трча (гл.) - да (сврз.)

Брзаа и трчаа да стигнат некаде уште послободни, уште посами, уште во поскришен честар, каде ни господ одоѕгора не ќе може да ги види.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се водеа по тесното патче од Кучкин Камен кон Суши Кутол и се грижеа да ги заборават сите непријатности што ги поднесоа овие два три месеци, зафатени со таа општа работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Луѓето употребуваа еден аргумент: Го имаш тука, не трчаш да го бараш, и свежо е.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И трчаш да им ги исполниш сите желби: „Потивко музиката!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Трчам да не ме остави возот, да не го заборавам патот за дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас трчам да ја спасувам архивата на НОФ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трчам да видам што стана со митралезот на десното крило.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас, првин трчам да си ја видам крушата во дворот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Исто како оние што ги наоѓаат и ги берат на џадето, по ендеците, во бозјакот и бурјанот и на полјанките каде што ги разнесува ветрот. Тие не мрднуваат од место.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Без збор клекна, подигна раце и остана така молбено и болно и небаре занесена во таа молитва што не исцелува болка, шепоти, моли, сплетува прсти, ги притиснува до градите, се ниша де напред, де настрана...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во зацрвенетите и ненаспани очи на Пандо бликаат солзи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Насамо, кога се разбудувам во ниедно време, си зборувам; камионите кога поминуваат, трчам да го видам, чекам и за мене некој да фрли книга со добри вести за син ми, ете, за мене нема ништо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Му го кренав фустанчето, му фрлив прав в очи, а тоа не запира, туку трча да си купи бонбони.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Инаку, сите знаеме оти во животот постојат многу нешта што посакуваме трчајќи да им ги соопштиме на другите луѓе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А пак трчаме да му го земеме на другиот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ама од едно уво влегува, од друго излегува копнеж е тоа, еј, кај стои снег на летно сонце, а и нам не ни се стои оти таму никој на ништо не ти завидува, ни на куќа, ни на обушје, ни на облека, и си ги собираме пљачките, покупките, трчаме да фатиме брод,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)