ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Корилчета го праќаат да ја викне тетка Доста.

Би ја викнал и сестра ми.

Затоа во Градешница Толе кондиса кај убавата Неда Романова, со која проведе два три месеци, па како да се присети на својот случај со црното Кате пред дваесет години кога му го наметна Адем, и тој намисли да ги смести своите Катиња, Нешиња, Мариња, та еден ден ја викна Ѓурѓа Ватралкова, мајка на убавото момче Митрета Ватралков и ѝ нареди да ја земе Неда „негова“ за сина си Митрета.

— Рода, не рода, јас повелам овде! — ѝ се провикна Толе и му се опули на Брниклијата, а овој ја налегна Ѓурѓа и замава со дреновицата.

Можеби ќе ја викнеше на помош и баба Цвета. Можеби ќе ѝ телефонираше на мама, на тато. Ќе ги вознемиреше на работа.

- Да беше тука баба, ќе кренеше викотница: - Оф, јас сирота, чедо на баба!...

Подобро. Спокојно ќе си легнам - зборував сам со себе.

- Една моја комшика, случајно ја сретнав тука по улица, се враќаше од работа, па ја викнав да се напиеме по едно кафе.

Маќеата дури и ја викна до бањата за да ѝ покаже каде стојат хигиенските влошки.

Се извиши во ноќта како проклетство, како некоја негова глад, како тагување заради таа прогонетост, таа осаменост, беше една потиснатост, во која остануваше секогаш на дното, ја поднесуваше без секакво дробење, а сега си ја викна таа своја безизлез, тоа свое беспаќе пред уште едно стемнување.

Со почетокот на пролетта дојде и почетокот на мојата младост.

Девојката, како некој да ја викна, ја затресе главата и застана.

Клекна крај него и намигна во мракот. „Клинец, можеш ли да ја викнеш Јана од дома?“ „Зошто да ја викнам?“ праша детето. „Кој си ти?“ „Еден поп“, рече.

„Влези и речи ѝ: те вика еден поп, Јано.“ „Што ќе ми дадеш ако ја викнам?“ се потргна недоверливо детето од него.

Никогаш порано не видел такво нешто и ја викна Кетрин да се врати и да погледне.

Пак се гушеше… Ја викнав сестрата која ти даде некое апче.

Апостол, ќевледисан, по полноќ ја викна „Гордеј се, мајко Б'лгаријо, с'с својте синове герои“ и го праша Перета: „Јасно ли е?“

Кога викна, кучката се загна, но замолкна, бидејќи ја познаваше, а од под тремот се одзва Неда: — Ела, ела, кој вика? — се слушна ѕвовливиот глас на Неда. Тода ја викна до калето.

Затоа кадијата ја викна насамо најмладата своја кадана Мигар и ѝ нареди: – Новата твоја посестрима што ја доби од Мариово уште се тегави; нејќе да се потурчи.

КОСТАДИН: Како да ја викнам, Зафире?

ЗАФИР: (Пее: „Море да те турам во десна пазувај море, на коњ да те качам...“ По песната се скрива).

Затоа и вечерата ја приреди кај гајдаџијата Веско чија што жена ѝ беше сестра на Цара и која ја викна да ѝ помогне.

Кметот влезе во готвалната, ја викна Цара во претсобјето и ја праша насмевнато: - Размисли ли?

Првин ја запозна со Бонети на еден ручок што го приреди кај него дома: ја викна и Цара да ѝ помогне на жена му во приготвувањето на јадењата.

Марија, ја викнав. Не се огласи, Марија, Алјаска ја споменав, но не ти кажав за неа, за истражувачите и ловците со кои се сретнав во своето детство.

Ја викна да излезе надвор.

Ова многу го разлути Зоки Поки. Тој ја викна Лидија и ѝ рече: - Дојди, Лиде, ние нешто сами ќе си играме!

Би ја викнал и сестра ми. Но знам: не може да стане.

Кога виде дека ја нема, ја тргна Ане за раката, таа што не беше мрсулава, ѝ ја викна да дојде кај нив во дворот.

ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;

И Андреја Тарковски си отишол дома, ја викнал мајка си и ѝ рекол: Мајко мори, јас сум бил мртов.

Нѐ распоредија кај селскиот одборник, а јадење немавме и легнавме гладни, а не знаевме ни колку ќе се задржиме.

Слушнав домаќинот ѝ велеше на ќерка му, таа беше на возраст од околу четиринаесет години: Сите, утре рано да станете, ќе ја викнам тетка ти да меси леб за партизаните а тебе ќе те разбудам водата да ја згрееш.

Ја викнав стрина ми да се поздравиме, и таа ми рече: Синко, на домашните ќе им кажам откако ќе заминеш, но јас ѝ реков дека не смеат домашните да дознаат, зашто ако не се вратам сите ќе ѝ се налутат затоа што не ме спречила.

Учителот ја викна и учителката. – Ајде, прво Мара, но таа ја рецитираше уште побрзо, ми се чинеше уште повесело и погласно, а ја слушнав учителката како ѝ вели – полека, сакаш да видиш разлика.

Утрешната вечер требаше да излеземе. Беа договорени сите другари од друштвото на Стомачето. Ме праша дали да ја викнеме Елентина.