него (зам.) - ќе (чест.)

Така се случи и со таа Стојна а и со нејзинава пријава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Подеднакво ве сака: тебе, поради тоа што си она што јас не сум, а што толку сакав да бидам, него, поради она што сум и јас, и што со него ќе продолжи“. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Можеби самите Срби на него ќе ги засновуваат своите шовинистички претензии на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Чудно и донекаде необјаснливо ќе остане што на лицето на Рибоокиот ќе има „озрачена насмевка“ и што на него ќе се гледа „големото задоволство“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кај него ќе одам, си рече Бошко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И ти како него ќе се сториш.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А протопопот отец Петар, кој живее во Колиберда, кога кај него ќе се соберат некои петмина гости, тој секогаш вели дека не познава никого, кој така го извршува христијанскиот долг и така добро умее да живее, како Иван Иванович.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но како јас можев да предвидам, дека него ќе го ослободат?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Меѓу другото во него ќе истакне дека „никогаш во животот не сум видел толку висок морал како кај вашите борци во нашиот заеднички поход“ како резултат на „вербата во победа“ и „вербата во своите раководители“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Имајќи пари и вујковци, тој веќе има право на неукост и на среќа, но, картите му се неопходни: без нив, тој во најдобрите куќи ќе биде мртовец и него ќе го посочуваат со прст, како да е бегалец од оној свет!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше оставен, еднаш за секогаш, сиот оној далечен јазел на безизлезноста; беа изболедувани во сета нивна полнота сите болки, беа преживеани до последната граница на врзувањето сите беспаќа, а сега беше останато само таа отпуштеност, која што можела да му биде и крајот, но која за него ќе мораше да биде нешто друго, со сево ова лелекање и одминување меѓу голите зимни дрвја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А од него ќе зависи сѐ.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сега пак, еве, и него ќе го омрцлави, зашто и свеќата на стравот кога-тогаш мора да догори.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
ЛЕНКА: Ако сум жива кога тоа ќе порасне и него ќе го задомам.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
И преку него ќе го помирисаат здивот што се зададе од главата на бурата, стуткана во стоте капути од ветриштат тешки, недостапна за ниеден жив, недопрена од ниеден човек, а пред која се покорува сѐ, само тој не!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Се наврвеле да врват, и големата ќерка од царот си бендисала едно богато момче, та врлила со јаболкото и си го удрила, си го зела за маж да је биди.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Околу него ќе се зберат луѓето да видат како телото ќе се залула на јажето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таа година тој го уредува книжевниот прилог на вечерниот весник Критика и во него објавува неколку свои раскази под псевдонимот Франциско Бустос, името на еден од своите прадедовци. 1936.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
СПИРО: Пушти го, чорбаџике, токму да го разбуди чорбаџијата!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Според него ќе "нема македонско прашање ако победат демократските елементи и ако тие ја остварат соработката со другите балкански држави".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Целата негова философија е во основа повик за промена, прилично драстична, на начинот на кој што пишуваме, мислиме и концептуализираме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Квечерината, кога ќе се вратело миризливото ветре во дворот, опрашено од поленов прав и полско билје, а со него ќе исчезнела реата од купечки мириси и нечистотии, таа повторно се миела за да го симне валканото од себе, повторно ќе влезела во молкот манастирски и шепотно молитвела и го молела Светиот Дух за спасението човечки и преображението свое: Свет Духу, во мене влези, засолни се, со светлина озари ме, со ангелска лика надари ме, ангел стори ме, во ангел престори ме. Алилуја. Амин.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби, можеби по милион години од него ќе се развие огромно дрво што ќе дава прекрасни плодови.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Без него ништо нема да биде како што било, без него ќе бидам птица со скршено крило.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Само Перо го сакам, тој е човеко на мојо живот и само со него ќе се мажам, ако се мажам воопшто во животов мој, оооххх.....“ говореше Томаица ронејќи солзи и бришејќи ги со шамивчето. ***
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Од понатамошните информации за него ќе зависи кои впечатоци ќе се покажат како мамка и неточни, а кои ќе останат за да може да се дефинира некаков заклучок во што авторот засега не би се впуштил.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа темносина книшка со црвено-бел грб само одново потврдува дека сум родена тука кај што сум родена, а поради долгочасовната борба за него ќе го ценам како да е пасош на државата Луксембург.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ние мислиме оти Европа ќе се сожали над мирното население и заради него ќе се замеша во нашите работи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да имавме куче и за него ќе донесеше подарок.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дошла една вечер цареа ќерка кај момчето и му дала прстен позлаќен за нишан да знаит оти него ќе го земит и други не је чаре да земит. 'И надеждила цареа ќерка (помалата) двете ѝ сестри, му се стегнале на царот да 'и мажит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Му закажав војна на инаетот од инает сакав да го згазам и закажав војна на омразата зошто и неа ужасно ја мразам Му закажав војна на гневот го прогонував и кон него се гневев му закажав војна и на гревот за малку и него ќе го средев Му закажав војна на стравот и сакав од страв да го стресам му закажав војна на егото и него да го обесчестам Му закажав војна на лукавиот и лукаво сакав да го сотрам ѕверот се разбуди во мене да го уништам и него ќе морам Си закажав војна со себе безпоштедна со премногу мртви си закажав војна без крај војна со страдања и жртви
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
- Ма, јас откако ѝ го предадов пакетчето на мајка ти Светлана помислив дека содржината во него ќе биде доволна да ти разјасни сѐ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По ден, тогаш веројатно по последниот јасник во таа илјада осумстотини триесет и петта година, додека светлоста откосо се ближела кон рудината на која стоеле, нејасноста во очите на видовитиот не можела да им стане водач.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кај него ќе ги остави ѓакот и тој ќе ги продаде сите тае работи и колку ќе чини „кабул“, толку ќе внесе во манастирската каса, која всушност беше Сталевото ќесе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Штрчат изглодани руини, а во прозорците местимично е вплетена жица, ’рѓосана, преплетена.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој деновиве се вратил во селото, а со него ќе поведе на работа во Германија нови керамичари.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Знаат, бездруго, дека ќе го закопам во мракот на визбата и знаат дека над него ќе одгледувам габи, од оние неотровни, беломесести, сочни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Џеки не е од оние јадри кучиња што при средба со него ќе ти втера страв во коските, но сепак си ја врши задачата: долго е како риба, има остра и свиткана опашка како тркало нагоре, црно е како катран.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ниту коњот да фати здив - чиниш под него ќе се струполи.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во себе си мислеше: уште некој процес кој би бил вон од аршинот на правдата, па со него ќе биде готово! Не ќе може повеќе да издржи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Полесно пред Него ќе си го посипуваат лицето со пепел, доколку пепелта ќе е моја, од ова месо и од овие коски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Почувствува дека тој збор и неа и него ќе го заболи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од друга страна, нагласив, од него ќе го очекувам и понатаму токму тоа: да ми го соопштува се она што ќе го слушне па и тогаш кога се во прашање не само нашите подредени туку и оние другине.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако востанието успее, не е ли јасно оти за него ќе има да се благодари на Бугарите, и затоа таму, каде што сега Србите конкурираат со своите пари и својата пропаганда со бугарските пари и пропаганда, ќе го изгубат секое влијание на своите клиенти?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но јас него ќе го отрујам, свечено изјавив додека смислував пеколни планови.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сѐ треба да знаеш оти со него ќе робуваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој направи само еден чекор, а со лесно наведнување на телото го надомести оној другиот чекор. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 118
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со него ќе разговарам да влезеш на работа во рецепција на казиното.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
БОЖИН: Е, што ти е животов! Роди се и право на работа!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Плејада на учители пред него ќе се строи!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Не само на Поклади, туку секогаш кога некое од децата ќе се разболеше, го вадеше баба цврсто ткаеното ќесе и од него ќе ги извадеше разнобојните камчиња, исушеното корен-дрвце слично на детска рака, иконката и неколкуте школки.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мајка уште кажуваше дека Татко, пред исчезнувањето, неколку пати го менувал распоредот на своите книги, ги доближувал до одговорите кои ќе ни се наложат како неопходни во времето кога него ќе го нема.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа ми беше јасно, но не ми беше – што од него ќе произлезе на моја сметка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А крмакот кус и фатен во вратот, велеше, не може да се исправи, да ја досегне, велеше, туку само ќе грофта околу буката, ќе тупа со нозете и под него ќе татни земјата, планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Попрво тоа означува недостаток на стабилност, а во секој случај одредена ригидност на психичкото функционирање, кое не се осмелува да се препушти на доживување на телесно задоволство поради страв дека во него ќе се изгуби, и ќе ја загрози психичката рамнотежа и кохезијата на Егото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ние, штабов, такво решение зедовме и по него ќе постапиме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
ТОМЧЕ: И него ќе го отепам, ако рече уште еднаш...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Којшто ќе каже дека ме љуби како Господа, и јас ќе го заљубам, ќе му се покажам самиот и во него ќе си направам храм и тој ќе ми биде син, јас ќе му бидам татко.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Пред да дојдете, во сонот споменуваше дека некој му ги одзел сиџилите, дека ги вратил во вакафот, а него ќе го казниле поради нивното исчезнување.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Веруј, мајко, оти на срцево ми остана тоа момче - је рекла плачејќи момата - ја него ќе ми го земите, ја в неола ќе се врлам и друго чаре не бидуа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Ми треба оној што се ожени пролетва.“ „Тоа сигурно е Ден. Него ќе го најдеш во кулата. И името му е Адам.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
СОЊА: Како што Матеј ме издаде мене, како што него ќе го издадат неговите.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ако разбере дека и тој е тука, сигурно и него ќе го погуби.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ако се заврзе бој, камените гробови се нарачани за метеризи и заклон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гледајќи ги така онемени и сподавени во своите мисли, се запрашав: - Дали некој ќе го скрши молкот и во него ќе го најди одговорот?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како и да е, додека го вадат од водата, од него ќе испадне „бакарната книга“ испишана со „непознати букви“, и тогаш , со еден странски восклик („о, возљубени читатели“) искорнатото срце на авторот пак ќе зачука во градите, и тој со „ангелска леснина“ ќе летне „кон својата татковина, кон дома“, со книгата можеби напишана а можеби ненапишана.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И потоа јас ќе одам назад во Америка, ќе земам таму чопер и со него ќе се вратам прв да слезам на Тумбица.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Или, на друго семантично рамниште, кога во истата приказна истиот јунак, предок на махараџата Раџнапур кој уште во 1521 година се расправал со ајдуци, ќе му претскаже на нараторот дека „по две години ќе оболеам од птичја болест и оти не ќе говорам, туку понајчесто ќе чурликам и чурликот ќе го запишувам и од него ќе направам книга во која многумина болни ќе влегуват, здрави ќе излегуваат“ - што друго значи тоа освен дека нараторот ќе стане поет и дека со својата поезија ќе ги лекува луѓето?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Едната "јас", којашто се надеваше дека и во новонастанатата ситуација ќе испаднеш победник, дека, како и првиот пат ќе се бориш, ќе бидеш јак, ќе издржиш…, па ти ми рече седум години, а не поминаа ни четири, а другата "јас" која си велеше самата на себеси: "Мора да бидеш јака, мораш да издржиш, те чекаат тешки денови, него ќе го нема…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Крал! Кој светот ќе го движи, а на боговите ќе им служи за освојување на истиот... та преку него ќе ги допрат плимите на далечните мориња!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дорош Тарасович Пухивочка, кога патува од Хорол, секогаш наминува кај него.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
ТРОШЧЕЈКИН: Па јас сега дома кај него ќе телефонирам, ете што ќе направам. (Излегува) ЉУБА: Кажи ми, Барбашин - многу се изменил?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За него ќе одам и на крај на светот!... (Излегува) СИМКА: (Плаче).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Ќе свариме ли по едно кафе? - За среќа, имаше едно кило кафе во куќата, нераспакувано, па го донесе. И без него ќе тргнеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
АНЃЕЛЕ: Да го поздравам ли татка ви? Кај него ќе одам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Дотолку подобро. И за него ќе сочувам милност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Според него ќе треба да се нападне селото преку ноќ.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Останал неподвижен и со раширени раце и уште повеќе сличен на црн крст. сигурен дека сѐ му припаѓа во таа ноќ пред големата утрешна битка во која над него ќе стојат други со поголем чин и попризнанена војничка мудрост, офицерот тогаш ошол да го земе коњот да го попжвлече за узда кон себе, да им ја открие на војниците својата љубов кон животните или, просто, да им ја покаже умешноста на скротувањето. И го сторил тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И сите добро знаат каква ќе биде таа, а Лазор, зашто е уверен дека кога ќе настапи денот и часот, за да му даде задоволување, Костадин него ќе го повика - И уште кого друг, сигурно Атанаса Јанчески?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да дојдеше до пукање, прво него ќе го симнеа од коњ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе расте ќе порасне; Илко ќе го ожени или омажи и живот со него ќе живее.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја објавува книгата есеи Дискусија. 1933.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Штом него ќе го ликвидира, ти веднаш ќе се префрлиш на неговото место и ќе го свртиш возот накај Голем Вис, како што се договоривме...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се разбира, не му реков дека за мене и не е битно ваквите податоци колку држат вода, и дека неговите информации стануваат интересни само во случаевите кога ќе дотечат од повеќе извори, или кога ќе откријам дека во таквите приказни е содржан и некој туѓ интерес или настан спротивен на нашите интереси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
До него ќе идат наредбите од горе и тој ќе си го бере гајлето за сѐ шо ќе се наредуа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Авторот не престана да верува дека Трајче сепак нешто интересно за него ќе ископа. И навистина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Година подоцна и на другите, од Корештата, и ним им рекоа ќе има голем бој и ние од него ќе ве спасиме, во Албанија и од тука со бродови во туѓи поднебја, под туѓи стреи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Само два чекори го делеа од работ на покривот виснат над бездната на улицата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Шишман, стравувајќи се и радувајќи се, го гледаше како долетува надолу, со впечаток дека од брзината алиштата од него ќе му се разлетаат бегајќи му од телото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
(Потоа дружината, домаќинот и возбудените луѓе се договориле, едни со оган да ги потераат коњите на Турците в пропаст за да не се вратат во кулите, бездруго кратовски, нивните јавачи да ги закопаат длабоко, ни дивина ни пци да не можат да ги откопаат, а оружјето да се сокрие така што за него ќе можат да знаат само двајца - челникот Онисифор Проказник и молчаливиот Чучук-Андреј.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со кого ќе го добијам - со него ќе останам. Мое е право да имам и јас чедо...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А ти ќе мораш да живееш и понатаму, да јадеш, спиеш, па и да се смееш, ама него ќе го нема".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ете, кај него ќе одиме така, а кај тетка ти нема да дозволам да се посрамотам!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јасно што инаку зашто преку него ќе се лизгаше сенката на прашањето.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Леле, мајко леле, леле, ќе загинев на мојот нива од мојот момци! — се изналелика Адем и како да се присети нешто па им рече на орачите: — Туку, живи вера, ќе молам и ќе колнам едно: да не кажите никому што направи тој пезевенк, a јас него ќе бркам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во него ќе соработуваат најголемите светски писатели а влијанието ќе трае 40 години. 1932.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Под себе, низ него ќе поникнеа оние нечујни шумови што несносливо бучат во него и сега, она крештаво кркорење на радиото со прегорен електролид, клопоткањето на садовите во кујната и нервозното мрморење и трескањето со вратите од жената, сите неподносливи звуци што се собираа во непријатната бучава во главата и од кои мораше да избега и да дојде тука, на покривот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Не се сомневав дека еднаш и од него ќе стане нешто.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дури не сакам ни да се сетам. Три реченици. Толку.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се колебав, навистина силно се колебав дали да ти пишувам за него во писмото, но како што и обајцата веќе знаеме дека за ова писмо не е важно кога ќе го добиеш, туку што во него ќе прочиташ, решив да бидам искрена до крај.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На краот на земјата да знам со него ќе ода, туѓа аргатка по полињата ќе стана и од него не се дела. Само да си дојде ошче еднаш!“ ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
ФИДАН: Божине, не мисли толку, бе!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Покрај метрото ќе се издигаат висококатници, додека во реоните оддалечени од него ќе има ниски куќички, завиени со дворни места и бавчи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се сети на нејзините меки усни натечени и солени од солзи и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Бидејќи немал доволно информации, претпоставувал дека грчките и југословенските партизани соработуваат со бугарските.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Самата девалвација на зборот „говор“, она што ја издава малодушноста на речникот, искушението на ефтиното заведување, пасивното препуштање на модата, свеста за авангардата, т.е. незнаењето, сето тоа претставува сведоштво.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Чекале некој нешто да објасни. Како да се надевале дека со него ќе е мртва и големата сенка што ги следела ноќе, се надвиснувала над нив, им ја пиела срцевината. Се чувствувале некако свечени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бабата Петра не го чепнува својот чипчак, гледа внучињата да поткаснат колку што се може повеќе, нека стое, ако не им стигне и него ќе им го претури.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го побара домаќинот Хасан со надеж дека од него ќе чуе некое толкување, некое објаснување, некакво утешување. Домаќинот го немаше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мене ми рече оти по две години ќе оболеам од птичја болест и оти не ќе говорам, туку поначесто ќе чурликам и чурликот ќе го запишувам и од него ќе направам книга во која многумина болни ќе влегуваат, здрави ќе излегуваат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Најпосле се јави и Толе, којшто со внимание ја слушаше препирката: — Оставете и кавгите, џанум, токо гледајте, правете планот и како ќе се извлечкаме одутре одовде, оти Бахтијар може да нѐ намириса, та се пусти гаќи ќе останат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште еднаш ќе зборувам, ама не како досега.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Од оздола се зададе човек со нарамник мисериште. Него ќе го запрат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
ВЕРА: А тогаш ти сѐ спокојно предвиде и нѐ уверуваше нас, дека во тебе нема злоба, дека некогаш со него ќе пиеш брудершафт.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
РЕВШИН: Да, јас сега со него ќе одам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Инаку и него ќе го однесеше ветерот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А тоа за него ќе беше најголемата загуба, "Како ти помина денот?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби оваа ноќ токму него ќе го земе и ќе го однесе во неврат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
За него ќе одам, за него!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Многу вистини по него ќе олабават а и ќе се загубат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Објаснувањето дека информацијата случајно ти се истресла мене воопшто не ме изненадува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ТОМЧЕ: И него ќе го отепам! Сега ќе го отепам! (Појдува кон вратата.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А може да создаде дела или деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со него ќе искаже љубов некому.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
По што ѝ се обрати на газдарицата и ѝ рече: „А вие, мајчице, немојте да си го губите времето попусто, веднаш порачајте му сандак од чам, зашто од даб за него ќе биде прескап“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаат, бездруго, дека ќе го закопам во мракот на визбата и знаат дека над него ќе одгледувам габи, од оние неотровни, беломесести, сочни.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- Зошто? - Него ќе го боцнеме. За казна.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Некогаш се гребеше на носталгија, поеднипати се трудеше да даде интересни перспективи за некои секојдневни прашања, друг пат во него ќе се исплукаше еден авторитарен систем, каков што, без претензии кон оригиналност, беше политичкиот систем на СФРЈ.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Младиот човек, стапувајќи во живот, може да си ги заборави науките.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но, штом го имаше во раце, сметаше дека можеби содржината во него ќе ѝ послужи да има адут повеќе против "натрапникот", кој ѝ ја украде љубовта на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Отсега натаму секоја година во него ќе се одржува големиот меѓународен Пловдивски велесаем, кој порано се организираше со периодични прекини.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
(...) Станува збор, значи, само за тоа дали мислењето ќе биде функционализирано со некаква цел (што се подразбираше, или се појави патем некаде за да ја спречи можната „анархија”), или од него ќе се симне таа племенска задача, таа војна (верска, морална, идеолошка) служба којашто лажно (низ терор) се претставува како инстинкт на опстанокот. (разговарала Нермина Курспахиќ, 01. 09. 1989.)
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но, сепак, оние зборови на Рада дека и адмиралите пред него ќе стојат простум, овде не важеа и не се остварија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Од него ќе ја добиеме сликата. Биди утревечер овде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
За кого ќе сакаат тие да појдам, него ќе го земам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се престорува ова небо камен И скриени во него ќе останат очите што сонуваа да го надвишиш!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
„Тој ак“, му рече сега Башмајсторот на оној, „е акот на мајка ти, и јас него ќе ѝ го дадам нејзе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Расфрлени мртовци и ранети, крв, остарена младост на прагот на својот прв ден, мајко моја изгубена во моето детство, и мртва помоли се за својот син и за неговата прва љубов и за спас од споулавување пред спомените.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
МИТРЕ: После ќе направиме од твојот, и него ќе го видиме. Еве сега имам свиткано. (Ката им подава оган со маша да запалат).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Од него ќе стане одличен борец.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Оди кај оди со очите — и кај него ќе ми запрат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да се може и него ќе го кренеме, над облаци ќе го изнесеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Барем со него ќе имам оправдување за да се вратам назад. Тргнувам, ама и маската ме гледа ко човек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кај да појдеш во планината, таму и него ќе го најдеш, ќе го затекнеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За овој свет кој ќе дојде и за она што во него ќе ги натера да затреперат вредностите на знакот, на зборот и писмото, за она што тука го води нашиот futur antérieur, сѐ уште не постои мото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овде во близината на гробиштата живее Август Рицман, пропаднатиот кловн. Кај него ќе појдам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој исто така има една мисија - создавање на подобра иднина ослободена од логоцентричката изнемоштеност - и тој исто така проповеда во нејзино име.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Списанието Mega fono (Мегафон) еден дел од својот број го посветува на анализата на Борхесовото дело.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
— Така е — потврди Толе и праша: Кого велите вие да го кладиме? Целиот куп се расшепоти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За Корилчета дуќанот значеше едно разочарение: тој си мислеше дека во него ќе има шеќерчиња и петлиња на дрвце, а не можеше да разбере зошто треба дуќан за брашно, кога има амбари.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Оној кој не верува дека душата е вечна, може да се надева дека сепак нешто од него ќе преживее, дека со нешто ќе ја надживее смртта: со она што го создал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако човек в самрак се прошета по празните, бучни, широки улици, него ќе го обземат спомени.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се сети и почувствува дека крикот што расте во него ќе го разбие однатре... ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Дали и мене ќе ми “отфикарат” некое казниште како што ѝ се случува на Мила, или ќе минам само со вербални воспитни мерки, како што има обичај да рече татко ми?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
— Јас тргна, побратиме, по тој пат и по него ќе ода.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Може да се допушти оти таква војна може да се очекува, зашто во комитетите има членови не само Македонци, ами и Бугари, и последниве никојпат не ќе се согласат со новото течење, зашто со него ќе се закопаат бугарските интереси во Македонија; исто така има и меѓу Македонците членови на комитетите лица што ќе расудуваат вака: Сега на старост ние не можеме да учиме нов јазик: бугарски знаеме и бугарски ќе зборуваме, – ние сме Бугари.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Токму од овој разлог тој се обидува да не освести за премолчениот логоцентризам вкоренет во нашата култура - така што со тоа што ќе станеме свесни за него ќе бидеме во состојба да му се спротиставиме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И рекол дека треба да се излезе на гласачкото место, а кога ќе го земеш гласачкото ливче и пред да го пуштиш во кутијата за гласање, преку него ќе напишеш: Возвишен во мајмунисувањето!
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
„Ете и него ќе ми го продаде Адем" — си помисли Јован во себе, и кога го кладе филџанот на дизгот му се опули право в очи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ем жими младос, мајко, еве ќе ти се заколнам, до утре ако не ме свршите за тоа момче, да знаите оти сама себе јуда ќе се сторам, и вие на душа да ме имате и на тој век џуап да ми давате!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бидејќи ние со домаќинот мој бевме сложни, што се вели како со еден ум и со една душа, јас уште од вчерадента знаев што ќе ми работи човекот мој утредента и, утрото, пред него ќе бев станата, торбата со јадењето ќе му ја имав стокмено, ќе му помогнев да ги истера воловите од аурот и да ги прегне или да ја самари маската, ако требаше да му помогнам на маска да се качи, стол за поткачување ќе му изнесев, маската од порта надвор за водило ќе му ја заводев, до над куќи ќе го испратев, ќе му го дадев водилото в раце, ќе го пуштев да одмине и по него трипати ќе се прекрстев.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Светот е направен од челик, светот е брич, систем на жилети, без мене во него ќе се исечеш за три секунди.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Гола кожа, соголено предавство, искри, сеќавање: можеби првото предавство, со првата Марија така почнало, со гол допир и искри; почнуваше да сознава дека во него ќе течат, ќе палат ќе остават белези две Марии. Две во еден живот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)