Но со оглед дека сега сме сè повеќе бомбардирани со неасимилираните шокови на „модерниот“ живот, нашата психа бара нешто вон принципот на задоволство.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
“ Сигмунд Фројд, С оне стране принципа задоволјства, стр. 21. 7 Фројд, Ја и оно, стр. 102. 176 okno.mk naff За некои дела на Damien Hirst (р. 1965), како што е овде репродуцираното, Одделен од стадото (Away from the Flock, 1994), може да се каже дека се иконични за уметноста на деведесеттите.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Така „комуникацијата пратена со порака е заменета за комуникација направена со порака“, што ја прави „естетиката на неавторитарно и неодлучувачко значење“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Принципот на задоволство во популарната култура му служи на ваквото потискување на смртноста, така што низ смртноста - со која низ поп-естетика се бави новата британска уметност - се појавува потиснатото таму каде што тоа (естетски) и не се очекува.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Исто така и „светогледот“ на уметникот на деведесеттите може да се сосредоточи токму во една изјава на Хирст: „Понекогаш чувствувам дека немам што да кажам - и често сакам да комуницирам со ова“.8 Ваквиот „став“ стои на другата хемисфера во однос на она модернистичко „кредо“ што би можело да се формулира во: „имам многу нешта да кажам, но не сакам да комуницирам“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
1 1 Paul Willis ваквата естетика ја нарекува "grounded aesthetics", во Common Culture, Milton Keynes 1990. 172 okno.mk
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
На тој начин и уметноста возвратува („fights back“) и повторно ја освојува својата територија на која со поп-културата развива еден однос на взаемно интерпретирање.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
„Традиционалната уметност“ беше главно, како што тоа Бенјамин би го рекол, „его- поддржувачка“ - ја чуваше дистанцата и така ја конституираше својата аура.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Илче Мушаланов од Битола (сега 28-годишен), во моментов, е вработен на работно место чувар преку Агенција за обезбедување имоти и лица2 – различна од споменатиот тужен субјект за кој ќе стане збор подолу.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Повлечената тужба се смета како да не била ни поднесена и може повторно да се поднесе 287 (чл. 183 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Ако, пак, тој [тужениот] – во рок од осум дена од денот на известувањето за повлекувањето на тужбата, не се изјасни за тоа, ќе се смета дека се согласил со повлекувањето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
За големината другпат ќе стане збор, во посоодветни околности: - Јас сум маестро Михо, професор по керамика.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Буквално преведено значење или Два расказа за пример Во последниве два расказа, за кои токму стана збор, примената е една постапка која е карактеристична за поголемиот дел од расказите на оној автор, и која јас овде и сега, за потребите на оваа анализа, а во недостиг на појасна формулација, ќе ја именувам како „буквално преведено значење“.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Потоа, стана збор за облекувањето. - Нема разголување, отворени деколтеа, тесно припиени фармерки и така сѐ до десеттата заповед.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Не би требало да стане збор за укинување или неутрализирање на “екстремите” туку, на крајот на краиштата, за еден чин на “приближување” во смисла на симпатија, Љубов - како сила на осознавање во смисла на Макс Шелер.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Голема тема на уметноста е: “она апсолутното во реализацијата на својата игра на создавање свет”.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Тоа е едното, а другото е што кога ќе стане збор за коњот што им го остави нив ајдутинот, а кој си го присвои Тахир бег Јаузоски, сосема се согласуваат, двајцата велат Добро направи Тахир бег што ни го одзеде, оти да останеше Мурад наш, досега ќе беше пцојсан за храна.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
На пример, кој можеше да се заколни дека тогаш кога стана збор да му се „пресретне“ патот на Хаџи Ташку, прв Боше Јанчески намниса.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ако стане збор за секс и за тоа имам што да кажам. Поточно, да се пожалам.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Така нејзиното искуство со ЛСД беше кратко и делумно непријатно, иако доживеа некои перцептивни феномени за кои ќе стане збор.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Истото го согледа и Даниел Бел (Bell), теоретичар на „постиндустриското општество”, и рече дека „во модерното општество неоспорно постојат диверсифицирани и плурални интереси, бидејќи во сите нас се кријат многукратни приврзаности и идентитети”. (D. Bell, Winding Passage, 1960) Бел зборува за „’crosscutting’ identities” и нагласува „дека никако не може да стане збор за какво и да е взаемно помирување на сите вредности”.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Камилски во текот на целата година објавуваше статии во списанието со радикално лева тенденција, кај некои членови од редакцијата дури и со проруска, за друга и не можеше да стане збор, освен подоцна кога се појави едно помалку спротивставено на првото, отворено кон модерните, западни струења.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Не можеше да стане збор за реска граница, но забележливо беше дека во вечерните часови и во ноќите, собите ги користеа угледни господа кои, заради дискреција, ги пуштаа партнерките сами да влезат во зградата додека тие во колите извесно време пребаруваа нешто што никогаш не им беше потребно.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
За топол збор и насмевка, не можеше да стане збор.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
(Значи, имајте на ум: јас сум случаен учесник во настаните за кои подоцна ќе стане збор).
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Речиси јас сум сигурен дека поголемиот и поодговорен дел на мојата личност беше само нем сведок на насатанот за кој ќе стане збор.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
И најотворена негова декларација станаа зборовите од романот „Очај“: „Највисока мечта на писателот е да го претвори читателот во гледач“.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
И додека односите на гемиџиите со ЦК (за кои ќе стане збор понатаму) останале до крај затегнати и непријателски, односите со Сарафов останале до крај коректни.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Фактот дека тие му припаѓале на Гемиџискиот кружок е доволен да не убеди дека и тие во однос на основните карактерни особини, и по она најважното - готовноста да се саможртвуваат за слободата на Македонија - не се разликувале од оние гемиџии за кои погоре стана збор.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)