ја (зам.) - буди (гл.)

Соц-артот, по анало­гија со американ­ски­от pop-art, ги употре­буваше приказите на масовната култура, но целосно натопени во комунистичката идеологија. превод: Деспина Ангеловска извор: Art Press, септември 94. 88 Margina #11-12 [1994] | okno.mk Harald Szeemann Критичар на уметноста, куратор на “JOSEPH BEUYS” во Kunsthaus Zürich. Sergio Risaliti: Го познавате Јозеф Бојс од многу одамна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Рускиот уметнички живот е жесток и вознемирен, но сиромашен од материјална гледна точка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Почитта што еден ваков проект ја буди и неговото значење весело преминуваат од технолошки проблем кон иделошко достоинство. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 87
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога се искачив за година-две погоре во осмогодишното образование, ветрот што ја будеше мојата љубовно-музичка пролет, доаѓаше од електричните гласови на момчињата што имаа долги коси со боја на старо злато, тесни панталони - ѕвонарки, цветни кошули со пеперутка јака и чевли со платформа.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И зошто не може да запамти што сон сони, што сон ја мори и чувствува дека паѓа врз белите веленциња и дека некој ја вика, ја тресе, ја буди, превртува и собува....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, тука беше дежурната Анѓа која како со остен ја будеше не давајќи ѝ ни минутка сон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заправо, единствената убава асоцијација што театарот ја буди во мене е сеќавањето на Пепи Мирчевски кога играше некоја античка драма на Охридско лето, а актерскиот костум му го беа накитиле со кондоми полни со вода - ние му викавме: „Пепи, пази да не се запиеш некаде со кондомиве“, а тој ни одговараше „Не ми е мене страв да не се запијам, страв ми е да не се заебам!“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Крупните дождовни капки што ѕвонат во есенската ноќ капавицата ја будат низ олукот плискаат истечуваат со големите води.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Топлата вода на дождот ја буди еротиката на шумата.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Џагореа, шептеа, загрижено ме галеа по челото, ме прскаа со вода, го враќаа мојот разум во мене, ја будеа мислата во мојата глава, ме осознаваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не станува, вели и те моли тебе да ја будиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Профим викаше, се будеше, ја будеше и жена си, која сѐ повеќе, кутрата, од страв и возбуда, паѓаше во несвест. Но поминаа и соништата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тие создаваат еротско разочарување, иако овозможуваат и пријателство, наклонетост, сродност, соучесништво и солидарност.236 Така, маж што ви ја буди желбата отпрвин ви изгледа како чист архетип, отелотворение на мажествената еротска вредност поради која е привлечен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Натоварен, Грдан влегува внатре наведнат, но и тогаш таа не се буди - кога ќе ја фати перницата, ни топ не ја буди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Нејзиниот млад живот беше на конец, се исплаши и татенцето, се колнам, со најнежен глас ја храбреше, ја будеше. Ѝ дувкаше во лицето, мило ѝ говореше: - Другарке Оливера Срезоска, - со толку милозлив и добродушен глас ја довикуваше, - крени глава душичке, шепнеше, не жалости го општото дело, не умирај, не умирај, мила другарке, не попуштај во цветот и летото на твојата младост, не жалости го општото дело, како секојпат прибери сила, стани смело, - проклет да бидам, пропеа татенцето, се отвори, просто како поет говореше, низ песна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Разбуди се, другарке Оливера Срезоска, сестро наша, ја будеа и кутрите девојки со солзи во очите, о, проклет да бидам, тие вистински се расплакаа, од срце се молеа за здравјето на Оливера Срезоска.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Македонската интелигенција ја буди, воспитувач на илинденската генерација цела со интелигенцијата во дружба, под негово влијание, македонското национално движење, револуцијата, ја поттикнува, создава, при вршење на својата учителска служба.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Душата ѝ стануваше посува од пустината. Смртта на чедото ја будеше од морничавиот сон.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не забораваше исто така да напомене дека голем бил бројот на оние што го почитуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Главно зборуваше за својата голема тага, за тоа како ја будат среде сон гласовите на несреќата; го проколнуваше оној „кој му ја фрли смртта в прегратка“; но како што минуваше времето не забораваше да забележи дека нејзин Ролан таму горе сигурно е задоволен бидејќи на неговата могила секој ден осамнува свежо цвеќе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)