само, ви се мола на обајцата, да си го држите зборот. Бесата бес, шо велаат Арнаутите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само ѝ ја подаде раката, која таа ја стегна со светнати очи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Потоа, кога и Миха седна на поставената маса, ѝ ја подаде на мајка му да ја стави на местото до неговата пожолтена диплома, па праша: - А сега? - Што сега? - се зачудија и Миха и мајка
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Очекував некаква голема чоколада, некаква шарена топка или мала усна армоника, а тој од својот кожен куфер извади книга со тврда подврзија и ми ја подаде: - Еве ти, Гиле, книга.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Збогум Карамба-Барамба, и биди весел. - Збогум и пиши ми, - ми ја подаде својата рака Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога бев близу до забестото страшило, ја подадов гранката и реков: - Ајде, зини...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Чув, се отвори вратата зад мене и се завртев.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Му пречеше заглавената гранка, а и добро е што му пречеше, зашто бев сосем до него и му ги броев забите.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Молчев. Ѝ ја подадов макарата и сакав да продолжам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција не сакаше да ја допирам и не ми го даваше своето тело, а јас горев да ја имам; не ми ја даваше ни својата душа, иако јас чувствував дека се бори самата со себе, дека е на чекор да ми ја подаде барем неа, душата; но гневот кај мене се јави кога таа одби јас да ѝ дадам нешто: мојата душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еве ја таа штичка, господару“, рече и му ја подаде на логотетот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му ја подаде книгата на Сликарот и некако придушено, речиси шепотно, му рече: „Одговорот на оваа чудесија треба да го побарате во оваа книга, под одреденицата „Фазли паша“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се доближи деверот, ми ја подаде картата со вино и со темен глас кој излегуваше од длабините на земјата, рече: - Наздрави Караѓоз, на младенците наздрави, посакај им среќа и бериќет.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ја немав видено оттогаш, и сега беше тука, како да го препловила времето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ана ми ја подаде гондолата, мојот подарок за дваесет и шестиот роденден на брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови кога и најслатките нешта горчат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно дете се одвои од своите родители, ми пријде, касна половина од чоколадното бонбонче што го држеше в рака, а другата половина ми ја подаде мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Презриво ми ја подаде фигуринката – беше само обично книжно топче, премачкано со жолто.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Здраво“, ѝ се насмевна и ѝ подаде рака. Таа млако му ја подаде својата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Девојчето ја гледаше десетдинарката со којшто тргнало да си купи бонбони, размислуваше, но најсетне ја подаде: „Дај ми ја, чичко, црвената!“ - рече.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Не знаејќи како да ја смири, безволно ѝ ја подаде на Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Јас сум Рада, - нежно му ја подаде својата рака, гарнирана со широка блажена насмевка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ивона нежно со благ наклон ја подаде раката прво на Саво, а потоа и на Снеже.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја подаде на Рада и тивко ѝ шепна: - Ова си ти! Само ти и ниедна друга.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Денот сега си заминуваше зад некој срт пред него, како некој што те остава на среде река, без да ти ја подаде раката, и тука беше попусто секое довикнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Срнчето не сакаше да се обѕрне ни на неговото сено, ни на неговиот леб, тоа не сакаше да ја погледне ни солта, што тој по малку пак долго се мачеше да му ја подаде на својата дланка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од појасот му ѕиркаше змиулест сор, алатец силен и за гранки и за човечки жили. И на неговите шепи им тежеше крвта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борис Калпак му ја подаде пушката на Чучук-Андреј. „Заповедај, синдраку, да си ги измериме гробовите. Рацеве ми се празни.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молкум ми ја подаде стомната загледана во мене како да сум игла низ која треба да се спровре конец и со која треба да се закрпат сите пукнатини на животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мина со поглед од еден до друг како да нѐ пребројува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неговото шмркање било густо, се мешало со чкртањето на сувите тркала; таквите луѓе му се одмаздуваат на оној што ќе ги навреди кога тој ќе заспие.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад ја извлекол пушката од сламата и ја подал кон сенката над него. - Земи. И остави ме. Сакам да спијам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не легнав. Стоев до вратата и чекав, знаев дека ќе биде така: вода ми донесе Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, тваровит и разжален, ја подаде раката со долга пушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Веднаш ќе се вратам назад“, помислувам, небаре коњите ме повикуваат да тргнеме, но сепак ѝ дозволувам на сестрата, која мисли дека сум зашеметен од топлината, да ми ја слече бундата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја отворам и барам меѓу моите инструменти; младичот, сепак, ја подава раката, посегајќи кон мене за да ме потсети на моето ветување; ја дофаќам пинцетата, ја посматрам на светлината од свеќата и повторно ја враќам на нејзиното место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му ја подадов. Внимателно ја прочита.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја подаде својата малечка рака. Сотир ја дофати.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Заборавил кој бил и заборавил дека лежи ранет од шрапнел на боиште и дека повикува - Константин доаѓа; му го шепоти Коранот на свој јазик и пак неизменет, со недвосмислено значење: Ако ја подадеш својата рака, кон мене да ме убиеш, јас не ќе кренам рака на тебе за да те убијам, од Алах, мој бог на светот, се плашам ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Александар му ја подаде банкнотата со ликот на генерал Стојан на обезбедувањето на вратата на Златно славејче.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ако Партијата може да ја подаде раката во минатото и да рече за овој или за оној настан дека никогаш не се случил - тоа бездруго е пострашно отколку обичната тортура и смрт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Еве, од овде си ја подаде муцката онаа гадотија“, рече таа и ја ритна ламперијата веднаш под сликата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја подаде кон него здравата рака и тој ѝ помогна да стане.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веднаш под телекранот и во таква позиција што секој што посматраше од другата страна на инструментот можеше да прочита што пишува, тој начкрта една адреса, ја скина страницата од нотесот и му ја подаде на Винстон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гаро, којшто сега беше пуштен, ја подаде главата од сенката на шталата, заврти со опашката, но не дојде до мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Симон ја сети мојата возбуда и направи некое движење како да сака да ја подаде раката кон мојата коса. Но не ја подаде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Крсте го испушти надесно моливот, се наведе небаре да си го земе, ја подаде левата рака под клупата, го залепи левиот образ на самата штица и очите сами се вперија право во неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Шпиро му ја подаде бовчата, тој ја зеде колку за адет, со едно мрзоволно „аирлиа нека е лели сте а направиле, аирлиа" и ѝ ја подаде на Бисера.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ами, поседете си бегу, оти толку рано ќе си ојте? — запна и Бојана да го задржува, ама Колобан и чкрапна со окото и таа ја зеде празната чаша на послужавникот и му ја подаде белата рака на бегот, на која светкаше на ламбата бела, сребрена гривна со три жолти черечиња подресена.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но сепак Трајко влезе прв и ја подаде писмената молба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја подаде раката и го допре со прсти студеното огледалце на ноќната масичка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Му ја подаде. Овој ја разгледа матарката од сите страни.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман му ја подаде матарката. Со една рака му ја подаваше со другата ја бараше својата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дури, ми се причини, дека тоа демонче и раката ја подаде како кога проверуваме случајно да не врне.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еве ти сто – му ја подава Хорацио банкнотата на шашардисаниот таксист, необично лесно за човек од 111 килограми се извлекува од возилото и исчезнува во градскиот метеж.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Како што му растеше стажот на таксистот, така му се откриваше и Скопје, како октопод, несогласен со своите краци, некаде осветлени, некаде завлечени во темни пукнатини, невидливи и за самото животно.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Луман се бркна во појасот и оттаму извади една шарена шамија во која нешто беше врзано. Ѝ ја подаде на Танасица.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бошко тропна уште еднаш, но дури на третиот пат некој ја подаде главата низ вратничето.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мартин во првиот момент не знаеше што да прави, беше без волја да заигра, но сепак ја подаде раката кон едно од децата што бегаше тој момент крај него и успеа да го допре.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Му ја подаде шамијата на Танаса велејќи: - На...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А кога доцна вечерта со тажно мјаукање ја подаде главата – сите подзинаа: ама, ова ли е Фигаро?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зоран зема едно колаче, но уште тоа не го изел, мисли веќе на друго и ја подава раката кон подавалникот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Зоки гледа во чичкото не верувајќи, но наскоро му ја подава својата рака.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Се качив на врвот од планината, го сочекав самракот, потоа срамежливата, добра светлина на првата ѕвезда, па втората, третата, другите ѕвезди на темната дланка на небото ги палеа своите оганчиња, и јас знаев дека сите самовили, сите џуџиња, сите духови на претците се таму, на нив, на блиските ѕвезди, дури и фараоните, и светците, ја разбираат мојата желба, ми ја подаваат раката“.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
СТОЈАНКА: (Му ја подава чашата.) Повели, чичо Арсо!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
На свадба да ти играм! Со решето вода да ти носам[ (Пие и и ја дава чашата.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Мислев дека Дино ’рчи, па го подбуцнав со рака, но ’ржењето не престана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја подадов раката и Маци ми се доближи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овојпат ми беше уште потешко да ги закопчам панталоните: при напорот да ги приближам копчето и дупчето во кое тоа требаше да влезе, чувствував огромна болка во стомакот, па така си ги покрив панталоните со маицата и недозапетлан, излегов надвор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Намрштено ми ја подаде раката; јас силно ја затресов, но освен тоа што дебелите румени обравчиња кратко му завибрираа, раката му остана млитава во мојата рака, исто како и раката на братучетка ми Кристина, едно мало, слабичко девојченце со огромни очила со дебели стакла.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ама, како што ја подадов раката, така и ми остана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога се доближила до мечката, таа ѝ ја подала ногата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се сместивме удобно врз неговиот летачки килим и брзо ги надлетавме планината Бистра сосе сите нејзини потоци и шуми, сосе Мавровското Езеро и сите села и викендички околу него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ајде – рече и ми ја подаде раката за да ми помогне да станам. – Ќе те одведам на една прошетка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Му ја подадов белата маица на прерамки во која имав спиено претходната ноќ.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Зајчето мрдна со ушите, ја подаде муцунката напред, а потоа потскокна два-три пати и се мушна под глогот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)