Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На зората ја виде камбанаријата од црквата и без да сака се прекрсти.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Нова Година Прва е мојата постара сестра што не сум ја видела.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Има нешто жестоко кога се во прашање бунарите: не можеш да ја видиш опачината.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„О, море Спиро ќе видиш каква девојка ќе стане таа, ама којзнае дали ќе ја видиш повторно?!“

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Треба да научиме да веруваме во животот кој го живееме, да им веруваме на сопствените избори.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тврдењево го потпирам врз основа на сликата што ја видов случајно во предновогодишниот сон, кога случајно од памучниот замок се раскрили брла снежна врата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Тој одеше на риболов и се враќаше од него, броејќи ги часовите до сонот: се надеваше дека сонот ќе му ја открие со тајни знаци неговата иднина и болката ќе му ја направи потапа: ако е Атиџе болна, колку е болна; ако пак е здрава, кога ќе ја види?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А во тихите вечери, кога над реката се вртеа јата комарци, а рибите скокаа по нив, дедо Гога стоеше на дрвениот мост очекувајќи да ја види и необичната риба што скока повисоко од сите.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Но кога низ вратата тивко, како глувче се мушна стриче Лентен, кога ја видовме неговата подгрбавена, смалена фигура, сите како под команда занемевме.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Малку се помислив - тоа беше комшиката на тетка Рајна, која наврати кај нас, се сетив иако само малку ја видов.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа, со голема тежина во душата, уште еднаш се присеќаваше на мртвите од телеграмите- некролози кои не престануваше да ги добива, се пресели во времето на својот татко, кого не го виде уште од времето на свршувачката, се сети на својата родна мајка, која не ја виде никогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Баш ме интересира да ја видам.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Нели, колку си поблизу, за да го видиш секој белег на лицето, толку ти е понедостапна и поневидлива опачината?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И кога ја видов внука ми неколкупати заедно со таа зрела жена, со Лу Саломе, имав чувство дека Ана во неа ја открива таа благост, таа веселост, таа способност животот да ѝ го направи поубав и повесел (иако на никој друг Лу не му изгледаше ни блага, ни весела, ниту способна животот некому да го направи поубав и повесел), и можеби и самата Ана сакаше на Лу да ѝ го направи животот поубав и повесел, но ја спречуваше тоа што живееше за животот на својот татко, а претпоставував дека по неговата смрт смисла на нејзиното постоење ќе ѝ даде грижата за неговото дело. Неговото бесмртно дело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Идеа Татковите први братучеди, по мајкина линија, потомците на Фетхи-беј Окијар, како и неговиот син Осман Окијар, да си ја видат земјата на своите предци, да си ја заблажат наследената грутка носталгија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се занел паѓајќи најпрвин на коленици, повеќе како во верски занес отколку со боречко искуство, се искривил на една страна и, вртејќи го грлото на пушката кон земја, удрил со лице во својата сенка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Читав: Крива Паланка, Куманово, Титов Велес, Прилеп и... и Битола.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Првата повоена пролет ја сретнав Јохана Климт. Една година пред тоа дознав дека Густав умрел, но не појдов на погребот, не појдов да ја видам Клара, ниту пак ѝ се јавив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја виде стражарот, ама ја видоа и тие од другата страна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

— Никогаш не сум ја видела.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Молчеше, зашто случката не ја виде на сон, туку на јаве: од поодамна Богуле знаеше дека жена му на Андро, Андрица и Оруш варџијата почесто се состануваат скришум во варницата која повеќе денови стоеше топла.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога ја видовме таква мајка и ние почнавме да плачеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Волшебникот Димче попусто очекуваше да ја види во ново палто.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

— Море, се заоблачи, побратиме, — му вели Мисирлијата на Трајка Ташков, кога ја видоа Илковица крај црквата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зградата на „Балкан“ во Пајко Маало – Стварно? – закочи. – Дај да ја видам.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Потоа повторно молк со години, и наеднаш нова вест: слушнале од некого оти божем ја видел од далеку во некој голем град, но дали била токму неговата исчезната жена или некоја слична на неа мустра, сведокот за жал не можел да потврди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

МАРА: Ја види ти, потслези. Да не носи кметот некого за спање?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

— А велиш, по две лири за мартинка и по лира за кокинка ќе дадат? — поомекна Раиф и веќе си замисли педесетина лирички во ќесето за продадените педесетина мартинки, што ќе ги купи од Остречани по лира, а Митре ќе му ги плати по две, та дури и во таа „трговија" ја виде и помошта на валијата и падишахот, оти христијаните сами меѓу себе ќе си ги вадат очите и ќе се тепаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со години наназад не можеше да ја види светлината на денот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Радосен што толку бргу и лесно се сврши целата работа, него место не го држеше, додека не ја види уште момата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А дали си ја видело мојата мајка, дали си го видело моето дете, сакам да го прашам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Митра ја разбра работата. Сака Илко уште првата вечер да ја види дали е поубава од Стојанка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Вечер ќе има луѓе, пак и да ја види „толку, велиш, мајстор е за готвење?“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некоја сила му ги растави клепките и тој остро ги насочи своите презриво тажни очи кон оние што сакаа да ја видат неговата малодушност, страв и покаеност и треперењето на солзите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само да е убаво времето, па да се искачиме на Гола Глава, па овците да пасат околу нас, да треперат ѕвончињата, а небото да биде сино и мило, само некое орле да се гледа во височините, па да седиме и јас да ти ги покажувам далечните планини, Пирин се гледа оттука, и Рила се гледа на север, Беласица можеш да ја видиш, и сѐ се гледа, и од некаде ветре долетува и носи миризби од некоја далечна гора, од некој нестопен снег, па ти е мило, па ти се сака да ги рашириш рацете и да леташ...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Да претрчам еден час, да ја видам поубаво сликата“ - си помислува Соколе. „Еве каде е“.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А, јас се подготвував за еден од оние патетични и непродуктивни брифинзи со новинарите и со лицата на функции кои мислат дека го менуваат светот и ѝ ветив дека штом завршат со интервенцијата и јас со обврската веднаш ќе дојдам да ја видам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А веднаш по изложбата на Швитерс, Раушенберг ја започнува својата серија на COMBINE PAINTINGS.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не знаел кога му се подавале рацете по туѓо. Да се сети, а? Добро, ќе се обиде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Реакцијата од Рада не можеше да ја види, ниту да ја претпостави.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тој, натема го, во сите шие... по мене трчала и јатрва ми Уља, ама јас не сум ја видела.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред мене, без намерно да вртам поглед, ја видов машината за пишување и во валјакот воврен листот хартија на кој стоеше напишана онаа реченица: „Има нешто жестоко...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Откако му јави стројничката дека Попставревци кандисале да ја види тој на колјата Викторија, Панде се сети како гранка од нивното стебло.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ја кренав главата. Сетив дека ветрот се стишал и низ едно од стаклата на прозорецот ја видов големата месечина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Затоа се изненадија кога ја видоа Божана како се враќа од некаде со полна фута.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не можеше, а да не се забележи како дојденците вртат со главите гледајќи по ѕидовите и во ткаените таписерии, плетените „витражици“ на секое нешто што личи на стакло и огледало, па дури и гарнитура нацуцулена на машината за перење алишта „Ободин“, како врв на технологијата во нивната куќа, нормално ставена во претсобјето за сите да може да ја видат и веднаш да знаат дека во оваа куќа не се пере на рака.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога ја видел старецо, се уплашил да не е дјаволска работа.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Беше вечер кога се најдов во „Сите“, и пред „Нотр-Дам“, која ме фрапираше со својот огромен портал и величествените столбови, и на кои се држеше огромниот покрив на црквата, на кој беше потпрена големата камбанарија која, кога ја видов, не сакајќи ми ги одведе мислите на некогашниот нејзин ѕвонар Квазимодо и на неговата Жералдина, од романот на Виктор Иго.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И самата не знам колку пати ја видов смртта пред мене, до самата мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја стави во голема кеса, без да ја види Татко или некој од децата, а не сакајќи да ја видат соседите, облечена во неа, па да си поставуваат секакви прашања – од каде ѝ е, какво минато кријат и слично, си се упати кон киното со својот обичен капут кој си го носеше со години.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога свртевме на Гринвич Авенијата, каде неколку жигола стоеја потпрени на ѕидот, ја видовме оваа плавуша како ја фрла главата наназад и вели, доволно гласно за овие педери на глуварење да ја чујат: „Ох, погледни ги само тие Green Witches!“

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Навистина, што го влечело кон тоа место на кое пред зајдисонце наслушнувачки го фаќал во лет разговорот на возбудливата жена и на возбудениот Арсо Арнаутче, - „Те видов мртов денес кога ви донесов ракија во манастирскиот двор“.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност, самата градба на храмот беше една чудесна хармонија која, штом ќе ја видиш, ти влегува во окото и однатре те осветлува. Да не зборуваме за живописот нарисуван од даровити раце.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ја видов првпат во нејзината прва форма, во нејзиното престорување и присторување?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мислиш е нафрлена со нешто, а не сака да ја видиш да се почеша.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само кога ја виде Влаинката Роса како заминува со своите пет чупиња, по чупињата петте гуски кои деновите ги поминуваа во дупките кај туланата, а зад гуските високото ковчесто старче што размавтуваше со рацете како со мотовила, и самата се расколеба и следното утро се најде крај самиот вагон, всушност, луѓето се растргнаа и ја пуштија до вагонот да може да си зборува со старецот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Понесен од сопствениот занес, кога таа му се изгуби од погледот, продолжи да гледа во тој правец додека меѓувремено, во неговата умисла таа стануваше уште поубава и попримамлива одошто ја виде...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како би го дефинирале значењето што Курт Швитерс го имал за вас? Јасно е дека Раушенберг, во 1953 или1954, ја видел изложбата на Швитерс кај Дизни Џенис (Disney Janis) на 15 East 51 street, бидејќи истовремено тој излагаше кај Бети Парсонс (Betty Parsons), која се наоѓаше на истата адреса и на истиот кат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

„Даскалов, побаравте да ја видите изјавата на другарката Басотова.Па еве, повелете, прочитајте ја“ ми се обрати иследникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не нѐ оставија да си ја видиме староста, што се вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја виде еднаш со Ирина како купува цигари од бутката и како бега од неа за да не ги види и се скрија во паркот за да пушат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Се наведна и тој над бунарот и ја виде водата како се вири.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој беше обземен со синдромот да ја има книгата, секоја книга која го пленеше сакаше да ја види, да ја поседува, додека читањето го одложуваше за други времиња.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Претседателот внимателно ја читаше пораката за признавањето. Беше видливо задоволен. Му ја препушти потем да ја види и Еди Бакуш.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Момчињата со загноени мозолчиња залудно се преколнуваат навечер да ги потргне завесите, уште еднаш да ја видат како шета гола од соба во соба.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Тешко е да се разбере војната, Мајко! - рече еден од браќата. – Сине мој, сполај му на Бога, ти не виде војна. И никогаш, да даде Бог, да не ја видите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој го улови мојот поглед и рече: „Сакаш да ја видиш?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Народната власт доѓаше во Отешево со лимузини, а пред тоа целото место, па и патиштата што водат до таму беа чистени, демек случајно народниот непријател да не излезе, па да ја види народната власт.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Вечерта кога ни јавија дека е повредена ги молевме болничарите во Градската болница да нѐ пуштат да ја видиме, барем на кратко.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Никогаш не ја виде мајка си. Никогаш не почувствувала што е тоа мајка. Нашата голема Мајка. Нашата Мајка, храброст балканска.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Добро, ќе ја видиме таа работа, - рече Коста.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Само за миг ја виде вперената цевка на пиштолот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од предворјето на манастирот, од кое се простираше чудесна глетка кон полнотата на Езерото, се разбира, преку границата, на другиот дел од блискиот брег, си го гледавме, кога беше убаво времето, со голо око, родниот град, а со една стара Таткова дулбија, донесена од Цариград, со која го минавме Езерото, можевме да си ја видиме нашата куќа, крај Езерото, на чие место се крена зградата на Градоначалството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ќе ја видиме новата постановка на Атеистичкиот музеј основан во 1967 година кога започнува атеизацијата на Албанија, како прва атеистичка држава во светот според Уставот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Кондом за цело тело.“ Бев навреден. Признавам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 156

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од петокот изутрината, кога првпат ја виде на колјата Панде толку многу се разволнува што не можеше веќе да издржи: сакаше веднаш да излезе момата, да видат родителите, да видат сите, каква невеста ќе одведе во Ресен...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дури сега командата на ДАГ ја виде опасноста и нареди офицерската школа, составена од петстотини курсанти, која е во резерва и со седиште во селото Брезница, со трчање да оди на помош на 102 бригада во чиј состав беа постари мажи и голем број инвалиди.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Никој не ја виде што пара беше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А сега, забележувам, веќе се наоѓаме при крајот на долгиот ходник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со исклучок на ова, змијата изгледаше како да не е жива, нешто за кое Милан сметаше дека било причината зошто Рози не можела да поверува дека змијата е вистинска кога ја видела прв пат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Си имав една невеста, кој ја виде, ја бакна; и јас ја видов, и јас ја бакнав?” „Стомна со вода!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Шекната е!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Од покривот на нашата куќа, на кој се префрлував од балконот, можев да ја видам целата улица, а кога ќе легнев на него останував скриен и за ѓаволот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Гзиме не коментираше. Ја видов истата тага на детските очи, познатиот немир.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Човеков што дојде да ме поведе ме поттикнува да побрзам, но не ми кажува каде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не сакаше, како и секогаш, да ја видиме со солзи на очите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Камилски побара да ја види. Праша за цената. Имаше доволно пари да ја купи кутијата и купи уште плус една лупа за Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сега, во едно напрегање, не можеше да ја совлада трепетливоста на зглобовите на своите остри коленца. „Шибај сам“, му рече Отец Симеон и тој сега, кога ја виде касата, претпазливо ја затвори вратата зад себе и зачекори.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го препозна курирот Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Брзам! Ја подигам гилотината... Имам токму само време да ја видам како претрчува на крајот на слепата уличка...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

После го разгледуваа албумот, ја видоа Јана каква била на дваесет години. Но нејзини снимки немаше многу.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Доста ја вложуваше сета сила и умеење што поарно да ги „исправи на нозе“ и со голема нетрпеливост чекаше да дојде и оној ден кога нејзините мечтаења ќе се збиднат, кога ќе ја види Нешка мома, Толето ерген и уште понатаму — Нешка невеста, а Толето зет крај млада невеста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Отпрвин ја виде негде далеку, потоа го згрчи лицето в страв.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Првите ги закопуваше со соседите, а другите сама; се искрадуваше никој да не ја види, никој да не ја забележи и ги закопуваше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Нашата единица имаше кола посебна за нашите работи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Околу колата и околу нив дотрчале многу бугарски војници и офицери, но и тие, кога ја виделе бомбата и кога дознале дека не е експлодирана, пцуејќи ги Ѓорета и мајка му и нарекувајќи ги Мрсници се разбегале на сите страни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога дојде тој ден и кога ја видов директорката јас така се стрчав кон неа што не се обзрнав да ја видам мајка ми и да се поздравам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не те заборавив. Само се трудев да вечерва кога ја видов ноќта во косата на таа што ја напушти топлата постела.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Го пуштив фитилот на ламбата. Кога ја видов во светлината...“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Исто така, ми пречеше овој нејзин однос кон Вера, пред уште да ја запознае, или макар да ја види.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Куршумот му ја отвори десната страна на стомакот за да може да си ја види крвта.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сакаа сон лесен, со своите семејства прости им, сакаа мирна да ја видат ко невеста во бело руво

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Тогаш дојде Соња. Не ја видовме цело лето, зашто беше заминала кај тетка ѝ во Битола. Неверојатно: само за едно лето се извишила.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Бимбашијата ја виде оваа од Бахтијара и двајцата заповедници се ставија во „Липје" и го утврдија планот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка му ја виде сликовницата на креветот. Ја виде нацртаната мечка со зината уста.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И низ песни прескокнуваа цели епохи Од Самол па до наши дни Што има Македонците да се плеткаат Во подемот и пропаѓањата на сите империи Одвреме навреме во песната на Македонците Ќе им влеташе по некое клето Турче И тогаш ќе се сепнеа и ќе си речеа колку ќе се изрезилеја Ако го скокнеа времето на Отоманската империја Баш во тоа време се збрани сите македонски страдања Сите порази и загушени востанија Баш во тоа време на Македонците им се нанесоа најголемите неправдини И некако природно се прими што Отоманското царство Го урниса човек роден и учен во Македонија Природно беше што во тоа време Некои Македонци влегоа во Стамбол на бели коњи Иако беше сосема неприродно и уште понеправедно Што по по урнисувањето на Царската порта Македонија ја распарчија балканските орли И оттогаш наваму така распарчена се тетерави И во соништата за сите царштини Ја римски ја византиски ја турски биле Тадури и австро-унгарски И на Австро-унгарците Македонците им најдоа маана Да стасаше нивната царштина до Македонија И тука одамна ќе имаше филхармонии и универзитети А не само амами тек и чифте амами и секакви анови Одвреме навреме Македонците ќе запееја Под московски вечери Рабјинушка Калинка и такви песни Знаеја многу такви песни како да не знаеја И од порано беа начуле по некоја Ама особено научија да пеат по руски Откако се најдоа во црвеното царство Неоти знаеја како се најдоа во црвеното царство А отпосле дознаа дека баш во времето На црвениот император Јосиф Висарионович Сталин Се стави печат на старите делби на Македонија За сега Македонците севезден да се прашуваат Има ли во историјата печати што бледнеат Има ли печати на кои им истекува рокот на траење Ако има такви печати тогаш сетики ќе дојде денот Кога на најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Македонците ќе ја качат најубавата им мома Угул гола ќе ја седнат врз знамето со шеснаесеткракото сонце Префрлено наместо седло преку грбот На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Во наизменичен патриотски кас и галоп Да го обиколи сиот свет И да ја разнесе насекаде славата и гордоста на Македонците Секако ќе има и такви кои ќе се противат на ова И ќе велат дека тоа ја навредува честа на Македонците И особено честа на Македонките А Македонките се рамноправни со Македонците Ако не од времето на Роза Луксембург Тогаш барем од времето на Валентина Терешкова Македонките уште пред да се родат знаат дека се рамноправни Македонците нека си мислат дека се порамноправни Впрочем какви и да се Македонците никогаш не се сложиле за ништо Па нема да се сложат ни за голата мома гордо јавната На најубавиот и најбелиот потомок на Букефал Оти сите Македонци знаат дека жена гола ако видат Голема кавга ќе се роди во тие што ќе ја видат и сонуваат А во кавгаџиско настроение се заборават без исклучок Сите соништа од циклусот за пропаднатите империи.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

На меѓата од нивата, крај грмушка осветлена од сонцето, лежи мајка му крај тукушто роденото дете; баба му Депа држи стомна со вода со која го замила; отстрана стојат неколку аргати со мотики в рака дојдени да ја видат рожбата како пастирите при раѓањето на Исус;

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Нѐ прегрна и двете притискајќи нѐ, како да не си веруваше на очите, откако ја видел грозната слика на урнатината во која се беше претворила нашата зграда.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Да правиме абер и да бараме помош уште некој табур аскер.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сум ја видел каква е кога така се однесува.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Запознавајќи ја со допир, тој би ја препознал и да ја види.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Онаква каква живеела, одамна, во антиката, каква ја замислил големиот Грилпарцер, каква сакаат сите да ја видат и доживеат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Од Ајдучка Чешма веќе не ја видовме. Се вратила на колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уште првиот ден кога го сретна, пред да му го види лицето, таа ја виде оваа рака како ја држи мистријата; ова беше раката што таа ја разлути и ја доведе до нечувствителност и тромавост, кога таа посака оваа рака да биде полна со љубов.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Но, да ја видиме поканата“, услужно се насмевна.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сакам да ѝ кажам на Калија дека е привремено и затоа морам да ја видам.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Мајка ми зборуваше тивко, додека чекоревме кон местото каде што очекуваше да ја види онаа Мајка Тереза од својата улица, но по нејзината голема мисија во светот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ја виде само воловарчето, кое на врат на нос потрча во селото и задишано, удирајќи со стапот на дабовата порта, на сет глас викаше: - Бабо, бабо, дај ми муштулук, тетка Фимка пови чупче!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

(Една жетварка почнува, а другите ја прифаќаат, исто така и куќните.) Прошетав горе, прошетав долу За да ја видам таа што ја сакам, За да ја видам таа што ја сакам, Таа што ја сакам и што ме сака.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Последната реченица што бев ја запишал гласеше: „Има нешто жестоко... Не можеш да ја видиш опачината. Не можеш да ѕирнеш од внатрешната страна“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Мајката! И во ваа пустелиа имало црква!“ — и ако не беше се скарал со господ заради Миша, сакаше да крене рака, да се прекрсти; разгледа по околината да ја види црквата, но се излага.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И ја виде како паѓа на креветот и како го забуцува лицето в дланки.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Лете Ристос си игра со дечињата во дворот Полни ведро од бунарот Ги полева како цвеќенца другарчињата Навечер собира светулки со нив И се тркала низ покосената ливада А кога ќе заспие во тревата Кога ќе порасне во сонот Кога ќе заприлега на момче Од ридовите на летната ноќ Ќе се покаже Дева Марија За да си го прибере Исуса И го засолни Во ѕвездената постела на светото писмо Ние така заспани во трева И не ја видовме белата шамија во која беа завиткани клинци И не чувме како одѕива во ноќта Некој дури ни го ковеше крстот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Та можело ли да биде инаку, току да ја напади ќерка си никој да не ја види? Господ да чува и да брани!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ете тоа го видов, најискрената вистина за светот со очите на ѓаволот ја видов и узнав: ни Соломон не бил сочинител на словото што му се препишува, туку незнаен некој поет, кој за грст златници мудроста своја му ја продал, чашата своја, за да преживее!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Неговото олеснување кога ја виде беше толку големо што не можеше да се воздржи директно да не гледа во неа неколку секунди.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој никогаш не ја видел фотографијата што ја одречуваше нивната вина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги гледам на езерскиот брег, како што се гледаат мајки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Ја виде ли? Невидена глупача!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Да се опулиш под мишката од ваперов син и ќе ја видиш ваперката, му вели човекот на татка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ти си можел, само со едно испишување на моето име, да помогнеш да ја видам ќерка ми уште еднаш,” рече, и на зборот ‘видам’ преврте со очите кои можеа да видат само контури.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека да се свестам, ја видов како гори во огништето.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

— Затоа што ја видов да чита југословенски весници, вели, и ги објаснува ставовите на југословенската партија. ,Наша демократија, демократија новог типа", вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Има луѓе на кои некои од нештата им се привидуваат со поинаков облик – еден човек гледа како облакот испружа рака кон него, една жена се плаши од дупките во тротоарите, затоа што во нив гледа отворени усти, една девојка гледа дека нејзината сосетка има глава на стаорец.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тогаш си дојде татко од Преку за да ја види мајка. 17

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И сега, кога ја видоа Митра одгоре и со неа една „ас“ невеста со скопци, со решмчња, синџири и други ѕрнѕурки, со прегачи и кистови, во „копитата" променета, сите си ги поткаснаа долните муцки.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Да му се помочам!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој Целта ја виде, несфатен да ја достигне.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Мислам: сликата на својата несреќа ја видов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се омажи и има две чупиња, а и внучиња, ама брат ми не ја виде повторно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Не можам, не можам. Треба сега да останам малку во Белград. Треба да ја видам мама.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Бојана Жиовката излегла на портата да го побара Толета, и кога ја виде Доста. застана да се видат и полафат, почнувајќи прва: — Мори, каде вака, другачке, со вурката за поас?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Потоа дојде железничарот, се поздрави и рече дека ја видел уште на станица, седна на своето ниско столче до шпоретот и ја запали првата цигара со жарче на маша, а потоа другите една од друга.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога ја виде Слобода, таа беше многу слаба и малечка, како дете родено во затвор.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

DD ЕВ: Сега се двајца. DD ПТ: Како двајца папи. DD ЕВ: Едниот папа е европски, а другиот американски. DD ПТ: Ја видовте изложбата на Докупил во Sonnabend Галеријата? DD ЕВ: Не, сѐ уште не сум отишол.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ѕвезда падна. Небесна илуминација. Тој не ја виде.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Беше тоа истата боја и кројка како оној кога за првпат ја виде како се симнува од моторот на матурската забава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Доста го зготви петелот и пред да се заврват гостите, отиде во земникот да не ја видат така како Ѓупка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Големите си свират со електрични гитари.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Голема желба во животот имам на струшки вечери поет да бидам на езеро ладно пиво да пијам на струшки ручкови у фаца да им ждригам Не, јас неможам во Скопје да седам неможам шмизли и шминкери да гледам запалив кола во Струга ја летнав да одморам душа од џунглата штетна Облеков шорц на плажа отидов Гавазова Сузе на кајче ја видов решив да пријдам го скршив мразот и видов паун тетовиран на газот

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Јас, првин трчам да си ја видам крушата во дворот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Верувањето дека ја сонувала змијата, а не дека вистински ја видела, целосно почна да ја опседнува.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ќе го изведев Ивана кај коритото преполнето со вода и сонце, и бев многу среќна дека може да ја види мајка си дотерана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тетин Јоле, си рекоа, може да е на војна, но тета Сандра треба да е тука и треба да ја видат некако.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Но токму тука се крие метафоричната порака на поетскиот тестамент: застапувањето за летот, трагата на пеперутката, невидливата порака која не сме готови да ја видиме, да ја прифатиме како излез!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога му ја виде Божин ногата, на чудо беше станал тој и сите селани; арно ама пак нејќеле да го поверуваат оти бил штрк.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Слушнав како ѝ рекоа на мајка ми: „Мајко разбуди ја Ласа да ја видиме, оти којзнае дали уште еднаш ќе ни се пружи прилика да дојдеме во селото, бидејќи сега ќе нѐ испратат на Грамос или Вичо, па може ќе загинеме...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Напатена по Солун по туѓи куќи, слугинка, и таа, и мажот и, кој не се враќал со недели и месеци да ја види, сега Доста осети дека влегува во нов живот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Замислен и смолчан, пашата како да бегаше од местото каде што ја виде убавата мома.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Глигор го подигнува гласот и во очите му згуснува остро блескање: „Кои сакаат да ја видат својата земја ослободена!“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Мислата дека има во градов човек како тебе, толку посветен на книгите, не ми даваше мира, од преголемата желба да ја видам твојата библиотека! започна прв Климент Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А кучињата, штом ја видоа светлината пред колибата, со квичење, со свиткани опашки и страв што се гледаше во нивните движења, се привлекоа кон светлината и се сместија едно крај друго, пред стреата на колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но по некој ден, овчарите пак внесоа возбуда кажувајќи дека ја виделе со две мечиња по неа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Крчо Попов го расипа адетот. Ја пободиња малку одутрина кобилата на новиот нунко Димитрија од Бешиште, дојде дватрипати до Рожденкината порта — проти сите адети — и за малку што не јаде ќотек од Трајка Малов, кога рече ота сака да ја види невестата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доказите се толку очигледни, што дури е тешко да се забележат, налик на шума која заради дрвјата не можеме да ја видиме.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Така гледајќи ги, крвнички, тој бараше само едно: да ги најде вистинските бунтовници, иако сега сите му се гледаа кумити и бунтовници, та во својата врела глава си ги претставуваше и децата од две години како пораснале и станале кумити.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ја гледал од подалеку, му изгледала убава, складна средна дебелина, но кога ќе ја видел одблизу, впечатокот го менувал, се пишманел.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ошче јас не су ја видел арно, та они да ми се ѕверат во неа!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нѐ потсеќаше на нешто страшно, на смртта што ја видовме во дворот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Веднаш си заминала не сакајќи да ја видат.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Првин ме сместија во болницата на Црвениот крст, но, кога ја видоа раната, ме однесоа во воената болница.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Е, Сефедин ја виде ѓаурската клетва и беса? Ја сега што правиме?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жетварите, кога ја видоа пребледена, ѝ се приближија да чујат што се случило.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А ако сакаш да ја видиш Атиџе, дојди по една недела во бањата на Каплан.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога поминаа пред конакот, ја видоа мудурот, мулазимот и некои чауши, па си велат меѓу себе: „Бак, бак, ѓузел ѓелин", и му остана на стариот мудур Рождонката во умот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

ИЛИЈА: Рашетувајќи се, ја видов мајка ти кај излегува и јас полека по неа да видам кај ќе оди.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се подадов на прозорецот и ја видов жената со кошаре в раце намачкано со пчелинок, вабејќи ги пчелите со тивка песна: „Маат, мааат, матице, душице, маааат, маат...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Љубовта е насекаде околу нас. Треба само да ја видиме.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Зад неа, чиниш, останувала волшебна трага на комета што никој никогаш не ќе ја види. И отишла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пота му ја виде окрвавената глава од што му се чинеше дека ќе му се слоши, дека ќе се онесвести.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ја видов само со една брчка над левата веѓа и рамнодушно го слушав колнењето на Самарија дека веќе не ќе застанам на нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури тогаш можеме да тврдиме дека и вистински го имаме почувствувано оној здив на мечката што не сме ја виделе иако нѐ делеле два чекора...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Командантот на магацините - почувствува лесен допир по рамо и прво ја виде телефонската слушалка исправена пред лице.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ја виде, на педесетина чекори, застаната, како дотогаш воопшто да не трчала, како да стоела отсекогаш тука, свртена кон него со грбот, расколебана, послезена подолу од својата посока, за сето време обѕрната.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Огнот се вивнал и пушта златни пламени и искри и на Доста ѝ се претвораат во безброј ѕвезди што ја осветлуваат куќата за подобро да може да ја види нејзината искра, од која има да пламне силен оган во нејзината згасната душа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мајка му се туфкаше и пискаше и, кога ја виде Трајанка, се расплака уште повеќе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ја видел ли иконата некогаш?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш ги повлекол рацете со желба да ја ослободи од чувство дека ќе ѝ нанесе некое зло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оние што ја заборавиле својта човечка должност нека ја видат бездната на својот крај.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Гледајте на ова место дури не прошетал оган нив него Ноќеска ја видов неа тука во птица престорена И на прозорец ми тропна.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Никогаш повеќе не ја виде мајка си.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога се завртел ја видел како стои со спуштени раце, чиниш е во исчекување да се врати и да ја поведе со себе кон заедничка неизвесност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја видов и планината; и ливадата на која растеше чајот ја видов; ги видов и капките роса што стоеја на цветовите; и девојката со селско руменило на образите – ја видов како ги бере китките чај; се заљубив во неа.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Неа човек ретко можеше да ја види надвор од својата собичка во која живееше затворено, тихо.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Зема дедот Петко заире; носи стока, а Мице ја продава и пишува „приход расход" и по пет шест години, кога си ја видоа сметката, уште малку што не излезе должен дедот Петко.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кире дотогаш не ја сфати ситуацијата, но кога ја виде солзата, се преплаши и побегна назад во селото...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

На сликата на белиот мермерен споменик, иако многу одамна не беше ја видела, ја препознала својата другарка и не можела да не се расплаче силно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа е затоа што тие се подготвуваат за секоја точка како никој да нема никогаш да ја види, и од таму доаѓа и совршенството на тие точки кога се изведуваат пред публика, односно стремежот кон апсолутот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Неда ѝ се израдува на Митра, а Митра, кога ја виде Неда во мариовски алишта облечена, не можеше да ја пушти од прегратките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И обајцата по составувањето на Листата на (без)опасните османизми, верувајќи дека еден ден нивниот проект, актуализиран ќе ја види светлината на денот, си ја продолжија секој својата поранешна работа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Постоеше дури и цела една потсекција - Порносек, како што се викаше во новоговорот - која произведуваше најдолен вид порнографија, што беше дистрибуирана во запечатени пакети и која ниту еден член на Партијата, освен оние кои работеа на неа, не смееше да ја види.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Нема. Ќе останам овде до ден. И повеќе. Додека не ми дадеш. - Проклет да си.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден час подоцна можеше сѐ уште да ја види, дури и откако ја завитка и внимателно ја сокри.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој беше нестрплив да ја види својата Гица, најубава девојка во селото, а мене ми вети дека таму ќе ми најде непремено љубовница, ако ништо друго - ќе ми нареди работа со некоја од своите братучеди.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А и да можеше, ќе ја видеше само неистрошената љубов готова за дарување.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во него ја видов целата твоја двоума во врска со конечната одлука.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И во следниот миг видов млаз кон мрежата; миг потем видов светлина, страотен блесок, десет илјади пати посилен од Сонцето, како очите Господови; таква светлина никогаш во животот немав видено, господине судија; светлина еднаква во сите свои делови, виолетова, облак од светлина што не е во едно време убав а во друго неубав, ниту за едни е убав а за други – не; таа светлина траеше само еден миг, кој ми се виде цела вечност, и јас знаев дека и Јан Лудвик ја гледа таа светлина од прапочетокот, и како бев вон себе, исплашена, во шок, јас бев среќна што Јан ја виде таа светлина, уште еднаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зарем беше толку слеп, не ѝ погледна во очи на Рада, не ја виде нејзината невиност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И пак ја видов; доаѓаше со влажни стомни и чекореше премногу исправена за товарот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ЕФКА: Јас верувам, Кево, знам колку пари имам в ќесе. Девојката е умна, мила.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

— Дали ја познавате? — Сме ја виделе, и другпат идела, велат луѓето ѝ пуштаат по некој поглед кон мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми ја зголеми Кире фотографот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ова проткајување ни овозможува за првпат да ја видиме врската помеѓу философското барање за чистота, гледиштето дека жените на некој начин се непрочистени, подреденоста на жената, и „вирилната хомосексуалност“ (вид машка сексуалност која што Ева Сидвик ја нарекува „хомо-хомосексуалност“, јасно предочена со тврдењето на Жан Жене дека „мажот кој ебе друг маж е двапати маж“).

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

И така без збогум, жими тебе, не ја видов повеќе.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Еве неколку извадоци од првиот ден во Брезница кои би можеле на авторот да му бидат од корист: Всушност ова село со своите урнатини, напуштени куќи, старци, изгладнети кучиња – скитници и без исклучок луѓе со изрази на исцрпеност, без ниедно дете (освен мутлавата што ја виде) ја наградува неверојатно богатата природна убавина во којашто е сместено.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Реков: - Девојкана само ја видов но немав намера да ѝ пријдам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И сѐ друго што било кажано, - „Јас ќе го внесам него (оној Доце Срменков) подлабоко в земја.“ Но сега пред куќата се сновела сенка. Ја видел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така до крајот на својот доживотен мандат Р можеше да ужива во глетката што ја виде во прво одделение.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Поминувајќи низ селото Турско Рударе, претежно населено со турци, во непосредна близина до Рајчани, четата му ја видоа некои од турците.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Откако дадов таков предлог, првпат во животот ја видов Луција заинтересирано да гледа во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Знам, душо. И нам ни е многу жал што одамна не сме ја виделе.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И толку го обнадежува што ја виде сама.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога би имал камера и кога би зумирал, човек би можел да ја види мојата отворена дланка и грчот на лицето во настојувањето да ги видам поединостите.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Така, вели пашо.“ „И?“ „Не ми дадоа калуѓерките да ја видам. И таа не сакала. Не познавам ниеден Турчин, рекла, нека си оди!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го врати погледот врз футата пред себе како да ќе види нешто, си го лизна показалецот од десната рака, забриша некоја флека што ѝ се причини дека ја виде.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Таа на старост се мачи, ги израсна децата како арслани и еднаш во својот живот ќе прави радост и ќе ја прави сите да ја видат, некои да ѝ заблазат, други да ја оговараат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога дедо Господ си ги затвори очите ѝ секнаа водите од небото, ненадејно се појави Пелагија со малечката Пелагија, Танаско со многубројната челад, и, се разбира, дедо Костадин легнат во големиот ламаринен сандук во очекување да ја види животната сопатничка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ја видов дури и безбојноста на воздухот, како што на првиот билборд лесно ја препознав лажната насмевка која ќе ни ја упропасти иднината.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Не сум сигурен во врска со светлината што сега ќе ја спомнам, (мене сѐ ми се чини дека ја видов) затоа некој од моите блиски ако потврди дека чудна светлина огреала од лицето на тетка Боса Сотирова во моментот кога сфатила дека син ѝ нејзе ѝ се обраќа од темнината на ноќта, јас сум спремен да прифатам дека несомнено беше така.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако може нешто да завлече, арно, ако не — барем бунгур и сол ќе сомеле, расолот ќе го преточи, пиперките. Сирењето, маста да ја види, да прецеди, преточи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Беше пладне и улицата мируваше во жештината, па Зоки брзо ја виде Лидија која се враќаше од градинката.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Се трудев до вечерва кога ја видов ноќта во косата на таа што ја напушити топлата постела.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Брниклијата ја виде клопката и летна надолу низ аскерот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ние се качивме на карпата и од неа можевме да ја видиме големата површина на езерото како блеска под западното сонце.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ја видов татковата куќа полусрушена, испустена.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Или да бегаме, или да ја чекаме војната, овде, во дворов“? го праша некого дедо ти а ни ликата не му ја видовме, ни името не му го знаевме на оној кого го праша.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но ја видов крај реката со здолниште над коленици, блузонот со длабоко деколте, ги отскриваше како бели јарки, нејзините сентименталности пратени со петинг.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ја видел како влегува во ребрестите сенки на шумата и го стиснал челото врз топла и жива кора на дабово дрво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А ќе стаса ли и Дедо Мраз, со своите еленски стада да расфрла снегулки од торба и да ја види оваа олимпијада? Ене го, вјаса... Ќе стаса.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Но да не мислам повеќе за тоа… (Тргнува кон вратата на спалната, но во моментот кога ќе се обиде да ја отвори, го осветлува силна светлина, Тој се свртува, и откако ќе ја види Слободата го насочува револверот кон неа).

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

— Тогаш, слекувај се да ти ја видиме и другата материјална состојба.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Каде ја виде жена ми?” „Ја видел неа како оди долу по Еурека.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не ќе се најдат ли и кај нас луѓе што ќе разберат оти довербата на малите држави кон нашата татковина ќе зависи од наши стамболовци и свирчовци, но коишто ќе ја видат опасноста за нашите национални интереси не во Русија, ами во Бугарија?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Ама јас никому не сум рекол...“ рече Влатко и се фати во лага - а што ако нешто разбрала од Теми, махинално погледна угоре и ја виде Теми - занемена стоеше - со показалецот на цврсто стегнатите усни - значи - таа ништо не рекла.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

А кривата девојка со нагрденото лице што најмногу викаше и која најмногу беше готова да се бори повеќе никогаш не ја видов.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не можеш да ја видиш опачината, не можеш да продреш од внатрешната страна“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Да ја види човек, пак да ја види. Око да не одврати од неа од убавина!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Или поточно си ја видов сенката како слегува од гранките иако немав видено кога се качуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Денес ја видов ѕвездата што се спушти од танцот на ѕвездите во јато...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Имаше чувство дека ако ја крене раката, ќе може да ја види светлината низ неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Славна Дебарца кој не помина тој не ја виде Славеј Планина, горе во небо каде се крева, с рамни рудиње полни со трева...

„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)

Во Мајкините реликвии, во малиот ковчег, покрај каталогот на римската стоковна куќа Ла Ринашенте, од пролетната мода на Италија, неколкуте стари италијански весници, стари фотографии, трите заборавени знамиња, се наоѓаше и врската со клучевите од напуштените куќи крај морето и крај езерото, како и едно старо посребрено огледало кое го наследила од мајка си која никогаш не ја видела.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Местото каде што нема темнина беше замислената иднина, што човек никогаш нема да ја види, но во која, знаејќи однапред за неа, можеше на мистичен начин да учествува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Водата се предаде, го пушти да се качи во планината високо, високо, да можат сите да ја видат неговата големина.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Отидов на закопот, но не чувствував ништо; се видов со брат ми, но не чувствував ништо; ја видов Луција во една продавница со Земанек, но не чувствував ништо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога Татко ја виде Мајка и разбра дека книгите се вратени, имаше само уште толку сила во душата да ги прошепоти последните звуци од полифоната песна.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Нејзините очи, со вчудовиденост и неверување, ја видоа ненадејната трансформација на мачорот, од пријателски и нежен љубимец во неприпитомен ѕвер.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сега дојди да ја видиш Стрела.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Да не дочекаш да ја видиш и ти пред себе онаа бездна, што ја има видено она старче, со едното покусо рамо, бригадирон Језекил, и да не се всади и во тебе страот што човекот мора да оди исправен...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Утре ќе заминам да ја видам Лузија Земанек, да го земам она што е мое а што остана кај неа, и потем ќе се оддадам Богу.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но сепак малку подоцна Филип Д. (во тоа сосема е сигурен) наеднаш се виде себеси поставен на огромната височина на денот , таму од каде што преку планините можеш да ја видиш ноќта во нејзиното мрачно легло; или, (што исто така беше можно) се виде качен на високата планина на ноќта па оттаму, преку ридовите, го гледаше денот како забрзано ја освојува планината.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога ја видоа таа убавина, збесна тој пустината, главниот, ги растргна усните со кисела злобна насмевка, вадејќи ги сите грозни заби нанадвор а очите му светеа како на крволочен ѕвер.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Мајка ми збунето го погледна татко ми. Немаше време да ја види неговата реакција.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

2. кога се враќав од јапонија како да го видов змејот над сите змејови како лази по улиците околу станицата синџуку а што е за право ја видов и желката над сите желки како летнала та прелетнала на запаленото небо ај за змејови сме се изнаслушале и дома од приказните на дедо марко цепенков ама желки да летаат тоа беше малкуцка чудно и прв доказ дека јапонските желки не се бабускери ами створови кои со векови знаат да си ги негуваат светоста и мистичноста суштества кои под оклопите ладат векови па потем си се однесуваат како желки во студена вода желки севезден на работ на смрзнувачката желки бијатлонки и желки стиплчезерки желки без исклучок далдисани дека се ептен зенонки понекогаш филозофски превртени на грб

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Бланш не беше ја видела Рози уште пред да се омажи, но беше доволно дискретна да не зборува за нејзината мажачка, не во присуство на Боб.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Може, рекоа, да се оди и преку Лехово и Вичо, но ако сакаме од високо да ја видиме панорамата на Лерин и Леринското поле, тогаш најдобро е да го избереме патот преку Бигла.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ако не, нека дојде, таа ќе му даде на заем. И му намигна да не ја види Илко.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мојата роднина Емилија веќе исчезнуваше зад неа, ја видов само нејзината рака како ми дава знак да дојдам и јас, да побрзам, да внимавам, да не стојам тука здрвен.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Љуба, денес ме потсетуваш на оној небесен ветер што ги раздвојува за миг облаците за да му ја видиме насмевката и на сонцето, се обиде да ја смири нејзината возбуденост татко ми.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој не ја виде, не ни можеше да ја види, но ја чу.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ќе се дигнам и ќе ја видам распната врз многуте камења поразјадена од средна месечина.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Но, се излагав кога ја видов нејзината борбеност.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Татко во еден период се допишуваше со својата братучеда Лејла, но никогаш не ја виде, само се случи по многу, многу години нивните деца (Етем Устер и авторот на книгава) да се сретнат ненадејно во Париз и да го живеат сродството, да чувствуваат нешто силно заедничко, коешто можеби само судбината на егзилот може да го донесе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Токму во тој миг знаев дека ќе ја видам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој ден, уште штом ја видов другарка ми Марина при влегувањето во класот, по изразот на нејзиното лице сфатив дека се случило пак нешто, ново, нерадосно во нејзиниот живот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таткото Теки со насолзени очи ја прегрнуваше својата ќерка Ервехе која повеќе нема никогаш да ја види.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како да ѝ биде кога не можеше да ја види со очите на дедо ми. Таа гледаше во дедо ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Однадвор влегува една загасита светлина, колку да можам да му ја видам сенката.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да гледаме да го ставиме чорбаџи Теодос со неа, да ја види, да позборува, па може да ја бендиса и да му омили.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сакајќи Илко да ја види бањата што побргу изградена, често им зборуваше на селаните: - Штом досега не избувна вулканот, нема ни отсега...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Така, кога некој пишувал книга се поврзувал со читачот во иднината или сликарот ги чувствувал емоциите преку зрачењето на погледите од сите оние кои ја виделе сликата, па така ја засилувале својата инспирација.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дојде на собранието и селската испустеница бабата Тода, а кога Митра ја виде се понамршти и за себе си рече: „Ата да а најде, ошче она беше кусо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Неговиот проект прикажува дванаесет иконокластички моменти на модерната и современа уметност, почнувајќи од цртежот „Erased de Kooning“ (1953) на Rauschenberg до поновите катастрофи како што се деструкцијата на сликата „Далеку од јатото“ (1994) на Damien Hirst од страна на Mark Bridg- er и проголтувањето на скулптурата (1989) на Robert Gober од страна на Ed Brzezinski.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како што јас посакувам да ја вкусам нивната земја, мажот сака да ја види убавината што се крие под кимоното.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Пред вратата на судот пак ја виде познатата слика: вкочането стоеја на стража двајца војници.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Штом ја видоа светлината, кучињата се стрчаа кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па овој трубачов... ја види го ти него. Кој би рекол...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Јас се израдував што ќе го видам Косово, каде што цар Лазар војувал со турскиот цар Мурат, па ќе ја видам црквата Грачаница, каде што царот ја причестил војската.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тогаш последен пат ја виде Ребека.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Останал само еден офицер, некој мајор, а тој ја прашал Трајана: Кај ја носите бомбата, госпожа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Косиве нека го покријат лицето, си велеше, што погусто, за да не му ја видат убавината и другите. Убавината и младоста што ги виде таа.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И кога потерата дојде, Толевци ја видоа, и колку души се, и кој се со нив од селаните, но Толе не сакаше да ја нападне и да пролева невина крв. Co еден збор, тој не ги мразеше бедните војници, кои и сами стенкаа под железната дисциплина по десет петнаесет години во султанската армија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога, по кој знае колку време, се освестив, ја видов раката како дрочна пијавица, надуена гасеница.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ни беше на крајот нагласено дека ќе ја видиме татковината тотално ослободена од трите бога, трите конфесии на албанскиот народ...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас знаев дека ќе умре, велам, му ја видов и смртта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Не биди аџамија, можат да се докачат сватовите... - со присторено весел глас му рече Мискарица, настојувајќи на севозможни начини да го склони Пандета да се откаже од својата намера да ја види момата пред стројот...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”. За Константин З. сè стана безумно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Да ја видиш мојата праска. Пуштила цветчиња!

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Брзо се преврте во креветот, грабна еден чевел од подот и го фрли во аголот со машки замав на раката, исто онака како што ја виде она утро како го фрла речникот по Голдштајн, за време на Двете минути омраза.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Автомобилската несреќа ја видоа десетина луѓе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Да ја видат желбата наша... да видат што народ сме... - Би требало... - им велеше учителот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се грчел и се обидувал, згрбавен и сличен на голема желка фатена во круг на пламен да се извлече од својата несреќа и да ја види крвта на душманот пред неговата да истине во жедните пори на збрчканата земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„По мозочниот удар, брат ми лежеше неподвижен цел месец пред да умре,“ рече Јохана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сака да ја преврти, вели, сака од сите страни да ја види.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Да, - си мислам јас, - но, колку пати до сега ја видел како наместо моливот за очи, кон очите ја приближува цигарата, а наместо цигарата, само што не го стави в уста моливот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И повторно ја видов својата сенка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ја виде дуда, голема девојка станала, та дури и млада невеста, попова снаа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Видов, ја видов в горнана мала, Босилок садеше, карамфил прашеше.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Одвај го распозна чуварот. Неговата фигура ја виде чудно изменета во трепкавата светлина од фенерот што му се лулаше во раката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога ја виде оти со полни стомни ѝ дојде, тага је паднала оти беше се вратила жива; ја запрашала за нешто и колку пати што проговорила, толку алт'ни беше и паднале од уста на земјата и беше се наведила, та беше си 'и зела девојката пред маштеа је.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А Русија не е земја за една недела или за еден месец да ја поминеш!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Девојчињата беа многу смешни. Облечени како кукли - се бакнуваа, прегрнуваа, се смееја, пискаа и којзнае што шушкаа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се надевам дека ја видел барем онаа светлина која сите ја гледаат - на крајот!

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Навистина, не одеше само во алови кистови како Жиовката и Мита Доломарова, но затоа пак не можеше човек да ја види искината, закрпена или извалкана и исчурена, како што одеа Пиловите невести на кои преѓеска им се смееја со Митра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

XVII Мајка никогаш, никогаш во животот не ја видовме расплакана, ниту во несреќата ниту во среќата. Ги задржуваше храбро солзите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А белезицата!? Сепак, ќе беше многу посреќен, дури и овде, во ќелијава, да не ја видеше таа белезица на раката на секретарката Ботка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Андон уште првата вечер беше готов да тргне со Толета, но сега, кога ја виде Толевата спремност да се грижи за децата, наполно се реши.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Добро, јас лично неа не ја видов но зарем нејзиното име не беше спомнато повеќепати.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ја виде страста, но и самоконтролата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Стражарот кој старжарел на портата на касарната, бугарски часовој, кога дошол за да ја претресе колата, која ја видел бомбата, се исплашил силно и трипати едноподруго пукнал во воздух.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Уште од првиот момент кога ја видов мајка му ми стана многу симпатична.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Кажи ми, оти сега ако те фатам, дури не те облеит студена пот, не те пуштам!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Не е проверено, ама се зборува дека кога во раните осумдесети на врвот од својата кариера држела концерт во Спортската сала во Битола, кроткиот македонски народец желен да ја види искршил два-три џама на ова спортско здание.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Таму не беше момата што сакаше да ја види. Таму никој не беше...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во тој исклучителен момент на повторно доаѓање, чувствуваше многу јака желба да биде поседуван од друго тело, поинаква материја во која мислите под некој друг агол би паѓале врз неговите раце, агол под кој мозокот би му работел позабрзано или воопшто не би постоел, постигнувајќи со тоа доближување до сегашноста или некое друго место во кое би можел сопствената рака да ја види од поодблиску и подалеку а да биде тоа истата таа, неизменета во својата припадност и внатрешна предодреденост за таква и ниедна друга форма, а тој сепак да не го мисли тоа и да не мора да биде во тоа така што постојано да мора да се навраќа кон истите нестварни помисли кои го одвраќаат од блискоста со она кое го има заборавено - но чувствува дека може да го сети, бидејќи го насетува, кога успешно би ја совладал пречката, би се надминал себеси или нешто слично, би прешол од другата страна (на истото). 48 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ја виде еднаш, дури и разговараше со неа. Во тоа немаше никаква опасност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бал во снежни виулици Утрово останавме сите изненадени од глетката што можевме да ја видиме од хотелските прозорци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Во неа јасно стои дека никој досега, ниту од името на власта ниту пак од името на некој поединец, ниту случајно, ниту намерно не и ја одземал скапоценоста околу која толку жестоко се зазедовте.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Китан кога ја виде сумата, како змија да го касна: изнесуваше двојно повеќе од вредноста на куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Со мене стигна постариот брат, лекарот кој, откако забележа дека здравјето на Мајка постојано се влошува, доаѓаше секој ден да ја види, да ја прегледа, да ја охрабри.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Напред, детуле, рекол на својот јазик: водата во која јавачот или коњоводецот ќе ја види месечината, онаа вечна и двојна во исто време, на коњот ќе му даде крепкост и змејска сила. Така зборувал.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Како она, кога ја видоа Богородица на големото стакло на дуќанот на Горигори!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Повеќе никогаш не ја виде вујна Клементина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зошто не измислат нешто поатрактивно, одошто тоа редење во училишниот двор и ѕвонење на училишното ѕвонче?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Така бискупот во „теоријата“ ја видел онаа „идеална чевла“ која тогаш лесно ја споредувал со производот на кондураџијата и на тој начин заклучувал колку вреди изработената кондура, односно колку ѝ се доближува на идеалната.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Тоа е кондом”, липаше и плачеше толку силно што кимоното ѝ се отвори и можев да ја видам контурата на таа работа врз испапчувањето на нејзините пупки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Можеше да ја види целата белка околу ирисот во очите на Џулија. Нејзиното лице стана млечно жолто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Курвино семе“, за `ржа Отец Симеон, некако се одлепи од калта. „Курвино семе.“ Пред да потрча и да го стигне, ја виде како му се доближува со брзи, ситни чекори, обеспокоена, во сина светкава проѕирност и под сина јакуцка, ја виде како сон зад проретчениот дожд, зад тие светкави коси нишки и остана неподвижен забуцан колец.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога би можел да ја види вистината?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога ја видов не почувствував никаква блискост кон мајка ми, а и таа кога ме виде рече ... е ова не е моето чупе, такво бледо и слабо!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Добро си се решила. Сестра ми и зетот велат дека нас најмногу нѐ сакаш, па дури и не ти текнува да дојдеш кај нив. А и сваќата не си ја видела од свадбата.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Чудно, нели! Ќе ја видите кога ќе дојдете.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Умираше стоејќи и во едно бескрајно чекање дека ќе ја види топла и проѕирна спална.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се сврте налево за да се мирисне додека сите пишуваа, дури никој не можеше да ја види - и погледот ѝ се сретна со едно од девојчињата што стоеше надвор со Ирена.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И еве сега „Фајар” во Париз ја објавува и третата книга на Луан Старова романот Атеистички музеј, (Le musée de l` athéisme), во кој авторот ни претставува еден трагичен запис за неколкуте пеколни денови од патувањето во пролетта 1979 година во Албанија на Енвер Хоџа, кога сакал да ја види својата родна земја, тогаш сѐ уште во јаремот на сталинистичката ортодоксија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но не ја виде никогаш.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Пет деца родив, велам, а жената уште не сум ја видел гола.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Другите луѓе, кои се обидуваат да ги разуверат во тоа кои тие навистина се, ним им изгледаат како завидливци кои не сакаат да им го признаат значењето, или како затапени суштества кои не можат да ја видат реалноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Старецот ја зборуваше вистината: сеел цело време, а очите не ги отвори да ја види вреќата!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа беше и правило на играта: насмевка на прозорското стакло и правото да следам една жена очекувајќи како очајник дека нејзината врска ќе се синхронизира со онаа што самиот ја одредувам пред секое возење, а тогаш - секогаш до сега - да ја видам како свртува по друг ходник а не можам да ја следам бидејќи сум приморан да му се вратам на горниот свет и да наминам во некое кафуле и понатаму да живеам сѐ додека постепено, после неколку часови или денови или недели, жедта пак нѐ ме натера да ја испитам можноста еднаш сѐ да се поклопи, жената и прозорското стакло, насмевката прифатена или одбиена, врските меѓу возовите, а тогаш, најпосле - да, точно, потоа правото да пријдам и да го изговорам првиот збор, густ од улежаното време, од бескрајното прпелкање на дното на бунарот меѓу пајаците на грчот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ќе се дигнам и ќе ја видам распната врз многуте камења поразјадена од средна месечина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога запре дождот, Цанул излезе, и по некаков кучешки осет, се упати право кон лозјето; се допре до колибата, го залепи окото на прозорчето, ја виде кожата кај што прета, го почувствува нивниот здив, го наслуша нивниот глас, нивното 'ржење и збивтање, му удри крвта во главата, му зашумеа ушите, го грабна копачот и почна да тропа на вратата: ”Излегувајте, мајчето ваше!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не крв и не заседа на таа крв. Не ја виде црната плима во мене зашто ниеден акт на светот не може да ги нареди под графата души црните плими.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ех, вели Цветан Велјаноски, ако ни успее ова со општинава и со училиштево, отпрвин ќе ни служат само нас, ама после, ко ќе ја видат ползата од нив, може ќе се здружат со нас и веселчанци и тројкрстчанци и тополчанци, а може и некои подалечни села.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ја виде жива, стварна, со лекиот, бешумен oд, со благите малу замаглени од загриженост очи и рацете, - раширени кринови, меки, - секогаш спремни да помогнат, да помилуваат, да прегрнат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Нејзиното шаренило дејствуваше збунувачки врз нив, така што старецот не можеше да го премолчи тоа. -Ја виде пеперутката?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога ја виде чинијата преполна со храна, што не чинеше само една круна, младичот просто отскокна од својот стол, на кој седнуваше секоја вечер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во Солун, малата Ервехе засекогаш ќе ја види и ќе ја научи лекцијата за тоа колку се луѓето на Балканот измешани, различни, неспокојни.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На скелињата почнаа весело да се довикнуваат, кога ја видоа колата, што се подаде оздола по сокакот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се завртела на петици дива во својот пркос, сама и сепак посилна од нивната врела ламтежливост и пак се занишала во колковите враќајќи се во светот на своите тајни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А јас за првпат го гледам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сите сакаа да ја видат убавата преспанка...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А кога Никола Влашки ја крена дланката од моето чело спомнувајќи не знам каква болест и присеќавајќи се на не знам какви треви и пелини, некаква милолика женичка ми подаде чаначе со надробен леб во млеко и лажица од жолто дрво и нешто кажа - гладен е, или млекото лекува, или - живите боледуваат, мртвите гнијат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Предиграта ја видовме: со војните... За играта дознавме кога се играше во Версај... Сега ни останува уште да ја видиме доиграта...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во каков однос е тој со другите значајни појави на веков? Во некоја смисла, Швитерс е егземпларен за модерната.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Баш се израдував кога ја видов како настапува како дебитантка на еден фестивал.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И затоа, не облекувај туѓи чевли или ќе ти ги стуткаат прстите на нозете и плускавци ќе ти се наредат по петиците, па кога ќе ти пукаат, сите ќе ја видат крвта што ти капе од меурите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој неколку мига чекаше напрегнато да излезе од собата и да ги последи овие две грди жени убавицата што ја виде крај колјата... Но залудно....

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се исправил тресејќи се со склопени очи за да не ја гледа белината на нејзините коленици и пошол нишајќи се кон покопот на најстариот од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Едно утро ја видов мајка ми, со чуден израз на лицето, како нешто шепоти со вујните - Мамо за што шепотите?

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Дојде, конечно, стигна мојата светица, светна моето помрачено сонце, застана спроти мене и со глас позајмен од риданијата на Рахела, ме прекорува: А каде си ти да дојдеш да си ја видиш мајка?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Очекуваше дека пак ќе ја види враната но таа не се покажа веќе.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тие, поучени од примерот на Бувар и Пекуше, сакаа вината, односно глупоста за намерното чистење на балканските јазици, најчесто од политички причини, да ја видат кај институциите на времето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко им се врати на Битолските кадиски сиџили (од XVI до XIX век), врз кои работеше до крајот на работниот век, до последните атоми на животот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Умот ми оди накај Големата мајка од Говрлево. Одамна не сум ја видел во музејската витрина

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Не сакам да ја видам, му вели татко, а не сакам и тебе да те гледам, му вели, и си пие цигара, се пули в земја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Татко ми, по овие зборови, ја оттргна мислата од книгата, ги спушти очилата и присобра сили да ја смири мајка ми, која не се сеќаваше кога ја видел во ваква расположба, па рече: – За утре ми ветија вреќа брашно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Си можел да го ставиш моето име таму, помеѓу името на сестрата на жена ти, и името на кученцето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не знам дали сум ти кажал, бате,“ рече тој, пуфкајќи го наоколу чадот од своето луле, за случката кога оние мои неранимајковци ѝ го запалиле здолништето на една стара пазарџика откако ја виделе како завиткува колбаси во еден постер на Г.Б.?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во парискиот Лувр ја видов сликата на Еусташ Ле Суер, на која се гледа како апостолот на скалите пред храмот собрал верници нови христијански конвертити како носат пагански книги, таблици, ролни, кои потоа ги палат...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

XII Квечерината по богослужбата во која игуменот, отец Серафим, отец Иларион и сите калуѓери, се молеа господ да помогне манастирот да не се приклучува кон Албанија, полковникот Жино, шетајќи низ манастирот, ја виде црквата отворена, влезе внатре, виде дека нема никого и влезе да ги разгледува уште еднаш и подетално фреските што ги прикажуваат чудата на свети Наум.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Зарем само заради белезицата што ја виде на раката на Ботка додека го послужуваше со кафе настојуваат да ја избришат од неговото сеќавање посетата кај другарот Јаким?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Пред тоа ја видел само како ја поднаместува пушката во скутот, како посигнува во пазувата и како потоа ја запетлува кошулата на градите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никогаш не сум ја видела понаблиску среќата и болката, што се вели, никогаш толку едно до друго застанати. 11.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Аќиф ја виде и за инает на Толета, да поткрене кавга, се фати меѓу двете жени.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Долу веќе ја видов црната ,марица" и војниците со автомати в раце.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Петар беше изненаден кога ја виде Христина, а не Томаица.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Уште штом дојде Бојан ја виде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Само Уличката ја видел благодарејќи ѝ на месечината.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кој ќе му го зблажи сега копнежот, нестивнатиот копнеж по онаа мирисна, светла мугра - последната што ја виде и што осети во родниот крај?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На ден пред заминувањето, ја видов повторно со книгата в раце.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ја видоа блескавата боја на небото и десет секунди потоа, големата комета што се извишуваше согорувајќи го воздухот, истрелана кон ѕвездите, иташе во огнениот блесок за да стане уште една ѕвезда во ротирачкото изобилие на Млечниот пат.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во рамката ја ставив сликата на татко ти. На креденецот. Ја виде?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Здогледав еден од моите познати, куратор во подем.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мајка ми со години планираше да отиде и да ја види братучетка ѝ, но никако да се крене и да го помине долгиот пат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во сето тоа истрелот се изгуби просто како да не постоеше. Го удри, тоа го сети уште веднаш, уште по тупиот одзвук, уште пред да ја види крвта, како се развеа во една црвена перјаница како облак по белината околу она погодено, збеснето - самјачиште.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој, пак, Павле, најдобро ја виде човечката жед за материјата во Ефес, кога златарот Димитриј го подбуцна народот да се побуни против него и против христијаните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тоа беше прв случај толку одблиску, толку вистински да ја видиме нашата смрт.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сакав уште еднаш, само за неколку мига, да ја видам како го прелистува каталогот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога ја виде Ане таква слаба, згрчена, расплакана и навалена врз тротоарот, на Дора одеднаш ѝ стана многу жал, па и покрај тоа што беа скарани, отиде да ја праша зошто плаче.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дома се врати тажна. Мајка ѝ ја виде но ништо не ѝ рече.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Каде на друго место ќе ја видеше ако не беше наминал токму во понеделникот, во канцеларијата на другарот Јаким, за да интервенира во врска со случајот Чардаклиеви?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во очите на Рјазин му ја видов, велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не толку поради нејзината опсесија со вируси и зарази, туку заради тоа што по толку време таа не ми веруваше. Бев чист. До сржта чист.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Очекуваше, всушност, да ја види гола. Но не беше гола.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И веднаш на првиот час доживеав пријатно изненадување: во оркестарот ја видов СОЊА.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ги виде сите свои робови и робинки пред себе; ги виде и убавите и млади невести Доста и Дунава Макреви, ја виде и бела Бојана Жиовката, па погледот му падна и на Доста Рожденката, околу која толку години се вртка, но сега кај него немаше ни зрнце милосрдие, ни зрнце мерак, ни зрнце човештилак.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ја виде Бонети цапната во езерото и со поткрената кошула за да не се водени, кога ѝ ги виде белите бутини што блескаа на сонцето, се возбуди.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тука е најзгодно местото да ја види, мирно е местото, уличката одвај се провира покрај рекчето, тука таа минеше секиден пролетоска со својата другарка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Спасија ја виде неговата забуна, но не разбра одошто е.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Немаше деца иако имаше тело кое, помислуваше Јаков секогаш кога ќе ја видеше подготвена за љубов, дури и под долгата бела ноќница што сега ја носи, повикуваше на бескрајни оплодувања.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А, заборавив да ти кажам, во дворот, во купот луѓе ја видовме баба Митра со Дончо, ама после се загубивме, не се сретнавме!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Да не ви треба соба? Имам уште една слободна. Сакате да ја видите?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во таков Трајко, во неговите силни раце, Толе ја виде долгата берданка како пукало од бозеј во рацете на осмогодишно дете и навистина го обзеде, за првпат, страв од човек.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој запиша: Дури тогаш можеше за првпат да ја види добро жената.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Па и онаа драма на тоа дете, доживеана на парчето лединка на почетокот од ниската шума над Маказар, кога на Зара, тогаш крупна убава девојка, возрасна, седната со поттргнат фустан, ѝ ја виде црната птица меѓу нозете.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Ќе нѐ одведеш ли кај нив да ја видиме? - Кога сакате, - рече Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Татко остана чувствителен и на судбината на Сефардите кои беа спасувани во Албанија, при крајот на монархијата и периодот на италијанската окупација, кога земјата имаше автономија на одлучување, издавајќи им визи за престој на еврејските граѓани кои бараа спас.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Веројатно ќе ја видам Мира, со сестра ѝ Цветанка, а Костадин рече дека чул дека Вера со брачеда ѝ Живка од Белград ќе излезат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но, ако умреше, никогаш повеќе не ќе ја видеше Атиџе, ниту пак ќе дознаеше дали и таа можеби не го сторила истото, или мисли да го стори.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не знаел, не можел подоцна да се сети.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На одморите во десет и единаесет пак не може да ја види. Каде се сторило девојчево?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го позна по куцањето, фигурата што ја виде се нишкаше пострана, со надесната страна клапкаше со одот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А тој, штом ја виде, заборави што уште сакаше да му каже на Полжавот и летна да ја гони.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Рози беше убава, но Кети не можеше да ја види убавината кога во неа немаше здравје и виталност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пред очите му излегуваше таа сцена што ја виде, а во ушите продолжи да му оѕвонува нивното кикотење измешано со силните звуци на аријата што идеше од радиото и заради која тие не го чуја кога влезе во претсобјето наоѓајќи ја вратата отклучена, која таа од силна возбуда, заборавила да ја заклучи, како што тоа и со него, понекогаш од силна возбуда, заборваше да ја заклучи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Те молам, му реков. Ќе одиме пешки, по пругата, до Велес. Морам вечерва да ја видам Луција!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Некои ја виделе како јава на крилест змеј над блиската клисура, слетувала крај водите и се вовлекувала во пукнатините на стените од каде, по неколку дни, исползувала како темно сива змија, долга и уплавна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Чувај боже да ја видиш сестра ми или мајка ми.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Со дедо ги изброивме цртите и беа токму толку, колку што бараше даскалот. A тој утредента, откако ми ја виде тетратката, ми рече: - За утре пак толку, ама на оваа страна да се навалени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Еден ден кога го бараше во бараката од градилиштето, ја виде во неа бедната соба во која живееше Богдан: обичен дрвен кревет и искинат душек, старо ќебе за покривање, стара печка за топлење, леѓен и бокал за миење, расфрлани алати и стари алишта; му рече да премине кај неа да живее.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Елени не ја видов. Христина ми раскажуваше како бегале од Бесвина по светот и како се мачеле по затворите.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Можеби ја видел пушката пред некоја плевна во која непознати мажи пиеле и можеби помислил дека е во дните на негушките борби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Под ниско спуштените веѓи Арсо не му ја видел уште бојата на неговите очи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа во тетката Перса ја виде тетка Евдокија од Прилеп, не само по добрината и расудувањето, туку нејзе ѝ се пристори како да се сестри близначки.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Еднаш се вратив без абер од неа. Ама јас имам нешто важно да ѝ кажам и морам да ја видам“.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во едно вакво дуќанче ја видов картата на Македонија во рамките на турската империја, во својот целосен состав - Вардарска, Пиринска и Егејска Македонија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Се случуваше Мајка да не ја видиме со денови, дури и цела седмица, како да сме биле негде на пат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сакаше за последен пат да ја види светлината на денот, вистинската, голема светлина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Бескорисни се тие кои не повредуваат, сите имаме соништа кои мораме да ги исполниме, да ја видат светлината на денот, да заспиваат мирно под месечината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Стотици пати досега го имаше гледано залезот, но дури сега, оваа вечер, ја виде неговата убост.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Откако ја ослободил од стисокот на шепите, ја видел во колебање дали да остане кога е веќе откриена или да избега, како досега, исцрпена и гладна, да ја следи дружината на свој вешт начин со кој и во присутноста ѝ останувала невидлива и доследна на својата цел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зад селските куќи на ридот се постилаше зеленило прошарано со купови бадемов цут.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Може само еднаш да ја видиш, но и да се разминеш, да те фати во расчекор, а таа да остане невидена, недопрена, да замине по својот пат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Методија од Стрелеско ја видел оддалеку како се јази угоре берејќи по некое цветче низ тревјето и му јавил на Симона.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Проклет да бидам, тој ја виде, веќе ја имаше во своите очи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Води сметка што помалку жртви да дадеш и дури не ја видиш главата пред тебе од тој разбојник да не ми излеваш пред очи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Останал сам вртејќи ја апнатата рака кон месечината за да ја види крвта, ноќе потемна и од ноќ. Видел, 'ржел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш ја виде и неа; стоеше зад агентот со празни безгласни очи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Кога прв пат ја видов, помислив дека таа во самовилските коси, долги и необично црни, ја крие ноќта, а во ноќта сатаната.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Да се потсетиме на фактот дека не сите форми на уметничкиот вандализам го изразуваат духот на раниот Модернизам преку поучниот цитат во Њу Јорк Пост: „‘В ред, бев гладен,’ рече Brzez- inski, ‘Пиев, но ништо не бев јадел цел ден.’„ Brzezinski се наоѓаше во Cooper Галеријата за да ја види новата поставка на Роберт Гобер...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Некако истовремено и јас ги слушнав гласовите на мајка ми и на двете тетки, потоа крцкањето на гранките и шушкањето на лисјата во близина, па видов како прелета една светулка над нашите глави, па го здогледав чичко Љубе како нѝ се приближува и...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ми помогна да сфатам дека се наоѓаме веќе во Пицеријата и дека најсетне можам да ја видам Ана како насмевната ни понудува во големите бели чинии барем дел од себеси.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Вака само умираш, а смртта никаде не можеш да си ја видиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тешко би ја познал да ја видиш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Авторот сега можеше да ѝ ја види целата фигура.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во моментот кога ја виде како паѓа врз врзаната рака, му се стори како нејзината болка да ја чувствува во сопственото тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но не го постави, зашто над нашите глави профуча некаква птица, а Билјана мораше да ја види.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се случуваше, братот, педијатар, најчесто доаѓајќи за да си ја види својата мајка, да прегледа или да упати на натамошно лекување и неколку маалски деца од најсиромашните семејства кои се наоѓаа на списокот на добрината на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Патниците што се качуваа на станицата кога ќе ја видеа низ вратата од купето каде што се шминка, не влегуваа во купето иако имаше слободно место за да не внесат со своето присуство пореметување во интимноста создадена меѓу машко и женско.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

ја (зам.) - види (гл.)