ја (зам.) - мие (гл.)

Така, како сега, полека и нежно ја миеше кога на жнеење, во густежот, далеку од очите на жетварите - аргати, ја пови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Татко ти можеби поубаво ти ја мие главата- му реков јас како некој недоветен.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој ме праша дали се сеќавам на шампонот со кој сум ја миела косата додека сум била во училиштето; реков дека не.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Па и животното само си ја мие раната, болачката своја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја мие крвта, го тресе рамнодушниот пејзаж...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
понатаму од трските и шеварот гледаше Висар, како жените, по умирањето на некој, ја вадеа сета постела на која спиел умрениот и сета покуќнина со која се служел, да ја мијат на езерото да ја тријат: веленце, мутав, постеќија, сазма, клашник, сакма, џубе, ресичка - удираа со пиралките на нив, фрлаа пепел и катранен сапун, луга и жива сода за да го извадат и очистат од нив и допирот и здивот од умрениот;
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Орлен Шумков беспомошно ги рашири рацете. „Кој каде. Борис Калпак пие и пее со својот булук.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не пее но пие и Онисифор Мечкојад. Тагува по својот вујко а помагаше да го обесат. Сега си ја мие душичката со ракија.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Често сум морал да ја мијам и чистам од калта. А еднаш и се расцепи од опинците на Танаса. Тоа ми го скисели и лицево и душава.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Водата мие сѐ. Па и правта на времето ја мие.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мајка му најмногу сакаше да си ја мие косата со дождовница.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да ја мие крвта и да ни го лади оружјето. Ја стегам пушката, а кожата ми трепери, ко масло на вода. Лилјак сум направен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еден блок понатаму поминав покрај пар гаќи што лежеа во еден вир и забележав дека беа моите; ми испаднале од задниот џеб додека трчавме кон твојата куќа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Попријатно беше пешачењето до станицата Е1 чувствувајќи како дождот ја мие песокта од мојата коса и нозете, додека тој единствено се чувствуваше во препоните на кратките пантолони и со секој шмрк на чевлите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)