ја (зам.) - дува (гл.)

Мајка отскрива бела погача, ја удира и ја гребе од жарчињата, ѝ ја дува посопта и ја сече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Павле се свиткува до него. Иван ја дува свеќата.. .
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)