Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој не е тоа. - Човекот е од сѐ посилен. Тој сѐ може.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Разочаран од самиот судски систем, а и од целокупниот институционален систем воспоставен во државата, тој не ја гледа добивката од сето ова и вели дека во иднина, доколку би имал повторно прекршување на неговите работнички права, тој воопшто не би 239 покренал судски спор!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сега треба да се мисли и на себе и на блиските. Залудно, залудно, залудно.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И без неа, и со неа, тој не можеше да сфати дека љубовта, всушност, живее така, во ретките мигови на откровение што не треба да се забораваат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Затоа не му реков на Симон Наконтик дека тој не е виновен за закланото воле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се собрале другарите околу него, сториле сѐ што можеле, но тој не станал.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Најмногу од сѐ друго страхуваше дека таа може едноставно да се предомисли доколку тој не успее брзо да воспостави контакт.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој не можеше на моменти, макар колку да се напрега, да замисли како изгледа таа, тој знаеше само дека ја сака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не се потпира на својот хендикеп кога донесува одлуки, односно кога ги брани своите ставови.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој не ме потплашува како Капинка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зедов цела шницла и исто како претходниот ден ја набутав во уста и полуизџвакано ја изголтав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

1. Интервјуто го водеше Александар Ковачевски, на 2.III.2011, во Битола. Архивскиот број под кои е заведен предметот во Основниот суд – Битола е: П.бр. 1885/05; а пред Апелациониот суд Битола: Гж.бр. 4358/06.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Некој од нив, воден од сочувство, одлучи да му помогне на Акакиј Акакиевич барем со добар совет, велејќи му дека тој не би пошол кај реонскиот началник, зашто може да се случи реонскиот, сакајќи да заслужи пофалба од претпоставените, и да го пронајде на некој начин шинелот, тогаш шинелот сепак ќе остане во полицијата, ако тој не им достави законски докази дека шинелот му припаѓа нему; туку дека е најдобро тој да му се обрати на едно значајно лице, дека значајното лице, откако ќе испрати писмо и ќе се поврзе со оној со којшто треба, може да направи работата да тргне поуспешно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А како причина плус за ова, покрај ликвидацијата,5 се јавува и смртта на сопственикот на СТД „Јасмина“ – со што настанува фактичка состојба, поради која не може да се оди понатаму со присилното извршување на побарувањето, кое иако правосилно и извршно, станува ненаплатливо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Симче реши да појде на гости кај Тоше. Тој не бил кај нив уште од многу одамна.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ги бараше страниците кои беа обележани од пепелта на Татковите цигари, која тој не стигнуваше, занесен во читањето, да ја истури во пепелникот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сите, најмногу го почитувавме Борис Сарафов за оној гест што тој го стори пред конгресот на Врховниот комитет, кога му побараа отчет и тој не можеше да даде таков за сумата дадена на гемиџиите и, за да не пропадне делото ако тој ја каже вистината и неа ја разбере турската влада, Борис Сарафов го понижи своето достоинство и авторитет и изјави: „Таа сума ми беше дигната од една лесна жена, со која имав интимни врски“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Повеќето од децата се зачудија. Тој не се викаше ни Љупчо, ни Миле, ни Трајче, ни Павле, не се викаше ни Дејан ни Горан - туку Тарик.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Му кажа една смешка – тој не се насмеа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но тој не чу и отиде во другата соба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

134 За еден правен лек да биде сметан за ефективен, тој не треба само да звучи така теоретски, туку треба да биде и применлив во практиката и да се гарантира дека со неговата употреба нема дополнително да се пролонгира постапката за заштита на загарантираните права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Со вакви мисли, обземен од судбината на Бургиба, сопрен натрапнички да се овековечи во историјата, појдов со дипломатскиот чопор кон Сиди Дауд на вистинската матанѕа, на лов на туни...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А беше и човечен, и главата на сиот сој Јанчески, па оттука и задолжен, да мисли за секого од нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Последното, што го чу, беше еден страшно наближен писок, веднаш крај него, но ни него тој не успеа да го дослуша докрај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога уште некое време некој ќе го спомнеше, тој не велеше го прости Господ Илета Вегов, туку велеа - „Забара, којзнае што му се случи на Брчалото, како в земја да пропадна, а можеби и волци-врани го раскренаа...“ ***

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Не ужива. Страда,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И бог ќе биде со нас, макар што во училиштето, со сите средства, нѐ убедуваа дека тој не постои.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но тој не подзапираше ни тогаш кога стравот надве ќе го свиткаше сѐ до мирисот на земјата.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тој не бара свилена постела, ниту грниња полни со златници.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Тој не го гиба девојчето туку скока на бабата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да му се искараше некој друг, тој не ќе се посрамеше толку.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога го прашав продавачот зашто е така, тој не можеше да ми одговори ништо.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со неговата недоверба и со заплашеноста во него везден се мешаше и она неизбежно одушевување, без кое тој не можеше ни да биде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но ловот и за него, како и за сите, беше зар и тој не еднаш се врати со празни раце...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој не само што ја има усовршено својата дарба внимателно да го сослуша секого со сенешто, макар и најздодевна будалаштина туку е и неверојатно љубопитен, дури и за работи коишто за ништо не можат да му послужат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој си замина во рестриктивниот простор на амбасадата, каде што никој друг освен тој не можеше да биде.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Невидливата смрт се доближуваше од мрачното небо а тој не можеше да ја прекине операцијата и им веруваше на своите раце.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Но тој не доаѓаше од болничката соба, доаѓаше од собата каде што престојуваа докторите. Но, што бара Томо таму?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Освен на почетокот кога за кратко ја заведе егзотиката на Солун, таа никогаш не го прифати овој град. И тој не ја прифати неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И покрај наклонетоста на професорот кон таканаречените злослутни поединости тој не можеше да го предвиди настанов што ќе се обидеме да го опишеме бидејќи тој се случуваше, според наодите на службите повикани да ги расветлуваат ваквите настани, речиси во истиот ден а можеби и момент додека Седларов го презентираше својот труд за наездата на сенките во спомнатата симпозиумска расправа.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тоа што тој беше сведок на тоа како таа во меѓувреме скрши неколку чаши во сосема природни временски интервали, тој не обрна никакво внимание.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се влечеше по талпите надолу до земјата на сите четири; прстите му беа полни спици и му крвавеа, но тој не можеше ни да помисли да се исправи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само едно му недостасува. Тој не го запишува ни часот, ни крајот!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Еј, човече, полека, не брзај! -Ако тој не ти ја наплати царината, тоа е многу повеќе од неговите мали џепчиња. -Ама џепчиња!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој не бега, негде збор да не се чуе што бомбашот страшен исплашено бега, за надежта млада безразлично му е, не се плаши мртов да падне тој сега.

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

Претрупан со шаренилото на асортиманот, тој не можеше да види сè додека не се наведнеше до отворот низ кој ги примаше парите, а ти ја подаваше бараната стока.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во време на објавувањето на востанието комитетот можеше да рече оти тој не им пречел на големите држави да ги воведат реформите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Туку, сега и тој не знае што да прави со Бугарите што се заборавија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој не можеше да сфати дека дури подоцна ќе биде разработено и дооформено четивото кое ќе послужи како материјал за откривање на вистината и како лектира во натамошните стручни расправи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Прва негова стихотворба. Убава? Којзнае. Тој не знае. Тој никогаш не пишувал стихови.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се поведуваш по Јована, а тој не е некој стратег.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас не можев да издржам и му кажав за тоа дека ја загубивме мајка ми, а тој не се изненади, очигледно знаел за тоа и ме прегрна охрабрувачки.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа му стана физичка потреба, нешто што тој не само што го посакуваше, туку сметаше и дека со право му припаѓа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А и тој не сака да биде ниту јагне ниту зајаче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Можеби тие студено го примаат ударот, одмавнуваат со рака, се им е едно, но ТОЈ не може да се помири, тој страда, зашто шахот не беше за него работа меѓу другите, преоден занес на младоста, ами позив на којшто свесно се управија сите негови не мали амбиции.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Само, тој не се нафрли врз разоружаната снаа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но тој не беше дефинитивен песимист. Го сакаше животот, веруваше во него.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Супермаркетите, плацевите за половни коли, крчмите што имаа правоаголни прозорци од стакло и тули, блескаво новите автомобили, што беа изложени и можеа да се видат низ прозорците од дебело стакло, продавниците за електрични апарати, продавниците за мебел, цвеќарниците, козметичко-фризерските салони, целиот нов трговски центар, кој брзо се изгради, едновремено со геометрискиот станбен дел од градот на рамниот терен, сите наизменично се менуваа и не му разбудија ни најмала емоција и тој не можеше да ги препознае.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој не можеше никогаш да го замисли вистинското завршување на оваа голема книга без Мајкините директни записи од животот, од спасувањето на семејство, од неговото провлекување низ урнатините на империите за кои Татко пишуваше големи поглавја, за нивната величина, но и за нивните падови.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Јован се затресе целиот. Раката се подаде и двата прста ги фатија обете сламки, но тој не оптегна веднаш да ја извлече едната.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бричот! Отфрли ја еднаш засекогаш неговата лабаво поддадена несигурна рака (па тој не умее ни брадата да ти ја среди).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Приказната на Јаневски, донекаде, има неуспешен крај... Тој не ја доби оштетата што му следуваше и му беше досудена, ниту пак доби ново работно место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој не е масон, но се обидува да им помогне на своите солунски сограѓани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога го стори тоа, иако многу добро знаеше колку е опасно да покажува премногу интересирање, тој не можеше да се воздржи да не го прочита уште еднаш, колку да се увери дека зборовите навистина беа таму.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чапаев, со најголема прецизност, ги погаѓаше и најскриените Таткови мисли кои тој не се осмелувал да ги искаже, особено кога велеше: - Бргу ќе дојде времето кога овдешните луѓе, но и соседите, во потрага по нова хармонија, со право ќе си го поставуваат судбинското и драматично прашање: кои биле, што биле, пред сто, двесте, триста, четиристотини, петстотини години?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сепак, постои нешто за кое тој не е кадарен да го предвиди, имено постепеното и неодоливо загадување на работата што ја брани токму со идеите што ги побива.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тој не сакаше да длаби во разговорот. Очекуваше инструкции.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Цел ден го болеше главата. Тој не читаше.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На сон почна да му се јавува затворот, а од ноќните соништа, како некој определен ужас, затворот минуваше најаве и му ги труеше деновите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Со нас е уште Филип Хаџиевски, но тој не вели ништо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зошто дојде овде? Тој не тргна со намера да дојде овде.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога свати дека од неа се одвојува и нејзиниот маж, се почувствува поосамена и понесреќна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во било која од комшиските... за да знае дали веќе поминал. Но тој не поминуваше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Умира и се менува со нов, ни тој не може да му одолее на летниот валцер... ен два три...ја загнездил мама во себе и танцуваат, танцуваат...ен два три...ен два три...како е можно да не те повлече таа неумолива, таа безгрижна вртелешка...ен два три... нашето страдање е и радост и ново раѓање...ен два три...смеата нека е смела и брза – повеќе да дава помалку да чува...ен два три... зборовите сакати се, мислите немоќни се губат – кога сме плен на тонот снен...ен два три...ен два три...моите бледолики родители меѓу исончаните мускули на танцувачите меѓу црвените жици на решетките...ен два три...ен два три...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Тоа лето не само што сфати дека таа и тој не се брат и сестра, туку сфати и зошто Дончо на Чана го викаше Големиот Бато.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој се обиде да се сети дали тоа беше во сон, а ако беше во сон кога таа го викаше, тој не можеше да се сети на ни еден сон.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но тој не го насети тоа. Добро, не само тој? Многумина поминаа под тоа кубе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Потоа побаравме дванаесет еднакви клинци, средна големина и ковевме по два на шесте места каде се спојуваа должните и напречните летви.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Овозможено беше работниците да покренат иницијатива за престанок на работодавачот ако тој не им исплатил плата и не им уплатил придонеси од плата три месеца последователно, овозможено беше работните спорови да се решаваат по мирен пат и беа воведени законски инструктивни рокови за забрзување на судските постапки по работни спорови, а беше пропишано и максималното траење на судската постапка.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

- Што не се скара со деда му ако тој не е јатак!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој не можеше да се воздржи од возбуда и просто зарева: – Анѓо?!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Видерс, меѓутоа, беше веќе нелице. Тој не постоеше: тој никогаш не постоел.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој не сака да си го растури огништето, тој само нуди да ѝ го збогати животот со мајчинство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, поради овие неплатени години од стажот, тој не може да го оствари своето право на пензија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јас заборавив дека тоа воопшто се случило. Тој не.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во двете минути омраза тој не можеше да се оттргне и да не учествува во општиот делириум, но ова нечовечко извикување „ Г-Б !.... Г-Б !“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Гледа во патниците кои се појавиле исплашени по прозорците, срцето му тупоти, другите автобуси свират и тој не знае што да прави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тогаш ми кажа и во врска барањето од луѓето со кои разговарал да биде кандидат за пратеник, но тој не рекол ништо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Заобиколен од многу граници, тој не може да си ги испита сопствените можности до каде досегаат неговите граници.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Затоа тој не може постојано да биде свесен за сѐ околу него и во него и да ги има под контрола сите суптилни нешта.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Знаев дека ако останам ќе требаше да завршам на нервно, а немаше никаква потреба да се прави толкава жртва, ниту имаше за кого. Тој не вредеше за толкав труд.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тој не го слушаше, само го чувствуваше како тежок презир кон самиот себе, кон оваа глутница што го запрела дишењето за да ја слуша анегдотата за смртта.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се колнам, за цело време тој не го слушаше говорот, аплаузите и сите Други брливи работи што го заслепуваат човека, со жедни очи гледаше само во нас, во секое дете.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ни рибарот Бакал што пристигна пред малку во анот, да јави дека е готов чунот со ќошкот, ни тој не знаеше кого ќе шета денес по езерото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но тој не стигнал ни да зине, кога таа удрила со бастунот по масата: - Слушајте, началниче, му викнала со страшен глас, - ако не го отпуштите веднаш оној некадарник, ќе летате и вие одовде...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа треба да му однесе облека да се преоблече зашто тој не може да излезе горе на рудината над езерото во работничката облека во која е облечен, целата замастена.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас забележував дека тој не гледаше во екранот со концентрација.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тој не ги слушаше или не сакаше да ги слуша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во него ѕвони тревога, тој не знае удира ли по неговото чело како слепа птица крикот на болот или болниот е нем и бесчувствителен за неговата химна.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Со погледот шеташе по покривите од околните куќи, во тој сплет од нерамни и испревртени кубови, ги гледаше низ измаглината на квечерината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога порасна и дојде време да се жени, ниедна девојка не сакаше да се мажи за него. А и тој не сакаше да се жени.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Им ја даваат лекарите отпусната листа и тие излегуваат надвор, но тој не оди со Марија дома, се одвојува од неа и оди право во суд и поднесува барање за развод.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој не ора, не копа, не жние, не врши. Него бегот не може да го псуе на вера и закон, не може да го продаде како другите чифчии, но сепак може да му удри некој и друг дипшик, да го измаскари и да го напади предвреме без да му ја исплати заслужената руга.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сепак, за сето време, тој не ја загуби својата готовност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во мигот повторно се пренесов на еден од последните разговори што го имав со францускиот амбасадор во Тунис, Ерик Руло, еден од големите познавачи на палестинското прашање, поранешен новинар на Монд и Монд дипломатик, близок пријател на тогашниот француски претседател Франсоа Митеран, именуван од него лично на високиот дипломатски пост.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој не разговарал за ништо друго освен за принципите на Ангсоцот и немал друга цел во животот освен да го победи евразискиот непријател и да ги прогонува шпионите, саботерите, мислопрестапниците и предавниците воопшто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првото поглавје, исто како и третото, не му кажаа практично ништо што тој не го знаеше, тие само го систематизираа знаењето што веќе го поседуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Командантот се замисли за час, а по тоа рашири раце, велејќи му на Белича: – Ти можеш да останеш, а тој не.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Всушност тој не загина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но сепак тој не може да се сврти во истиот миг, не може да се ослободи од нејзината душа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Зошто тој не може да се помири и со мислата за загубувањето на Македонија, кога тоа загубување е исто така неминовна неопходност, како што беше неминовна неопходност и загубувањето на Србија?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но мечтател, тој не можеше сосема да го потуши сето тоа што кипеше во него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Она што се случувало во минатото го исклучува вметнувањето нови учесници во тие случувања, ми објаснуваше Пачев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Оттаму кон пристаништето забрзано се валкаа распенети бранови кои потем шумно удираа во камениот ѕид на молот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Идеше кон него, како виулица, начекувајќи го во единствениот миг, кога тој не беше сосема спремен да го пресретне и тоа беше една можност, со која што оној се ползуваше, а тоа беше нешто, што си беше сосема во правина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ѕвезда падна. Небесна илуминација. Тој не ја виде.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој не може да ги убеди ниту Вислицени, ниту Мертен или Брунер да не го пренесуваат него и неговото семејство во гетото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Имателот на предметот се ослободува од одговорноста и ако докаже дека штетата настанала исклучиво со дејствие на оштетениот или на трето лице, кое тој не можел да го предвиди и чии последици не можел да ги избегне или отстрани.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој не можеше да размислува за постапките, не гледаше дека сето што го прави е непотребно, пресилено и лудо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Станав, земјата беше студена.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како кога ѕвони телефонот, ти си дома, а не ја креваш слушалката.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ох, тој не знае во што е неговата грешка!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Точно така му напишав. А тој не собра сили да признае.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако Господ Бог постои тогаш тој не е некаде вон и над постоењето туку во самото постоење.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но за мене посилна и повпечатлива беше една друга појава, забалежав дека Калето, што во изминатите денови можеше и со раката да се дофати, сега наеднаш се беше оддалечило!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сртот свршуваше речиси вертикално над него и тој не можеше да ги чека да додојдат до крајот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Јан“, реков. „Немој.“ Тој не реагираше; продложи да поминува низ косата со прстите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми пречи кога ќе ми се обрати некој почитуван психијатар, кој претходно ме нападнал во јавноста со зборовите: „Тој така зборува пред децата, а ние сме на истата страна во борбата против страдањето“, и испаѓа дека тој има ќерка од осумнаесет години која „одлепува“, и за која тој не сака да им падне во рацете на полициските психијатри и да добива електрошокови. Margina #21 [1995] | okno.mk 61

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој не можеше да го скрие своето љубопитство: Гледам и се чудам, драг пријателе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да, жив е тој, тој не умрел, неговата бесмртност до денес се насетува!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Неколкупати доаѓаа да видат што е со него, но тој не пушташе никого во воденицата. Ни сина си, ни пак своето внуче.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Затоа тој не можеше да не ја прими и како предизвик кон себе, таа длабока дира во своите нозе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само еднаш, кога два члена на Партијата, две жени, седеа стиснати една до друга на клупата, успеа да наслушне, сред вревата од гласови, неколку набрзина прошепотени збора; и посебно споменувањето на нешто што се викаше „ соба еден нула еден“, што тој не го разбра.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Бидејќи пак тој не мислеше да биде кодош на своите мариовки, и тоа Турци да ги продава, тој и не можеше да го дочека Велигден.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој не се преправа, помисли Винстон; тој не е лицемер; тој верува во секој збор што го изговара.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Каде е тука скромноста и почитувањето кон старите? Тој не можеше да се помири со тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Чукнав посилно, а тој не одговори. Тогаш удрив жестоко со тупаницата, и тој рече: „Напред!“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој не можеше, можеби не смееше да ги подигне очните капаци и да погледне во луѓето во салата. Се надигна од сите страни врева.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сѐ додека тој не дојде до неа и не ѝ го даде в раце букетот со прекрасните пупки од бели ружи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Јован се врати назад, некаде по Тиквеш, за да испрати цел полк, но не бугарска, ами српска војска, а самиот тој не се појави веќе во своите „бугарски села".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Тој не пееше за нас“, рече Џулија.“ „Тој пееше за свое задоволство. Па дури ни за тоа. Тој просто пееше.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа сега одеше постојано подобѕрната, сѐ дури тој не се свести да ја наполни пушката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И покрај сите обврски дома и на работа, тој не престануваше да размислува што да направи, кој да биде следниот чекор кон повторно доближување кон Томаица, давање знак дека тој не се откажува така лесно, дека ќе направи сѐ нивната љубов да продолжи да живее.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој не постапува по предмети за кои е во тек судска постапка, освен во овие случаи на „одолговлекување“ (в. чл. 12, ЗНП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дури сега мршарот се одзва со она свое тивко, цвичливо скимтење, беспомошно и исто онака, божем сакаше да му рече дека тој не е во состојба да му донесе ниеден од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Лаже, викнал помодрувајќи до самата коса Гавруш Пребонд. - Лаже, ви велам. Од каква книга научил дека Фиданка, онака млада и врела, ќе се омажела за Доце Срменков?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На тоа место првпат ќе се случи чудо, нараторот ќе излезе од своето тело и пак ќе влезе во него, што ќе ни покаже дека ни тој не е обичен наратор и човек.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Всушност тој не клекна пред него да му ги врзи врвците на чевлите.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Изгледаше дека последната средба со Марин Крусиќ е навистина и последна, бидејќи цела година помина како тој не се појави.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Под нокотот веднаш му излезе модро, ама тој не офна.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дури обратно. Ми се чини, тој не сакаше работите да се свршат.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тој не би издржал ако не се случеше токму така.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој не можеше најдобро да спие, се будеше рано, па можеби десетина дена и повеќе практикуваше утрински прошетки низ шумата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој не гледаше и не знаеше, но и кога знаеше не сакаше да знае, кој затворник за какво дело лежи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој не сака, како што коментираат хроничарите, да го мине Рубикон: бара враќање на бегалците.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Јас многу работам само кога крајот е вреден за тоа,“ рече тој, гледајќи во неа, и некое време двајцата се гледаа втренчено, обидувајќи се другиот да го собори погледот, сѐ додека тој не се насмеа со мал триумф и додаде, „или достижен.“

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Значи, името на еден човек не е толку важно за самиот него, колку за другите, затоа тој не се крстува самиот, туку го крстуваат него други.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тој не видел сѐ, само можел да го замисли она што не го видел додека го триел челото од влагата на земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нападите доаѓаат и минуваат како потреси и длабоко сокриениот глас извикува, ‘Јас сум Џонс, јас сум, тој не е, тој не е, не му верувајте, пуштете ме надвор, пуштете ме надвор!’ Ги гледам наднесените фигури и трепкам со очите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неколкупати им се сретнаа погледите, ама тој не можеше да го издржи нејзиниот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега пак се насобираа сѐ поблиску, стегаа со својата морница, и тој не беше во состојба да ги оттурне нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- И нашите опожарени куќи, - прифати Пандо - нашите ниви што ги поплати троскот, нашите лозја што ги испржи болест и нашите мисли и надежите наши... – тој не доврши.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ова делуваше инспиративно за Величковски за тој, во април 2010, да поднесе тужба т.е. да иницира посебна парнична постапка за неисплатените плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој не можеше да си позволи себеси да биде токму оној дел од сета таа спалавена и разврзана работа, што ќе попушти, што не ќе додржи до крајот, што ќе откаже.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој не знаеше како да се однесува на таа застрашувачка опсесија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Всушност моќта на чипот е пренесена од духовната моќ на човекот иако тој не знае ни како ја добил ни како ја изразува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ама и тој не ѝ се опираше долго на смртта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но, тој не го спозна социјал-комунизмот одвнатре и на своја кожа како Игор Лозински.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Тој не е јатак.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој не страдаше. Во него имаше бесчуственост што му ја анестезираше болката што беше во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Им го остави и грипот, ама на младичот и еден несфатлив немир што тој не се обидуваше да си го објасни, бидејќи треската го зафати со таква силина што веднаш го кутна в постела.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Самиот Челебија се зачуди кога судот го ослободи Толета, но тој не можеше да си го претстави случајот инаку, бидејќи и самиот посведочи во Толева полза.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И навистина, еден коломенски позорникар со сопствени очи видел, како што се разјаснило, зад една куќа привидение; но бидејќи по својата природа бил слаб, така што еднаш обично повозрасно прасе, откако излетало од некоја си приватна куќа, го соборило наземи, на громка смеа на кочијаши што стоеле околу него и од коишто тој побарал по еден грош за тутун поради ваквиот подбив,  и така, бидејќи бил слаб тој не посмеал да го запре, туку така си одел по него низ мракот сѐ додека привидението наеднаш не се свртело и, застанувајќи, не прашало: „Сакаш нешто?“ – и му покажало таква тупаница, каква што тешко ќе најдеш меѓу живите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој не можеше да заврши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тоа зло длабеше во него и го раскинуваше, а тој не можеше ни да помисли некому да му се исповеда и да му се довери; па и кога тоа зло си ја заврши својата работа и изби на површина, никој нема да го познае; луѓето просто ќе речат: смртта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

БОРИС: Што јазик е овој, ХИФИ боже мил, тој не е во рима, тој не е во стил.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- И после, кај отиде, вели Уља, не ми кажа кај отиде. - Никој не знае - каде, вели Огнен Ѓорго. Дури и тој не знае, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој не е во состојба да разликува што е невистина, дали е вистинита таа информација, дали во практика е објективна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но тој не стравуваше за живот и имот, него го мачеше мислата, што на моменти се претвораше скоро во извесност, дека војната ќе ги пресече патиштата меѓу него и неговото девојче, и дека никогаш веќе нема да го види.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Бидејќи и тој не му го знаеше родното семејно име, го викаше онака како што го знаеја по чаршиски прекар - Курназот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Му стежнав ли јас оти давав колку што тој не можеше да даде?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тој не стигна да ја задржи. Ја гледаше збунето, изненадено.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мала и неважна фигура во политичкиот живот на една мала земја, човек кого судбината едноставно го поврза со предизвикот на големите настани, а тој не се двоумеше како треба да се одговори.“ Професор – доктор на науки Лазар Јовановски.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Тој не ја разликува храната и не ѝ го знае вкусот, вели и се прекрстува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Победата ја однесе Амио, преведувачот на Плутарх: тој, во вековите што уследија, имаше многу повеќе успех од Рабле.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А кај одеше Толе ноќе, и со недели, тоа тој и Мачникот знаеја. Co овој свој план Толе веќе му се слизна од рацете на Адема, и како што се колнеше пред татка си и стрика си, дека тој не мисли довек да биде роб, ете го, веќе го фрли јаремот на ропството и летнаа како сокол во слободен простор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го прашуваа Чанга зошто, но тој не можеше да одговори точно, па продолжуваше да им го свртува вниманието на ангорската коза, позната во Турција, Иран, Пакистан, Русија, Австралија, Америка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

83 Оваа дијалектика на пристап и исклучување, закон и обичаи, моќ и протест е една од дефинирачките карактеристики на јавниот простор.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Тој не знаеше зошто е така, но изгледаше природно да биде така.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ама синот го доби тоа што тој не можеше да го добие.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ирена го влечеше како магнет, тој не беше свесен за тоа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој не сака да ја доживее судбината на Че Гевара, тој има своја судбина која сака да ја раководи.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дури и да не беше градоначалник, тој не ќе престанеше со навиката, со џепниот часовник да ја контролира точноста на градскиот саат, а со подгледнување во хронометарот на врвот од саат-кулата изградена во венецијански стил, да го уточнува својот сопствен часовник.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во тоа имаше нешто толку смешно и тој не можеше да се воздржи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На друг човек не би му дал, но тој не е човек, му го кажав тоа“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јазикот ми беше влакнест, старечки: лежеше во ковчегот на вилиците како бессилен мртовец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но како тој не ја ни забележуваше, и таа лека-полека престана да копнее по него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но тој не забележувал никого и рекол со солзи на неопишан гнев дека е жеден за душманска крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И во суровото Толево срце се разбуди нежност и тој не можеше да ја скрие пред благодарноста на младиот пратеник што дојде да го прибере овој суров човек и го впрегне во благородниот јарем за општото народно дело.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој не си ја крши главата со таквите марифети на Родна, не го засегаат ни издолжувањето на вратовите на неговите синови, туку што веќе нема сон во неговите очи кога веќе нема сон сигурно е и време да се станува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој не можеше да откаже, тоа не му го позволуваше ни оној ведор, ни за ронка нестивнат метален порој, кој не сакаше да знае за никакво запирање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оттогаш и оттаму беше измислена песничката за него, а тука, зашто беше вистина, немаше лутенка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој не врескаше „ууууууууууууу“ како сестра му, туку „аааеееееааеееее“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Чарли, братче ... Тој не почитува туѓи сестрички.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Како и сите вистински класици, без оглед на своите најдлабоки познавања тој не е интелектуален, туку формален; неговиот поглед на свет е секундарен во однос кон геометријата на фигурите и кон нивната местоположба.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во тој мој поглед изгледа имаше доза на разбирање и наклоност, па сигурно и на сочувство, кое тој не го одби, туку го прими како благ лек на неговата душевна вознемиреност.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Исто така, иако досега не била активна на поле на работничките права, таа е свесна за предноста од организираното и заедничко настапување пред работодавачот, во форма на синдикат, и во иднина би се вклучила само во некој независен синдикат, ако за тоа ѝ се укаже можност (бидејќи ССМ не ги признава за синдикат!).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потем јас му говорев за Партијата, за Земанек, за нашиот брак, за Здењичка; но тој не ме слушаше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Трубачот свири. Тој не гледа и не слуша повеќе ништо. И не мисли ништо.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дванаесет години работи Веле со Аргир и за сето тоа време тој не го чул ни еднаш него да заговори вака топло, човечки.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се бараа здрави, пргави луѓе, никој не го прашуваше зашто и тој не е таков, бргу дојде време кога можеа само да му довикнуваат боцкави шеги и пцости, тој им пречеше ним.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Тој не знае, ти знаеш си рекол навредено човекот со коса слична на петлова креста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја спомнуваме оваа одредба во овој оддел, бидејќи со измените од декември 2008 година за работникот кој нема да постапи согласно оваа одредба се пропишува глоба од 200 евра, која, ако тој не ја плати во рок од осум дена, ќе биде должен да плати повисока глоба од 700 евра (чл. 12).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Таа не се појави, а тој не се здебели никогаш повеќе.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тој не ги поштеди од својот хумор и сарказам приврзаниците на јазикот есперанто во полемиката: Есперанто е бизарна измислица и не чуди како неколку видни личности од редовите на највисоката интелигенција стапнале во оваа картонска галија да бродат сред море!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој не ја погледна, но проговори нешто нејасно, а потоа веднаш се извини за, како што рече, „непристојноста на еден шеесетгодишен старец,“ на што Софија му влепи шамар и со тоа заврши сцената, бидејќи таа во истиот миг стана и со брзи чекори излезе низ вратата на ресторанот, силно удирајќи ја зад себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Како во картагинска арена од римскиот период како да беше завршена за Хабиб Бургиба една невидлива гладијаторска борба на живот и смрт во доменот на владеењето и борба за место во историјата, во која тој не се сметаше ниту за победник, ниту за губитник.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Затоа тој не се брзаше со работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На лавот тоа му е сеедно. Тој не може да разбере што му говори кловнот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој не објасни ништо. Рече само дека имал потреба.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Зачудо тој не се трескотеше а си седеше замислен на една маса, со две-три селски момчиња.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но и тој не располагаше целосно со својата слобода на изразување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој не е несреќа само за мене, оче. Тој носи несреќи за сите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тие ја немаа да му ја дадат онаа облека, без кој што тој не можеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И преку него ќе го помирисаат здивот што се зададе од главата на бурата, стуткана во стоте капути од ветриштат тешки, недостапна за ниеден жив, недопрена од ниеден човек, а пред која се покорува сѐ, само тој не!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Повикаа еден лекар - не помогна. Повикаа друг лекар - и тој не помогна. Зорица никако да оздрави.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Попусто. Тие веќе беа заминати и тој не успеа да ги пронајде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој не зеде никаков удел во матните работи кога се случуваа немилосрдните и користољубиви конфискации и национализации коишто одеа до бесмисленост, кога неговите колеги се вселуваа во куќите на богатите присвојувајќи ја покуќнината и сѐ што ќе стигнеа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Толку за сега. Потаму ќе ти јавам ако излезе нешто ново, а и ти веднаш чини абер ако забележиш нешто слично во твојот мудурлак".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој не ѝ рече ништо. Таа полека излезе и зад себе ја затвори вратата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Толе нарача Стеван да ги носи парите на Маргара, но тој не излезе горе, ами седна уште тука, близу во камењето, во долот, и кога виде дека Стеван не води потера, му излезе и го симна од коњот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од разделбата збунети не го ни испративме – па ни тој не ни рече збор.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Само за едно единствено пречекорување, за да биде застанат зад дебелото стебло на чамот, само за уште еден замав, за да се допре до него и малку да здивне, навистина, но сега беше важно само тоа дека тој не успеа да стаса.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Меѓутоа, привидението било многу високо по раст, имало огромни мустаќи и упатувајќи се по сѐ изгледа кон Обуховскиот мост, наполно исчезнало во ноќниот мрак.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во текот на целото тоа попладне присетувањето на неа силно го вознемируваше, но секој следен пат истовремено помислуваше дека тој не е момчак со среќа да има таква девојка.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вистина е дека тој не се сеќаваше на ништо што би било многу различно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оној сејмен што се поти, зарем и тој не е сличен роб што мора да мавта со кубурата и со анџарот, и така стокмен да заплашува сѐ живо?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Имено, тој, Акиноскиот, што молел на Молитвена вода, сонувал дека во дворот нивни, на Акиновци, изникнало едно дрво, круша, сето начичкано со грлести круши; некои луѓе, кои тој не можел да ги распознае во сонот, така било запишано во тефтерот, влегле од Северна порта и ги исчукале крушите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој не кажува дека се плаши, ама стравот што се гледа на нас се гледа и на неговото лице. Како сенка му се мрешка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И овие сиви крчми му дотегнаа. Тој не беше досега свикнат да среќава толку пијаници.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И ти го оставаш сонот, ама тој не те остава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, пази добро, горилата е сексуално загрозен но не и манијак.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој не разбра дека континуитетот на една олигархија не мора да биде физички, ниту пак застана да помисли дека наследните аристократии биле секогаш кусовечни, додека пак приспособливите организации, каква што е Католичката црква, понекогаш опстојуваа стотици или илјадници години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Туф, та тој не бил цар,“ направи тој, ама веднаш се прибра.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Оти тој не се врти многу овде, во селава арнаутски си држи дуќан—Мокрава.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Останува последниот проблем, покренат во последниот момент од Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ние свивме глава и не се викавме Срби за да не го налутиме агата. Тој не сакал да се викаме и Бугари; и Бугари не се викавме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој не можеше да му избега на неговото ловечко око, тој го виде сосема добро како тоа му го здроби телото на овој близок заскокан ѕвер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И кога потерата дојде, Толевци ја видоа, и колку души се, и кој се со нив од селаните, но Толе не сакаше да ја нападне и да пролева невина крв. Co еден збор, тој не ги мразеше бедните војници, кои и сами стенкаа под железната дисциплина по десет петнаесет години во султанската армија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во оваа смиспа тој не пишува за да ја замени својата жива реч туку поради тоа што постои несовладлива разлика меѓу човекот и напишаното: тоа е, пред сѐ, големата, егзистенцијална оддалеченост меѓу него и - записот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се обидов еднаш или двапати да го одвратам од таа тешка и залудна работа, но тој не ме послуша.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Филипе, Филипе, писнувам да викам, а тој не ми се оѕвива.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се свртувам кон Никифор и гледам дека и тој не спие.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој не сакаше да се врати, И после стана пеколот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој не беше дома, па писмото го прими Пискулиев.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А тој не доаѓа. Мислам, пак некои задолженија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Кога вечерта останавме сами со Дино во нашата соба, тој не сакаше да разговара за ништо, тврдејќи дека е многу уморен од работа и дека не сака да се занимава со глупави женски караници.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Да бега. Каде? Тој не знаеше за друго скривалиште освен за својата гостилница и својата куќа.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Но сепак, тоа не го спаси од двете посети во тишината на бесоната ноќ - прво, на безобразниот претставник на слободниот град од Ханза, Едуард Банкс, а потоа, на раководителот на канцеларијата на малорускиот гувернер Дмитриј Николаевич Бантиш-Каменски.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беа само двајца од оние луѓе, со кои тој не можеше да разговара, само двајца со кој бил најблизок при првата средба за потоа да почне да се одалечува од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се покажа дека Симон знаел. Онака оттурнат од Лена, тој не издржал.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Знаеш, миличок, тој не беше од оние посрани интелектуалци Нес Мееш, кои по искуството со болната тупаница, постојано се пипкаат по стомакот да не им се прекине лигавата папочна врска со строгата Мајка Татковина.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

„Ама ако ја извлечам покусата?“ Страшно го штрекна главата, а нозете почнаа да му се тресат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А дека викаат по него и дека тој не им одговара – тоа е, се разбира, само затоа што тој не ги слуша!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Наместа снегот, натрупан по дебелите стебла и гранките на буките, сосем ги скриваше дрвјата, некаде пак каде што тој не навеал добро или се одронил пред време, се покажуваше црнилото на испреплетените стебла и гранки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во есента 1967 година, започнува војна за ослободување на окупираните територии и тој таму ќе се најде.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој не беше пијан, ниту некој од оние неранимајковци, што ветер ги вее. Сосема не. Прибран човек. Темелен. На место.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој не се збуни, ни затрепери кога, по враќањето од море, ја сретна и неа на улица.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Махмуд Дарвиш сакаше целосно да се врати на поезијата, на нејзините естетски императиви, на строгите барања на поетиката, но тој не можеше да се оддалечи од волшебната уметност на зборот која ја поседуваше во сублимна моќ.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но и тој не можеше да се ослободи од макијавелистичкото заложништво: целта да го спаси Тунис во текот на неговото триесетгодишно апсолутистичко владеење со оваа земја, не успевајќи да му одолее на неизбежното негување на култот на личноста, на арбитрарната автократија, на балетот на властољубивите куртизани околу него, најголемите, еден ден, да му ја преземат власта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој не беше свесен за ништо друго освен за празнотијата на страницата пред него, за чешањето на кожата над глуждот, за трештењето на музиката и за лесното пијанство предизвикано од џинот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Благодарам, Аљоша, за прекрасните цвеќиња. (Тој не поткрева глава од работата во време на целата таа сцена): Честитам, честитам. Повелете наваму: во аголов. 160 Margina #17-18 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Во летните денови, кога Бојан ја имаше грижата за овците, тој не пропушташе ден, а да не се сретне со дедо Иван, кој исто така, иако стар, успеваше да оди по своето малубројно стадо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Зборовите и советите што ми ги упати Никола Леко откако ме сослуша беа премногу горчливи и останав со впечаток дека тој не се ни обидува да ја сфати мојата жална состојба.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Што е дедо му, тој не мора да биде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Подруго ќе беше да имаше татко, вели, кој не помина, тој не зеде, вели, ко гасеници нѐ опасија, ама најлесно е гладен човек да најадеш, вели, и само се шутка, оптрчува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога Крсте Јанчески, војводата, го потамани писмото Благунино, тој не ни помисли дека заедно со него засекогаш ги потаманува и Благуна и Видана нејзин. Не беше глуп па да мисли така.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Иако сношти преживеа чувствителен удар, тој не заборови што му порача неговиот посредник.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не можеше ни сув леб да им заработи, а камо ли да затишти некоја пара да се отплати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вака завршен тој не може и ја нема намерата да го изрази, на крајот, моето задоволство дека е сето тоа совладано.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Откако се раздели со неа тој не еднаш осети дека многу од неговите предвидувања паѓаа во вода.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Прашуваа: „Герасиме, синовите на царот Сонце и царицата Месечина беа ѕвезди, нели?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А еве, се искачив, пораснав, ама тој не знае колку пораснав.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Неколкупати ја вадеше Соколе сликата од пазува, но месечина нема, а светлоста на ѕвездите е слаба, тој не може да ја разгледа и ја враќа пак назад.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не бега негде во сигурна страна, тој бегалец не е што потта го роси.

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

Тој не стаса ни да помисли на нешто како на вреденост и разжаленост; тоа остана да демне во него само како уште едно далечно, тенко, но заедно со тоа и толку злокобно знаење.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Имаше и еден качкет, изгмечен како питулица, не од ние купечките во На- Ма туку од Панче шапкарот од преку мост, па тој не зафаќаше ни случајна празнина во раницата, а можеше да покрие гола глава на планински дожд.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Миклош не ја знаеше приказната на Бошко, но иако тој не се правеше на нетокму, речиси преку ноќ побеле: тој засега се движеше слободно, склучуваше непречено пријателства низ градот, почнуваше да го учи новиот говор, но, слично на приказните од илјада и една ноќ, знаеше дека додека саатот не се намести и проработи, животот му е нему сигурен, сите ќе го пазат и сите ќе го чуваат, а после ќе биде она што е - роб за продавање.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Следниот ден беше Благове, празник, и ние учениците очекувавме Петре Даскалот да нѐ собере, ама манастирското клепало не удри и се разбира оти тој не е в село, заедно со другите некаде е заминат.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Овој час наш човек ми кажа дека овие дни — салам и тој не знае кога — ќе имаш гости од планина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И немо залипал со празнината на усвитената утроба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој ја оттргна од себеси со што е можно поголема љубов и ја остави на милоста и на немилоста на Херкулина, која ѝ скокна од зад грб.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ами Михајло? Тој не те клава на газот, ми вели, а ти го бараш за на чело.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Проблемот на Анчевски со фирмата почнува од април 1997, кога работодавачот престанува да врши уплата на задолжителното пензиско и инвалидско осигурување кое трае нешто повеќе од три и пол години – сѐ до април 2000.3 Согласно тогашните важечки законски прописи, кои веќе не се на сила, на Анчевски му престанува работниот однос по сила на закон (ex lege) поради навршување 40 години работен стаж.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, ни во сонот тој не сакаше да загуби ниеден миг од времето, во кое можеше да работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Проповедникот На д-р Ѓорѓи Зафировски Никогаш и никаде Тој не спомна нешто што ние живите го поимаме како време, и ете, во суштина, ние се разликуваме од Проповедникот не сакавме или пак не можевме да сфатиме дека нам не ни одминува времето туку - животот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тој не може да го втаса. Бос, се закопува в кал до глуждови.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Всушност, тој не беше навикнат да пишува на рака.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ова беше прва закажана средба, другпат Камилски идеше кај Татко по тамина, а и тој не му се најавуваше кога го посетуваше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој не сакал по својата смрт ниту помен да остане од него, бидејќи сметал дека како индивидуалист се бори и ќе умре за своите идеи, но со тоа не требало да се занимаваат ниту неговите блиски ниту другите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не им ги препознаваше лицата; беа само сенки и сонлива зачуденост: „Каква е? Зошто не разбуди?“ прашаа и тој не можеше да верува: „Чувме. Удираше по нашите врати.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ако содружник преземе друг удел [на пример: удел на содружник кој 277 истапува од друштвото], тој не станува сопственик на два удели, туку неговиот удел се зголемува за износот на преземениот удел. 4. Инспекторатот е орган во состав на Министерството за труд и социјална политика.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имателот на предметот се ослободува од одговорноста ако докаже дека штетата произлегува од некоја причина што се наоѓала надвор од предметот, а чие дејство не можело да се предвиди, ниту да се избегне или отстрани.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ама тој не гледаше во тепачката. Гледаше во небото.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Имаше периоди кога тепањето продолжуваше толку долго што му се чинеше дека најбездушното, најзлобното и најнепростливото не е тоа што стражарите продолжуваат да го тепаат, туку тоа што тој не може да се натера себеси да падне во бессознание.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стрелката веројатно скокнала уште повисоко, но тој не гледаше во неа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ама овојпат, иако тој не го забораваше оној стар ферман, со оловен печат, дојден од султанот до дедо му славниот Исхак-бег кога овој стана заповедник на Скопје, пишуван со рака и во футрола од ѓон, а во кој султанот умно ги опоменуваше своите намесници да не се перчат многу и да не се подаваат на суетата, зашто да бидеш господар на еден народ е исто што и да седиш на терезија со два таса, тој сепак не ја менуваше одлуката: првин затоа што потурчувањето на ибн Пајко ќе одекнеше силно меѓу колебливата раја, а второ, затоа што и самиот султан, покрај сите совети, даваше и уште еден, кој сега многу му одговараше на Мехмед-паша: „Својата сабја сепак секогаш држи ја остра!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

На Зоки му е многу тажно без Лидија. Тој не знае како да си игра кога таа не е со него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но тоа беше преку денот и стариот судија им рече дека ќе ја разгледа тужбата кога ќе се стемни, зашто дење тој не гледа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сакав да му кажам дека е важна обноската, сочувството со другиот, но тој не дочека.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Го фрлил догорчето зад себе без да внимава каде и веќе ја чувствува топлината на пламенот што зад него пустоши, но тој не се ни свртува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа ми се обраќа со молба за помош, за да не ја суредат неговата сакана ќерка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој не ја прими понудата не дека гледаше во изедначената позиција некакво скрито предимство за себе, ами просто затоа што само со половина поен ништо не постигаше: оваа партија му е последна во полуфиналниот турнир, и само ако ја добие, само ако реализира вечерва цел поен, тој можеше да влезе во финалето за државно првенство.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Долго, многу долго тој не помисли на ништо друго, освен на таа игра.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во текот на целиот ден тој не беше во канцеларија (единствен случај во неговиот живот).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Треба човек да ја познава работата, а кога немавме ниеден друг прирака, освен Дука, и кога тој не можеше да дојде, тогаш поседи неколку дена, две-три недели, мислам, почекај ако разјужи, ако дојде водана, поработи, извади некоја штица, а после бегај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, ни сега тој не можеше да отстапи пред нив повеќе ниеден чекор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Затоа и се обидував, макар и со премногу такт, да го одвратам од кревањето ѕид, но тој не попушташе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не, тој не мисли на минатото, се уверуваше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога си отидов, тој го пребои тоа место, така што зборот, сѐ уште присутен, не можеше да се прочита.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ваквото непречено течење на работата траеше сѐ до крајот на месец ноември 2002 година, кога всушност се јавува и проблемот со којшто С. С. веднаш решава да се соочи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Писмородецот рече дека такво нешто во текстот нема, дека не е запишано, а јас видов дека тој не ја гледа таа нишка од пајажината, и дека ја гледа само онаа најдебелата, и дека не дозволува некој друг да гледа нешто што тој не виѓава.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

15. АРЕН МУ Е ЗБОРОТ, НО ТИКВЕН МУ Е ГРОШОТ - зборот тој не го рече, а грошови ко дожд врнат, па затоа и поизмеша што е добро, а што лошо и што беше лага бела, а што е, пак, вистина црна...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Тој не крена раце, ама нејќам да ме мавта.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Примерен, благороден татко, се колнам, би можело да се рече дека тој не беше толку штура природа, така скроена од своето раѓање.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

За што било тие денови да разговаравте со него, тој не умееше човечки, обично да ви одговори.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Народниот правобранител презема дејствија и мерки за заштита од неоправдано одолжување на судските постапки или несовесно и неодговорно вршење на работите на судските служби, неповредувајќи ги принципите на самостојност и независност на судската власт.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој не сакаше премногу да се знае за него. Другите полесно даваа изјави...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И така, Србија со своето замешување во македонското прашање направи огромен успех и треба да си признаеме дека тој не е толку во нејзина колку во наша полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој не можеше да не го запраша Татко: Дали имало во историјата слична заедница меѓу христијаните, муслиманите и Евреите?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И овие чудни зборови се на татко му на Иван. Ги изрече оној ден кога изгледа замина да се сретне со смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Онака усамен, тој не сакаше ништо повеќе освен да има некого од своите стари пријатели, па да му оди и да му изнакаже сѐ.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Влатко со чеканот си го удри прстот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тој беше дирата само на еден ветер, што ги разнишкуваше гранките и кому што тој не можеше ништо друго да му види.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Иако тој не растрчуваше повеќе, иако не ги прогонеше со препрашувањата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Очигледно, дури и тој не можеше да ги сокрие возбудата и тагата, да не се заниша кога ме виде првиот пат.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Садриазамот се сврти спрема старецот; тоа, да не ја нападне првин главната цел, туку да удри на неа, со сите расположиви сили, дури откако ќе ја обезбеди заднината, беше основа на неговата воена вештина, па сега, упорно загледан во старецот, се прашуваше дали тој не го лаже, дали навистина луѓето се избегани на Имотот?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој не го беше видел него, и ваков, во никоја од своите преуранети слики, па да претпоставува што ќе се случи.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој не се обрати до Трудовата инспекција затоа што тоа е државен орган во состав на МТСП, а исто така и АД „Охис“ е во државна сопственост – така што Величковски вели дека и доколку евентуално би се обратил, тоа би била ситуација во која „кадија те тужи, кадија те суди“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој не мереше контракции; тој месеше како да си тесто и, дали од страв или од некоја друга причина, двете со Споменка, како мисирки сокриени под покривките, тивко си плачевме и ја проколнувавме идејата да бидеме чисти.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој предавнички се повлекол со еден чекор - да ја земе, а жена му со трите гулапчиња в скут?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но тој не е од оние што дигаат паника.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Јавниот простор постојано се произведува преку „дијалектика на вклученост и исклученост, ред и неред, рационалност и нерационалност, насилство и мирно несогласување“.84 Иако јавниот простор генерално се смета како помалку или повеќе отворен за јавно учество, тој не е ослободен од регулација.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Кога ќе го прашав за нешто што гледал, тој не можеше да ми каже.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И тој не можеше да се ослободи од истиот синдром на враќањето...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа што тој не можеше да им рече ништо не беше никакво дразнење, никакво покажување дека сега ги има целите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Куќата е на еден кат, со задниот дел свртена кон селото, а со лицето кон езерото; кога ја градеше куќата, жена му го тераше да кренат уште еден кат, но тој не се согласуваше; ѝ велеше: „Куќата е како дрвото: за да се крене повисоко - треба да пушти подлабоки корење, а ние сме тенки во парица: не можеме ни надолу да одиме, ни нагоре“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Абре, аман“, рече потоа Жабе, „тој не вели за тебе дека си штир, туку за бунарон“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој не разговараше на оваа тема со неа, препушти работите да ги води Круме Волнаровски со неговите соработници, но лично ја надгледуваше нејзината активност во Центарот или информациите за тоа ги добиваше од Андон Клековски, негов непосреден доушник, контролор без одредено работно време и без конкретни обврски кои би биле видливи за клиентките.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Жената го викаше наглас некаде од долу, од утробата на куќата, но тој не се огласи и не појде натаму, остана тука на покривот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Знам дека тој не ни е вистински брат: не е роден овде, туку е донесен...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Истовремено, со самото тоа што ја засака неа, па еве таа стана и мајка на неговото дете, значи дека тој не е опседнат со сето што се наоѓало во тие мрачни умови.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не постоеше лукавство на кое тој не му беше дораснат, не постоеше опасност што тој не можеше да ја предвиди.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, нешто се доближуваше, нешто се преоптегнуваше и тој не можеше да стори ништо за да не биде така. Исчекуваше, подуплашен од тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Цела недела откако Рози беше погребана, тој не одеше на работа и не се бричеше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој не можеше да се сети. Тогаш трговецот се насмеа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И не е никакво чудо, Адем е чифликсајбија со имот од илјада дулуми, илјада и петстотини овци, сто и педесет говеда, дваесет коњи; со кула и кошари за чифчиите, а Муарем е негов измеќар, само за разлика од другите тој не е обичен слуга, а служи со извесен понос.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој не купил нови алишта, но затоа неколку пати се напил „англиска сол“ за да го растрои стомакот и на таков начин да ја промени бојата на лицето.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Змејко не ја сфаќаше многу радоста во очите на младичот со таа негова постапка, бидејќи тој не можеше ни да замисли да постапи поинаку.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, тој не сака да го разреши својот проблем. Ужива во него.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој не е во Скопје. Отиде на воена вежба.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Му викам, а тој не ми се одзива, не го слуша кукањето мое.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зашто наскоро по тој договор сите постојани посетители на Боцевата берберница ја знаеја неговата тајна, иако тој не можеше да ја сети промената.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го раскрвавив, ама тој не застана додека најпосле не успеав уште еднаш да го удрам по глава, ама овој пат салам го удрив и падна. Се скроти мајчиниот...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со подигнатата рака не замавна само за трошка од мигот. Можеби затоа што она, уште со влегувањето, не покажа никаков заб, туку просто се стркала тука и тој не замавна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури и да се обидев да му се спротивставам, тој не ќе попуштеше, туку ќе почнеше да ми објаснува за некои опасни заразни болести што се добиваат од нечистотија, мајка ми ќе продолжеше во негов стил, а мене таквите нешта ми се страшно здодевни, зашто ги знам веќе напамет.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

За негова среќа, тој не поминал во тоа време и полицијата забележала како човекот сомничаво се вртка и го опколиле.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не дека лаже, не, туку тој не ги знаел словенските јазици, така што не можел во разговорите со луѓето да забележи важни поединости“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И ниедно свое поминување по скелето тој не го запомни толку крваво, како што беше тоа негово последно слегување од највисокото скеле до земјата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Па тој не ја знае Софија, ниту има некого во неа.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Помислив, изгледа дека тој не се чувствува добро!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Тој не се плаши ни од дедо ти, ни од неговата сенка, ни од тебе. Јас сепак знам, сум слушал.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој не знае да ги чуе твоите мисли и нема да можете да разговарате.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не беше оптоварена со тоа што тој не е разведен. Тие работи за неа беа само формални.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Еден од стражарите се разжалил над таа човечка беда и му подал буклија вино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој не можеше да ги следи бројките, но беше свесен дека тие на некој начин се причина за задоволство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој не се решаваше да се пресели таму, во неговата земја, засекогаш да се насели во друг град.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А и дружината го осети постигнатиот споразум, та и таа ги подели тие чувства.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во прво време, по враќањето на власт, тој не забележуваше никакви измени на себе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој не мисли на незгодите што може да ги предизвика овој петел на улицата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

24. Комитетот не може да им докаже ни на надворешниот свет, ни на самите Македонци неегзархисти оти тој не е бугарски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Знаеше - ако тој не погоди, можеа и тие да не погодат, и зашто: тие трчаа кон него а тој се оддалечуваше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој не се насмеа; се повлече еден чекор и го измери коњот со едно око, какви девет илјади за ребра и четири нозе.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бреговите тоа го гледаа, се поткреваа и шептеа нешто со тополите врз нив, па тој не забележа пред него како се покажа и друго место, по него пак друго, сѐ некогашно и сѐ познато и драго, и преплашен скокна од потајниот допир кога го полази тенка водена жила што се провре меѓу прстите на нозете а потоа му ги покри стопалата и низ тенко жуборење водата почна да се качува по него нагоре, да се тимари, да го гали; забележа свиткани како лежат исушените стракчиња билки на дното и како го тркалаат грагорот пред себе еден величенствен облик.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Тој не е грешка, не е ничиј пукнат кондом, не е ничие безгрижно пролеано семе, ничија неспособност за самоконтрола.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Потоа? - Тој не ја напушта вилата на своите господари до 11 часот навечер.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Тој не шетал по странското без своја насока и без свој правец и не земал било што и од било каде.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ним доктор Гете им објаснуваше дека одењето в град лошо би влијаело на нивното психичко здравје.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Наскоро во гужвата исчезнува и мирисот на нејзините мускулести потколеници. Караванот врви, а тој не лае.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Можеш да го видиш ако украдеш некоја минута кога тој не те гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му држат лекција дека беше дрзок, дека почна да работи надвор од наредбите и интересите на Рајхот и дека заслужува казна за дрскоста да одржи тајна средба со новиот грчки прв министер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ами зошто и тој не си дојде, прашувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа мрмореше, негодувајќи половина час и тој не можеше да стаса да изусти ниту збор.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Што ми се криви луѓето, а и Јон не ми е крив. Може и тој не сака така, ама нешто го тера, го турка Тој натемаго.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој не беше човек кој немаше навикнато на осама, но сепак - тој тоа сега го открива - едно вакво живо суштество, суштество какво што се покажуваше неговиот, сега неговиот, грифон, Грифи, таа негова осама сепак не само што нема да ја нарушува, туку и не ја ни осиромашува...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ќе ја фати за раменици. Тој не беше приказна, ќе рече.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Та тој не можеше поразот на своите дедовци да го престори во победа, ниту пак можеше да ја замрази мајка си оти нејзините баби некогаш им биле дадени на истите тие дедовци, за овие да ги заборават своите искасапени деца и жени.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога таа ќе прашала нешто за она што гледале, тој не можел да каже ништо одредено. Како да не гледал ништо. И само се тргнувал!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не му е важно да биде старешина на имотските сојови (а да не биде глава на сиот сој Перуноски не може, зашто е најстар и од браќата и од братучедите) но ако не го сменил од старешинството сигурно нема и да го руга, а тоа, да не го руга пред луѓево за она за кое сам тој не може да престане да не се руга, најважно му е од сѐ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

— Јован, бре, Јован, недер бу, што е овој, бре синко? — се провикна стариот мудур и го побара Јована, но Трајко веќе беше го втерал Јована во една одаја, та тој не можеше да го чуе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој не чекаше многу да му ја исповеди оваа работа на Ордета, на кого сега му станаа појасни извесни постапки на девојката.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не слушаше што му зборува Рангел. Полека го заниша маглата од виното.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

За првпат во животот тој не почувствува презир за проловите, ниту пак мислеше за нив како за неподвижна сила која еден ден ќе оживее и ќе го обнови светот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Тој? се зачуди мојата свршеница. - Тој не изгоре. Тој умре уште пред ти да се родиш.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Мижи Асан да ти бајам, се инаетеше Паљо. - Ако го закопале, тој не можел да стане.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Виде папра, алпен, сини, црвени и бели цвеќенца, базер, врчки, блостур, виолетово расцутено трње и, како што му се чинеше нему, можеби уште двапати по толку други секакви растенија што тој не би умеел да ги наброи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Имено, во овој период, тој добива неочекувано Известување бр. 02-6842/1 потпишано од тогашниот нов Министер за одбрана, во кое се вели дека тој не треба повеќе да доаѓа на своето работно место и како основ на 54 таквото известување беше наведена одредба од тогашниот ЗРО (1993).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Е, а сега да ти разјаснам уште нешто. Покрај Иван Степанович постоеше и друг Степанович, по име Борис, но тој не му беше никаков роднина на нашиот Иван Степанович.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Исто така, тој не смее да ја изнајмува, дава под закуп или отуѓува опремата што ја купил со средствата од Фондот, во рок од три години од денот на добивање на опремата (чл. 15, ЗИДЗВИЛ/04).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тој не се прослави, влезе во клинчот на внатрешните односи, односно фати страна во борбите за наследство на Бургиба и подоцна тоа се покажа фатално за неговата кариера.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ги водеше децата кон Мартина сѐ додека тој не ги виде и вчудоневидено се загледа во нив прашувајќи се дали да спрсне да побегне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Некако неусетно во него се зароди една мисла дека сепак тој не без кривица, не на права бога, беше забран и биен, дека власта не е толку глупа да гледа во него само проста овчичка што мирно си пасе, ами може да му поднаѕре и во душата, да сети оти во него се крие нешто подозрително и дури опасно за неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не се помрдна, зашто Џулија спиеше со главата на неговата рака.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му велеа роднините и пријателите да ја напушти да земе некоја куќа под кирија во селото, но тој не сакаше да чуе; постојано ги потпираше ѕидовите со дебели дрвени појаси, ја вклештуваше во дрвени стеги и не ја напушташе - не сакаше да се сити Танаил.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сѐ додека не го изговори, тој не знаеше кој збор ќе го каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во почетокот тој не чувствуваше ништо освен крајна неверба.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Каде е“, вели, „нивниот пратеник национален. Еве нови избори идат, а тој не се појавува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не, тој не ја однесе победата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој не веруваше дека судбината на човекот во историјата е проблем кој би можел да се разреши во внатрешноста на историското време.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Разбрале Турците кој го отепал Лумановиот татко и, сеќавајќи се што може да се случи, го чувале малиот сѐ додека тој не пораснал задоен со омраза кон македонското население.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но мислата?... Та тој не сакаше вечерва да ја опијани. Да ја потисне. Да ја направи бессилна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тогаш ја чу жената како го вика од терасата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Меѓувреме му се случуваа необјасниви работи. Чиниш провидението му даваше некакви знаци што тој не ги разбираше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој не беше само главен кустос на музејот, туку и негов жив експонат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој не беше типичен само за контрареволуционерното католичко мислење по Француската револуција, туку настанал уште во доцното хеленистичко раздобје како реакција на класичниот грчки рационализам.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Спорот на Авдиќ настанува како резултат превирањата во претпријатието и добивањето отказно решение поради наводна дисциплинска повреда, 3 од летото 1999 година – кое, всушност, нему никогаш и не му беше врачено, иако заменикот на генералниот директор (З. Андов), тврдел дека, уште во јули истата година, на Авдиќ му било испратено препорачано писмо за тој да се јави на разговор во управната зграда на друштвото во Велес на која средба тој не дошол, поради што против него била поведена дисциплинска постапка за кршење на работниот ред!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јас му викам да застане, а тој не се свртува, не ме слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој не чекаше, тој сега ја нанишани така добро, што притоа цевката не му потрепери ни за влакно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А кога дојдоа нашите, се примири некаде, како под женски скут, и додека сиот град излезе на улици тој не се појави во чаршијата барем да си ја обие својата бутка, сѐ додека не го дочека синот во партизанска униформа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој не се потруди ни да го крене погледот од хартиите кога прислужникот ги воведе Џулија и Винстон во собата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги знаеше тој ваквите ноќи, во нив и тој не можеше да спие мирно, но тој сега воопшто немаше ни трошка од она свое неспокојство.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Воздухот мора да влегува како што излегува - без тага, само несреќа“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тој не можел да излезе. Да не искочил низ прозорците? Не, и тие беа затворени.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

На пример, на вработените им беше забрането да внесуваат дневни весници во кругот на фабриката, а околу 70-на вработени што се имаа решено да организираат штрајк, по автоматизам, беа избркани од работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во тие белешки беше сѐ верно и тој не можеше на никого да му замерува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Одникаде да ми дојде. Тој не ми се јавува, а децата ми се губат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од неа тој не можеше да очекува ништо друго, освен една уште потврда скованост.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Вечерта Бошко го чекаше Лумана да дојде да си ги земе парите, но тој не дојде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

тој (зам.) - не (чест.)