ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Популарната култура не е експресија.

Во популарната култура се наоѓаат препознатливи симптоми на она што е длабоко затрупано во Уметноста, односно симптоми на ниското, нагонското, она во доменот на Она (односно Ид), значи реалното, несвесното, што одбива експресија.

Романтичната љубов ни дава замислено изземање од општественото непријателство, ни овозможува да се величаме себеси и сопствените чувства без да ги гледаме низ призмата на туѓото неодобрување.

Затоа што таквите ликови не остваруваат дејство, туку изведуваат претходно утврдена и напишана улога, тие ја немаат, и при сета своја виртуозност (и мускулатура, барем во случајот со танчерите) мажествената достоинственост на спортските ѕвезди или на политичарите од едниот или од другиот род, кои на почетокот од играта не знаат точно што ќе прават со телата и како ќе се однесуваат во текот на дејството што ќе уследи.

Нѐ прави одново рамнодушни кон начинот на кој нѐ гледаат.

Токму во овој контекст на родова паника околу „забранетата фантазија за машко театрално покажување“, а оттука и на сомнителниот статус на машкиот изведувач, мајката, според Д. А. Милер, го покажува своето вистинско значење – и како извор и потврда на синовата желба да изведува и како давателка на исклучително скапоцена општествена дозвола (75).

И ни овозможува пристап до извор на лично значење преку кој ќе си го осознаваме животот.

Мајчиното одобрување го иззема синот од терористичкиот надзор и од терористичкото спроведување на машките полови улоги, додека неговото идентификување со неа му овозможува пристап до просторот на самата изведба.

Токму тука е најголемата опасност на романтичната љубов.