ништо (зам.) - не (чест.)

И набројувам: Словенци и Хрвати, Срби и Муслимани, Црногорци и Албанци, Евреи и Италијани, Роми и Романци, Унгарци и Чеси... Набројувам сѐ, ништо не изоставам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Зошто не објаснуваш поопширно? Ништо не разбрав, од каде сега пак јас да знам што е тоа: полово созревање?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ништо не се повторува, сѐ е неповторливо. Повторно неповторливо.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ги начулувам ушите и пак ништо. Ајс, отсебо, сту, ништо не разбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама, уште ништо не знае, не му се сите на број.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го гледам така, секој ден увилен, само молчи и само се сука. Стои задуман и ништо не му се работи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ама јас ништо не догледувам убаво, бришам ко ветар меѓу нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војничето ништо не ми кажува, ништо не ми мрмори на увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но децата до онаа вечер кога Луман го нападна Мирчета ништо не забележуваа и не му велеа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Што ќе правам јас со него, велам, мене ништо не ми кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Носи уште, велам, ова ништо не го гасне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
СПИРО: Има и за кого да мислиш, чорбаџи Томче, девојката ти е лична убава, како оваа што ја имаме на кадро: Ге... Ге... ТОМЧЕ: Геновева.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Долго го молеа да им зазбори, но ништо не помагаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мене, меѓу другото, ништо не ми пречи да испратам, уште денеска, некој друг кај неа? Да речеме: Методи!
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И, до кај пладне, гледаме како паѓаат гранатите. После ништо не се гледаше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од господ ништо не се крие, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не ми успева кај него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По него се загнал друг, а потоа и од него ништо не се познава. Трча и Андреја Тарковски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеш да голтнеш и да се совладаш. Кога ќе се побуни душата, ништо не можело да ти ја запре раката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Застанав. Се обѕрнав наоколу. Ништо не ми беше јасно. Ни каде сме ни колку сме оддалечени.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А и таа ништо не одменува, вели. Само го крие лицето и липа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Последниве, напротив, ништо не ни зборуваат за Бугарите, а повеќе за српското име во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- А Јон, не праша за децата, Велико, ми велат жените. - Не ме праша, велам, за ништо не праша. 180
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ништо не смеам да го прашам Јона. Знам: ако го прашам, ќе си го однесам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Случајот беше прогласен за затворен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас, вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали се англиски или грчки,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој ништо не забележуваше, а најмалку некој забележа низ каков емоционален лавиринт ги бркав своите минати и сегашни прашања и одговори.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Уште ништо не разбирам, ништо не знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ништо, велам, таму ништо не се повторува двапати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе ништо не се слуша, велам, и так, се прекинува врската. Се исклучи телефонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бам, бум, се крева земја, камења, чад. Од чадот ништо не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Оти знаеш: земјата е танка, ништо не додржува до крај.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не, не! Ништо не видовме! – Запеаја играчките.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Со него заедно плачеше и мајка му и не знаеше што да му направи; му даваше насила да цица, но тој ја отфрлаше брадавицата од устата, ја стегаше устата кога му даваа со сила лајче со чај од тревки; му врзуваа амајлии против урок, нагаза, нави, шенци, клиње, не знаејќи од што му иде лошината; му облекуваа кошулче од немо дете, му ставаа камче во лелејката од пресушена река или поток за да му пресуши плачот; го шетаа од раце на раце тропајќи во тенеќе или бутин за да го ошеметат, но ништо не помагаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја прашувам, што ја боли, а таа само шмрка и ништо не ми кажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не те познавам, велам, ништо не познавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали ќе продолжи со пишувањето на дневникот, или дали нема да продолжи, ништо не менуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Што е, море човек, му велам, што кажува писмото. - Сега ништо не кажува, вели Јон. - Море, оти не кажува, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не, не сум...ама...ама, што е сега сево ова? Ништо не разбирам... Игбал, помогни ми, те молам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И тут, мут, ништо не ни текнува сега да прашаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не макнуваме. Срамота е жена да лакоми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Почнав да се прекорувам што никогаш не сум ги послушувала моите кога ми велеле да одам со нив да шетам наоколу, па затоа сега воопшто не го познавам овој крај и можеби само непотребно ме фаќа паника.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Едно мислиш, друго кажуваш, а на ништо не се сеќаваш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа па тоа, го вели, го повторува, а мене ништо не ме прашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И види сега! Кога ништо не чекаш, нешто ќе дојде да те сопне, да те лизне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Конечно - дојде крајот на возењето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ние лежиме со повенати раце на ќебињата. До мене лежи Црногорецот Гојко и ништо не му мрда. Само устата му мрда.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама ништо не им прима устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Изгледа сѐ е веќе пијано, цел свет е пијан, никој ништо не работи неопијанет.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Јон и Мирче си ги пасат коњите и само ме гледаат. Јас ништо не знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И по жицата ништо не ми се јавува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште поубаво: ништо не се кршеше, ништо не се пустеше и поубав ќејф се правеше.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Вие ништо не знаете, вели Јон, вие не сте го мрднале газот од крај огниште.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Знаеш нешто? — Ништо не знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа со ништо не покажа дека ја добила и дека ја прочитала.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Само мртвите никој не ги одликува, што се вели, ним ништо не им треба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
5. АКО ПИЕ, ЗА СВОИ ПАРИ Е ПИЈАН - ако ги извади, ги вади очите свои, и никому ништо не му прави зијан, само што не шие како што ќе скрои...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
И на жените им паѓаат шамиите, скутините, им се расплетуваат косите, ама ништо не ги запира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога го прашав тоа попладне татко ти зошто се однесе така, зошто го избегна разговорот со жената, ми објасни дека тоа не му била намерата. Тој никогаш ништо не избегнувал.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој ден и уште пет други дена ништо не јадевме, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На вратата се покажа женче во години, со мало, тркалезнообразно лице, кус врат, облечено во црно, со коса на патец, малку разбушавена и прошарана со бели влакна, во џувка собрана на вратот. Ништо не му рече на авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се свртев вака и ми врнат солзи ко град, што се вели, од ништо не ми е срам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другото му стои суво, ништо не покажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стојам така подврзана, а никој нема околу мене. Дури и сенката ништо не ми кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш ништо не вели, но тој можеби знае колку да чека и каде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ништо не чекаш, нешто ќе дојде да те сопне, да те лизне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кај уста ти се отвора, кога за ништо не ти повтува душата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Илинко, мори“, ѝ велам, „сета нежност на прасињата ја поарчи. За нас ништо не остави“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Постоја, постоја чекајќи некој да му рече нешто и кога ништо не чу, сакаше да седне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ко пијана кокошка разодува и едно по едно си зборува: — Што да ви дадам сега за јадење, ништо не ни оставаат, сѐ наопаку превртија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
У младоста ништо не му фалеше – Пони точак му купија у второ, шими ципели со пенче у седмо, Ха–Е–Сер у прва година...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Се покажа дека Ролан Јаковлевич навистина имал повеќе повремени но и постојани врски а си имал и своја вистинска љубов, и тоа таму, во истиот оној куплерај во кој татко ти седеше пред скалите и се правеше дека ништо не видел и ништо не чул.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Снегот ништо не го станува, не го помрднува. Веќе сѐ се дојаде. Празни се ноќвите, амбарите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние ги чулиме ушите и се вртиме: нешто иде, а ништо не гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Толку имав јас, - рече Ангеле и стана, - туку гледај си ја твојата работа, а јас мојата, оти два дена ништо не сум фатил.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Му ја враќам пак на мртвиот. Му ја фрлам. Му се лутам оти ништо не оставил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се чу дека куршумот му поминал некаде низ градите и ништо не му скинал. Како да бил негов роднина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ништо не би почнале кога би знаеле дека лошо ќе заврши, рече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо од ништо не гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега им кажува кого да го тепаат утре, вели. Ништо не му повратив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но Мил им велеше на луѓето: - Не голтајте апчиња, зашто ќе станете имуни, та после ништо не ќе ве заспива.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
-Јас многу преживеав. Ако сум релативно млад, досега сум вкусил многу работи – со задлабочен поглед во далечината, рече за себе Еразмо. – Но, мене ништо не ми е јасно – призна, по малку срамејќи се.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Шегата што Б.С. ја смисли ја протолкував како негов обид за да се оддалечиме за момент од смртта на Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Близу пол саат што одел, и кога дошол до една тумбичка, се качил на неа и чул од луѓе зборови; арно ама ништо не разбирал од тие зборови, така му се чуло, како кога да кљакаат штркови.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Така и печалењето. Парите ништо не чинат, ако ум не ти достига. Учи се, учи се!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Но и овде ништо не беше можно да се одвива без сеприсутниот А.А..
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Минатиот пат ништо не знаеше за Димостена, ама сега може и да крие нешто во ракавот?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Таа го мразеше тоа, но ништо не можеше да ја спречи да го прави.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ништо не може да ми избега. Ги поткревам теловите и се провирам ко смок, ко гуштерица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Ајде боже, поможи", ми рече тој, тргна од пагурчето и го пробуцка лулето што беше се угасило дури го слушаше Ристета, па му вели: — А бре, така си е, Ристе сето шо го велиш, токо кога ќе заслепее човек, нишчо не му се гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ништо не му правам, оти ништо не можам да му направам, вели, вие или некој вапер?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тогаш лицето не му мрда, ништо не му кажува лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На почетните прашања одговорив точно, небаре за лична карта - така токму мене ме пронајдоа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ништо чудно, што се вели, никогаш ништо не се знае за луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ова дојде, не знам како дојде, ништо не ми е јасно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа во историјата ништо не се зборува за покрстувањето на нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Одам, ја подавам главата од врата, а внатре: џагара-магара. Ништо не се гледа од чадови, од угаски недоугаснати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ништо не сторивме, - рече тој. – Не дава.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Вистинското пријателство е шепот на душата, ништо не може да го замени, за ништо не се дава, доаѓа само.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ништо не можеше да се скрие од нејзиното око.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ништо не чекам, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ама кого сум скрил!? Ништо не те разбирам! - ги витка рамењата Тоше и се чуди.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Беше бескрупулозен. Никогаш за ништо не ме прашуваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сѐ слушам, ништо не заушувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш Демијан не сретнал Ром во животот, ништо не знае за нивниот танц и нивната музика, ништо не знае за балканските ритми, никогаш не бил во Европа ниту пак знае мојата земја на карта да ја покаже...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Клекнувам пред кравата, и неа ја молам. Ја стискам за вимето и ја молам. Се мачам да измолам, да црцне колку за иљач. Ама ништо не пушта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ама од едно уво влегува, од друго излегува копнеж е тоа, еј, кај стои снег на летно сонце, а и нам не ни се стои оти таму никој на ништо не ти завидува, ни на куќа, ни на обушје, ни на облека, и си ги собираме пљачките, покупките, трчаме да фатиме брод,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Крадец на крадец ништо не му краде и откога Прометеј се истопори во центарот на Скопје (првин угул гол потем со наметка на алтипатлакот) и свика на бадијалџиската толпа: аманте бре, луѓе, за тоа ли толку се резилев и го маткав оној зевс додека му го дрпнав огнот на хефест за тоа ли се мачев да ве научам како се пали огнот - за вие да ги распалите сите шуми и гори македонски сите до една опеани во заборавените народни песни - колку огнови сте украле, толку пожари да распалите.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Мислите ми се ограничиле и ништо не знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ништо не му враќам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не ѝ препроговорив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, само еден господ од ништо не се уплашил, ниту нешто го доболело.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнале и некои нивни песни да пеат. Шантара, пантара, ништо не ги разбираш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не знам што ми зборува Хубер.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По завршувањето на конгресот, Михајло Горачинов ќе ми шепне: — Ништо не знам што се зборуваше, вели, цело време гледав во тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Летно време е, ништо не трае, затоа го кријам кај што е поладно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А чувме дека се разболел и еден од готвачите, вели, и тој ден ништо не јадевме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„ Ништо не ми е“, повтори таа кусо. „Само си го удрив малку глуждот. Благодарам, другар!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но светлокосиот ништо не одговори.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Му се испушти некако во веселбата кога го женевме. Јон за ова ништо не ми кажа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со него ништо не можеме да почнеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не знам, велам и липам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- И каков си ... Ти ништо не знаеш.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
И после забучи, се разбранува толпата, ништо не се разодбира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Палеа и слама, лепешки, објала, козина, пиперки, за да ги бркаат. Ништо не помагаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ајде, братко, помогаи си и бог да ти помогне. Со скрстени раце нишчо не бидуа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ирина си ја пувка цигарата и на ништо не ја клава Жења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури сега ништо не разбирам: јас ја бранам, а таа сака да ме удри.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе му застанат очите наблиску и веќе ништо не пушта меѓу нив да помине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во општата турканица им се доближив на другарите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но светлокосиот само молчеше и ништо не кажуваше.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
„Ништо не ми е. Само раката. Веднаш ќе помине.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имало и некој Бугарин од робијашите, па тој ништо не јадел, ништо в срце не клавал, вели. Само офкал за Бугарија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ангелот мој ништо не гледа, ништо не слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Абре акмак еден, си велам јас, си бараш олеснение, колку да биде. Ама, ништо не бидна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не ми беше ништо јасно: та ние само ја видовме одајата, и ништо не разгатнавме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
КРТОВИЦА: Ништо не кажува! МАЛИОТ: Да не нѐ игнорира, а?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
— Ништо не знаеме, ми велат, ние чекаме вие да ни кажете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе од ништо не се гнасам, што се вели, ништо не пребирам. ,Гладна свиња не одбира помија", велеше дедо. 18.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овде е друго. Пешаците ништо не ги интересира и проаѓаат на пешачки без уопште да се завртат.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Од него потаму ништо не гледам, не ми се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше ноќ и никој ништо не виде и не чу.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во куќата сум незабележлив. Се сопнуваат на мене, ме кошкаат и никогаш ништо не ми говорат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Другите се запишале со измислено име и презиме. Едноставно - не се кажале по правдина кои се!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На платното ништо не се случуваше. Постојано нешто разговараа, никој со никого не се степа, никој не направи ништо смешно, филмот не беше ни малку страшен, ниту пак забавен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Чекаме... Ништо не трепери. Неколку нови сонца кружат За да нѐ изнајдат.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Го наслушуваат со една цевка, ко инка, му го слушаат срцето, ама ништо не се јавува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„А што ти пречи тоа? Што да очекувам од вас?“, се лути таа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Чуму му се книгите, ако еден ден не ќе може, не дај Боже, да ги чита, прелистува, гледа?, помисли, но ништо не рече, Паскали.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
145. Во случајов Мисирков неправилно ги идентификува народите со феудалните владетели, зашто тие договори не се правени помеѓу народите, коишто никој и никогаш за ништо не ги прашувал, туку помеѓу суверените од разните држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Коски толку многу се нагледав, а никоја ништо не кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој ништо не му кажуваше за неа, се правеа како да не слушнале.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Разбираш, разбираш, Бреза, а и нема што многу да се разбере.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сѐ ми врви низ главата, ништо не ми застанува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не е важно. Ништо не мириса поубаво од ова.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нешто зборува, ам, тум, шат, пат, ништо не разбирам. Само подбелува со очите и со забите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не останува зад мене, на ништо не се сеќавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека веќе ништо не се знае, вели Оливера Поточка и излегува на улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Навистина Симон“, рече едно време Коте Буџе, божем ништо не знае и ништо не чул, „навистина“, рече, „кога ќе почнеме со бунарот, да е за бериќет?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе ме сменат за некој нивни офицер или нешто ќе разберат. Вака и јас ништо не разбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отец Висарион одеше напред и за ништо не се противеше. Ја прејдовме мртвицата и запревме во нивата зад врбите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сметам оти она, кога татко ти место да ја сослуша Родна замина да ги лади лубениците, требаше да биде за мене првиот сигнал дека овде работите не се докрај чисти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Слушам: - Отвори, да те прашаме нешто. Ништо не ти правиме, слушам, само да те прашаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
МЛАДИЧОТ: Вие сношти ништо не рековте за тоа како ќе се повлекуваме од местото на акцијата? Или оставивте на самото место да се здоговориме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- На кого да лае, сине, му велам, на што да лае, кога ништо не врви.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не може да ми побегне, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не зборува, Потоа го изведоа надвор од манастирот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кој да влезе, кој има пари за да влезе? Со гурелки ништо не се купува. 181
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не оди, вели, сѐ се кине како меѓу ножици да го провирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние се браниме, а тие идат, ништо не гледаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Бугарите можеби ќе речат оти новата словенска народност со свој литературен јазик ќе биде пак бугарска, само со друго име. 138 Ние Македонците, се разбира, нема да имаме ништо не само против Бугарите ако нѐ признаат нас за Бугари, но и против Србо-Хрватите, ако последниве не признаваат нас за чисти Срби или Хрвати.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Жените спијат, ништо не знаат за маката моја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму никогаш ништо не се знае: дали некој ќе се избудали или ќе се запали... 43.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ова ништо не е, вели Лазор Рогожаров, некогаш и мај знаел да биде со снег.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Раиз ништо не рече. Ме гледаше со мирните очи од кои зрачеше понизна добрина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мртвиците, вировите, и блатата беа богати со риби - сом, крап, клен, мрена, штука, бојник, јагула, - а врбаците, шамачиштата и ливадите со барски птици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ништо не бил човекот, си мислам, освен една запалена свеќа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Никој, вели Дуковица, чекаме да разбереме. - Што да разберете, велам, ништо не одбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му велиме: зар ништо не можеш повеќе за нас, освен да се напиеш и да повратиш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не, бре, ништо не помага, не се разбира човекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали напишал ДОЛУ ГОЛЕМИОТ БРАТ, или дали се воздржал од пишувањето, ништо не менуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Везден се мачил, туку, за чудо големо, као шчо никојпат не било, нишчо не можел да ватит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Си мислам: дали сум разбуден или сега почнувам да сонувам. Ништо не разбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѕвонам сега во Скопје, но ништо не можам да се научам за детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ги земем децата и ќе живееме кај тебе...“ Тој ништо не ѝ одговори.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Луѓето се бели во лицето, од страв, од барут. Ништо не им се зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме викаа. Ме плукаа, но ништо не слушнав од непознатиот вокабулар на нивните погани усти...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
КРТОТ: Јас сум јарец недодерец, Клин – дуп, клин – дуп, Заби имам теслатури, Дето дрпне месо касам, Клин – дуп, клин – дуп, Уши имам лопатури, клин – дуп, клин – дуп, рогове имам еглатури, дето бодна крв потече, клин – дуп, клин – дуп!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Веќе од никого ништо не криеше. Ники па Ники.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се подаде, ѝ ја зеде десната рака и ѝ ја целува Ти благодарам што нè прифати, што ни го понуди својот дом, а и својата љубов! Со ништо не ќе можам да ти возвратам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И штурците никако да тивнат: си свират, ништо не ги запира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во 1689 година, ми кажува Хубер, а јас ништо не бев чула дотогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Војничето ми мрмори нешто на уво, а јас ништо не го разбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уф, тоа ќе е нешто. Ништо не ќе разберат од свадбата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
АРАНЃЕЛ: Ништо не знам. Да го суредиш! (На работниците). Еј, свршувајте работата и на спиење!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Вистина, уште ништо не си имаме речено, нешто поотворено, што се вели, ама јас си мислам дека сите знаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Па, што дека си Дедо Мраз – се поднасмеа лишавото лице на чпртавкото на кое ситните црни очички испиени од слепоочниците сосема ги снема – за мене името ништо не значи.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Еда, од ништо не плаши се, ми вели Маса Кулумоска, сето тоа е здравје, ми вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дико се направи скромен и добродушен: - Мене ништо не ми должиш, - му рече тој на кутриот вчудоневиден Бошка. – Јас не те послушав тебе, туку срцето си го послушав. Ете.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Од највисоко на најниско ќе падне, рекол, и вие ништо не ќе знаете за неа и за нејзина душа ќе раздавате, беше рекол.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа го помислив и она утро, кога влезе овде во одајава и без некој нешто да го праша едноставно објави дека оној Голем Тодор, за кого ништо не се знаеше со години, се вратил; дека сега станал и ѕвездочатец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ама, Никифор само ме води и ништо не зборува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прво затоа што ништо не паметам, а второ затоа што немам морал и не разликувам меѓу добро и зло.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И крстот е уште меѓу коските. Очните дупки веќе му се испразнети, од устата му наѕира гуштерица, а устата ништо не зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Орлето пуштило солѕи и му рекло: „Аа, да беше жив брат ми, не тфојте два сокола, ами двајсет да беа, пак нишчо не можеа да сторат; туку раката да му се исушит на тој, шчо го удри и го отепа!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Беа фер. Ништо не ми префрлија дека се одделив од нив и седев со Оливера.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
ФИДАН: Божине, утре е недела. Ќе испратиш нешто пари дома?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Настана тишина страшна и сите знаевме дека тоа е некаков знак што Господ го праќа до нас, а во врска со смртта на царевата ќерка. Но никој ништо не прослови.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И Зоки трчаше по собата, го дуваше балонот, пак го испушташе воздухот и пак ја врзуваше грлушката толку занесено, само за да му покаже на стрико си дека ете, тој и без неговиот подарок убаво си поминува и дека нималку не му е криво што ништо не му донел. Ако, нека види!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Одам од човек до човек, никој ништо не ми зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите ти се собираат, ти се затвораат ко склопци. А и да се пулиш, ништо не гледаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Силјан Лилјаков ништо не вели, оти е многу зафатен со рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор ме спетлал, јас се стегам, ништо не помага.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ги слушам дрвјата, целата шума ништо не зборува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Надвор е студено. Стаклата на прозорците се покриени со иње. Бели се и преку нив ништо не може да се види надвор.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Се разбира во врска со спомнатите противречности ништо не ми појасни ни оној случај за циркускиот гимнастичар кој при една вежба во која учествувале сите делови на неговото еластично тело успејал толку добро да се заплетка што морале да побараат лекар за да го разврзе кутриот атлетичар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој ден не беше сончев. Ништо не ја прекина ноќта која му претходеше.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Дипломатскиот Рубикон мораше да се мине! Ништо не можеше да ме одврати од науменото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- За да ни ја брани куќава, ми вели Ангеле, ете зошто, ми вели и не ме гледа, на ништо не ме клава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти треба физикална терапија, ми велат, ништо не ми треба, им велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уља и Велика како врзуваат крај со крајот, Горица сега да ме види не ќе знае што род сме и сигурно ќе бега од мене, улав живот, ебати животот наш, да не се делевме заради мене може поарно ќе живееја, ама човек не треба во ништо да верува и најубаво му е на оној во ништо што не верува, во ништо што не се надева, барем него ништо не може да го изненади...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пак фаќам и пак ништо. Секнато ѝ е млекото, ко празно торбе ѝ се мавта вимето. „Скинато ќесе ништо не држи“ , велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како, мори, ви студи, велам, на оваа горештина да ви студи! Децата ништо не ми велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Ништо не гори, вели тој, излегува месечината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Имам мајка, брат и сестра, велам, ама за живите ништо не знам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ли ме тера да внесувам симболика во моите ораториуми!? Ништо не е случајно, нели!?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ништо не ѝ се познава во очињата: ни црнка, ни белка. Сѐ е зафатено од жарот, од горештините нејзини.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Ништо не знам“, рече Сатурн. „Побарајте ја во Сарагоса.“ Ја спушти слушалката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
НЕДА: Таа за ништо не се распрашува и... и јас не би можела да поверувам дека би го сторила тоа против мене...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ништо не ми се вдаде друго освен да бегам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не, бре, ништо не помага. Бега војската, гази преку своите другари.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поначесто, кога си одеше од работа, во џебот ќе ја тутнеше книгата што го интересираше и дома долго ја читаше, и покрај мрморењето на бабичката дека ја арчи струјата бадијала, кога знае дека денес ништо не е бадијала - ни струја, ни вода, ни ѓубретарина, ни пак лежарина за такви бадијалџии како него.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Нејзе ѝ годеше кога слушаше дека е убава, дури и преубава (Господ знае што значи тоа!), ама и се лутеше кога ништо не велеа за Дончо, ни дека не е убав, ни дека не е - нешто друго!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Не, бре, Велико, ми вели, ништо не му е на Јона.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Никифор гледа нагоре, а ништо не гледа. Само еден куп весници „Нова Македонија“.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо не разбирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кажете, браќа, кажете, кажете - па поминете - мене ме ништо не дига, мојата смрт е - карасмрт!“
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Нешто, што и да е, што би ја разбило здодевноста и би им дало смисла на изминатите километри, некаков момент кој суштински ништо не менува, но пред и по кој всушност ништо не е исто.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се крстам, наѕирам, вели, ништо не помага.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Идат пак лиферантите, проматарите: - Го искачиле уште десет метри топот, велат, Германците го искачиле уште десет метри, погоре, топот. Ако го искачат до врвот, ништо не ќе се види, велат, ни од вас ни од нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ете што е животот, рече Дуко Вендија, ништо не е. Пиши, бриши. Ќе пишуваш, пишуваш, рече, а смртта наеднаш сѐ ќе ти избрише.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откако ручаа, Трајанка, единственото девојче што веќе неколку години другаруваше со нив и во ништо не беше подолу од ниедно од децата, го изваде од торбата шишето што утрината случајно го понесе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Луѓето ништо не му велат. А и кој може да го одврати Давидета Недолетниот. Замаен ум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само малку да се допре до земјата, вели, и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сето небо е одзатнато, ништо не го запира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои останаа да лежат, ништо не ги скорева.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Наставничката по англиски јазик беше фер. Пред одделението ништо не рече.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Навистина убав, обмислен ред на постапки; сѐ се чини толку природно; мислам дека неа воопшто не би ја збунил заклучокот дека сите овие постапки всушност укажуваат дека таа е домаќинка која отворено ја прикажува својата наклонетост кон уредноста: Ништо не смее да пречи, да недостасува но дури ни да стрчи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ништо не направиле, ѝ велам јас, човекот сам се сипе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но ништо не се одвива според планот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И наутро, и напладне и навечер се собираа пред селската продавница среде селото и чмаеа и чавееја, никој ништо не велејќи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А имаше еден младич, не му се сеќавам на името, но беше навистина моќен говорник. Тој ништо не им премолчуваше!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Биење без пиење не бива, ништо не бива без пиење.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Но ништо не можеше да се докаже. Никогаш немаше никаков доказ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ништо не ти треба друго и ништо повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Јас сум неарен, велам, ништо не знам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не рече, само уште повеќе се завитка во својата тага.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Зашто сега, кога има толку многу средства за уништување на маларичните комарци и на сите други инсекти, нема да ги коси маларијата, а со враќањето на водите, ќе им се врати и едно цело мало богатство - стопанство во кое тие ништо не вложуваа а имаа голема полза од ловот и риболовот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Одам и ништо не прашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам што да ѝ речам, вели, ништо не ми текнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кадрите на бушавата брада како да пуштале свои корења во земјата - по многу години черупката ништо не ќе ја крене од тоа место и низ глобовите ќе се спровираат диви цвеќиња непознати дотогаш на планинските предели.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пиреј е троскотна трева, а некои ја викаат и Коштрева. Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку да се допре до земјата и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не сум и јас мртов, мајката? Ништо не се знае во ова страшилиште.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе мижам и ќе молчам, велам, ништо не ќе гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)