кого (зам.) - да (сврз.)

Нема кого да кривам. Крив сум самиот јас.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Е, сега најде кого да прашаш! - А зошто да не? - Затоа што тој пелтечи... Ха-ха-хааа!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ох, мајко де!... - гласно воздивна Аргир. Како да измери праведно кого да отпушти од тајфата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Пак немаше со кого да си поразговарам, да си далдисам, да си олеснам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, од друга страна, ако нема спрема кого да греши, дали е тоа грешење?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Марамите се за мама и Атинчето, тие нека си решат која за кого да е.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јас бев единствената жена. Тапкав бавно надолу, без да имам на кого да подадам рака и да се потпрам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кутриот Михаил, дури сега немаше со кого да си поприкаже и кому да се пожали.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
За сите други податоци препорачувам да му се обратиш на Боге од Бањи бидејќи и самата знаеш дека тој е нарачателот а можеби ќе биде одговорен и за погребот“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа додадов: „Јас, другарке Огнено Гулева, во случајов само реализирам една приватна порачка за која уште не втасало известието кого да го задолжам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Бори се и ќе поживееш. - Со кого да се борам, каква судбина? - Таква.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кога судбината ќе се обиде да ти го скрши вратот, тресни ја по муцка, со тврд глас рекол Пандил Димулев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ги ослободувам градите од воздух немајќи кого да прашам до кога ќе ме присилуваат на најневозможни чинови само заради тоа моето досие да порасне.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Немаше, освен со Чанга и со домашните, со кого да споделува мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ѝ реков: „Ме радува, Рајно, многу ме радува дека сега веќе имаш на кого да се потпреш“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но за кого да рече?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И така, си рекол, немам за кого да живеам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А нема до кого да се добереме, кој да нѐ чуе, да нѐ земе под крило.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Заборавив дека ништо немам: ни со кого да живеам ни за кого да се мачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Немам против кого да одам на поплака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А со кого да се видам, ќе му велам, кој сака да гледа гламна опалена и прегорена, ќе му велам, ама не можеш да му докажеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На кого да лае, сине, му велам, на што да лае, кога ништо не врви.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ах, што сум зет, си велам јас, знам инаку на кого да мавам, си велам, и гледам како се прпелкаат луѓето, ошевратени митокос крај меѓата, како кијаници коноп, излезени од под мелица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зошто се враќам, си велам, кога нема со кој збор да размениш: ни по кого да викнеш, ни кој да ти се одѕвие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дома немаш кого да го прашаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега им кажува кого да го тепаат утре, вели. Ништо не му повратив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)