ја (зам.) - плаши (гл.)

Шумата беше далеку, а тука, на сивите стреи со сиви оџаци, скитаа мачори и ја чекаа ноќта за да ги ловат ѕвездите и да ја плашат месечината. Сепак шума не нацртав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Добро де, љубов моја, до кога ќе ја плашиш твојата Срцка?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја плашеше со брзата рипка што можеше и овде да сврати.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Долго стоеше сама. Ја плашеше тишината. Потполната безвучна тишина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А неа сега ја плашеше смртта, со трагични последици за семејството.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Суровата игуменија Минадора рекла со скаменето лице неколку утешни зборови и го развеала манастирското знаме со извезен лик на маченикот Никита.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)