Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Од мртов човек никој не загубил.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Освен известието на Челебијата никој друг не се јави со тужба против Толета, бидејќи и Аќиф како и Толе не беше кажал ни од каде е, ни што има, та никој не дојде да го побара.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бев бесна и лута на целиот свет, но повеќе не е важно кој е крив или можеби никој не е крив, свеќите на божиќната елка повторно некаде ќе се запалат и мирисот на дивите костени ќе биде посладок од кога и да е порано.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Луѓето во другите држави не се како нас, - зборуваше од кујната - Никој не е како нас.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Таа била девојка сираче, само со еден брат когошто Турците го однеле на заточение и без нигде никого, па кога овој ја грабнал, никој не ја побарал.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А никој не му можеше ништо бидејќи имаше пролеано крв за Кралството.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Таа е моја крв и мене до ден-денес никој не смее накриво да ме погледне или не дај боже, да ми застане на пат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А никој не смее да ми даде, да ми ја накваси.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но никој не трча ниту вика, сѐ е мирно и заспано како пред малку.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Оттаму и моето љубопитство.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Липав за сите Баби со тешки товари во корпите, за Тетките со сини измастени пликоа во долги редици пред поштите, за Таксистите на црно кои со инспекциите и патарините се расправаа, за Циганчињата на Камениот мост кои просејќи умираа за нивните родители да живеат... за кои никој не собра заедничка сума, затоа што на родителите, законски не можеа да им се одземат...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Плажите покрај Пацификот се толку долги и широки што никој не се прашува ќе има ли место за неговиот пешкир.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Скоро никој не ѝ се приближи. Повеќе денови.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

За тоа време мајка ми испуши три цигари една по друга, а Бреза ја отвори машината за шиење на баба ми и, среќна што никој не ја забележува, ги одмотуваше разнобојните макари и ги влечеше низ собата како да ѝ се врзани кученцата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

По навика продолжуваш да се преправаш да глумиш жизнерадосност да бегаш од себеси „да не се досетат Власите“ си велиш, и тука се лажеш: никој не побегнал од себеси - жив. Очајот, и покрај сѐ паѓа, како ноќ полека, но сигурно.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Средина у која што никој не е опседнат со туѓите проблеми.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Најпосле, да ми прошчавате сете овдеа, не си ни ти престарена. Кај господ никој не е.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се молиш, се молиш, а никој не те слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така живна загноената заемна омраза меѓу едната и другата опција на тие кои се самонарекоа бранители и душегрижници на Егејците, како што сами се нарекоа и ги нарекоа и тие во чие заблудување беа замешани нивните прсти и никој не прифати и не почувствува грижа на совеста, а рамнотежата меѓу двете скарани страни – грижливо ја чуваше Лазо, кој лично водеше сметка неслогата да не се претвори во кошмар.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Специјално со прашањето за нашата народност никој не се занимаваше.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тишината траја неколку секунди. Никој не се решаваше да ја прекине, бидејќи не наоѓаше збор.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Никој не му приоѓал. Секој малку ја носел тежината на сомневањата, секој бил нападнат од грижи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не ми обрнува внимание.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Куќата се тресеше кога тој слегуваше од катот, ама тој ден никој не му го слушна чекорот, не дека од страв човекот газеше внимателно, туку само затоа зашто лелекот по убиената Пинговица го надвишуваше и бозелот во дворот а не само нашите исплашени очи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој извика силно добар ден, ама никој не му одговори.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И на све ова, никој не се откажува од пушење.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Така свети Илија си ја чуваше сам стоката та никој не смееше да гибне ништо манастирско (освен питропите по селата и веќилите Вртановци во Прилеп) за да не се потфати како лисицата или волците што паднаа на пусија, откако ги изедоа манастирските ждребиња.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се наредува пак јуриш, ама никој не оди.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ние сме со голема лузна, ми вели, и од неа никој не може да ни го види лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Што пишувале точно никое не можеше да му даде рецепт, пишувале дете на девојче, девојче на дете.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зар бестијалноста на тоталитарните режими и бескрупулозноста на таканаречените „слободнопазарни“ општества не опстојуваат сосема легитимно на 99% од површината на планетата, па никој не може да ги криминализира?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Продолжував да читам во отворената книга на која никој не ми обрнуваше внимание: Војникот го означува најболниот белег на варварството кој опстанува меѓу луѓето!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Останал сам, никој не му се придружил за враќање. Продолжувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не беше шака, исклани беа царски луѓе, стопаните на Имотот, и никој не можеше да претпостави, при недостиг на вистински виновник, врз кого од нив ќе се истури гневот на султанот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Вака - никој не те гледа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Никој не знае кога ќе згреши, му велам, и никој не знае каде...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Оттогаш никој не можеше да ги стави во погон. ’Рѓосаа на брегот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но како никогаш и никоја не стигнуваше да биде прва, имаа такви, лоши, табиети да се извикуваат и во групи, по две или по три, одеа на вода а таму, на чешмата, или на бунарот, ги оставаа садовите, за да им држат ред, и се враќаа дома си.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се обидов да ја добијам на работа, но нејзината секретарка ми одговараше дека штотуку излегла.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Никој не можеше да му пријде и да го вознемири.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сите почнаа во тој правец да стрелаат и псујат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никој не шушкаше, никој не се ни помрднуваше, сите молчеа како да се камени фигури, а не деца.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Оттогаш никој не го видел повеќе жандармерискиот наредник од под мостот, во гратчето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Се ора“, вели тој, „тек-тук. Леб никој не меси, сите на купечки.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не му веруваа и сепак му завидуваа: никој од нив не видел бела вдовица, никој не се облажувал со шербети во долги чаши од син биљур.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Живеев. А, бев мртва! И, повторно, никој не знаеше.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мони уште не беше доволно висока за да може да погледне низ дупчето од вратата, па затоа имаше синџирче.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Никој не можеше ни да ги препознае како што беа скриени во својата забраденост.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

По нив се точкаше многубројниот народ. Никој не плачеше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Се чекорело тетераво, никој не седел на двоколка, дури ни чкрботливиот Симон Наконтик - Господи севишен, повторувал, зошто не останав дома и не си го чекав на ониште судниот ден како што им доликува на причестените старци? - а Арсо Арнаутче, со секакви шамии врз окото преку кое минал турски јатаган, се потпирал со рака врз ѕидот на двоколката и само со една голема и засолзена црнка гледал во призрачноста на случките што останале на патот, најмногу во последниот настан во кој загинал од две стрелби пркосниот Борис Калпак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме поднаѕираат луѓе, ама јас во никој не гледам, куц, куц.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Убаво да редиш, збор до збор да иде, Ти сепак Голем поет нема да бидеш, ти никој не си, никој не те одбра тебе, Балканот, земја на контролирани поети, тоа ќе те врзе за цело време.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

И никој не ме пратил кај тебе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„Маргот!“ Едно од девојчињата се јави. „Па...“ Никој не се придвижи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Велеа оти ноќта кога надошла водата однела и два чергарски шатора, но дали само шаторите или и нешто друго, никој не знаеше да каже.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мислиш ли дека божеството може да создаде некое место коешто не е рај?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

208 Ф. И. против Фабрика за производство на апарати за домаќинство Спор за обесштетување поради повреда на работно место 1 Ad vim maiorem vel ad causus fortuitus non tenetur quis, nisi sua culpa intervenerit За случаите на ‘виша сила’ никој не треба да одговара, освен кога зад неа се крие нечија вина! (Ulpianus)

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како дојде до таа промена? •Хичкок: „Дејвид Селзник ме извести дека го променил мислењето и дека ги купил правата за Ребека.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

МАТЕЈ: Никој ништо не ме научи. Никој не ми кажа што е добро, што е лошо. Не бев на тој час.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

10. Се довлечка тој некаде од мракот како волк пратен од темната рака на времето и издлаби во тебе длабнатинка црна полна со црвена вода што те поплави А ти не го чу не го чу и како да го чуеш во тоа итање и во таа радост што само иловицата на стиховите ја познава Не го чу не го чу не го чу и никој не те виде

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Сепак, уште со првите зорнини на самракот, кога од зад Усекот и од кај Алилово се зададоа воларите, тие беа деца и нив никој не можеше да ги исмева за стравот од Турците, со нив и по нив, обвиени во думани од прав што ја креваа говедата, почнаа да се враќаат една по една и тајфите од полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не те прашува дали сакаш и дали можеш. Оди таму и — одиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ноќта пред да ја напуштиме Аризона, Ерик исчезна. Насекаде го баравме, но никој не успеа да го пронајде.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Откако дедо ми ми го објасни сето тоа, јас моето име, кое сè дотогаш го мразев (зашто никој не може да го запамти од прв пат и никој не се вика така), почнав дури и да го сакам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Знам, почитуван господине, дека на полето на вам милото христијанско учење, секоја почва е плодна, и залудно никој не шприца семе, така, сѐ си ја наоѓа својата смисла, дури болката најмногу.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Петто: Никој не смее да рече: нејќам, не сакам и не можам.“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Никој не смееше да пушти ѓубре по вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зошто токму командирот на станицата, никој не знае, но затоа од властите бикот е осуден на смрт.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сите се собравме околу директорот, ама никој не знаевме што да правиме, а во меѓувреме дојде милицијата и јас бев спроведен...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тука каде никој не нè знае, не нѐ признава, ние живееме одново.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Што да прават децата? Никое не смее да влезе во дворот на новото дете.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Нашите хирурзи се во состојба толку да ги изменат луѓето, што никој не може да ги препознае. Понекогаш тоа е неопходно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чека некој да влезе, ама никој не влегува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не веруваше оти епикуреец може да се скроти со културата на трудот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тие што тргнаа преку Веселички Рид уште еднаш, штом се завкачиле по падините на ридот, виделе дека попусто ќе одат и понатаму: во снегот немало никакви траги, ни човечки ниту, пак, од некој ѕвер, но зашто била издадена таква заповед, се префрлиле преку рид и низ Веселчани и по Џаде дури до Алинци стигнале, а другите, кога дошле до Галичка Река, решиле да не одат понатаму: од Алилово натаму снегот по патот бил сиот разгазен и колку повеќе се приближувале до градот тој толку поразгазен станувал, па зашто никој не можел да одреди кои стапалки чии се, дали од другоселски пазарџии или од ајдутинот и од Бошета, и тие се вратиле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но од крепоста никој не излезе. Прозорецот на соседната куќа се отвори.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Сакаш да кажеш дека ти украле грош од објалото“, рече тромаво Никифор Ганевски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Црниот Пандил Димулев клекнал и со дланка му ги спуштил клепките на покојникот, набабрениот јазик никој не можел да му го врати в уста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се сеќаваше и на мигот кога успеа да го исвири првиот акорд што личеше на некоја од песните што ги слушаше во тоа време, но не можеше да се сети дали беше „Два динара, друже“ или „Лутка са насловне стране“ (како само вкусот се менува со годините, оти сега никој не можеше да го натера да слуша Рибља чорба).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се разбира никој не се осврнувал на неговите дописи, некои дури и го сметале за споулавен дипломат!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За среќа беше темно и никој не можеше да забележи дека вратата од Малчовата куќа беше од злато.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Одломка сме од она и вечно и бесконечно мало кое само по себе го изгубило сеќавањето на себеси и сега секој саме си ја пееме песната која уште никој не ја испеал и никој не ја чул.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Никој не сака да пука напразно.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никој не седеше на ниту една од масите што беа најблиску до нив.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеби дури и брат ми го пратиле да нѐ побара на Млечен (така ние накусо го нарекуваме просторот околу Млечниот ресторан каде што лете се собираме ние децата од околните улици), па ако се вратил и ако кажал дека таму никој не нѐ видел попладнево, ќе биде голема паника.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Луѓето од дружината наеднаш се почувствувале измамени по долгиот пат на кој коските на другарите биле патоказ од пекол в пекол - ги пречекува куп суви очи, никој не им подава рака, не ѕвони смеа на деца и не се слушаат женски извици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По тој случај се чу дека ги фрлил алиштата и избегал. Никој не разбра кај избега Секуле Дамјановски.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не е среќен.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Никој не слушна што зборува Големиот Брат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мачорот на Зоки е дебел и прилега на голема топка за плажа. Но, иако сите го признаваат тоа, никој не умее да каже како тој го доби своето име, кое, впрочем, никако не потсетува на таква топка.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Со зачудувачка брзина сѐ се претвораше во ропотарница, а никој не стигна да стави каталогизациски налепници.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Гладен ли е човек кога крај себе има така убава женичка и тоа сам со неа, во засурмена куќа, каде никој не може да влезе?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Градот е фурна - врие од жештина! Никој не може да го разлади!“ ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Обогатени со видено умирање, гледале во огнот како во извор на животот, во црвено-жолтите кунатки со непрекинато јазење по усвитените гранки. Со мака ги држеле очите отворени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите внимателно слушаат што зборува Максим Акиноски но никој не може да се досети дали Максим мисли дека е добро што не знаат што сториле Хаџи Ташку и дружината или, пак, нив, жителите на Потковицата, ги наговара, ако Хаџи Ташку и дружината не знаат што сториле, тие да нададат глас дека Хаџи Ташку и дружината го убиле стрика Ангела Јанчески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За обичниот човек никој не измислува досетки, не се мачи да го омаловажи, него едноставно никој не го забележува, а на Голем Тодор многумина му беа настрвени.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Пред неумоливата, татковинска вистина, која инаку, е општо позната, макар што тоа сѐ уште никој не го знае, бидејќи сѐ уште не се прочуло, Енценсбергер потполно занеме; делува како залутан молекул на една непријателска територија, која Србите секој момент ќе ја освојат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Само се мисли. Ништо не се прави. Никој не живее.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Бјанка танцуваше наоколу, но таа е толку несреќна, таа и Халстон се обидуваа да го соберат Џед да појде дома со нив и ме прашуваа дали тоа е во ред.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Останав сираче на четири години. За мене доаѓаа тешки мигови во кои никој не можеше да ми помогне и да ме сфати.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Никој не знае што се случувало некогаш. Ни ти, ни јас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Белки луѓето ќе си отидат од гумното, си велам. Ама никој не мрда.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не влегоа во селото зашто нашите се бранеа...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Нано, овде никој не бели... Ќе ти поцрнат дреите!... - ѝ вели тој кратко, суво, повеќе деловно и брза на работа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Опасноста помина. По овој настан, никој не споменуваше свадба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Што се однесува до селаните, нив никој не може да ги разубеди во тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никој не можеше да каже од кој момент и дали некој ја научи, но секој трет, четврт збор во нејзината уста беше мама Вера .

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ушите никој не ги стискавме со прсти, туку нестрпливо го очекувавме пукотот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ти ако си неписмен никој не ти е виновен.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Но кога ја донесе таа одлука, се наоѓаше во едно гратче во Висконсин од каде тој ден никој не патуваше.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

— Добро, — одговори Алекса, — иди по мене назорум, ќе те одведам — и тргнаа: Бајракот напред, Јован по него на десетина петнаесет чекори, убедени дека никој не ги виде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но и оној што се плаши од денот, го чека тој ден за свои тајни дела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не обрнува внимание дека Мурџо ги има оклештено забите, дека како маѓепсан пред него стои и не мрднува Дончо, а исто така, како маѓепсана, понастрана стои Пела и гледа во нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Четврто: Никој не смее да ги предава тајните на дружината.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Откога виде Силјан оти никој не излезе, тргна да оди по адата, да види што земја ќе биде таа.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Во нашата куќа, во сите овие години, никој не беше запеал.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Нека никој не се осмелува да ми каже дека дури и за миг на потрошувачот му паѓа на памет фактот дека тој со отпадот што го плаќа и расфрла ја загадува околината и си го загрозува здравјето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зеленилото се уплеткало, шума, џбунови, високи треви, го криеја гробот. Никој не можеше да го пронајде. Си заминаа... за Кочани.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Па после, ти велам, се искрадува Мисајле Ковачот, се истргува некако, никој не виде во тој прплец кога отиде дома и кога се врати од дома, туку еве го со пушка в раце.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Младичот и Иван никој не ги побрка.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Седејќи лице в лице дуќанџиите лесно откриваа во неа темелна и решителна жена; никој не можеше да го издржи нејзиниот поглед.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Наместо на носилка и право во болнички кревет, останува настрана покриен со ќебе и чека да го однесат таму од каде никој не се враќа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се качувам, влегувам покроце, ама никој не се свртува кон мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Биле тројца и веќе никој не ги паметел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој е делумно одбранбен („Ако сум мртов, никој не може да ме убие”); делумно е обид да се потврди поразителното чувство на вина кое ја измачува индивидуата (отсуство на правото да се биде жив).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Како да му кажам дека никој не прашува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од стабилна особа која имаше став за сѐ и знаеше што сака, станав шалабајзер што никој не го сфаќа озбилно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Никој не им се доближува, никој не ги напаствува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не се зафаќал да го спрегне добитокот како што никој не се определувал на ничија страна: нека повелат Онисифор и Онисифор да се спогодат околу покојникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој знаеше по еден, а по некогаш и по неколку дена од - време навреме да подречува по неколку збора сè за едно исто, како да ги измислуваше, молчејќи, сите свои мисли во тоа молчење, од по неколку часа, а потоа ќе кажеше некому, или напросто себеси, тоа никој не можеше добро да го знае, ќе кажеше што смислил: „Животот ти е цел, еден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И се чудев зашто никој не го побара лековитото грутче во говедската жолчка, таа тајна кон која пред тоа се стремеше очајот на еден болник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не знаеше што се случило.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Никој не знае за мојата мака штом ветроштини ѝ го зеле млекото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И покрај фактот што вистината за настаните во Македонија во американскиот печат полека си го пробивала своето место, односно може да се каже - задоцнетата вистина за носителите на отпорот, американскиот политички естаблишмет, по смртта на Рузвелт, влегол во сферата на "реалната политика" и застанал во одбрана на интересите на западната демократија во Грција и во Турција.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Никој не влегува во селото, никој не излегува. Барем некој да влезе, да праша за некого, да го прашаме за нешто, да се чуеме. 80

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во Потковицата сите знаеја дека за предавниците од страна на Организацијата пропишана е само една единствена казна - смрт, а можеше да го стигне и секого друг кој ќе се ставеше на нивна страна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да викнеш, никој не те слуша...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Малендавиот пламен ги зафати и потфати, ги подбра, ги оближа, се разниша над нив, посина и кога се чинеше дека ќе згасне, наеднаш се исправи и ја осветли земјанката. Никој не се помрдна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И никој не ќе го забележи новиот живот на едно умирање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нема само сирење, за месо никој не мисли.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дејан велеше дека никој не сака да ги чита списанијата на секретаријатот, од едноставна причина што се премногу досадни.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Како по некое непишано правило, времето и злата судбина одвреме навреме ќе се сретнат на некое однапред бележано место.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„А кој спомена излекување? Па овде никој не е болен, овде само секој си живее во свој свет,“ и му ги поднаместив наочарите на носот кој малку му се беше вцрвил од алкохолот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој почна да трча по градината, и за чудо – никој не свика по него, како кога сакаше да трча по улицата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Беа како напуштена фаланга на која повеќе никој не смета Во текот на целиот месец минат во Бањица, во воена касарна, нѐ будеше звукот на војничката труба, како повик некаде да се замине, како во сите воени походи.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никој не ме ебавал толку грубо, толку гнасно и толку слатко како Џон.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Никој не спие, си мисли. Како на бадник. Или како на Василица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Автоматите онемеа. Викна: - Еј, вие таму... Живи сте?... Никој не одговори.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Никој не можеше да рече ништо, но татко ми дури на пладне можеше да го состави целосниот мозаик на ноќните настани.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Му верував кога ќе речеше дека мрази да војува; дека никој не е во состојба да го испрати на некое боиште па дури и да му го ветат притоа патот кон Рајот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Насекаде беше мирно и нив им се чинеше дека никој не ги чул.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Славејчето посака некаде да се скрие, но знаеше дека никој не го прима, па летна низ дождот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Никој не ја тревожи од овие што го плетат орото околу неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Исто и добриот примаш - си го знае ли занаетот, игра ли мајсторски со гудалото по жиците од виолината, - никој не праша, дали му е кадрава косата, дали му се бели забите, и дали му е колосана кошулата, - кај него е главна музиката.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Наслушнував, немаше гласови. Долго време седев а се слушаа само истрели од далеку, а никој не дојде торбите да ги земе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

ЕВТО: Носете го веднаш. Никој не смее да го види. Никој не смее да доаѓа по него. Веднаш!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Пела му враќа чиниш навистина го разбрала неговото прашање Не, навистина никој не дојде со кученце или друго милениче, мајките ги држеа за рачињата како што мене ме држеа мајка Пелагија и баба Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ништо нема, никој не се одѕива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа што не се појави никој не значеше дека не уживаа во вкусната манџа и во слатките по јадењето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Бабата Петра си направи три пати крст на градите, мислеше никој не ја гледа, ама тоа не ѝ откина на мајка ѝ на Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Телевизорот беше пуштен гласно, а и децата вревеа во аголот од собата, така што никој не можеше да го чуе виењето на моите црева.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Рангеле! - викна таа, ама никој не се одзва. - Сигурно спие!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во ноќта на музеите во Венеција веќе одамна никој не се запишува во правливите книги на впечатоци, како што во ноќта на вештерките никој не евоцира спомени за средбите лично со Данте на најдлабокото дно од пеколот неподносливи турканици, сека ноќ си ги обесуваат гласните жици на ченгели шиткачите на сувенири од муранско стакло, обетки, белегзии, приврзоци, порцулански чаши со слики на Свети Марко или на гондолиери кои ионака во последно време повеќе се сликаат отшто нема доволно јапонци за прошетки низ Канал Гранде, сентиментале.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Има уште тројца непознати, ама никој не ми ја враќа насмевката.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Можеби оваа техника Хичкок најдобро ја искористи во „костимираниот” филм Во знакот на јарецот (1949), кој не беше вистински трилер, па поради тоа беше и отстапување од правилото, а кој комерцијално пропадна, веројатно заради тоа што никој не очекуваше ваков филм од Хичкок. (Од тогаш Хичкок тврди дека не сака „костимирани” филмови, бидејќи: „Не можам да замислам како во костимиран филм некој може да оди во бањата”) . •Како ќе го дефинирате чистиот филм? •Хичкок: „Чистиот филм е спојување на комплементарните делови на филмот во една целина, како што мелодијата е спојување на музичките ноти.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само мртвите никој не ги одликува, што се вели, ним ништо не им треба.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дали истата си била уште од првиот ден или настанала подоцна од силната сијалица која го осветлуваше - тоа никој не знаеше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Михајло, о, Михајло! Не викај, вели Оливера, никој не слуша во овој метеж.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никој не се помести, сите беа премногу исплашени за да направат било што, освен, секако, Пол, кој веднаш почна да му зборува на типот дека полицијата ќе дојде веднаш бидејќи сигурно го чуле истрелот, но типот му одговори дека му е сеедно и дека нема да си оди додека не ги собере своите 500 долари - а тогаш погледна наоколу и рече дека ќе ја понесе филмската опрема и еден заложник.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тука Толе присуствуваше на секојдневната сцена; виде како десетина петнаесет луѓе пиштеа под ударите на сејменовите стапови и никој не смееше да се спротиви.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Зошто никој не ми јави? - Простете, но тоа не е во наша надлежност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Од нивното крескање никој не се плашеше дури ни тромиот дождалец што го сретнавме патем.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Никој не смеел да го допре. Дури и најлесна насмевка можела да го убие.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од треска никој не останал врзан за сламарник.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Никој не знае да објасни точно ама сите велат дека спиралата расте. Спиралата на омразата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Никој не можеше да сети ни дали гледа, ни што мисли, зашто беше потајна душа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И носеше турли турли халати на мучение: сабли, стрели, маздраци, брадви, коси, српови, ражни, пили, секири, тесли, брадви и вадици и другии сечива што ги никој не знае.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Чукам на вратата, никој не ми отвора.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

АНДРЕЈА: Е, па тоа е. Никој не памти. Нова треба.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Тогаш, низ пламен, јас сам во пламенот ги фрлив и расото и крстот но приграбив дел од свитоците кои сè уште не беа зафатени од пламенот и легнав врз нив, јас Антонио, сега стракче трева изгорена меѓу дамнините и заборавот...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но, никој не успеваше да заспие, зашто секого од тие изморени ѕидари и во сонот го настигнуваше она, што се случуваше на старите гробишта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Никој, ама баш никој не ја познава? - праша повторно таа со малку построг и повисок глас од првиот пат.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Рече дека така поубаво ќе ги слуша песнопојците Блаже Задгорец и Богдан Преслапец. Никој не пееше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кој можел да го убие, се прашуваат луѓето и се знае каде им оди помислата ама никој не се решава тоа да го изусти.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Никој не може да оспори дека таа беше главен организатор на сета оваа програма и многу детски искрени топли погледи на учениците беа упатени кон Вера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Никој не сака да му кива во вратот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Татко уште еднаш како вистински балкански Дон Кихот, чијашто конечна битка никој не ја разбира, ги дочува сталинистичките книги, кога во земјата никому не му пречеа и беа препуштени на заборав, а во земјата на корените продолжуваше нивниот култ.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Шаховската табла секогаш го чекаше, неговата маса во аголот беше секогаш резервирана; дури и кога местото беше полно, тој седеше сам покрај неа, затоа што никој не сакаше да биде виден како седи блиску до него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На тој Борис Калпак очигледно никој не му се допаѓаше во куќата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не знаеше каде отиде пријателството, погледите, човечката убавина, добрината, Големата вода, сонот, желбите. Сентерлевиот рид, птиците, сонцето, какво е ова време без ветар, без дожд, што не зашумат светлите води на пролетта, какво е ова суво, јалово време, овој голем снег што ни ги затвори патиштата, оваа темница низ која миневме како сенки, непознати, оваа отровна прав во очите, каде отиде таа златна светлост од окото на Кејтеновиот син, каква е оваа лага што нѐ покорува, што нѐ разделува?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

А снимателот ќе монтира ора од туѓи свадби зашто никој не игра, нема материјал. Никој не игра, сите пушат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Цел ден забава, се јаде и пие, а никој не знае чија е куќата и кој ги плаќа сметките.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Тие за државата си го отслужија своето, си ја добиваа заслужената пензија, на нив повеќе никој не можеше да смета, освен тие на самите себе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Беа дојдени на работа уште пред сонце, тогаш никој не прашуваше за времето и за тоа колку си работел, за сите беше важно работата да се врши и да се искористи времето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Лете, преку ден никој не игра тенис на тој пекол, само рано наутро и доцна попладне.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Никој не треба да биде дискриминиран или омаловажен заради некои свои посебни карактеристики, како бојата на кожата, религијата, националноста, етничката припадност.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

МАРА: Седете тука, никој не ве тера. Нели рековте да го сочекаме Пандета додека дојде?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И поминаа денови и поминаа ноќи, а Трајко го нема и го нема и никој не знаеше каде заглави.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И откако тој запишал, се вратиле коските назад во ковчежето и тоа засекогаш се затворило со таква сила што веќе никој не можел да го отвори, да го отпечати.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Поправо, сега веќе кај работниците не е во прашање нестрпливост, колку амбиција - сакаат да имаат успех, никој не сака јалов крај.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако погледнеш од горе, гледаш само црневица од забрадени, бабуњосани, свиткани и стуткани сенки како врват со наведнати глави и со одвај видлив чекор, една до друга покрај казаните и, без да погледнат во чинијата, во војничката наполу ‘рѓосана порција, во бакарното котленце, во исчаденото тенџерче, во лименката од празна конзерва, тргнуваат со уште порастреперен чекор кон своите рогозини во старите италијански коњушници во кои никој не успеа да го сотре мирисот на коњската моч.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во спарните ноќи, ако не го вклучиш светлото, можеш да видиш животинки на дрвото. Посуми.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во сајбер просторот веќе никој не може да биде препознаен и класифициран според бојата на кожата, полот, националноста, староста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И сите зборуваат, а никој не слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не ме бара мене, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Молам еден, молам друг, никој не сака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега веќе никој не гледа што правиме, не нѐ наслушува на кој јазик зборуваме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И навистина никој не памети да го видел или чул Аргира, да пофали некого или да каже барем еден добар збор по свршената работа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Никој не се мурти, никој не коментира, сите сложно кимаат со главите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Чудно е, ама и него сите го сакаат. Никој не го пцуе, затоа што нема зошто.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Нормата ја натфрлуваше секогаш, ах, никој не може да достаса Невена, а сите сакаа да бидат такви.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога сум дома, пушам на балконот. Знаете, децата, жената никој не пушат. А пушењето е поштетно за оние кои не пушат.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Обете крила се умножуваа, стрелаа бесцелно само да се јават, да не удрат на нив комитите, та за некое задржување никој не мислеше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој рече: - Алах, алах!31) Со него никој не може да излезе на крај!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Пиел со ситни голтки и се сеќавал за дел од својот живот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Шчукате? Шчукаме, никој не спие, ќе викнеме ние.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Остана таму, го заборавија човекот кога ги разотворија вагоните, како да ги збриша некоја разулавена ветрушка и ги настега во нив, замижувајќи им ги очите, затапувајќи им ги главите и така, возот свирна, исписка, како со човечки глас да се огласи и веќе никој не можеше да го запре.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Дедото Симон си ги разголи ушите и ми го завитка грлото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не може да ѝ се лути, мора да го слуша него! мисли Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Цело село се чеша, се дрпа под пазуви, под ракави, ама никој не кажува одошто се дрпа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јане, сине, кај си? Во станот никој не се одзва, можеби затоа што паѓаше самрак.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

ИВАН: Замолчи. Никој не ти дозволи да зборуваш за таа жена. (По мала пауза.) Ти се молам...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Зошто Оној Горе молчеше и милоста ја штедеше - никој не узна!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- И после, кај отиде, вели Уља, не ми кажа кај отиде. - Никој не знае - каде, вели Огнен Ѓорго. Дури и тој не знае, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, многу е повпечатливо ако истиот ефект го постигнете по пат на монтажа, бидејќи на тој начин во настанот ќе ја вовлечете и публиката - и во тоа е една од тајните на монтажата во филмот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На овиснатата глава на петелот во рачињата на внукот на Петра никој не обрнува внимание.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Поточно, нивното здружено претчувство го окотило плашилото: рог во лак свиен на гуштерска глава, под тој рог две пакосни очиња, две жарки, студени и шашливи за да видат сè пред себе, под себе и зад себе заради тоа, доколку патувале по мрак и магла, се грбавеле и никој не сакал да биде последен во редот, без заштита зад грбот, и биле неми и сепак отворени за секој непознат шум.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најмногу, се разбира, беа за тоа на Лумана да му се дојде до глава, ама тој ретко доаѓаше в село и кога ќе дојдеше, никој не знаеше.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Влегувала и со часови не излегувала. Дали молитвела, дали коленичела, дали липала и ја оплакувала својата судбина, никој не знаеше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Оти никој не знае што носи трудницата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никој не ќе ти се насмее, сите сме пијани.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ние, луѓето, покажуваме сѐ само кога знаеме дека никој не нѐ гледа; од таму доаѓа филозофијата на студената страст, на помиреноста со светот без очи и слепата судбина, стратегија која редовно вродува со невиден, чудесен плод кај публиката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се разбира, никој не ја позна, никој не ѝ притрча да ја поздрави.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И веќе никогаш никој не ќе знае каде е средето на светот, папокот на светот, и што пишувало во кобната книга што толку несреќи ни донесе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Има еден пример (изнесен во книгата на Роже Перфит, Амбасадори), за еден стар дипломат, кој откако служел успешно во десетина значајни земји во светот и му минал нормираниот век на служење, не можејќи да се помири, без да служи и натаму на дипломатијата на својата земја, не престанувал да го опсипува министерот, министерството за надворешни работи, со своите анализи, предлози, стратегиски визии и што не, како да бил и натаму на својот редовен пост!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се почувствува слободен, одврзан, без нарилник, без самар пашито добитче, ждребе, јаре, теле. Не, не, нешто уште послободно: срнче, еленче, сокле кое не знае за никакво ропство ни ограничување; кое никој не може да го задржи кај што ќе сака да оди, по земја или по небо, преку планини, преку реки и мориња, на крајот на земјата и кога сака пак да си се врати во седелцето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Постарите можеа и да претпостават, но никој не можеше да си замисли дека заминуваме засекогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тие те трујат, му велам и од тоа никој не ни влегува в куќа. Тие направија така, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кампот служи за да се издишува претензијата, да се растура хиерархијата и да се запомни дека сите настрани се стигматизирани и дека никој не заслужува достоинство што е за сметка на туѓ срам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Мамо! - тивко извика. Никој не му се одѕва.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Никој не можеше да сфати од каде добиваме достатно пари за да ги полниме стомаците со храна, дури ни старите луѓе од фамилијата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никој не се одѕива. А нема ни светлина во куќата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Никој не можеше да го сопре на тој пат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Без таква дозвола никој не смееше ни да излезе на езеро.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Никакво решение не доаѓаше, никој не идеше да го брка Џивџик.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Никој не видел како Јаков Иконописец му дошол на старешината зад грб да му ги стиска плешките со три остри запци на куса јасенова вила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За среќа на едни, за несреќа на други, никнуваа како печурки повеќе вештачки јазици, но никој не фати корен.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Мојата работа е оставена на нива, вели Витомир. Мојата работа, вели, сега никој не ја работи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На испраќањето никој не можеше да присуствува ниту да ги види.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во селото имаше побогати, поарна куќа и поголема нива, ама поарно и побрзо никој не ораше од Благоја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Чувствуваме страстно задоволство, специфично локална наслада, додека пред нас се одигруваат колективни ритуали на транспаренција.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

По извесно време почна да ѝ снемува пари и таа реши да застане во првиот следен град, да најде работа и така да го проживее остатокот од својот живот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сите туѓа мајка ти пцујат. Никој не ти дава друго место, друго за да бидеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не може (па колку и да настојува тој никој) да го разувери дека надвор не врне.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Само понекогаш по малку се исправал да види што се случува и се обидувал да повика некого, да поразговара, да каже дека мачењето е попусто, тој ќе умре, другите ќе умрат, по нивната смрт сè ќе е мртво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Па сепак, никој не се залага за аболиција на фармерството.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Никој не одиграл вакви ора, велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Филмов го имам гледано шест пати“, рече таа борејќи се да го контролира својот глас, „и секогаш се возбудувам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во летот долг се срушил он и никој не го закрилува.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Синот знае - неговите зборови нема да стигнат до срцето на старицата: во него се таи желба посилна од секакви зборови, од секакви реалности.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Вие пишувате реченица за некој да ја прочита. А никој не може да ја прочита - се изгубила во многуте чкртаници.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но никој не дозна како се договориле така.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Живеејќи во свет во кој партијата беше „Бог и батина“ никој не помислуваше дека еден дедо со исклучителна блажена фаца, со очи од кои зрачи добрина, еден облак во црвен плиш може да биде помоќен од партиските џивџани.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Им умрело, го клоцнал некој коњ, едно малечко; никој не слушна да го редат но сите видоа кога умреното, затворено во ковчег и натоварено во кочија, го изнесоа од Имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Можете да викате, да се лутите, да беснеете, можете да крескате, да се буните, да се смеете, можете како гром да трескате, како ѕвонец да ѕуните и чудно да ви биде, и мачно да ви биде на душа - што никој не ве слуша!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Ало! Од слушалката никој не му одговори. Само се слушаше - Ти-ти, ти-ти...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Така било пишано. И пишаното никој не може да го избрише.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се случуваше да плаче, зашто не сакаше да ја измијам, или да ми го преврти чинијчето со јадењето, поради кое јас и ќе ја потчукнев по рацете, но, за тоа никој не смееше да разбере.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ова требаше да ги доразбуди со општа смеа, ама никој не му возврати.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Но најмногу од сè ме притиска мислата дека сум заминал во мисија и со внатрешна порака што никој не ја разбра и прашање е дали воопшто ќе биде разбрана во иднина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Неговата утрена сенка лежела преку распарчениот и безобличен труп на младиот арамија или бег.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му рекоа дека има уште четири куќи од Штекиќи и дека се најимотните во селото, но дека и селото и сиот тој крај осиромашиле, дека џамијата им пропаднала и изгорела, чешмата пресушила; а најлошо им е тоа што немаат мост на Жепа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никој не смееше, макар одамна да беше минато времето, да слезе долу и да го објави крајот на работата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Никифор Абазовски, земајќи ме во заштита, почна да си мрмори: — Аман од тоа братство и единство, вели, кога никој не те сака за брат!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Па човек, кога ќе видеше толку многу садови, собрани на еден куп, навистина со право можеше да си помисли дека водата во Потковицата сосема се дососала.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се довлечкал некаде од Александрија. Што бил таму и што работел никој не знае.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога ме боли заб, само мене ме боли заб. Никој не знае!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Но пукотницата беше престанала. Веќе никој не го довикуваше неговото име.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А причината беше Малчо Златотворецот, но никој не знаеше за тоа.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

На овие гласови никој не им веруваше, но сѐ додека не се појави Чанга со козите, не може да се демантираат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој подземен пат сѐ уште никој не го нашол.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ослободување од вината (за која ништо немам слушнато досега) од никого немам побарано, ниту пак сакам…

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сите мислеа дека Македончињата се малку чудни, ама веќе никој не ги сметаше за чакнати како во почетокот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Прво решив да одам кај Мони. Заѕвонев на вратата, но никој не ми отвораше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но наоколу беше пусто, се простираше мирна летна ноќ и никој не го виде овој осамотен ноќен посетител на сламената колиба.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Но никој не го дава: кога умира, умира со раката на него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Црни како катран, гранките блескаат под месечевата светлина додека сите канЏи на малите посуми гребат каде што ниту ги слушаш ниту ги гледаш.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некој лелека. Ама никој не те слуша, никој не знае дали некој лелека или колите чкртаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не знае како ми било тогаш!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

МАТЕЈ: Јас имам време да остарам. БОРИС: Ни мене никој не ме прашуваше.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Измислуваа и други нешта, но никој не беше ѝ го видел лицето одблиску, таа живееше како лилјак, како ноќна птица.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Никој не виде кога капетанот исчезна, додека трчаше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ех, море, никој не сака да ми ја знае маката.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Никој не ни има дадено право заради него да ни се набркуваат Бугарите во нашите работи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Онаму каде што знаеше дека оди другата група не можеше да види никакво движење.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Водата никој не може да ја запре! Да не тече кајшто ќе посака!

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Кога причината за повторување на постапката се однесува исклучително на постапката пред повисокиот суд, судијата поединец, односно претседателот на советот на првостепениот суд по одржаното рочиште за расправање за предлогот за повторување на постапката ќе го достави предметот до тој повисок суд заради донесување одлука (чл. 399, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Тој е водачот, Крвник го викаат, а вистинското име никој не му го знае, - шепна дедо ми.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Попусто молеше за помош. Од свирежот на ветриштата никој не го слушна.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Вели: „Јас навистина имам потешкотии, а никој не сака да го сфати тоа“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Имаше две момчиња од Свети Николе, мислам дека едниот се викаше Никола, ќе го заглавеше затворачот на пушката и ќе ме замолеше јас да го вратам, но да не знаат другарите за да не го зезаат после.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се обидував да проговорам со овега или со онега преку ограда, но никој не се задржуваше во разговор. Им пречев.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Војните никој не може да ги предвиди. Приходјат. Уходјат. Не знам!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во мракот никој не го виде.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Штом се симнала на станицата, се збунила од многуте возови, од преголемиот перон и од луѓето, кои се вртеле околу неа, но никој не ѝ го разбрал јазикот, ниту пак таа нивниот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Денеска никој не обрнува внимание на црковните празници. Така!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Никој не стана татко на нејзините.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А лично сметам дека заслужуваат да бидат ставени на хартија.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

По тој настан, натопен со крв и џагор на колеж, никој не се стутулил под јакуцка, малодушнички да се враќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го плаќале редовно данокот на државата, кога требало давале ангарија, а никој не пофтел ништо да стори.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Рече дека има план ливчињата да се сохранат на тајно место, место толку тајно што да биде сосем видливо, оти луѓето подобни за лоши дела, крадците и убијците, знаат дека законот секогаш ги бара украдените работи далеку од окото и од местото каде се украдени; затоа, најдобро е тие да се скријат на највидно место, оти таму никој не го бара пленот на крадците!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се вели дека никој не станал пророк во своето село. Не разбирам зошто да не е тоа можно! Јас, навистина, еве не разбирам. И велам: можно е!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никој не се ќердосал и не видел аир од грабење!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

— Сега си го вада лебот сам, и никој не може да ми заповеда.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Никој не греши душа, така е, рекол Доце Срменков а црната креста му се занишала на темето. - Само, ние ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја совладаа рој најлоши мисли и по нив дотекуваат други. Никоја не навестува радост.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Стоеше сосем неподвижно. Сѐ уште никој не го беше удрил.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тропнав на вратата, а тој не одговараше. Тропнав уште еднаш, но никој не се јави.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На утрото тој си го крена својот плетен куфер. Никој не излезе да го поздрави.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога во живеачката надоаѓа сиромаштијата широко зинуваат устите за мали залаци и погледите на луѓето папсуваат како оној на селанката од Пустец од чиј врзоп денеска никој не купи ништо - барем едно сунѓерче за миење садови, едно шише маслинов зејтин, една паста за бричење.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во март 1946-та прогрмеа партизанските пушки и никој не можеше да каже каде токму пукна првата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Раскажуваа, на моменти со носталгија и незадржлива патетика, на моменти со занес, од кој никој не сакаше да ги оттргне.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Змијата е како леунките. Ќе ѝ стежне млекото, ќе побрза некого да подои. - Реков - не трескај.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Експерименталната музика не беше ниту школа - во онаа смисла во која тоа беше европската авангарда во Дармштад - таа претставуваше единствена духовна атмосфера, креативна ситуација погодна за заедничка работа John Cage на различни творечки индивидуалности во која никој не беше предводник или идеен водач, иако Кејџ (најстар помеѓу нив) од самиот почеток се истакнуваше со ширината на погледот и разнообразноста на аспектите присутни во неговата работа и мислење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тревата така растеше по три месеци и никој не ја косеше. Тоа го чинеше Тате, штом ќе се вратеше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Беше понесен од тие мисли, во кои што беа запливани сите негови од бригадата; никој не можеше да го натера да поверува дека сѐ наоколу не е толку чисто.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Среќа, си мислеше, што е замрачено и што тој седи така, наведнат и загледан пред себе, во жарчето на цигарата што ниту угаснуваше ниту се разгоруваше на врвот на долгиот килибарски чибук, па никој не може да насети што се случува со него и во него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Опседнуван од константните налети на хедонистичкото претчувство и борејќи се со чувството на себе-гадење, конечно го донесов проклетото нешто дома и се нурнав главечки во него.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мене никој не ми носи книга.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Камилски, кој трагаше по издавач, конечно увиде дека никој не беше заинтересиран да го прифати објавувањето на нивното дело.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тоа беше раководителот на санаториумот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никој не знае дека сме овде?

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Никој не го спомнуваше „Чуварот на сонот“, зашто не знаеја за чудниот продавач на петли, од пазарот за пердувеста живина. Продолжувам да спијам, но не сонувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Никој не беше сит и таа нејаска нѐ тераше да одиме по куќите и да просиме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Што ни требаше да тргнеме да ги бараме велосипедите, проклети да се, се прекорував.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Последното чкртање на двоколките стивнало, од остриот звук земјата станала сунатица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Никој не ноќевал на Орелска Чука! Никој. Дедо ќе се грижи. Нека се грижи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И затоа, кога се случи веќе она што му се случи никој не покажа ниту тровче сомилост.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

– Младиот господин живее сам. – Тоа го знам – ѝ рече тој. – Не живее тука, туку понекогаш доаѓа, зар не?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оттогаш, од тие одамнешни и недојаснети времиња, во кои и не морало токму вака, како погоре, односно како што било запишано во тефтерот Акиноски, да се случи завојувањето на Потковицата од страна на Турците, од некогашната малечка населба во Дупка останати се уште само неколкуте старовремски куќи, во кои, откако се иселија Аџиоските и Цолеските, едните уште во првата Голема војна во Бугарија, другите сега наскоро, ко се пуштија границите, во Австралија, никој не живее.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А се што срцево сака беше одалечено не повеќе од половина час возење до едноставен убав свет создаден само за мене, односно пријатно место за создавање едноставна убавина и нема да дозволам некој да ми го украде.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но, како што го стори тоа, ѝ се пристори дека тешка реа ѝ се ослободи од под блузата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

У Македонија никој не си ја работи својата работа.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Денес никој не може да се посомнева во позитивниот исход на нашата атеистичка револуција.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

(Султана одеднаш го искривува лицето во нем грч. Ја фаќа главата со раце. Никој не ја гледа, но сите знаат што се случува. Султана минува низ нема агонија. Пауза. Лицето се враќа во нормална физиономија. Пауза.)

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Во годината 1984 сѐ уште никој не го употребуваше Новоговорот како единствен јазик за комуницирање, било при говор или при пишување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Океанија нема главен град, а нејзиниот титуларен шеф е човек чие живеалиште никој не го знае.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се браниме од секакви чинки Се браниме од лоши соништа И од лоши толкувачи се браниме А еве сега нѐ учат да се браниме и кога никој не нѐ напаѓа И којзнае дали ќе се одбраниме Ако Господ не нѐ варди и одбрани Првин од нашите сопствени лажни сонувачи И препродавачи на измислени соништа Кои не знаат дури и да танцуваат со соништата Без да им го повредат ’рбетникот од прекумерно стискање

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

- Не занесувај се, мајче, со народни лаги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не можеше да ја разбере смислата на овој црн круг на животот...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Никој не знаел од што е, сѐ додека на дното од ќупот не нашле грлушка од дренка.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Главниот инженер, проектант на објектот, наведнат над своите планови како над кори од зелник под сукалото на голите раце, кои не ги разбираше никој жив не од градилиштето туку ни од штабот, со својата глувчеста муцка и проретчено теме - по ништо не беше фотогеничен, а и никој не инсистираше да го снима.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сите сфатија дека зборува за вчерашната битка и никој не се обиде да му се вмеша во зборот, ами слушаат: - Од осакатените борови ко солза тече смола и од лисје лепи венци и ветерот ги постелува врз земјата што гори...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но никој не ми фрла слама.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тоа што никој не се јавуваше само го зголемуваше неговото измачување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Никој не развража пред тоа, а таа го виде него!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Е, па, затоа е тишина. Затоа никој не ме вика да појадувам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Таму никој не признава дека се држи за рамениците со оние околу него, ниту пак дека учат некакви движења.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Слепата Донка викаше од чардакот на нејзината куќа по луѓето да не ја остават сама, да ја земат и неа ако бегаат некаде, но никој не ја слушаше од плускањето на дождот; како што водата растеше и ја зафаќаше куќата, така и Донка бегаше од долниот кат на горниот и пушташе камен врзан на конец, пласкаше по водата за да чуе до каде е нарасната.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Од непопустливиот став на Алзашаните тој заклучил дека никој не може да биде затворен во принудните меѓи на својата припадност.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Никој не сакал прв да стане предавник и да се склопча во лушпата на сонот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не можеше да допре до мојата душа и срце. Бев стегната како студен камен.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И јас на масата најдов уште две ливчиња од претсмртното писание на отец Мида, за кои никој не знаеше дека постојат, оти сите мислеа дека Мида умрел на половина сочинение.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Третата ноќ преспа крај нивниот огон. Виде дека никој не мисли да го гони, но ни таа вечер, ни утредента, никој не проговори ни збор со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Внатре по правило никој не знае енглески, а и да знае, не ти врши работа пошто немаш појма што е што.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

И тогаш сѐ се урна. Повикував но никој не одговараше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Патролите, меѓутоа, не се појавија, а додека пешачеше од станицата претпазливо обѕрнувајќи се, се увери дека никој не го следи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никој не одговори на нејзините повици за помош.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го вратија во деновите, кога копнееше да истргне со трубата звуци, какви што никој не чул, - да засвири еднаш сам, - сите да видат кој е и што е тој...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Или, доколку веќе сака да се смести, самиот може да си го избере идентитетот што му одговара - некој постоечки или сосема нов.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На многу им станаа коска в грло... да ги снема... - се одгласи некој, ама никој не му го виде лицето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Молчи синко, не зборувај така... Бог нема лик... Никој не знае како изгледа...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ветрето што веднаш навасува во дворчето ја омекнува атмосферата: никој не сака внатре, туку се вадат маси и столици во галежот на ветрето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Но никој не го помислува она вистинското.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Со божји благослов. Неговите дедовци донеле прекуморска проказа во Кукулино и со својата рака ја сотреле болната челад. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но никој не си го креваше гласот против.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

1 Зад последните куќи на нашиот град, сред бавчите, покрај два реда вити тополи, што стојат високо исправени крај јазот има една голема сламена колиба, во која што сега никој не живее.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Никој не се помрдна, никој не изреагира на моето заминување.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И затоа никој не знае како стана и што стана ама Сврделот, бидејќи изгледа власта го дошика што работа работи, мораше да побегне и да оди со партизаните, заедно со тој Ѓунијата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Црвените очи на другиот изгледаа како две жарчиња. Кога ќе трепнеше, жарчињата се гаснеа. И пак изнурнуваа под клепките.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се распливнало зимско сребро. На чистинката паднал сноп светлина кон кој сите побрзале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Остави ги, Јоне, политиките, кога никој не ни ги слуша, вели Витомир.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нив никој не ги учел, освен нивните предци, на добрите работи, сами ги насетуваа: чувството на понизност, чувството на благодарност, способноста за простување, преку тоа ослободување на енергијата меѓу нив.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не јадев. Мртвите не простуваат, мислев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тогаш пак се сетив на деда. „Кривицата никој не ја сака, велеше, таа е најсиромашна на светот.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Според неговите согледувања, од тогашното расположение меѓу политичките кругови во Бугарија, „четириаголникот Горна Џумаја-Разлог-Неврокоп-Петрич ќе биде дел од македонската држава“, додека проблемот со грчката граница, како што забележува М Вестерн, е многу чувствителен, и покрај тоа што никој не можел да го оспорува фактот дека зоната меѓу Лерин и Солун е „населена со Македонци, кои малку се разликуваат од нивните роднини северно од границата“, а „Солун е природно пристаниште на областа“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Точно предвиде момченцето. Бидејќи не беа за колење, вечерта никој не дојде да ги вознемирува.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Никој не можел да го вјаа.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се сетила - по неколку месеци ќе прсне искра од чобански оган и ќе се присокрие во сув мов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На една карпа, Бехистун што се викаше на јазикот тамошен, висока над илјада лакти, стоеше, со големи букви врежани во карпата, некаков запис што никој не знаеше да го прочита.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Тој ви го кажал тоа и ви оставил пари. Капар, нели?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој почна да вика гласно, да мавта со рацете, да се загледува во секоја тревка – и пак никој не свика по него, ниту пак се обиде да му објасни дека и тоа не смее да се прави.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сече сѐ, а него никој не може да го пресече.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Помеѓу 1933-34. ја истражуваше можноста за хроматска организација на низата од 25 тона без повторување (Шест кратки инвенции, завршниот дел од триото Соло со неизоставно следење на два гласа во канон); 1935-38. користеше фиксирани ритмични структури организирани по принципот на серијална техника; од 1935. постојано прави дела во кои ја комбинира играта, филмот, театарот, ТВ-то; 1939-56. компонираше музика (Прва конструкција во метал) во која ритмичната компонента е организирана на основата на истите пропорции на малите и големите делови; 1938-51. настанаа делата во кои е нагласена (ориенталната) експресивност (Сонати и интерлудии); од 1951. ги користи “операциите на случајот” и посебните, за нивна употреба направени табели; 1952. настануваат неговите најважни откритија, помеѓу останатото и примената на несовршеноста на хартијата при одредувањето на структурата на делото според Ји Џинг; 1954 ја воведува неодреденоста, прво во делата без однапред одредени односи помеѓу деловите (Варијации); 1958. настануваат композиции без фиксирана партитура, но одредена при самата изведба; 1967. користи компјутер за одредување на звучните и композициските параметри; 1969. ги конципира делата во кои ја укинува разликата помеѓу изведувачот и слушателот (33 1/3); од 1961., кога излезе книгата Тишина, развојот и промената на музичките искуства ги следат теориските и мислените ставови кои ги изложуваше во текстовите (претставени во Маргина).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На угорницата кон ПМФ одамна никој не видел манијак, дури и тие се отуѓија од природата и од високото образование.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

И сите се собравме. А стрико Борис, со него никој не можеше да си игра качи-клечка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

На долгото ѕвонење во Куманово во куќата на Никодин никој не се јавуваше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И навистина така стана. Уште по полноќ дотрча еден од мелничани и стори абер дека аскерот излегол и се наоѓа во нивното селце, но никој не смееше да го разбуди Толета дури не пукна зората.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зашто во овој свет, ако гледаш и размислуваш, никој не прави нешто што не му треба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Робот има само едно право, - реков. – Да се бори за својата слобода. - не занесувај се, - подзастана изненаден црвеноокиот. – Од нас досега никој не избегал.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Но на другиот ден никој не можеше да го познае водоносецот.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Но Драган беше лут и никој не се осмели да се насмее.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И покрај машинската прецизност, операцијата имаше извесна доза на неформалност: речиси никој не носеше капа, полковници и мајори застануваа да си помуабетат со санитарците.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Никој не пушта глас, ама Чана се подмрднува на едната страна во вратата, им го ослободува поголемиот дел од празнината во која ќе се мерне ту пасамок магла, ту црна валма од главата на возот, ту во далечината снагата на некоја планина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Попусто молеше за помош. Од свирежот на ветриштата никој не го слушна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Господине – продолжив – јас во мојата работа сум поминал низ многу гранични премини во Европа и во светот и секаде ме прашувале како сум, како патував и ми пожелувале убаво да поминам во нивната земја никоја и никој не ми рекол дека треба да зборувам само на нивниот јазик затоа што земјата е нивна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никој од нив не прошепна ниедно зборче. Никој не ни помисли дека оној е луд.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А на крајот, што да ти кажувам, никој не се врати!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Па и царот си живее како што му прилега, а никој не му пречи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пишуваше, испраќаше писма, но никој не го повика, не го прими.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

НОЌ НА СМРЗНАТИТЕ ГРАФИКОНИ

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Не можеме, му рече Марика, тежок е митралезот и никој не ни помогна...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

ЕЛЕНА: Нема пари, нема пари. Сите тоа велат и сите имаат пари. Никој не умрел од глад.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Никој не ја казнува смртта што те забидела.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На почетокот на векот го доживеа падот на Отоманското царство, па се провлече низ Балканските војни, па првата, Втората светска војна, но дотогаш никој не ги гибаше козите. Си врвеше векот со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Толку беше големо тоа негово откривање за себе, дека тој ете пак може и да сака нешто на еден ваков див и само негов начин, да го сака токму вака незаоглавено, дека не го имаше заборавено тоа ниеднаш досега и дека никој не успеал да му го одземе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ова што ти ни го кажа никој не можеше вака да ни го рече.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А никој не седи, ако не работи со снагата работи со мозокот!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Жената не ме остава: — Никој не знае зошто е в затвор, вели, и господ не знае.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никој не те остава. Ни овој, ни оној, ни па земјата твоја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Преживуваше зобајќи ги со гадење затворските дневни оброци со помош на приборот закачен за дрвената маса, додека погледот постојано ѝ беше закован за литографијата на генералот Франциско Франко, која од височина владееше со мрачната средновековна трпезарија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Каков кошмар се најавуваше, а во кој никој не веруваше, посебно идните амбасадори, последниот ешалон на земјата која на крајот на нивните мандати повеќе нема да постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Е тука според интимното размислување на секретарот, се зачнала грешката која повеќе никој не можел да ја исправи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нешто сакаа сите да навестат НОВИНА... ама никој не знаеше каква. Блажина сети во утробата Невена.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Со неговата налудничава сестра никој не можеше да излезе на крај.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Никој не сакаше да се закачка со полковник на Стојановата гарда, па во секретаријатот Бојана беше примена како нужно зло и омилена тема за озборување.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ова никој не можеше да го поверува. Папата, во Албанија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Никој не знае дека хирургот на виолина ги вежба своите прсти.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Бреда шмркаше првите половина час, потоа ја стегна мојата рака и липаше отворено кога момчето конечно излезе од меурот, доби триесет и седум различни болести и умре пред да почнат рекламите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сврте налево за да се мирисне додека сите пишуваа, дури никој не можеше да ја види - и погледот ѝ се сретна со едно од девојчињата што стоеше надвор со Ирена.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Можело да се очекува дека неговите маки еднаш ќе се споменат со гускино перце во некоја библија над чии страници ќе липаат поколенијата; но сѐ ќе било попусто и веќе никој не ќе можел да му ги смекне раните на душата што со копнеж се стремела кон височини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Имам долу во торбата тревки. Ќе ги сварам во вино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не ги забележува моите указанија, никој не го слуша гласот на петелот, никој не го знае модриот прстен на левата рака на продавачот на петли.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кажете ако имате што да кажете, велат. Никој не се јавува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И никој не може да ги засака оние кои се вљубени во него, ниту да ги придобие оние кои го мразат.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Писмо од кое, така барем мене ми се чини, никој не прочитал дури ни еден ред.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никој од нас не би искористил никого на светов.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Предел На Ефтим Клетников Има еден предел во кој секому душата е море и каде никој не пие вино и каде никој не знае што е правда и неправда што е никој не знае ни што е добро - ни што е зло - ниту пак знае сведок што е и обвинение што.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Знаеш како го убиле некого? Шише ракија во газот, по два часа ракијата ја нема, човекот мртов, никој не знае од што умрел. Чувај се. Бегај.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Чекаше, чекаше но никој не дојде. Се исплаши.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Никој не кова, не прави старите бочви големи!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

- Никој не сакаме, - рекоа речиси сите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но никој не се жали и не вика: „Не играм“.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ова никој не можеше да го предвиди.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Никој не би можел да ме убеди дека таа не нѐ сака и дека не е загрижена за тоа како живееме.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но можеби и ја примиле пораката од пиратот, бидејќи сѐ уште никој не дошол да ме побара, а веќе помина цела година.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но никој не се осмелуваше на тоа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Никој не можеше да наброи поише од една политичка партија.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Никој не можеше да поверува.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Седумте црнчиња со кадрави коси и бели заби ми раскажуваа за крокодилот цртајќи и самите за да ги разберам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Сите чекаат некого, мене никој не ме чека.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

13. ТИ ВЕЛАМ ЌЕРКО, СЕТИ СЕ СНАО - море, вели што ќе велиш - никој не те слуша, туку појди си во аптека со лекарскиов наод барај лек за неосетливоста што ни дојде до гуша...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Кога бев кон крајот на книгата, повеќе од некакво внатрешно задоволство, ѝ телефонирав на Мајка. Никој не ми одговараше.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Првин ни ги пришија вошките, ама никој не зборува за тоа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не плачеше, ни од рисјаните, ни од Турците. Човекот што толку љубеше, се покажа дека не бил толку љубен од никого.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сите мислат знаат сѐ, а никој не знае ништо.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Со Дејан седиме на ѕитчето и гледаме како чадот што си го испуштаме еден на друг среде лице се меша со памук и дамки, ги отвораме устите и го дишеме чадот: јас неговиот, а тој мојот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Стани Кристина, движи се, те преколнувам, одговорна си за својот живот, тој е како оган, мора да се чува, не си во прашање само ти, во прашање се некои свети небесни принципи, не знам како да ти објаснам, те бацувам и те молам и те сакам, стани, оди. Ќе пропадне светот, никој не прави ништо.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Знаеше само дека никој не ќе може да го измени тоа; а за својот живот мислеше дека е проклетство, но негово, проклетство, за кое беше создаден и тој и неговото тело, од кое никогаш не се ни обишол да избега, а сигурно и не ќе можел да го стори тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ноќта око не склопивме. Чекавме да дојдат по татко ми и постарите браќа. Но никој не дојде.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Осум, девет, десет такви, безшумно шетаат низ мистериозното дрво и неговите гранки, целите испаничени.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некој е вишок тензијата е последица од премногу сакање ниски страсти, совпаѓања а предметот на желбата еден и неделив мистичниот копнеж по неделивоста нѐ поврзува да учествуваме во с-подвижната драма на свеста (coitus interruptus) во одложувањето на кулминацијата секој од нас цел го сака цела ја сака колку повеќе ја одлагаме драмата толку повеќе е тука приклештена габаритно еуфорично распиштолена по меките, лимфни, срамни и кршливи пасажи на твојата, мојата или на неговата психа, навидум силна налик на лунатик хистеричен порив да се биде роден да се осети на свој грб животот сѐ недостатен, сѐ пожелуван сѐ отповеќе, сѐ отпосле сѐ притеснет испустен или пренаселен сѐ загрозен, заплашен, изнемоштен од перипетии, пресврти и стресови од иселеништва, делби и егзили сѐ лишен од разврски создава лажна, мелодраматична слика - нема друг и никој не е сам - - целоста е устрем обичен, а врховен!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ќе зинам пак да викам, вели, и тоа е некое празно место, кај што никој не поминува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Парацелзус ја зеде розата и, зборувајќи, си играше со неа. – Лековерен си – рече. – Велиш дека сум способен да ја уништам? – Никој не е неспособен да ја уништи – рече ученикот. – Се лажеш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никој не одговори. Беше темнина.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Оставав пораки. Никогаш не одговори.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Никој не може да го извади од кожа затоа што овде никој не смрди, никој не се шверцува и не се бутка за прв да влезе.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Стигнав околу пет часот. Се најдов пред болничката соба на Мајка. Тропнав на вратата. Никој не се одзва.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Како го прави тоа – никој не знае. Неговите скокови се вистинско чудо.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Костумите во неговиот плакар, го загубија редот, на пријателите околу себе можеше да им понуди само огорченост која никој не ја сакаше, така што тие почнаа незабележително да го избегнуваат.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Никој не можеше да го сопре ова движење на луѓето и козите, под командата на Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го затворија Дејан зад една сива врата и долго време никој не излезе оттаму освен сестрата Ката, која беше многу дрска и за која сите се сомневавме дека ни плука во супата, па затоа никој ништо не ја праша.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го убив од среќа. Тоа е вистина. Никој не ми верува. Ни ти.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Отидовме до Луна паркот. Се растрчале мали деца, пискотници и врискотници на сите страни, глава да те заболи!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

(Од вревата никој не го слуша и пред да се појави на вратата пак викна).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Па има некоја причина, но јас не ја знам, а можеби и никој не ја знае, - велам јас.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Зашто некои работи остануваат запаметени и за по смртта, рече Дуко Вендија, и зашто староста го расчинува човекот и затоа никој не ја сака, рече и зеде варена пченица од жените коишто раздаваа за душа. За испустената душа од Велика Мегленоска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа рече, „Никој не ме сака.“

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Освојуваше чекор по чекор од таа белина и тоа сега никој не можеше да му го расипе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас не сум касап, по ѓаволите! Јас само го заштитувам она што веќе никој не го чува!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Никој не знаеше што да му каже, но секое јавување ја зголемуваше неговата беда, зашто неговото љубоморно дивеење веќе стана познато меѓу непоправливите ноќни птици од Мартима, па почнаа да му одговараат со секакви досетки што го наведуваа на страдање.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никој не можеше да каже што се случува таму, зад ѕидовите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Овојпат се чувствуваше посигурна затоа што знаеше дека сѐ уште мириса на праски. Никој не ѝ одговори.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сѐ впиваше Бошко што гледаше и слушаше, ама никој не погодуваше дека од чаршијата тој скришум се измолкнува, и без никој да знае, оди на пазарот за робје.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но во спалната соба добрите парфеми ме смирија, и белите огледала, нежно-жолтите перници, многу скапоцености што знаат да го разгалат човека, но коишто како да се забранети и платени од решителноста што никој не би ја признал, па едвај и вие, што сте без корен...

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

- Еве што марифет имаат - му рекле, - честит царе; шапкава да ја клааш на глаа никој не можи да те видит; опинциве да и обуеш, сета земја во дваесет и четири саати моиш да ја изодиш; со шупелкава да засвириш, сите ѓаоли можеш да 'и собереш; а со стапчево да намавнеш триста души наеднаш моиш да отепаш.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тоа никој не може да го предизвика или да го забрза. Мораме да почекаме децата да пораснат.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Чудовиштето пребрзо го извлекло опашот од просторите на наквечерината за да стане стопан на сѐ во мракот и со издолжена, од старост испукана или крастава ако не и лигава шија, да се наднесе над нив и да им го души тилот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А знаеме сите: со фалење никој не направил куќа, не изградил друм!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Сега речиси никој не се јавува, и ноќната калакурница во нашата гајба, полека се претвори во пријатно катче декорирано со непријатна брмчиуши тишина.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Речиси никој не ја делеше нејзината пасија, поконкретно, опсесивност со точноста, бидејќи времето го сметаше за нешто што ѝ причинува најголема тегоба доколку пропуштеше некој интервал или имаше некоја важна секвенца во која таа не беше директно инволвирана.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

А потоа се разгледал наоколу и кога се уверил дека никој не го гледа, си рекол сам со себе си: — Трај, Трајче, не се фали многу, оти и на млади години ваков торлак си беше“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се поклони (и облакот со него се поклони, но тоа никој не го виде освен мене).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ајде да ти ги покажам другите простории,“ реков, па излеговме од салата и побрзавме по ходникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дури и сега беше сосем можно дека тој е само многу зафатен човек, кој нерасположено се прашува зошто го прекинуваат во работата. Никој не зборуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со никој од селаните не се поздрави зашто никој не го бранеше во судот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се поздравуваме со морнарите, со екипажот на бродот, ама рака никој не пушта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Ама велат, дека никој не можел да посегне да земе од ниј, оти шом ќе посегниш, излегувал арап со калачка и не давал да земиш — му објаснуваше Јован на Толета за казанот лири што се наоѓал во, земникот на Сталета Чешелков.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оттогаш никој не се осмели да му се потсмевнува.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Во луто време, вели Јон, никој не знае кај бил и никој не стасува кај што тргнал.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Такси чекаше пред куќата. Следниот ден, околу пладне. Никој не ги задржуваше. Неа и детето. Ни Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тогаш никој не можеше да нѐ разувери во нашето верување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А имај го предвид фактот дека никој не беше поштеден во неговите говоранции.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Командирот и заменикот на првата чета ги оставија раниците, па сметав дека бездруго ќе се вратат. Тоа беа нечисти раници и празни.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И рече дека кај нив веќе сите гласно си зборуваат македонски и никој не се плаши дека поради тоа ќе биде казнет, како што казнува Грците.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Публиката беше како хипнотизирана - кога некој клинец палејќи цигара случајно го активираше противпожарниот аларм, никој не се ни помрдна.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

АНТИЦА: (мафта со рацете). Никој не може да ми помогне! Ах, мајчице, мајчице!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Никој не знае како ми е на душава”, рече Марко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Најголемата мистерија на праисторијата – ужива во нејзината збунетост, се повлекува на чекор од патеката, се провира меѓу грмушките и оттаму, го стивнува гласот: - Никој не знае што бил...цицач, или можеби гуштер...нема останато ни ковче од него. Освен траги.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во последно време никој не може сосема да е на јасно Која посока ја фатиле Македонците и во која ѕвезда зјапаат Секој има право да си зјапа кајшто сака И безбели ќе биде најдобро да се остават Македонците Ем да се изназјапаат ем да си ја надат посоката Ем да им пукаат гласните жици од патриотски песни

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Никој не знаеше до кога ќе трае, но битно беше, колку и да траеше, да се искористи да зајакнат нашите животи, да се префрлат од детството во младоста, од младоста во зрелоста...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во дворот Јанчески дотрчаа жителите на Потковицата и никој, освен Турците, не веруваше во приказната што лелекајќи низ дворот ја огласуваа Јанческите: Руса нивна во визбата, на некоја шајка, си го огрубела лицето, за малку и виделото ќе си го осакатела, но и никој не ја оспори гласно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никој не се жртвува во името на другиот ако нема свои цели – НЕЛИ?! 2002

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

ги менуваат имињата на луѓето и на местата, на својот јазик не смееш и да се расплачеш, мртвите да ги испратиш, ако зборот му се украде на јазикот, јазикот може да биде и пресечен и откорнат, мајките им ги затнуваат устите на децата, со раце им ги затвораат, ги задушуваат; од Јужна Грција се сите служби: и учители и попови и полиција, сите ни кажуваат што треба да работиме и колку треба да работиме, но никој не ни кажува како треба да живееме, ама кога ќе победи нашата партија, ќе нема човек на човека роб, ние слободно ќе зборуваме и на својот јазик ќе учиме...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ракетните бомби трескаа почесто од кога и да е порано, а во далечината повремено се слушаа силни експлозии чие потекло никој не можеше да го објасни и во врска со кои се ширеа неверојатни гласини.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И никој не овчи кола, никој не расточува за да ја натовари со греди, со платици, со плужици, со литри, со страки, со рала, со плетени кошови за Полјаните.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не се жалеше; ни поради дождот, ни поради жегата, ниту поради времето што минува и оддалеченоста.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тоа стана веќе и модерно. Веќе никој не раѓа од прва.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Пак чукам, упорно удирам со тупаниците и со колената и со големите војнички цокули. Никој не отвора.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Одненадеж, Тејлор скокна врз него. („Имав впечаток дека скокам на челична статуа. Толку беше јак“, ми рече подоцна Тејлор).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Задачите кои ги имале набљудувачите биле строго предодредени и никој не смеел ни за момент да го напушти местото.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Првпат тој е наспан и се чуди за тоа што никој не вика, не наредува, нема истрели, туку само шум на планинска река...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ова исто така намерно е сложено, за да звучи како реклама: Меѓу нашите артикли од лиено железо, ја препорачуваме славината која сама се затвора кога никој не ја слуша.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Дали некој може ли не може да работи, никој не го праша. Грбачот е исто што и остенот на воловите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Никој не сака да признае дека драмите, па и валцерите денес имаат намалено значење и вредност - како издишана гумена топка среде сласта и страста на детската игра.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Секои три-четири денови на железничката станица редеа вагони и во нив ги товареа децата по некој список според нивните села и не знам каде ги носеа. Никој не кажуваше.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Денес никој не купуе ни албуми, ни филмови, ни книги ни бакрач. Све иде на даунлоуд.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Никој не знаеше и не можеше да ја разбере Бошковата тага.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сепак тој смета дека на Владарот никој не смее да му го оспорува правото да владее.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Додека Тејлор висеше на него, типот извади нож.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Која била вистинската причина Јенков да ја одбие оваа понуда никој не можеше да објасни.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Знам дека никој не ме испраќа, ама пак ми дојде да кренам рака.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никој не веруваше оти поштарот Миро можеше да се вози во портокал на четири тркала.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Никој не се осмелуваше да му противречи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Да беше тука баба, ќе кренеше викотница: - Оф, јас сирота, чедо на баба!...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На секој нов затвореник Толе му гледаше в очи кога кашлаше, но никој не му одговараше со ништо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А ти, Аљоша, успокој се... Прибери се... Никој не жедува да ја пролее твојата крв...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Трајче тропна на вратата. Беше заклучена. Го врза коњчето и викна неколкупати. Никој не се јави.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Никој не можеше да поверува дека ова навидум банално прашање за османскотурскиот јазик на баба Хазбије во семејството што го одгледа и подигна, со текот на годините нема да престане да нѐ следи во текот на долгите години во туѓина, Татко посебно.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можеби ќе ја викнеше на помош и баба Цвета. Можеби ќе ѝ телефонираше на мама, на тато. Ќе ги вознемиреше на работа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Никој не може да оди да го извади наместо мене.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Зашто, сѐ можеше да се изврти онака, како со Благуна Јанческа, и од едната несреќа да се умножат две, три, па и многу несреќи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никој не се осмелуваше да го коригира. Најмалку јас, макар што мене ми беше упатено прашањето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Море учиии - напевливо потврди баба - од неа подобро никој не учи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

— Но јас никој не знам, никого не познавам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никој не знае како дошле арапите, како ја намирисале меаната од Доксима Тренчески...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

СОФРЕ: И овде така е веќе, никој не ти вели потаму стапи.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Братучедите се погледнаа, се пристеија дека по село се зборуваше оти попот в црква никој не го разбира зашто немечки пеел, велеа селаните. Попот Брезничанец, ама грчки учен.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Знаеја тие дека фустанчето што го носи е донесено директно од Париз, ама не знаеја дека претходната вечер го теснеа тука, во Скопје, по две педи од страна, зашто толкав и беше стомакот пред да го пометне детето, па под сликата на гламурот, никој не можеше да прочита колку тага се крие под тој фустан, голема како и празнината под него која, како по законот на Архимед, беше еднаква на истиснатиот волумен.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како да поверувам дека сум обвинет кога никој не ми ја соопштил вината? Сторете го Вие најпосле тоа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само здравје и живот, некој к'смет господ да ви даде, да се ќердосате, та никој не умрел од голотиа и од босотиа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Никој не го раствара – сите го лижат. Шими ципела – кондура со умерена каубојска штикла, напред шпицаста и по можност пенчетирана со желевца за да ти звецкаат кораците Ха–Е–Сер – најдобро појачало откако постои човештвото.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Тоа никој не го сети. Не го сети, ниту, пак, се најде некој на самото место што би сакал да се сети.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Се заклучиле по тројца, по четворица в нужник и никој не може да влезе.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Оној кој збори туѓи јазици на соне зазира ли од заветот во којшто „никој не се срами што страда и вика од бол“15 зазира ли од името свое култот свој, па се таи, таи, притајува во еден друг бог - матичен?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Телото ми е мртво, тоа е сега болеста, но тоа никој не ќе го знае.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Повеќе никој не знаеше за каков попис се работи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Старичката погледна наоколу и кога виде дека никој не ја гледа, прошепоти: - Дојди, дојди, наведни се, баба да ти кажи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Никој не беше сигурен колку бунари имаше ископано пред да дојде во нашиот двор!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Никој не ми е крив, велам и одам по жени.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Овој спомена едно гратче во Охајо каде таа живее до ден денес.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сам - никому не си му нужен, никој не те сака.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ги делеше луѓето И најчесто на самата невидлива граница, која беше означена некаде на дното на езерото, кога минуваше чун се создаваше силен вител кој го одвлекуваше чунот во длабините и речиси никој не преживуваше.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Минуваше блажено времето. Но, никој не го сети.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Никој не ќе ми поверува дека ги бранам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никој не зборуваше, само солзи, многу, многу солзи течеа од сите очи. Томо прозборе прв погледнувајќи во Виктор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Никој не знае кај замина, вели Огнен Ѓорго, може пак да се вратил во Америка, или во друга земја може да се вратил.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој опсерваториум постоел тука на овие простори повеќе од осум илјади години, но никој не го видел.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Никој не поверува дека Давиде Недолетниот е убиен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не зборувам за тебе Те имам заборавено на друго место Во друг час Но таму животот зависеше од ковачите На соништата А ним никој не им посвети ни шугава песна.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Но тогаш, до крајот на последната Голема војна, е, тогаш никој не можеше да прави што ќе му текне, како ќе му пофати срцето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

2. Io, Io!!! ова е окото Погледнете го ве молам раѓањето од ферментација на купишта скршени слики што никој не ги сфаќа сериозно погледнете го раѓањето ве молам Афродита (онака дрочна никогаш несилувана шуплива ко јалова школка а убава но морално подбивна) надоаѓа од периферијата кон центарот на овој неподвижен свет во ова време разјадено од премногу иронија да ни го расплаче мајчето да ни го згорчи лепчето и да нѐ подои со античка свежест Ова е окото Io, Io!!!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Јас секогаш му помагав и никој не дозна за тоа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Викам по Дука, - пак никој не се одзива. А ваму вратата подотворена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше пријатно, така во несреќа, да се мисли на далечната земја и на раштрканото село Жепа, каде што во секоја куќа има приказна за неговата слава и за успехот во Цариград, а каде што никој не ја познава опачината и не ја насетува славата ниту цената со која се добива успехот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вдовицата го поела со шербети и со слатки вина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Млади парови – насмеани и гласовити, прегрнати во од си делат бакнежи и никој не им обрнува внимание и воопшто не им е гајле што и како мислат другите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од храна од еден ’ржан леб и сол овие двоножни животни за друго не знаат, а за облека никој не мисли.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Зар не слушна за една жена која му даде писмо на еден Албанец за да го прати?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тие нејзини зборови уште никој не се нафатил да ги стави на хартија.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Никој веќе не влегуваше таму, никој не мелеше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стоев настрана и молчев, никој не ми даваше право да речам дека мојата страст се растенијата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој час исчезнуваше, час се појавуваше, со денови го немаше, во мигови го имаше. Што правеше, никој не знаеше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во тој момент пред купето се појави кондуктерот, кој ни го прекина појадокот, а по него и еден со количка, во која имаше кафе и пиво. Но, никој не купи ништо.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Никој не те прашува, дали можеш, што се вели, дали те пушта маката.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пак никој не се свртува накај него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И вистина така излезе. Неделко Сивески повеќе никој не го виде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така надојдоа оние ноќи потоа. Во бараките тие ноќи никој не заспа. Месечината беше сосема сина, полегната во синикав, залебеден плашт над полето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тогаш, ете, се случи и тоа што никогаш не се случило порано и во кое до денес никој не поверувал дека се случило: Ескимките одеднаш добија тен како чоколада.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Никој не знае да заврши реченица, а мислите серете алтани додека зборувате.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Веќе никој не го споменува катранот и лукот, варта и тревјето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Многу бргу ги огреало сонце и тој почнал да ора со трактор во Лозарството, а таа да мете во шталите по цел ден, иако тоа од неа никој не го барал, ама бадијала не се седи. Сакале да ѝ платат... во млеко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

III Мил по цел ден времето го поминуваше во лабораторијата; работеше експериментираше и не се обезхрабруваше: но му беше криво што никој не го разбира да го помогне, да му даде средства за да го реализира овој свој потфат; селаните и пред тоа не му обрнуваа внимание, а особено сега кога секој ден трепереа и не знаеја што ќе се случи со селото, со нивните животи.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

— Нѐ истепаа ноќеска Турците, господин војводо, — му се поплака момчето и му ги покажа сињилата по образите и вратот од Расимовиот камшик.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Веројатно тоа ја вчудовиде и управата, сигурно никој не очекуваше едно такво одвратно лицемерство.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во историјата на американската музика, експерименталниот стил е првиот автономен музички правец кој немаше за пример некој од идеалите на класичната или поновата западноевропска уметност, ниту пак, наспроти тоа, беше израз на етничката или националната еманципација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од куќарашките наковани во подножјето на штрбавиот рид, никој не излезе, ниту се јави. Ајде не пукни си!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Интересно беше и тоа што над портата на Едо селанецот, во уличката, имаше уште две порти, но на двете висеа заклучени катанари што значеше дека во нив никој не живее.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

никој (зам.) - не (чест.)