Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој се замисли: - Ами ако те насмеам, бабичке, и тогаш ли нема да зборуваш со мене?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И никој нема да го боли кур.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Никогаш нашиот егзил нема да биде залуден, пееше Дарвиш, по својот полвековен егзил, за вечното враќање дома на Палестинците.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Макар што кабинетот му беше во подрумот на поликлиниката, тој бавно но сигурно се искачуваше по излижаните скалила на хиерархијата во зградата на струката - од асистент до предавач, без амбиции да го замени пензионираниот шеф на катедрата и раководител на клиниката, за што и така немаше да наиде на поддршка ни кај колегите ни пошироко.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не со банда, туку со илјада банди од најсилните тепачи нема да се осмелам да појдам таму.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Нема да добиете другари или охрабрување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Нема да поверуваш Јана, сега сум многу блиску до нашиот крај.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во нејзината беспомошност ја препознавав беспомошноста на моето детство и мојата младост, и секој мој непријателски збор или постапка кон тоа суштество кое бавно умираше немаше да биде одмазда, туку изживување врз себе, врз мојот спомен за девојчето, за девојката и за младата жена која бев некогаш.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ми беше оставена во некаков семеен аманет на дотолкување татковата потрага по патот на јагулите, како наследена парадигма, со сета реалност и мистичност, небаре во проверба на времето, во кое беше свесен дека нема да стигне.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Имаше стотици работници на градилиштето, можеби и илјадници.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

-Ах, како е занимливо! - извикнувате емотивно, но не затоа што тоа е стварно занимливо, туку затоа што морате да прикриете дека смртно сте се исплашиле. -Беше голем измамник...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Нема да те маткам. Ти- оди си... - А тие? - го прекина Коте.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сосетката на седиштето ѝ даде запалка и ја замоли за една од малкуте цигари кои ѝ беа останале суви.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мислам дека денес е лесно да се исчитаат тие апстрактни шеми, зарем не? (Треба временски да се утврди нашиов разговор: воочи необично „земската“ фаза на војната).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но по долгата расправа само за десет турцизми, тие имаа чувство дека ги очекуваше работа, која ако се одвиваше со досегашното темпо, немаше да заврши и до крајот на нивните животи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Или - нема да го носиш ова „сукњиче“!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се растуривме денеска и можеби никогаш веќе нема да се видиме и собереме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И така, ја одбив љубезната промоција на готвени јадења, супи, чорби и месено... зашто, ако некој треба да си оди од дома и да ме напушти, последните зборови сигурно нема да му бидат: „Да си ибеш векот, стварно убаво готвиш“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога ја гледам, секогаш ми се чини дека ќе ми се врати синот... а знам дека нема да се врати.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Значи, Луција му ја дала песнарката откако ја понижив; тоа можеби значеше дека Луција немаше да им ја даде, доколку јас не го сторев она што го сторив на кејот, и дека таа им ја дала сега затоа што ме сака, односно затоа што ме мрази, а ме мрази затоа што јас не ѝ дозволив да ме сака.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И пак се тргаше. „Со тебе - каде?“ „Сегде“, и не ја пушташе веќе раката. „Знам едно катче од каде можеме да го слушаме мекиот галоп на глувчињата.“ И пак се сети - не, јас нема да умрам од смрт како секој друг; ќе умрам од живот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Далтон мораше да ја грабне за рака.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нема да ви браниме. Ама нема и да ве браниме...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Наеднаш, и самата изненадена, се свртува кон нас и објавува дека деновиве била прилично вознемирена бидејќи поверувала дека пролетва нема да се појави оној чифт желки во нашиот двор.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Единствено што се надевам е дека нема да дојде денот кога луѓето ќе престанат да зборат и наместо говор ќе ги користат само рацете на тастатура кои ќе станат извежбани како на секретарката у суд, а пола Македонија да носи тегли наочари тројка од што ќе си ги истера очите пред своето Пи-Си.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ништо во градот нема да се вика по тебе, а и подобро замисли ти се погоди депонија, или улица што не води никаде.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

А кога Брајан од Витолишча, Стојко од Полчишта и други сиромаси немаа да доплатат, тој им ја даваше стоката и без пари, на вересија и му наредуваше на Мечето да запише во тевтерот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако бев задоцнил само за неколку секунди, или ако срнчето истрчаше пред првите удари на Орде, сега не ќе лежеше мртво пред моиве нозе, а јас немаше да се чувствувам толку тажен.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Се борев со постајаното чувство дека станувам амбасадор на земјата што нема да постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Многу ме интересираше зошто најмалата клацкалка не беше сменета, па го прашав чичкото.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Какви чувства ќе се разбудат во тебе кога твоите „ангелари“ со развеани коси долги ќе поминат покрај клупата во градскиот парк, а ти, покриен со стари весници, ќе им се израдуваш на убавината, младоста и среќата... и нема да ги препознаеш, а ни тие тебе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

– Мислам дека никогаш веќе нема да бидам иста. – Сега сето тоа е минато – ѝ рече тој, милувајќи ѝ ги со врвовите на прстите крвавите лузни на лицето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

— Од вашата уста нема да се навредам, му велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Овој процес треба да биде свесен, инаку нема да биде изведен со потребната прецизност, но исто така треба да биде и несвесен, зашто во спротивно ќе донесе чувство на лажност, па оттука и на вина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никогаш нема да дознаете многу повеќе за Братството, освен дека тоа постои и дека вие му припаѓате.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И онака нема да можам да видам ништо надвор.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Рајна му беше венчана жена.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Пелагија исто така им благодареше со топли зборови, ветувајќи им дека нема да се заборават, дека секој ден ќе наминува кај зградата Сите ние имаме иста судбина, зар не?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ќе играат само сенките. Но јас веќе нема да бидам таму.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не беше израдувана од дињчето, веројатно немаше да биде ни од цвеќето, ќе ѝ се ококореа очите само со мирисот на кафето. - Види што донесов - дигна едно рипче за опавче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ако решиш да ме заборавиш еден ден... во мене нема да згасне огнот, сѐ додека постоиш ти, јас од бескрајот ќе се надевам, дека барем уште еднаш.... ќе го слушнеш крикот на една вљубена душа барем уште еднаш ќе бидеш само мој!!!!

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

- Немаш никаков друг план, никаде нема да одиш и ништо немаш намера скоро да правиш? – го испитувам теренот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Нему, како дотогаш неосудувано лице и фамилијарен човек, му беше одредена алтернативна мерка условна осуда од шест месеци казна затвор, со напомена дека оваа затворска санкција нема да се изврши доколку осудениот, во рок од наредни две години, не стори ново 201 кривично дело.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Му го познавав добро табиетот, и знаев дека нема да се откаже; во еден миг, веќе зажалив што повторно се сретнав со него, и реков: „Добро. Но само четврт час“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако ми дадеше, вели, немаше да се откажеш од мене и затоа умри сега и ти!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само не вака. Не вака, со овој свој гостин, што трепереше онака исплашено првата вечер, а после што ти даде можност да ги споделиш со него сите оние свои најоптегнати безгласности на твојата самота, сигурно дека нема да можеш, човече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ додека не умрам, нема да знам како изгледа тоа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Немаше да ни биде криво ако нашите овци и кози и говеда би завршиле во партизанските казани.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нема да останам во минатото, љубовта не е дух, судбината не е предодредена, судбината ја градиме ние, не се откажувам, не е завршено, бескрајот е последна станица а во следниот перон сум јас, тргнав за да бидеме заедно, зошто никогаш не се изгубивме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Нема да згреши ако заклучи дека најмногу е своја во оваа просторија. Можеби и заради таванот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ама овој пат тоа нема да се случи.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

— Ти, — ѝ вели тој, — сега засега, дури си пресна, баре за еднадве недели, слама нема да вадиш.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не дека ги потценувам чувствата спрема нивните покојници на оние мештани што поставиле ребрести лимени покриви над гробот или го заградиле со столпчиња како кај медитеранските тераси, тоа никако - со некој невин израз ми зборуваше таа - но јас сакам да се направи нешто што нема да го навредува просторот, нешто што ќе си легне во пејзажот, што ќе ја олеснува врската меѓу земјата и небото, што ќе претставува јасен нишан, но нема да го спречува дождот да продира во земјата и тревата и планинските цвеќиња да растат угоре.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во култура - каква што е нашата - која допрва ќе го проживува својот модернизам, форсирањето на Енди Ворхол како некаква историска пресвртница, можеби и нема да најде соодветен одглас.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Сфати дека партиите сакаат ослободителната војна да се води само до таму до каде што зафаќа предвоената гранична линија и ако нема да се придржуваат на ова, тогаш ќе бидат осудени како автономисти и така би.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Зар Ататурк сакајќи да го стаса европското време со институциите на прогресот, посебно на разумот и просветителството, нема да го жртвува османското цивилизациско време? продолжи Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Ќе го криеме Црни додека можеме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Па нели ти реков дека нема да разбереш?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тие нема да го остават...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но најсериозно мислам дека сè она што им е потребно на луѓето, Партијата најнапред ќе го искористи за себеси, а луѓето ќе ги остави малку да попричекаат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

1. Драга Асенета, Вие можеби имате волшебни црни очи кои фрлаат мирисни погледи околу себе, можеби зад себе сеете скапоцени сенки и можеби мочкате колонска вода, како што рекла една писателка, но тоа нема да Ви помогне да станете јунакиња на оваа книга.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Остана неговата тајна како успеваше да остави впечаток дека тој ден нема да направи ништо. А сепак правеше. И тоа редовно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нему попуштени му беа само нервите. Друго и немаше да понуди во општото ценкање.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Тоа зло длабеше во него и го раскинуваше, а тој не можеше ни да помисли некому да му се исповеда и да му се довери; па и кога тоа зло си ја заврши својата работа и изби на површина, никој нема да го познае; луѓето просто ќе речат: смртта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Август нема да биде заборавен, оној Август од Виена луѓето долго ќе го памтат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

— Тој маж досега на сто пусии паднал, ама ниедна го нема задржано.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Оние платна веќе нема да ги распнувате! - рече дедо Димо. - Ќе уредиме спиење во плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тие мрчале надолго и широко ќе ви продаваат морал, а доколку тоа не би го правеле и би ги пуштиле на пазар да продаваат компир сигурно нема да продадат ниту 2 кила, но затоа доколку ги оставите пред МТВ би биле успешни проститутки.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ја немаше цела недела, во која Ѓорѓија очајуваше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Си платил цел, а ќе излижеш одвај половина сладолед а на тукушто избањатите божици секако нема да ве видат, инаку барем ќе ви се изнасмееја на сладоледните капаници.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сѐ уште не знаеше, а веројатно никогаш и нема да знае, дали беше утро или вечер кога го уапсија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во оваа ноќ низ згрчените прсти на гранките нема да се слеваат лепливи шурки на месечината.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А таму јасно и нагласено стои дека минатата вечер изјавив оти ќерката на Ѓурчин ја имам видено повеќепати и дека единствената намера што сум можел да ја имам при тие случајни средби веројатно била желбата да ги откријам сличностите помеѓу нас двајцата: помеѓу неа и мене, се разбира, во колку постои.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дека ќе нѐ одбрани од војна Англискиот крал.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Ти си казнета, сладолед нема да добиеш, - со задоволство ја „подбуцнав“.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И тогаш низ телото на младата жена поминале трпки, а нејзините молежливи очи упатиле поглед што го зборувал истото што би го кажале и подадените раце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Можеби никогаш веќе добрите луѓе во Париз немаше да слушнат за мене.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не е баш препорачливо да зјапнеш во тукушто избањатите божици, особено ако лижеш сладолед баш кога врви нивната гиздавост.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Извини, ама тоа нема да се случи.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

А јас, лековерниот, и тоа на политички собир, презентирав цела една теоретска расправа за тоа дека праведноста не ја измисливме ние.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се колнам занемевме сите кога од своето место, на предната клупа, како изгорен со револвер в рака скокна татенцето, кога како најлудо птичиште крикна: - Проклето фашистичко куче, нема да бесиш, - го напери полниот револвер право во несреќното момче Методија Гришкоски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Нема да се поштедиш од изобилството знаци и емоции нема никогаш да сакаш помалку: причините се множат како инсекти.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Не, тоа нема да ви дозволам да го сторите! Не! Не!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И нема да одиме на маневарка!

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

На тоа сепак нема да се задржувам, само ќе забележам дека, според Вилхелм Фридеман, кралот и Бах размениле формални поздрави.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Истовремено мислеше дека Марија тоа никогаш нема да му го дозволи. И со право.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Убаво да редиш, збор до збор да иде, Ти сепак Голем поет нема да бидеш, ти никој не си, никој не те одбра тебе, Балканот, земја на контролирани поети, тоа ќе те врзе за цело време.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Директорот – откако дозна дека ќе биде тужен – го викна оштетениот работник, заедно со уште десетина други работници, и им одржа сочно заканувачко обраќање во кое им рече дека тие не се лојални на фабриката, но сепак, заради неговата „добродушност“, тој нема да ги избрка од работа, а нив ни случајно да не им текне преку извршител да ги бараат евентуално досудените пари што им ги должи претпријатието.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Зар не е јасно како бел ден оти претставници од нас нема да има, оти ќе ги решаваат нашите судбини без да нѐ прашаат нас што бараме ние, а затоа ќе ги прашаат нашите непријатели што имаат свои држави и свои дипломати и кои ќе ја извлечат сета полза од нашата пролеана крв?!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Против решението на судот со кое се одлучува по барањето за одлагање на рочиштето, не е дозволена посебна жалба (чл. 108, ЗПП). 5. Процесноправниот институт „контумациона пресуда“ кај нас е регулирана во ЗПП под називот пресуда поради изостанок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јас су овде и владика и патрика, — му нареди Толе и му се опули на Брниклијата, кој веднаш рипна и го грабна попот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Па така е и во песничката: да не е смотан, нема да е постојано в ќоше!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- И мене не ми се допаѓа, - реков, - но дворот нема да го купуваме.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Таа можеше подолго време да ја поднесе неговата молчаливост без да се почувствуваат напнати и потиштени, но сепак се чинеше дека тие го изменија своето однесување со некаков вид застрашувачки предзнак, еден вид на очекување дека нивната љубов, нивниот брак и бебето, кое беше на пат, не само што нема да се исполнат, туку дека тоа е само подготовка или вовед за нешто многу покобно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Старецот: Дами и господа! Вечерва се собравме на ова прекрасно место за да му одадеме признание на човекот кој еве веќе 15 години (погледнува кон таванот), фала му на Бога, ја тресе и потресува оваа зачмаена средина! (Се слушаат извици на одобрување)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Господи, имаше, имаше и други такви денови, вредни за паметење, за кои бев сигурна дека никогаш нема да ги заборавам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Вода нема да излезе, ама ако случајно излезе, овде да се направи синема, кино на отворено, драјв ин, како во Мелбурн“, се јави оној гласниот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако не се плашиш нема да се чуваш...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ми се гледа нема да расте голем, куси му се нозете и не е главуч“, рече Љупчо небаре се разбира во кучешки сорти.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Верува дека нема да го пропушти, во тоа неговиот творечки дух насетува прикаска, но тој е автор кој, прво, пишува за свое задоволство и, второ, сака да си постави мамка на која ќе се фати за да може добро да влезе во играта и успешно да исплива од неа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас се насмевнувам. Нема да останам долго, велам. Ќе си одам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Но, им нуди и збеснатата мајка.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

II. Им забрануваме на сите наши поданици без оглед на нивната положба или професија да го оживуваат споменот, да се напаѓаат, да се навредуваат, да се караат и да се предизвикуваат еден со друг со префрлања во однос на она што се случило, без оглед на причината или околоностите, да се расправаат, да се оспоруваат, караат, засрамуваат или навредуваат со дејства или со зборови; нека се совладаат и нека живеат заедно како браќа, пријатели и сограѓани, а кршителите ќе бидат казнети како кршители на мирот и нарушувачи на јавниот ред.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во електричната инсталација знам еден таков дефект што вечер кога ќе се шкрапне било кој прекинувач, кога некој каде и да е ќе ја вклучи струјата, ќе се предизвика таков куршлус од кој куќата цела ќе пламне како кога се пали автомобил и никој жив нема да остане.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како четврто: ќе можев своите гости да ги пречекувам на тераса, и ниеден пријател од детството нема да се исплаши од празна рамка за слика, обесена на ѕидови кои се приближуваат, толку многу што ќе сака панично да побегне, уништувајќи патем фин сервис за кафе и нова мирислива свеќа запалена во чест на неговата посета...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Не, нема да оди! - Оф, мамо! Страшно ме боли главата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Што оглуве, си велам, оти го нема да се јави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми се чини дека ми навираат толку солзи, што од притисокот носот ќе ми прсне и од таа густа експлозија ќе го снема и Дејан и сè околу мене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас нема да го продавам автобусот на друг.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Синко, му рече. Ти нема да станеш поп.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И кога нема да го гледа така, ќе го осуди на смрт.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Уште утре ќе купиме куче и потоа нема да имаме потреба од преговарање дали сакаме да шетаме во паркот, секогаш ќе мора да шетаме, ќе мора него да го шетаме, шетањето ќе стане нужност. (Кога не му паѓа на памет да шетаме дете - ќе шетаме куче).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Никој нема да мисли мрзоволно „ја трпам со години, а смачена ми е мајката на моите деца“.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

На рацете нема да залулам внуче, а ете, каде ме остави, каде?!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Познавајќи ја долго време, Ѕ очекуваше дека лутината нема да ѝ помине брзо.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Во вршидба време отиде во Битола со десетина селани и на излегувањето сите изнесоа по две три. Раиф ефендија си достоја на зборот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Доколку премиерот Пуриќ „се спротивставува на напорите да се постигне спогодба со маршалот Тито..., Британската влада, потпомогната од Русија и можеби од САД, ќе ѝ стави до знаење дека нема да продолжи да ја признава Владата на Пуриќ во овој состав“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ќе остане на дното ни жегата ни жедта нема да помогнат да сркнеме од секретот да се плукнеме, назад.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

24. И ОРЕВОТ И КАМЕНОТ КАЈ НЕГО СЕ СЕГА - чукне, скрши и резненца од јатката си апне, и да го спогнат сајбиите тој нема да бега, а со оревот и каменот на друг плац ќе стапне...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

И, не дека нема да нѐ биде, зашто сме поднаучиле и ние по нешто под јорган сиве овие години живот, ама борделот ќе мора да се вика „Кај баба“, за да нема забуна при влезот во бордо обоениот хол, во кој гостите ќе ги дочекува хостеса во црвен фустан со длабоко деколте и, со насмевка, распеана ќе ги разнесува по собите... или, уште подобро, со фотогалерија што ќе оди на видеобим ќе ги нуди нашите вработени и пријавени работнички со бенефициран стаж.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Оној Мартин е добро момче, само малку е срамежлив. Ќе треба да го охрабриш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Зарем немав право? Ако не постоеше тој црн знак верувам дека немаше да бидат спомнати планинските беспаќа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од него ниту богатите нема да видат аир, ниту сиромавите!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кон таму сега повеќе нема да може да заскита ниедна твоја мисла, макар и да пцовисаш од глад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Работите не одат на арно! – го промени веднаш текот на разговорот татко ми. – Со Сталин или без него, ние остануваме со нашите кози! – пресече Чанга. – Но независно од Сталин – продолжи татко ми – кај нас сигурно нема да доцнат „плановите за новата социјалистичка изградба”, кои секако ќе ги зафатат и нашите кози. – И во мене нешто коби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Една турска поговорка, пак, вели: „Кој е роден да биде обесен, нема да се удави в река“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Од карање нема да ти се урне бисерот!... - Го советуваше башмајсторот Аргир.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Уште да ги нападиме и спаиите, авалеџиите, беглиџиите и сите други дерикожи, сигурно нема да не колне народот!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да живее надежта дека војната во градот нема да се случи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Секогаш се случуваше така, снегот да преврне а после или да заплисне југовината со својата блага бура, што ќе слисти барем една дебела половина од наврнатиот снег, што ќе размекне, ќе спитоми, ќе одврзе, а ќе му даде и нему доста вода за да си ги сврши сите работи, за кои беше дојден; или пак ќе дојде една од оние ведрини, ќе се изостри една таква при која сонцето ни во најцрвеното и најослепувачки огреаното пладне нема да биде во состојба да му излишти ниту една капка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нема и да оспорат ништо во случај да не постојат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тие во мојот блок никогаш нема да овенат...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И ни вели тој на сите како што бевме собрани во училиштето: кучиња повеќе во селото наше нема да има! До едно мора да бидат поштомени.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ај, ќе се воздржам и ништо нема да речам, ама, ме стаса до вратата, да ме доисплаши: „Невесто! За Свети Никола дома да си седиш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Иван Иванович си ја бричи брадата два пати неделно; Иван Никифорович, еднаш. 138 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мажот со цигарата меѓу прстите, онака формално, ги прашува оние кои се уште јадат: - Нема да ви пречи да запалам , нели?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Нема да биде бадијала. Откако ќе ја подготвам монодрамата, ќе барам средства од Министерството, па макар и пред комисија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еднаш го слушнав поштарот како ѝ вели на мајка ми „Онаа, легнатана, ако стоеше немаше да ни се причинува толку голема“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дека нема да откриваш бројки, димензии, нема да оддаваш никакви податоци, цифри?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Знаејќи дека во овој град никогаш нема да се пронајдам, правев планови како заедно со моите родители да се преселиме во Скопје.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Не, другар брат. Ти нема да ме стиснеш во свој параграф и да ме залепиш со печат во своја графа.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Змејко го знаеше тоа за сето време, застанат крај чамот, што беше доста дебел, а постојано со едно проклето чувство како некој да го имаше исфлено на една ѓаволска сува долина, на некоја гола ведрина, и сѐ, што можеше да стори, беше да испука уште три истрела, нишанејќи право во челото на она заскокано ѕверче што стануваше со секој миг сѐ поголемо и сѐ понасочено кон него, право на него, како некој истрел, единствен и неизбежен, а за сето време додека пукаше, остануваше свесен дека со тоа нема да може да стори ништо, бидејќи знаеше многу добро дека сите делови од телото на тој затрчан самјак беа заштитени во дебела кожа и со непробојна коска, така што на тоа негово место не би можела да му помогне ни кртешница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И да беше тчно напладне, ќе се сторев Гари Купер, па ќе видеше ти убаво што ќе ти сторев, а и ќе ти ја соберев женската.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Нема да раскажувам за сите мислења што се кажаа за тоа каде можела да исчезне водата, кога и каде се случило нешто слично, за сочувствителните зборови кажувани на некој посебен, маказаречки начин, за помолчувањето и вртењето глава.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Да му предложеше таа мома од секоја друга куќа можеше да поверува дека нема да му откажат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Чешмата вода има, гората засолниште, сигурно нема да бидат забележани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Ма, ти не си нормална! Ако земам уште еден кредит нема да имаме за јадење.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мусли бег нема да го испушти Јована да премине на чифлигот Јаузоски, припратен е по него како по свој, го научи турско писмо, го изучи да свири ут и го изучи да го толкува Коранот и му има повеќе доверба од на синовите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А второ, науката сѐ уште е немоќна да претскажува и за тоа стручњаците се претпазливи: никогаш со сигурност не тврдат дали ќе избувне или нема да избувне, зашто низ историјата се правеле многу грешки; за оние вулкани за кои тврделе дека нема да избувнат - избувнале и уништиле многу луѓе...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

„Ти никогаш нема да сфатиш“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Другите можат слободно да се откажат од натамошните обиди и читањето на оваа приказна веќе нема да се однесува на нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред тебе клетва ќе ветам; Албанецот нема да згазне на зборот и лага не ќе е клетвата света"!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Лекарите установиле дека таа млада жена нема да може никогаш да роди дете.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

РЕВШИН: Само јас нема да плаќам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Мислев дека нема да можам да се вклопам во тажниов настан.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оваа првостепена пресуда беше доброволно извршена од страна на директорот на туженото акционерско друштво (Љ.Дракуловски) – при што немаше потреба да се иницира нова постапка за присилна наплата кај извршител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Да не ме издадиш пред другарите, а јас сам нема да се издада. Не бери гајле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако е така, зар можеме да се чудиме на поведението на Руската влада по македонското прашање и на нејзината изјава оти Русија нема да му помогне на комитетот да се создаде “Бугарска Македонија”?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Откако се знае во царството наше за одајата кобна (за која голтка знаење ви преподадов веќе, о жедни), со ин и неразјаснет запис, и откако таа одаја и записот се поврзуваат со проклетството кое го било царството и најдобрите колена во родот негов, се знае: додека не се разбере што говори записот, каква ука дава, нема да има мир и спокојство, и проклетството ќе виси над градот и царството наше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не знам зошто имам чудно чувство дека секој ден ми доаѓа судниот ден па се наежувам од уплав и морници ме полазуваат и се замрсувам како долг многу долг и излитен конец јазли полн, а трпение немам да го размрсам!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Јас имам премногу обврски за да можам да ги одведам, а Том нема да се врати навреме од работа.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ако не оставиме да ги осветат грчки попишта, а ние нема да оставиме, ако писмото во црквата биде наше, а не грчко, ако децата во училиштето не учат наше писмо, а не грчко, ако во општината се служиме со наше писмо и наш јазик, црквата, општината и училиштето ќе бидат наши а не грчки, вели Максим Акиноски и ја зема од скутот тутурката која на краевите и на средината е заврзана со црвена панделка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Штом сенките некој ни ги отме Зарем нема да станеме глуварче (најпослушно дете на тишината)* што најдробен ветрец го соголува?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Во бројот од 11 август 1959 година атинскиот весник „Катимерини“ вака напиша: „Во селото Атрапос18, Леринско, се одржа свеченост на која жителите од селото се заколнаа дека во иднина веќе нема да зборуваат на нивниот словенски дијалект.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Но кога пропеале трети петли и ко почнало да се разденува а Бошета уште го немало да се врати, стрико Никола сиот се вомјазил да не му се сторило ништо лошо и заедно со стрина Николица и со Атанаса ги разбудиле сите домашни и сите зедно, со запалени вивки и гламни, истрчале на срецело и надале гласови, троа навистински троа од навал, за сите да чујат каква нова несреќа ги снашла и да тргнат да го бараат Бошета.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А и политикант: нема да се размножуваат гркоманите! (ја чука по коленото) Разбираш ли?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сѐ што не е наведено во поканата - можете да го сметате за дел од изненадувачкиот процес. * Доколку изненадувањето наведено погоре, не биде пријатно или не ги задоволува вашите очекувања - парите нема да ви бидат вратени!

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„Нема да трае долго“, рече О'Брајан. „Гледај ме право во очите. Со која земја е Океанија во војна?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Познато беше тоа уште од времето на нацизмот; фолклорот во тој случај се претвори во политички обред на фетишизација на тестисите на Големиот Предок, чија една можна инкарнација станува Големиот Диктатор; мислам дека и немаше да ме разбере, оти Луција не беше интелектуално неограничена, иако беше многу работлива и чувствителна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе се изукаат и ќе се опулат нагоре дали иде ручекот и до кај дошло сонцето. И јас што ќе правам, нема да се тепам, си го терам редот пред себе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стоп, стоп! – подвика Дедо Мраз кога предните нозе на елените, понесени од залетот, се качија дури по главата на човекот па додаде – Не, не, до колку мислите да ме ожените, Ви се колнам, нема да се согласам оти мојот збор не паѓа во вода, ме разбравте ли?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Јас знам, се разбира, дека минатото е фалсификувано, но никогаш нема да можам да докажам, нема докази.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Еее, сега ми стана јасно зашто у официјална визита не се дојдени ни Бате Чире, ни Тхе Ред Бане, а нема да дојде ни Хорхе Ивано. Нема кој да ги пречека.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Кога се чувствуваме беспрекорно одлично и среќно ако не го поделиме тоа со вистинските луѓе, кои знаат да се радуваат и тагуваат со нас, таа среќа никогаш нема да биде целосна.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Па, како можеш да очекуваш дека овцата нема да биде вкусно јадење за месојадецот. Таква е природата, сурова.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тајната не беше во преместувањето на компјутерот или работната столица, тајната немаше да биде ниту во промената на работното биро, доколку тоа се случеше, а немаше да биде ниту во промената на работната просторија, па дури ни во комплетната промена на работното место.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„Тине, нема да се мажам со конзуло. Ако некогаш во животов се мажам ќе биди САМО за и од љубов.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Стоев дури удри дожд. Потоа заминав, а тие останаа загледани од округлите сликички кладени на крстовите, кон воденото пространство, кон морските патишта по кои дошле и по кои, веќе никогаш, нема да се вратат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За времетраењето на спорот не беше изречена никаква времена мерка - а целиот спор, сосе судски такси и трошоци, чинеше 35.780 МКД (585 ЕУР), но оваа „скапотија“ не влијаеше дестимулирачки врз Зефиќ, затоа што таа беше решена својата правда да ја бара докрај.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Нема да биде прифатено, спремено ја дочека Александар неговата закачка.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Дедо ја смируваше, велеше дека од книгите аир ќе видат, ама се согласуваше со баба дека нема да им биде лесно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Знаеш дека помислив оти нема да дојдеш - се зарадува Господ Саздов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Арсо прави неколку брзи чекори. Сега ништо нема да го запре.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тие нема да дозволат еден таков излив да помине неказнет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Зар ќе дојдев да те викам ако не сакав- Брат ми Трпче тогаш на Килета му рече: - Да не сакаше немаше да ги наполни гаќите од радост кога баба ми му рече да дојде да те викне.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ама, таму што немало да видиш, а пак не ти е за верување.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Нема да го пржам, ќе го печам, и тоа на трска.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во колата настапи вистинска радост штом се виде знакот дека се ближиме кон автопатот, кој нема да нѐ напушта сѐ до Прага.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Тебе, татко, браќа и сестри ти заминаа во Цариград, земји продадоа, богатства однесоа! Зар нема да ги следиме?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Од секоја свадба, каде што оди сводник, добива по едно рало чевли, и тоа некаде со голема пот заслужени, а овде ќе оди на готова работа, колку „нишан таши“, да не се рече оти зетот сам сводник си бил, што нема да биде лага.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Најпрво, и покрај уредното пријавување на случајот кај јавниот обвинител да ја преземе кривичната постапка, тие беа одбиени односно, со писмен акт III РО бр. 228/08, во мај 2008 беа известени дека надлежниот основен јавен обвинител (Д.Михајловска) нема да покрене кривична постапка со образложение дека „не постои основано сомнение дека се работи за сторено кривично дело“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Важно, Стрела е жива и знае дека во никој случај, дури и по цена на сопствениот живот, нема да ја прати во челустите на волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Реков ја уште на Конгресот дека нема да арно да испадне. Нејсе...

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Изминаа веќе три часа откако Ева се обидуваше да го скине сочното јаболко, кое речиси доземи ја беше навалило гранката на старата јаболкница, а сите мислеа дека таа никогаш повеќе нема да раѓа плодови.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Нема да понесам со себе ниедно небо, во ниедна боја. Не, ниту трошка апстрактност.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Исто така, добро ја анализираше Деветтата Бетовенова симфонија, составуваше правни документи, наизуст го знаеше бројот на законот за кој се зборуваше...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој ќе рече: ќе напишам, јас ќе му речам: нема да пишуваш. ,Нападот е основен вид борба кој се изведува со цел да се уништи непријателот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сепак, не реагирав. Зошто токму јас да му напоменувам дека несигурноста што ни ги врзува рацете и ни ја подјадува надежта не почнува и нема да заврши со нас, и тоа токму оваа вечер!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„ Му ја даваме на јазикот неговата конечна форма - формата што ќе ја има кога никој повеќе нема да зборува ништо друго.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Ќе ми платиш за ова. Смеа, тивка и одмаздничка: - Кучка сум, затоа апам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

– Нема да се скине од плачење затоа што си оди од дуќанот. – Но во новиот дом, во далечната, непозната земја, нема да биде вака.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- А ти мислиш дека тоа е награда за мене?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ако не ме заболеше бубрегот, немаше да дознаам дека имам повишен холестерол, па можеше да ми настрада и жолчката.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

А, ја! Нема да биде тоа! „Доста е веќе трудна", си рече со сигурност Митра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Неговиот поглед бегаше од сѐ и се заковуваше во празното; понекогаш некое дете ќе му подадеше топка, но Рајнер не ги испружаше рацете, некое друго дете ќе му кажеше нешто, но Рајнер не одговараше, некое трето дете ќе го повлечеше за ракавот, но Рајнер не се поместуваше, не се поместуваше ниту неговиот поглед.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Со таквите крпчиња ни рацете нема да можеш да си ги избришеш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој ја разубедуваше... Ѝ рече дека нема да може да стапи во никаков контакт со неа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И никогаш нема да разберам како си дозволи да го направиш тоа, ноншалантно како исцеден лимон ја отфрли љубовта, поради своите себични потреби или од чиста пакост и злоба.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се трудев од секоја моја изречена помисла да произлезе разбирање иако не и одобрување на состојбите што имаат храброст да го пречекорат синорот на тврдата животна логика.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Тето, немој да се замеруваш со тато за Ели, нема да ја пушти.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Вие нема да го колете, туку со пушка треба да му пресудам јас.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И тогај морен нема да шепнам за спомен со засипнат глас, а бурно, ех, бурно ќе викнам: ете нѐ братко, најсреќни нас!

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

Но дали навистина повеќе нема да се појави башибузук на Балканот? запраша Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Можеби некогаш другпат – ме успокои тој. – Време е да застанеш малку на земја. Летањето нема да ти побегне.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И се заколнав: во мавтањето нека ми одлетаат рацете од рамо, но стихови веќе нема да пишувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Едни викаа дека на сила не можат да ги присоединат со Албанија, други тагуваа како ќе се гледаат со своите најблиски, со своите роднини кога ќе ги подели границата; трети викаа дека ќе се отселат, ќе соберат што можат од покуќнината, од добитокот, ќе испродадат сѐ и нема да останат во Албанија; четврти одеа во црквата, палеа свеќи, се молеа, плачеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сега ќе си одиш, нели?, ми вели тој. Нема да те оставам вака, велам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Оваа прва Нова година по земјотресот знаев дека скоро никаде нема да се пречекува во градот така како други години.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Сакате сега да ја видите Клара?,“ ме праша доктор Гете, кога влегов во неговата канцеларија во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И Јоше ќе гледал и ќе плачел над дупката, како над рана што никогаш нема да заздравее, Така - еднаш, двапати, така - трипати, четири и Јоше Свирачот избегал од кај татка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никогаш нема да разбере никој, какво е тоа чудо што слухот за човечност за миг го умира, релативна е само глупоста на мигот и стихот кој таа сага за неповрат ја опишува.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Некоја радост ме поткрева над земјата и ништо нема да ми запне, да ме препне. Сѐ е рамно, полно и недогледно.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лозарот од Неготино, испечен од тиквешкото сонце, избрчкан од мислата како да врзи крај со крај во месецот и веќе подгрбавен од наведнувањето кон секое грозде, овој лозар од Неготино, значи, никогаш нема да разбере што значат Клиничките патеки што ги воведе власта во лекувањето на обичните луѓе.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Со едно чувство на „језа” го фаќам предметот, зашто сигурно немаше да се шетам со предметот во ногавицата и да ги привлекувам сите љубопитни погледи врз себе, кои беа потенцијално урокливи.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

По ова, си реков, сигурно сојот никогаш нема да ми прости.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Злобниците велат дека ова беше начин да се бркаат женски и дека ако некои момци не се истетовирале, никогаш немало да успеат да се оженат.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Не ќе се изоди сал нема да го изодиме немиот говор на зелениката нашиот шумен разговор.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

„Ете, нема! Нема да ја пуштам! Нека вика Мја-а-а-а-у!“ - се подбиваше Златко со мачката.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Најверојатно нема да ме предадете дури ни мене.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ристос гледа и нема да се откаже од неа кога ќе отиде кај него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Од благодарност, секогаш штом една минутка ќе немаше своја работа, ќе одеше кај некого од селаните да го праша дали нема да му сработи нешто.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Реализирањето на проектот го остави за други времиња, но беше свесен дека до тоа нема да дојде никогаш.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Нема да му дозволам да го распарчи имотот... –се бореше таа со самата себе... војуваше со себе си.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Нема веќе да има потреба од: разумни одлуки, исплатливи инвестиции, детални објаснувања, големи планови ни од автомобил, оти нема да има кај да се оди, ни од часовник затоа што времето ќе престане.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Но Дедо Мраз, не забележувајќи го сето тоа продолжуваше: - Ако бев доследен на верноста, сигурно немаше да дозволам од најголема да се претвориш во најмала и да се вратиш кај куклите.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во моменти се тешеа, белким тој нема да ја земе толку сериозно нивната буна, како татко му.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Арафат изненаден, сепак не го запрел Бургиба, кој заклучил: Јас од вас барам да ја примените поделбата од 1947 година!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ништо нема да остане од тебе; ни име во некој именик, ни сеќавање во нечиј мозок.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Мене ќе ме обесите“, му викна тој на претседателот на судот Груица, „ама оној, главниот, ќе остане и по мене за да ви ги мати работите. Нема да куртулите од него“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Инаку зар немаше да сме уште понесреќни поради големиот број испразнети рамки што ќе ни се нишаа пред тоа зачудено око на споменот?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Винстон повторно го обзеде ужасен страв. Нема да дојде, се предомислила!

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што ќе помисли Киркор за него кога навистина тој нема да појде и не појде денес да си го плати костумот со штедрата рака на богат расипник.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нема да можеш да општиш со младата по дома, туку само во кола на некој запуштен паркинг зашто секогаш едно ќе биде со температура, па ќе биде дома, или сите ќе бидат здрави, ама барем две ќе бидат тажни дека им фали оној другиот родител што не е дел од ова, закрпеново семејство.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мислам дека нема да згрешам ако ги наречам и расапеани денови на слободата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Го најде Петрета во колибата на Костевци, навистина со Пацето, кое беше дошло да му донесе на бацка си Петрета алишта за преслекување.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На почетокот од септември десната нога на мајка ја зафати гангрена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

40 Да мислеа тие, кои не поведоа, сигурно ќе немаше да стигнеме до болниците во Корча, во Елбасан, да ги слушаме лелеците на мајките кога поминувавме низ Прењес, немаше да стигнеме до Бурели и во далечни туѓи поднебја...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Уште од првите денови му беше јасно дека меѓу нив двете никогаш нема да се создаде никаква блискост. Дури ни пријателство.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

ВЕТА: Што? Ти заминуваш! Нема да се земеме! (Плаче) Тодоре, зошто така правиш! Ќе загинеш млад и зелен…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ако не се средам, нема да го доведам до заблуда дека сум помлада од што сум.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Адаптирано: Еден од директорите на театрите кај нас, му испраќа билети на првиот човек на партијата која го назначила за директор: „Ви ги испраќам сите билети за премиерата. Ако не дојдете, нема да има премиера“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сепак, модернистите исто така се надеваат дека нивните нови теории, да го цитираме Хјум, “нема да бидат инфериорни во поглед на извесноста и ќе бидат многу посупериорни во поглед на корисноста од кое и да е друго човечко сфаќање”.8

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како кога ѕвони телефонот, ти си дома, а не ја креваш слушалката.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но срната нема да се огледа во реката црвена на молњата.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не, јас нема да бидам како мојот збудален московски познаник Жења којшто својот стан го претрупал со аквариуми - и на крајот (ах, тој советски фушерај!) со својата водена менажерија пропаднал еден спрат подолу.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Шарон го информира Буш дека повеќе не се чувствува задолжен да го одржи ветувањето што му го беше дал во март 2001-та дека нема да го гиба животот на Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Пак и да има место, нема да му го дадат на еден што свршил во Србија, туку на еден свој кандидат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никогаш повеќе нема да бидеш способен за љубов, за пријателство или за радоста на живеењето, или да се смееш, или да бидеш љубопитен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не знам дали се сложуваш со мене но јас токму од оваа твоја порака извлеков заклучок дека несреќниците во животот постојано се чувствуваат излажани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И онака, вели, не му е јасно зошто Симон му ги оставил на чување, што ќе му се, кога таа веќе му ги вратила, откога сфатила дека на него не може да се надева, дека тој абер нема да се разведе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Немаше да постои никаков проблем дури и да беше обратно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Откако ќе погледне во болен човек таа никогаш веќе нема да го симне погледот од оној кој брзо ќе заздраве и никогаш веќе нема да погледне во очите на оној на кого му нема спас.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се искривува за подобро да ме навредува...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Никој нема да рече оти од немање, завал, не изнесоа тепциа на синиата, токо ќе речат: „море таа болката Стојова ќе а волеса ни за в телци ни за в говеда, та не направила".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

5.1. Бордерхак (Borderhack) Што да правите кога сте од погрешната страна на границата?

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Другата мајка, ако се реши татко ти пак да се ожени, како таа што ве родила нема да може да стане, но може пак да биде многу добра и да ја засакате, зашто ќе ве гледа, ќе ве подига во добри луѓе.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Никој не се помести, сите беа премногу исплашени за да направат било што, освен, секако, Пол, кој веднаш почна да му зборува на типот дека полицијата ќе дојде веднаш бидејќи сигурно го чуле истрелот, но типот му одговори дека му е сеедно и дека нема да си оди додека не ги собере своите 500 долари - а тогаш погледна наоколу и рече дека ќе ја понесе филмската опрема и еден заложник.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сигурно никој нема да се осмели да ме запре!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нема да се чепатам пред Јона, а ваму не се трае. Мислиш ти се кинат цревата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ги гледав моите сопатници, во лажно срдечна прегратка со сталинизмот, како ми намигнуваат со јасна порака дека нивниот овдешен однос сигурно нема да има никакво значење на другата страна од границата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ама, нема да биде наведено дека во ходникот треба да направиш плакар од ѕид до ѕид, само за чевли, патики, штикли и чорапи внатре во секој чевел, заборавени, се разбира, и смрдливи, се разбира уште повеќе; и табла со шајки за сите комплети клучеви закачени заедно со „амбрелите“, и секогаш фали твојот клуч, нели?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во извесна смисла тоа беше подлабоко од пријателство, тие беа интимни: некаде постоеше место на кое можеа да се сретнат и да разговараат, иако вистинските зборови можеби никогаш нема да бидат изговорени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гледај колку многу се радуваат што ги нашле, а за сопствениците не ни размислуваат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Нема да има Турци, Бугари, Срби... - А Грци? - праша некој од мракот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

1. Драги Аристин, Вие можеби имате раце и глас од коишто треперат женските уши, мустаќи кои ја разубавуваат вашата насмевка и насмевка која ги разубавува вашите мустаќи, но тоа нема да Ви помогне да станете јунак на оваа приказна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За попот си ја зеде грижата дедот Петко, а вечер ќе се приберат Стојо и Трајко, угате по некој поблизок роднина и — тие ќе бидат, нема да собира „Чочово бачило!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Преку која граница? – Овој пат нема да минуваме граница!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Нема да се случи, бидејќи те назначувам за своја патувачка амбасадорка.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- А, кога ќе остари, ќе види тој, нема да му помагам, нека се мачи сам со бастун во раката.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

По години, до неа ќе стигне писмо, но тоа нема да биде чеканото љубовно писмо, туку известување од власта за социјална помош, доколку по својата смрт го остави на општината одајчето во кое живее.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По некое време, се сврте и му рече: „Овај мајски ден никогаш нема да го заборавам.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Со други зборови, ние пред Турците се кажувавме така како што нема да се налути агата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа, по сево ова е убедена во фактот дека менаџерите, вработени во претпријатието, сакале – во тоа време – да ја искористат приватизацијата на тој начин што ќе го разработат претпријатието, ама на вработените нема да им даваат плата!? ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Го извади од чантата Прогласот на Македонското Друштво во Женева упатено до народите во светот и до Конференцијата на амбасадорите во Лондон во која се образложува барањето за сопствена држава и почна да го чита, но полковникот Бонети го прекина: - Такви обединувања на Балканот никој нема да дозволи...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Треба задолжително со будала и со една темна рака”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И нема да се посомнева!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И да замолчат, ако немаат да кажат нешто друго, како што им се вели на децата. Премолчете, едвај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Логотетот нема да биде задоволен кога ќе види дека клуч за страшното пророштво воопшто нема.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кутрите тие, ништо не знаат и никогаш нема да дознаат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Одев и сакав да одминам, оти знаев дека Лествичникот не е таму, дека блудничи со девојката во источната одаја на гревот, кога одеднаш ми падна на ум нешто: можеби чашата на Соломон, изворникот изгубен на сите неволји и записи чудни, се наоѓа токму во неговата одаја, на место сосема видно, незаклучено, оти таму законот нема да ја бара, туку на место скришно и недостапно за виделото човеково?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Тоа, тоа! - Или ќе се уверам, или нема да се уверам, оти мислам јас, од Дедо Мраз нема поубав, подобар, подарежлив.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Никаква информација ни за Душко млекарот, ни за инцидентот, ни за Цеца ни за пичке материне нема да го подобри вашиот живот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ќе скапеш како пес, ќе смрдиш и ќе исчезнуваш и пак нема да се откажеш од мене, од тебе обележана, ѝ велам јас.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Преку кохезијата на мислите и чувствата се обидов да ја доловам тривијалната симбиоза на ироничноста, моментите кои не ги проживеавме, мислите кои ќе останат вечно заробени во матриците на просечниот ум и чувствата кои никогаш нема да ја пронајдат својата совршена форма.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Срцето му се стегна кога помисли на огромната сила што е построена против него, на леснотијата со која секој партиски интелектуалец би го победил во евентуална дебата, на суптилните аргументи што тој нема да биде во состојба да ги разбере, уште помалку да им одговори.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури и да ми сошијат под кожата постава од оловни прачки нема да успеат да ме задржат во ова време…

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се надева дека нема да ја одбие.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И нека не те радува пророштвото на стариот. Нема да се исполни.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дел што никогаш повеќе нема да ја има истата форма и никогаш повеќе нема да го имам за себе.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Може човек да биде огорчен, во еден момент да се чувствува дури и сронат, но јас нема да паднам пред искушението на изгубена верба.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Туа – мешајќи го костурскиот говор со македонскиот литературен јазик - од купчето оддели неколку исечоци од весници – пиши како ние тој ден дадовме заклетва дека нема да си го зборуваме нашиот јазик.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Ех, синко, то знаење не е фута. Од то можи само да се преживеи, но добар живот за ќерка ми - најмалата, најубата и најгалената – нема да има.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

НЕДА: Токму ја испратив по скалите. Отиде в град и рече дека нема да се врати сѐ до вечера.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во прво време не сакаа да кажат, ама кога докторот им рече дека нема да ги лекува ако не му кажат, Салија му ја исприкажа вистината, а докторчето се насмеа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

МЛАДИЧОТ: Ќе ми платите за сѐ. Нема да умрам додека не ве истребам до последниот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Единствено треба да положиш кај нејзините другарки зашто тие ќе ти ја дадат или нема да ти ја дадат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Само, се плашам дека нема да ме пуштат од овде, па би те молел да запишеш сѐ што ќе ти кажам и еден ден да го објавиш и да побараш правда за мене“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога конечно ќе бидете фатени, нема да добиете помош.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пријателе, се враќам, а никогаш нема да бидам Ни во пејзажот, ни во човекот И знам, некого повеќе ќе љубам!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

На ова место, тоа го знаеше инстинктивно, светлото никогаш нема да биде изгасено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од ова се гледа неможноста или, пак, незнаењето на законодавецот да формулира номотехнички издржана законска одредба, која нема да се менува и по неколку пати за време од неколку години.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ништо што би можел да сторам или да речам, или да се воздржам да кажам, нема да ја одложи твојата смрт ни за пет минути.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но јасно е оти такво замешување нема да дојде.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Спасот никојпат нема да ни дојде од пропагандите, зашто ако е денеска едната посилна – утре ќе стане и другата таква, а првата ќе ослабне.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- А детето, нема да го барате?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На тоа вие веќе ништо нема да кажете, само ќе го погледнете Сухов со вџашеност во очите. 68 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Нема да имаат време да бидат креативни, нешто да создадат. Башка, прскаат и од страна...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ако не крцкаат штиците на душемето кога ќе чекори невестата по куќи, никој нема да види аир од неа, а најмалку мажот и децата”.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И птиците не се делат од своето јато Кога газиш, погледни , ќе се осакатиш од тло со трње животот е полн со веројатности Остануваш, ко изгубено кутре сред густа шума Лавови бездушни ќе те распарчат и нема да пуштеш ни солза...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

На секретарот на Партијата, кој бара начини да се ослободи од оваа бела наезда, Чанга, портпаролот на козарите, му прогрмува: Ние нема да зачекориме ниту стапка во социјализмот без нашите кози!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Дали некогаш ти паднало на ум, Винстоне, дека до 2050 година најдоцна, нема да биде живо ниту едно човечко суштество кое би можело да разбере еден ваков разговор, каков што водиме сега ние?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Душа немам да не му згазам некому на главата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Правото на државата да ги наплати таксите [во никој случај] не може да биде поважно од правото на [пристап до] судот! 5) Недоверба во „институциите на системот“ Во овој дел мораме да ја истакнеме изразената недоверба на работниците кон надлежните државни институции, кој се најповикани да ги разгледуваат прашањата од трудовоправната сфера (покрај судовите, тука пред сè мислиме на: МТСП преку своите подрачни единици, АВРМ преку своите центри за вработување и „озлогласениот“ Трудов инспекторат преку своите локални, општински одделенија).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Ќе а гледам кога ќе иде одѕгора и никој нема да ме забележи", — си ја направи тој сметката сношти под покровчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И кога да видиш, тие граѓаните што решиле да дојдат тука, нема да згрешат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ти ќе речеш дека нема да можеме да издржиме, му зборуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но признај, информацијава многу ќе те изненадеше ако ја слушнеше од некој друг.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бидејќи тоа е од мене, мене така и ме погребаа, во закован сандак”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ова мислење во ноќта, толку длабока ноќ... Којзнае дали немаше да се загубам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Каков кошмар се најавуваше, а во кој никој не веруваше, посебно идните амбасадори, последниот ешалон на земјата која на крајот на нивните мандати повеќе нема да постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И, една средба од час и долги 6 месеци и, кога ги раздени, тој немаше со што да се пофали кај другарите уз ж’та зашто се зарече дека нема да се приближи до шишето никогаш повеќе.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И на нашите највисоки државни тужители, ниту на кое и да е друго јавно или приватно лице тоа нема да им биде возможно или дозволено, кога и да е или во каква и да е прилика тоа да се спомнува, обвинува или прогонува на кој и да е суд или судска власт.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За кое нема да му простат. Ни по смртта.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја мразеше затоа што беше млада и згодна и несексуална, затоа што тој сакаше да појде со неа в постела а никогаш нема да го стори тоа, затоа што околу нејзината слатка тенка половина, која како да те повикува да ја опфатиш со рака, се наоѓаше само оној одвратен црвен појас, тој агресивен симбол на невиност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Леле, леле! Што ли уште нема да чујам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Едно стануваше јасно и посигурно од сѐ - мама веќе никогаш нема да се врати.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Нема да постапуваат со неа како што постапуваа со мајка ѝ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Љубовта на мајката кон детето е љубов кон еден дел од самата себе. Една форма на самовљубеност.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Често дипломатското време си го претставував во споредба со минливиот живот, миговите на расцутената минливост, како една стуткана телеграма, која наместо да се фрли во кош ќе заврши во некој дипломатски архив, која можеби никој и никогаш нема да ја прочита.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не се сомневам дека ќе бидам слушана на радио „Ласер“ или гледана во моето шоу за обични луѓе со необични проблеми ама, за секој случај емисиите ќе бидат снимени и, кога телефоните нема да заѕвонат во контактниот дел, тогаш, како сите други, ќе речам: „Драги мои, гледаноста е сензационална,линиите се блокирани од јавувања.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Најпосле, за зачувувањето на националната целост меѓу Бугарија и Македонија првата нема да се согласи за општ литературен јазик на Македонците и Бугарите да се избере македонското централно наречје наместо источнобугарското.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ќе одам во Пасажот... улица Ришелје, улица Меил...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Можеби луѓето, како многу пати досега ќе си останат рамнодушни и нема да успееме да ги поттикнеме на револуција против Стојановци.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Колку многу имаше фатално навестување на смртта во стиховите на Махмуд Дарвиш: Го оставам срцето во долапот на мојата мајка која го оплакува времето што нема да се врати!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И никогаш не се облегнуваше ако можеше да легне, исто како што никогаш не стоеше, ако знаеше дека може да седне.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога си одеа дома боси и голи, тие се заветуваа дека нема да го заборават доброто што ги излекувал свети Димитрија и секоја година идеа на денот да му благодарат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Немало да има ни граѓански отпор, ни борба за човечки права, ниту Роза Паркс ќе седнела на предно автобуско седиште резервирано за белци, ниту Кенеди ќе ги добиел изборите, ниту Мартин Лутер Кинг ќе држел историски говори, ниту Врховниот суд ќе ја укинел расната сегрегација по училиштата и универзитетите, ниту ќе се случел маршот на Вашингтон, ниту Црните пантери ќе имале муда да кренат глава, ниту демократите ќе се степале со полицијата на својата чикашка конвенција, ниту ќе се изродел студентскиот бунт, ниту ќе имало мировни движења, ниту ќе дошло до сексуалната револуција, ниту до флауер-пауер, ниту до мејк-лав-нот-вор, ниту до филозофијата "грлс сеј јес ту гајс ху сеј ноу", ниту до појавата на феминизмот и женската рамноправност, ниту ќе имаше слободен печат да го раскринка она лајно Ричард Никсон, ниту ќе имаше нудистички плажи и кампови, ниту ќе имаше екологија и борба против индустриските штеточини, ниту Латиносите и Азијатите ќе добиеја пристап до раководните места во државната администрација, ниту хомосексуалците ќе се избореа за право на слободна љубов, ниту поп- рок ѕвездите ќе држеа концерти за гладните во Африка, ниту јас како тинејџер ќе можев да носам искинати фармерки пред жива мајка Милена, ниту ќе можевме глас да кренеме против крвожедните корпорации, ниту ќе смеевме попреку да ја погледнеме воената индустрија, ниту ќе беше можен антиглобализмот, ниту пак глобализмот, ниту секоја сабота ќе одевме на протести против војната во Ирак, ниту денешниве манекенки ќе шетаа по писта во танги и со разголени гради, ниту Клинтон ќе смееше да зуцне дека дувал хашиш и ја таклабасал Моника Левински, ниту Џена Џемисон ќе направеше толку пари, ниту Ал Гор ќе можеше да попува против глобалното затоплување, ниту Бил Маер и Мајкл Мур ќе можеа осум години да плукаат по Буш и Чејни, ниту медиумите ќе признаеја дека Сара Пејлин е бимба бимбосана, ниту сега јас и ти ќе седевме овде со зелена карта, со другарот Обама на чело.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Е, дури сега никој нема да те сопре. Сега имаш сила како Херкулес. Неуништива. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Најпосле, поттикната од неговата замолчаност не можев да се воздржам, се развикав: „Проклет да си Руски, не мора се да оди по твоето; најважно е автомобилот да не излезе од дворот, бидејќи потоа никогаш повеќе нема да го прибереш“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И навистина, една вечер доведе Мисирлијата од Витолишча во четата на Толета еден „четник".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Знаеш, ништо нема да ми недостасува освен тебе и девојчињава.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И повелаше, пашуваше, попуваше, та дури и владикуваше Толе. Се заинати поп Тодор во Градешница и неќе да го венча сина му на сиромашецот Васил Ватралката оти немал да му плати две лири, една за него, една за владиката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Чекај,“ прискокна одново тој, „ти сугурно ништо нема да разбереш колку и да ѕуриш во книгата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Јас се вознемирив зашто веднаш ми беше јасно што наумил.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Нели не ја препозна иронијата кога ти тврдеа: границите нема да се менуваат во никој случај.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Го поиспцуја Пушмарка што им ги сменил дарчињата, но и тие се согласија со неговото разбирање: нели се бакшиш, какви да се — роднините нема да им фатат теклив.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Цицај, батко ти Бојан нема да те остави гладна.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мајка ѝ сигурно нема да а оставе да не дојде" — и продолжи да чека.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

— Не, Толе. Ти нема да ме дадиш повторно во неговите нокти!..“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чекам во студената тишина. Ќе дојде денот кога веќе нема да чекам. ***

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Ако не можам да си го осмислам животот поради оваа безобразничка, тогаш сигурно нема да дозволам денов да ми остане неосмислен – помисли тој.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ти знаеш дека татко ти е сталожен, сериозен човек и нема да брза со која било да се ожени.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Татко ти никогаш не моча стоечки и немој пак него за сè да го обвинуваш! - повторно просаска тетка ми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ми-ми-ми падна сирењето и сега-и сега-и сега баба ми не-не-нема да ми даде друго, - пропелтечи Ане низ липање.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И замини веднаш, не чекај го утрото. Можеби нема да осамне.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Ете сега, потстисни го за гркланчето и готово е како 'рскавец. Никој нема да те види. Ќе кажиш: така се роди — и ај ми со здравје.“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Уште долго нема да ги смрсиме конците па ќе биде убаво сѐ.“

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Хабиб Бургиба, додека беше во Париз, по остварената независност во преговорите со Франција и тогашниот премиер Мандес Франс, вежбал јавање на бел коњ за своето триумфално враќање во Тунис, додека Јасер Арафат ова нема да го доживее.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Одредено ограничување за работниците кои се вработени на неопределено време преку овој закон да не го прекинат работниот однос по свое барање, да ги исполнуваат обврските и да не ја кршат работна дисциплина претставува одредбата според која за повторното вработување на оние работници на кои им престанал работниот однос по наведените основи работодавците нема да можат да ги користат поволностите од овој закон (чл. 8).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

За одредно време за мерките кои веќе се набележани, нема да се допушти ограничување на консумацијата на водата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Нема да одиме Долно мало по поп, — изговори Доста и продолжи: — А велиш, го виде и Крлето со магарето ?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кој нема да сочувствува со нејзината болка, со нејзината вџашена неверба во свирепоста и неблагодарноста на ќерка ѝ?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„ Не знам... не ми е гајле. Некако веќе, нема да успеете. Нешто ќе ве победи. Животот ќе ве победи.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Белите бечви со црни гајтани, долгата козинава сакма и под неа кусата манлихера; убавите нови јанински опинци наполно одговараа на добро спремен четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Зошто?“ „Ќе ни се потсмеваш.“ „Нема да ви се потсмевам, чесен збор.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

DD ПТ: Не. Но, Панкот, исто како и поп артот, можеби никогаш нема да исчезне. DD ЕВ: Претпоставувам. 14 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Нема да ме изненади ако почне да ме уверува дека ме има уловено со парче сиренце на нејзиниот женски блинкер.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Драги мој атентаторе, нема да те пуштам. Потребен си ми.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Си мислев често, кога ќе пораснам голема нема да дозволам што било да ѝ недостасува во сите години што доаѓаат...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кози нема да има. Тие се штетни за шумите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го рече ова и се свлече на подот во Соколаната како испразнета вреќа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Човекот, бидејќи е Исус, сосем е јасно дека нема да страда само кога е грешен, туку уште повеќе кога е - безгрешен!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

- Разбирам! - подигна рака за поздрав и, откако постоја уште малку, рече: - Разбирам, ама да знаете, другар командир, дека јас таму нема да бидам добар шофер...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А стопанот, виде не виде, го прежали наивното кученце на кое сѐ му даде и се заколна дека повеќе нема да прибира скитачки кучиња.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Вистина може да е само тоа дека во моментот кога сум ја видел Јана сум помислил дека би можел да остварам контакт со неа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оваа постапка, во февруари 2011, заврши со осудителна Пресуда XIX K.бр. 1652/10 против сопственикот и управител на градежната компанија (градежен инженер Т. Орцев), со која тој беше прогласен за виновен за сторено квалифицирано кривично дело тешки дела против општата сигурност10 затоа што свесно не ги испочитувал одредбите од тогаш важечкиот Закон за заштита при работа (1998 – денес вон сила, бидејќи е заменет со ЗБЗР/2007).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ќе рмбаш ко коњ и бел ден нема да видиш , а парите ќе ги трошиш коа ќе идеш у пензија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Да творам она што можеби никогаш нема да биде вреднувано.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

- Е, шо велите, шо ќе прајме со името? Ќе го дајте? - А вие? – го прашувам. - Не, ние нема да го дајме. Име не се дава. И вие да не го дајте.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога ќе го викнат Петар – нема да се оѕве Иван, Лазар, Велика и други.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Е, па извини, ама нема да си ја трошам младоста на една шупелка што ми пее љубовни песни.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Двете подрачја на дискурсот се јасно раздвоени едно од друго.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

— Значи, нема да пишуваш против Југославија, му велам, уште го враќам на главното.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Сето тоа овде нема да трае долго.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ах, каква мрскост! Но сепак, јас се радувам; вие нема да ми верувате Клиневичу, нема да поверувате какво отсуство на живот и остроумност имаме овде!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Членовите на британскиот музички состав, „Кошин“, за да настапат на отворањето на музички фестивал во Бања Лука, побарале од организаторот за време ручекот да им се сервира топла супа во која нема да мрда, ама јасно ќе се гледала опашка од вол, а питата што требала да има централно место на трпезата, морала да биде свинска.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Најдов сила да простам, во моето срце има место за една љубов,дојди и кажи ми една добра причина.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тоа девојче има семејство и пријатели тука, во Скопје, од каде што нема да излезе сѐ додека не стане сама одговорна за своите постапки”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Селаните се узбунија и вечерта влегоа кај Толета петшеест души, еден поеден, да му стават до знаење, дека нема да го прибираат понатаму.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во него веќе имаше отпечатен образец за договор за работа, во кој беше внесена и обврската за чување тајни. Решив да го потпишам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од каде ќе се најдат средства за нови учебници, кој ќе ги подготвува, од чии средства ќе се издржуваат училиштата со македонски јазик? – Очигледно, штом комитетите и македонската интелигенција во Бугарија ќе почнат да му се противат на новото течење, или, ако не му се противат, просто не го поддржуваат, јасно е оти од него нема да остане ништо: фантазиите на неколцина Македонци ќе бидат исмеани и повеќе ништо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сѐ кај тебе е згодно и ти си еден таков самјак, каков што јас веќе ниеднаш повеќе нема да сретнам; кај тебе е сѐ згодно, но ти би требало да сториш така.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Прашањето ти е сосем умесно, мој Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А вага никој нема да извага.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тие од тоа раснат и кога ќе пораснат, нема да плачат веќе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Доколку не беше усраниот провајдер да ми го исклучи нетот, немаше да сфатам дека и јас спаѓам во групата на интернет џанкери.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Секогаш е барем малку потаму од тоа место иако ни таму нема да го најдеш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Чекај, чедо, не брзај, земи збогум со сестра ти, таа нема да дојде со нас, не чини да ја затвораме куќава сама.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Никогаш повеќе нема да бидеш способен за обично човечко чувство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само нема да работи.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Злосторство ќе се случи денес. Душата нема да отстапи.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А и Јон нема да ти го заборави, му велам, оти ти го врати откај мртвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но меѓу општите цели за кои се бориме, и непосредните задачи на моментот, вие никогаш нема да знаете ништо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Почувствува дека започнал да живее во некој вакуум, од кој нема да може да излезе сѐ додека клопчето на таа колективна судбина не се отплетка.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Вие никогаш нема да имате ништо друго на што би се потпреле, освен таа идеја.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Платено е, газда? Не? Јас плаќам...

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

- Ти ми вети дека нема да одиш далеку, - благо ја прекори мајка ѝ.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

„Не, не! Нема да и остава да робуваат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само тоа, синот и нејзе да не ѝ каже за својата намера да се замонаши, плашејќи се, сигурна сум во тоа, не дека таа нема да ја разбере неговата обземеност со верата, уште помалку дека ќе го негира неговото право на избор на свој светоглед и начин на живот, туку дека ќе моли да го поштеди татка си...

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

ЛУКОВ: (Се наведнува и го влече кон собата, по пат го удира со нозете онесвестениот Фезлиев.) Нема да се спасиш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мачорот повторно испушти тажно мјаукање, полно со чудење што доаѓаше од некоја забавена лутина, што избиваше длабоко од него, каде што припитомувањето сѐ уште не беше допрело, а можеби ни по милион години нема да допре дотаму.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бев амбасадор на Палестина во Тунис, на државата која не постоеше, акредитиран од земјата која малку време по крајот на мојот мандат нема да постои!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Докторе, јас често патувам и се плашам дека срцето нема да може да го издржи напорот“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој не знае да ги чуе твоите мисли и нема да можете да разговарате.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога живеете во сиромашниот Трет свет, а преку оградата е олицетворението на Првиот, со сите свои добра, кои нема да можете да си дозволите со вашата минималната плата?

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Се ближеше крајот, а графиконот закачен пред бараката на штабот покажуваше дека ако се продолжи така знамето нема да се развее над логорот од нивната бригада.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Ти за тоа нема да имаш срце ни по уште толку денови гладување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега од никаде никој нема да ме фати, да ме подземе.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите ги земаа со себе клучевите на своите куќи, во кои, беа сигурни, никогаш нема да се вратат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Ебате Господ! Ама тој ти е ѓубре до крвта? Ништо нема да го сопре веќе!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Е, баш ќе станам крадец, и лажго и вагабонт! Ќе одам во Елдорадо, како оној од филмот, и ќе собирам златни камчиња од реките, нема да учам и нема да завршам факултет, за инает на тато, - продолжував да си зборувам самиот со себе.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Првиот пат кога преминаа преку реката, ⥊ беше страв.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Толе го нарача Колета уште од саботата навечер и овој даде збор дека утре само нему ќе му свири, па ако сака и самиот Челебија нека слезе да му наредува, нема да го слуша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Тајна“, рече тој. „Каква тајна?“ „Ќе ми дадеш збор дека со никого, дури ни со твоите најблиски, нема да зборуваш за нашата работа?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дилерот со уметнички дела, Hidenori Ota, вели дека неговите млади клиенти „немаше да знаат дека овде се сместени делата на Warhol и Hockney, ако немаше контроверзија.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но не можејќи да се ослободи од атавистичкото верување дека власта над народот му е месијански одредена од некоја далечна, мистична сила, која може да биде само божја, Бургиба никогаш нема да се ослободи од неа, дури и кога сенилноста и немоќта видливо ќе ја ограничат моќта да владее.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Иако често дивјачки и нецивилизирано напаѓан од официелните критичарски морони, кои, меѓу нас кажано, во филм се разбираат колку нашиот архиепископ во кик-бокс, ТОЈ сепак не се предаде! (Смеење) А како и нема да биде напаѓан?! Како и нема?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Господине, директоре, ве преколнувам да ми ја вратите песнарката; јас ништо друго освен таа песнарка нема да понесам од овие четири години овде“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Меморија: страв - расказ – Од ден- на- ден сѐ повеќе стрепам: овде сум, а по којзнае кој пат сонувам дека никогаш нема да бидам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И да сакам да ти раскажувам, нема да ми успее да ги најдам вистинските зборови.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

За припомош, само додека ја натоварат бомбата на колата, му доделија двајца копуци, но силни мажи, како него. Алекса Ризески и Дикса и Бориза Енда.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нема да личи на бол непреболен.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

III. Одредуваме католичката, апостолската и римската вера повторно да биде воведена и воспоставена во сите краишта и места на нашето кралство и земјите што ни се нам покорни, каде што беше нејзиното делување прекинато, и затоа така мирно и слободно ќе се изразува без каква и да е тешкотија или пречка... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 94 (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа ги имаше гушнато и двајцата, а јазикот веќе ѝ се плеткаше кога рече: „Македонците сакаат само да се забавуваат, да играат и да пеат – затоа никогаш нема да војуваат, а камоли да добијат некоја војна“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тоа не е случајно, некој нешто сака, едно да се шпиунираат сите мои чекори, друго да се води интригантаната игра зад кулисите која изгледа во моето окружување никогаш нема да излезе од мода.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Пролетерите никогаш нема да се побунат, ни за илјада години, ни за милион. Тие не се во состојба.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Знаеше дека токму од тоа го доби срцебиењето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако не наведнеш става каменот не ќе го дигнеш, ако не тргнеш напред никаде нема да стигнеш.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Одбери таква задача од која никој од нас нема да се врати жив.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И Ели нема да сака ни да чуе да оди со неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На крај решив да се помирам со чудниот човек и да се молам дека при утрешното спортување во влезот нема да го сретнам тоа бедно суштество. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Затоа беговите не се жалеа кога умираа половината од децата. – Добар сој е нашата раја – многупати си велеа некои од нив. – Нема да останеме без работници дури вака се котат како зајаци...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Беше речиси утро кога легнав на креветот, жалејќи зошто нема да стигнам на време на плажа, зошто после бурната ноќ, морав да го поминам денот во спиење за да стигнам свежа на работа.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Глас е тоа на јазик кој одамна исчезнал и во кој боите, должината и ритамот на самогласките меѓу нив никогаш веќе нема да се преповтори и слушне.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

АНТИЦА: Вие можете сто пати да си дадете збор не еднаш, и пак ништо од тоа нема да биде. Јас кога ќе дам, тога.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Веќе вторпат тој ден немаше да можат да си ја довршат играта.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Земајќи ги предвид сите овие поединости, мислам дека нема да биде претерано да се предложи хипотезата дека со изборот на овој псевдоним Duchamp имплицирал дека самиот го достигнал статусот на посветеник.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Илко ја собра шијата, намовна, а потоа ѝ рече: - Тоа нема да се случи, снао.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Нели? - се засмеа по кој знае кој пат Дуда и го мувна својот Џорџ со левицата во испакнатото меше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Туку ти лели си при мене, нема да те оставам овде, ќе ти барам некое чаре и ќе си одиме заедно дома.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Цврсто ги затворив очите и ги стиснав ушите со дланки, за да не видам и да не чујам што натаму ќе се случува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Требаше секој од нив да предложи нова стратегија во третирањето на турцизмите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ошче поарно. Тогаш и твоите блиски муабети со неа нема да им паднат в очи на другарите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Та јас никому нема да кажам ... – скоро со плачен глас исцимоли Мече.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Ќе го имаш пак само доколку си останал без тоа негде блиску, за да можеш да се повратиш; но ако си одел без тоа толку долго, за веќе да си имал време да ја свртиш браздата на твојот живот во сосема друга насока по која што те повела таа твоја загубена рамнотежа, тогаш повеќе ни еднаш нема да бидеш во состојба да го побараш и да го најдеш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Џабе им е дипломата на брат ми и штедната книшка на татко ми и на мајка ми кога и тој и тие можат газ да си бришат со нив, оти скоро ни тоалетна хартија нема да има.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Новото следување нема да почне да се дели до утре, а тој имаше само уште четири цигари.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Јагнињата на ноктите носат среќа, велам, сигурно Германците нема да го искачат топот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нема да пишувам повеќе зашто многу ми се плаче кога мислам затоа низ што сме поминале...“

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мислиме дека во тој простор, што Поетот го нарекува небесна сфера, еднаш или двапати тој го има донесено и она чудно, за многу неупатени поединци суетно решение, дека таму никогаш нема да дозволи да се чувствува приземјен.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

105. Сарафов, Радев, Јанков уверуваа оти тие се борат со девизата „Македонија за Македонците”, за сите Македонци без разлика, и оти никогаш Македонија нема да се соедини со Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Змејко знаеше дека тука нема да може да направи ништо ни со своето стоење, ни со својата посегната рака, пред која срнчето продолжуваше да трепери како прат; та тоа и потаму се плашеше и од својата сенка, и тој го стори само она, што сега можеше да биде сторено.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од тоа сепак ќе имаат корист, така, нема да им ги закачи тешките вериги.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На Вера Кузмановска И одново на птиците помислувам, на полската чучулига, помислувам, која уште при прв допир со болен човек распознава исцелимо од неисцелимо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

На сметка на овие недостатоци, сепак балконот нудеше и повеќе од една бенефиција: Како прво: бев сосема уверена дека, ако се одлучам од горе да прочитам некоја песна, ниеден професор по филозофија нема да ме уверува дека сум Сергеј Есенин а тој Исидора, во обид да ме запроси за неполна минута, во малечко гратче, на единствен натпревар за млади поети, со државни спонзорства кои по рекламата необично исчезнуваа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Но мислата која сега ја глоде потаму нема да ја следи.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

На старицата ѝ паѓа тешко разделбата со внукот и затоа го држи со ковчестите прсти за тврдата дланка и прикажува, малку побрзо отколку обично, како да се плаши дека нема да ги доискаже сите свои мисли што ја исполнуваат незината осаменост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

— Шо? Да се соблечиш. Само тоа ваа вечер нема да биде! Сакам така променета, нагиздена да ми легниш до мене.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Збогум бедра мои, и снаго женска, вие веќе ни пород ни љубов нема да почувствувате.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да станеше општо, богатството нема да претставуваше повеќе никаква одлика.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Да бев, немаше да умре... - повторуваше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

За некои излезот ќе биде од националното кон универзалното, при што потрагата не се ограничува само на палестинскиот естетски легитимитет, туку поетот Махмуд Дарвиш трага многу пошироко, во смислата на постоењето и пеењето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ништо поцврсто не ги поврзува луѓето, како делењето длабоки чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Никако! - одбив. – Јас во тој дел од паркот во живот веќе нема да стапнам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Најмалото братче, бришејќи ги солзите, прво запраша: – Чичко, вие нели нема да ги утепате нашите козички?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Другите читателки можат и да ја фрлат книгава, бидејќи веќе не се однесува на нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но единствениот начин да успее беше да го узнае името на растението.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

По оваа изјава, во голем број филмски магазини се појавија текстови со наслови од типот „Каприција, заробеното девојче”, „Девојчето од далечното Скопје”, „Врати се Тринида”.....

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тоа патување и таа радост никогаш нема да ги заборавам!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Привлечна сцена за гладните очи на љубопитниците што за момент нив можеби и ќе ги заслепи, но подоцна, кога ќе се сеќаваат на таа сцена никако нема да можат да се присетат која била целта и што сакал да им прикаже претставникот на маркетингот!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој напиша: „ Сѐ додека не станат свесни, тие никогаш нема да се побунат, а сѐ додека не се побунат, не ќе можат да станат свесни“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Да беше поскромно и пострпливо, немаше да настрада.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Свадба нема да има! - викна колку што ја држи гласот, - заради сервираната лага и подметнатото кукавичјо јајце.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Потоа попусто ќе настојуваш да се сетиш на сите поединости што си ги видел бидејќи нема да успееш да си објасниш што се се случувало во тој момент и што се си успеал да различиш и да издвоиш од сината светлина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Татко настојуваше да ѝ приредува среќни мигови на Мајка, пред тие вистински да дојдат, плашејќи се дека никогаш нема да се појават.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

4. Кога еднаш надвор од природата ќе бидам, јас никогаш В тело од природни нешта нема да се најдам Туку во облик кој златарите грчки го прават Од ковано злато и емајл златен За со нив сонливиот цар да го држат буден; Или на златна гранка ќе им пеам седнат На господата и дамите од Визант За она што минало, минува или доаѓа. (В.Б. Јејтс – „Едрење во Византија“)

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Несвесно за својата спекулативна моќ низ времето, тоа го размножува првичниот визуелен, колористичен или звучен архетип во безброј нови заменки но никогаш тоа битие во животот, по силана сè, нема да успее да се ослободи од маѓепсното дејство на неговиот прв оган, прво оро, на неговиот прв збор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тој нема да ми каже, не сака да знам. 68

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Овој пат нема да боли“, рече. „Гледај ме право во очите.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Томи Такер пееше за да добие вечера. Ниту еден вистински трубадур нема да го стори тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Парничните трошоци , кои исто така паднаа на товар на тужениот, изнесуваа 3.000 денари и ги опфаќаа само судските такси за поднесување тужба и за донесување одлука.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Добро е што врне, вели Гоше Љубин, барем цевките нема да ни се усвитат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ако пак ни се случи како со Џеки и Белчо?“ воздивна Дејко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога излегол од водата рекол: - Е, од волку повеќе немаше да накиснам!...

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

И тиа немало да се плаќаат како досега во стока, туку во пари, потребни за да се купат некои работи за војската кои ги немало тука, во царството, туку ги имало таму некаде, во дуњата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Сполај ти, Пандо, ама ништо нема да носам со мене.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Тогаш, добро е, - се смири Дедо Мраз – Нема да ми се смеат.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И особено кога внимаваш да не го повредиш другиот, кога нема да му го урнисаш животот со својата огромна, неизмерна себичност, а божем во името на Алтруизмот, Правдата, Уметноста, Искуството...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го обземаше тага, меланхолија кога ќе го навасаше помислата дека никогаш повеќе нема да ги види, сите блиски, од мајка и браќа, сестри, внуци, поширока рода, без кои се осиромашуваше смислата на неговото и нашето постоење и дека ќе заврши животот, а ние никогаш нема да ги видиме, да ги запознаеме.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Твојте лисја, горо ле, сестро, Пак ќе раззеленат, Мојта младост, горо ле, сестро, Нема да се врати.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

А што се однесува до оној твој злосторник што те следи од најраната младост – ја промени наеднаш темата Пеперутката – не смееш да одложуваш.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Потоа нема да ви кажувам што сѐ ми се случуваше, како ја преживеав таа канонада од поуки и прекори, тоа понижување од најдолен вид, ако понижувањето може да се класифицира по видови, таа моја наведната глава и зачепена уста што не сторија ама баш ни најмала усилба да ме одбранат, да ја кажат вистината, или барем нејзината најблиска варијанта, да го објаснат оној мој недостиг од желба за постоење, оној мој кусок на нужна препотенција неопходна за живот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Уште повеќе, кога разумот - кој е универзален - ќе надвладее, ќе има помалку војни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не ште пишеше перо ми с крваво мастило, немаше да ви опишам наше тешко време!

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Некаде каде што нема да морам да ги набројувам левите притоки на Вардар за да заспијам.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Дачо нерасположен и скиселен продолжуваше да спие со Ранч, а и Ранч продолжуваше со своите зајадливи боцкања: штом ќе дојдеше време да се јаде, Ранч ќе влезеше во стројот крај Дачо и зајадливо ќе му дофрлаше в уше: - Ако не дадевме ние пари за тебе, ти немаше да дојдеш ваму.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Притоа сегашното и поранешното признание нема да си противречат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За прошетки и забава избираше места и друштва каде сигурно знаеше дека нема да ја сретне.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа си достоја на клетвата дека без него нема да живее.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ми пријде, и како да ми се извинува промрмори дека нема да руча туку ќе оди да прилегне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Многумина им се радуваа. Или мене така ми се причинуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако бидете мирни и дење, како кога спиете ноќе, нема да има колење.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бугарија и да водеше „самостојна” и „национална” политика, т.е. да беше орудие на Тројниот сојуз против Русија, пак немаше да направи нешто, зашто сега ги нема тие натегнати односи помеѓу нив што беа при Стамболова.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Единствено сега можам Од денес па за навек цолза да сронам за сѐ во животот што не сум сфатила Ако, некогаш утре ја здогледам пак твојата трага што мирно ме следи прикриена, но драга кутрото твое суштество што не знае за тага нема да забележи дека љубовта наша е веќе остарена Заб бел лежи, го бележи Времето и злото А бремето тежи во ова бремено утро што тебе те раѓа за појасно да видиш – она што вчера било засекогаш во заборав паѓа А она што денес не си те молам биди...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Но тоа, според нив, ќе повлече со себе преместување на југословенско-бугарската граница од планинските меѓи во речниот басен; Југословените тоа ќе го сметаат како загрозување на нивната главна комуникациска линија со Грција и Солун; не е многу веројатно дека мнозинството од селаните ќе ја прифатат шансата да ја променат националноста, а исто така не е веројатно дека двете држави би го спречиле емигрирањето на населението кое го сметаат за свое, со резултат дека иредентизмот нема да биде отстранет".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не е лесно, нема да биде лесно, но одговорот на секое прашање ќе се покаже еден ден кога ќе бидеме подготвени за тоа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Митко и Сашо се сами дома. Мајка им е излезена и нема да се врати до вечерта.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе дојдат и овде, но нема да останат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не само што не можев сите да ги запознам, не можев ни да ги видам сите во исто време, со оглед на тоа што се работеше во групи, и тоа во три смени во текот на дваесет и четири часа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ако таква интерпелација биде поднесена, рекол тој, „мојот одговор нема да биде тежок“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ден-два пред да ја сместиме во болница, во еден миг ми прелета мислата дека ако мајка ми умре ќе ми биде толку многу жал што нема да можам да издржам...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Проблемот на националниот идентитет во Источна Европа е длабок и нема да биде решен во блиска иднина.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Утре, дај Боже здравје, одење в град и назад нема да се вратам од овие тешки лакрдии што ми ги рече стариот, да знам оти за вистина клетвата негова ќе ме фати; пиле да се сторам, бело море и црно да прелетам, ама уште еднаш при татка не дојдувам.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

А пак на улица да лежи, нема да ја оставам!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Очекуваше. Во него се роеја очајнички мисли. Нема да им се даде в раце.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Јас работев во фабриката Ренитрон, во близина на Нији. Бев добар машински техничар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Сега Французот ако дупнал натаму, ни очите повеќе нема да му ги видиш.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ако решиме да те ослободиме, откако ќе завршиме со тебе, и ако доживееш деведесет години старост, ти сепак никогаш нема да дознаеш дали одговорот на тоа прашање е да или не.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Утврдувањето на кривичната одговорност на сопственикот на фирмата,7 која треба по службена должност да ја утврди полицијата и јавниот обвинител, беше исто така трнлив пат кој го изодеа Јакшиќ и неговиот новоангажиран адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Му пресуди на агрономот и го плати тоа со ново страдање не толку од љубов кон мене, туку затоа што е правичен човек и се плашел дека правдата нема да го стигне агрономот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И така, тргнува да весла, без платно, научена дека љубовта нема ама баш никаква врска со гужвањето чаршави, па сама веќе си ги одвоила тие две категории исто како и „појаките“ и олеснета со сознанието дека на наткасната никој нема да ѝ остави банкнота (е тоа е понижувачки!), без прибор за лов и риболов, се фали јавно со уловот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тој умирал среќен. Му се врати синот, и нема да замине, се задоми и внуци му се родија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со шеговит глас, соодветен за големи измислици, ѝ ја раскажа ублажената верзија на нејзината дијагноза. – Тоа значи – заклучи – дека ти недостасуваат уште неколку дена за да оздравиш целосно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Малите човечиња слични на бубалка, кои толку итро итаат низ лавиринтот од ходници во Министерствата - тие исто така никогаш нема да испарат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нема да најдеш ни крвав снег, зошто оние најгладните и најслабите од суриите и него го јадат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На Брчалото секој месец, некое време околу половината на месецот, поштарот му носеше по еден долгнавест жолтеникав плик после, така што тие дена одеше в град и по најмалку неколку денови го немаше да се врати.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Да ти речам се сопнав на него, нема да те излажам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Марије млада невеста промискуитетна и нечесна сеуште мажи шармираше а висок морал пропагираше Везден нокти лакираше со свекрва очи си вадеше до ова да дојде немаше да мислеше дур се ебаваше Сексот и градот го гледаше и ретко алишта пеглаше во бракот што влезе се каеше ни јајца да спржи не знаеше

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Мадам Рада Мојот практичен ум цел ден ме тера да мислам дека можеби е време, и тоа крајно, да вметнам нова шифра на дејност во мојата фирма загубар, која нема да бара многу средства за вложување, а маркетингот ќе го прави самата задоволна клиентела, по принцип „од уста на уста“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За издвојување се: прво, зголемувањето на минималната казна за работодавецот од околу 400 на 2.000 евра во денарска противвредност ако не ги води или неуредно ја води евиденцијата за вработените работници, за потребата од работници, за платите, за повредите при работа, за штрајкови организирани кај работодавецот и евиденцијата за корисниците на права од инвалидското осигурување (чл. 4); второ, зголемувањето на казната за истиот прекршок за директорот, односно друго одговорно лице кај работодавецот од околу 80 до 800 евра на 1.000 до 5.000 евра (чл. 4) и, трето, зголемувањето на казната од околу 30 до 300 евра на 200 до 500 евра за работниците кои 1. Закон за евиденциите од областа на трудот, Сл. весник на РМ, 16/04. 2. Закон за изменување и дополнување на Законот за евиденциите од областа на трудот, Сл. весник на РМ, 102/08. 190 нема да пријават промена на податоците запишани во евиденцијата за вработените работници, односно за невработени лица, ако се невработени, ако даваат неточни податоци или ако заминат на работа во странство, односно се вратат од работа во странство, а во пропишаниот рок нема да се пријават во Агенцијата за вработување (чл. 7).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Да... Таква војна би сакал... И ви велам: мистрија, чекан, шајка и метро никогаш повеќе нема да фатам. Само ќе одморам.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Добро. Нема да бладаме за минатото. (Пее) „Да почнеме, значи...“.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Влатко обезбеди статија: ЦЕЛ ГРАД КАКО ДЕПОНИЈА!!! со поднаслов: Градските власти уште пред стартот на акцијата свесни дека во предвидениот рок нема да може да се исчисти градот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Си помислив, добро е ќе одморам малце, а притоа нема да ме мачи помислата дека ќе пропуштам уште еден ден сончање и пливање.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ја испуштив првата шанса и втората исто така ја чекав третата долго но сеуште ја немаше да дојде

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Ќе ми биде многу драго да одам на кино со тебе. Но, тоа татко ми нема да ми го дозволи.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Бугарите можеби ќе речат оти новата словенска народност со свој литературен јазик ќе биде пак бугарска, само со друго име. 138 Ние Македонците, се разбира, нема да имаме ништо не само против Бугарите ако нѐ признаат нас за Бугари, но и против Србо-Хрватите, ако последниве не признаваат нас за чисти Срби или Хрвати.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Поради тоа е јасно дека под дејство на дрога ниту уметникот како креатор, ниту реципиентот како сведок на креацијата нема да можат на целосен начин да ја сфатат убавината на архитектонското дело или музичката симфонија како збирен израз на поединечни запазувања, хармониски созвучја, акорди, златен пресек и.т.н.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„ Нема да трае вечно“, рече тој.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нема да одам јас, никогаш да го видам сето тоа...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

10 „Ќе ги пуштаме змејовите“, рече Роналд. „Зарем нема да дојдеш?“ „Не“, тажно одговори.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Биди што си каде и да си Понеси го само товарот на твоето срце И врати се кога сите земји Ќе ти станат татковина Махмуд Дарвиш Нашите средби се само збогувања на крстопатите на зборовите!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Знаеше дека нема опасност, дека никој нема да се заинтересира за нив.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да беше со мене барем уште еден човек, додека оној се чиктиса право кон мене, и кога сакаше да ме разнесе со своите секачи, сандакон сега немаше да ни биде празен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Воопшто нема да му помогне тоа што ја остави својата поранешна вера и се покрсти.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Имено, кога тужениот, во одговорот на тужбата, не го оспорил тужбеното барање, или нема да дојде на подготвителното рочиште до неговото заклучување, или на првото рочиште за главната расправа ако подготвително рочиште не е одржано или ако дојде на овие рочишта, но не сака да се впушти во расправање или се отстрани од рочиштето, а не го оспори тужбеното барање – ќе се донесе пресуда со која се усвојува тужбеното барање, ако се исполнети следниве услови, т.е. ако: 1) тужениот бил уредно повикан; 2) тужителот предложи донесување на пресуда поради изостанок; 3) тужениот одговорот на тужба или со друг поднесок не го оспорил тужбеното барање; 4) основаноста на тужбеното барање произлегува од фактите наведени во тужбата; 5) фактите врз кои се заснова тужбеното барање не се во спротивност со доказите што самиот тужител ги поднел или со факти што се општопознати и 6) не постојат општопознати околности од кои произлегува дека тужениот го спречиле оправдани причини да дојде на рочиштето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ни Јауз бег нема да сака да премине Руса кај нас, односно кај Муслиовци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Костим, гламур и елоквентност нема да ја скрие твојата подлост ниту пак црвениот килим и раскош нема да занемари колкава си курва

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Придвижување од историската кал во која денес е закопано хрватското општество се чини дека исто така нема да биде можно без промена на традиционалната парадигма на односите меѓу половите која сѐ уште ги проникнува сите форми на нашиот општествен живот. 38 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сѐ се случува во право време.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Одмаздата нема да ја одмазди болката, ќе ве боли повеќе!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не за друго, туку дека таков редок примерок не прошетал пред нив, а тие треба да полагаат на него и на неговите долги, тенки и дебели кои, ако не куртулат, нема да бидат ни за кукурек.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Така повеќе нема да скита. Ќе биде најсаканото милениче на светот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не може човек да се покрие со превезот на самозаборавот зашто никогаш нема да излезе од затворениот круг на немоќта и сомнежите во сопствените сили, зашто под него се венее, сѐ се отуѓува и ретко надоаѓа утехата и надежта.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Толку е едноставен патот. Без плоштад, без Бурглос. Тука ние, таму Елса Пијаџо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ќе заплачеш ли?“ запраша тој. „Мислам дека нема да заплачам.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но, сепак, душевниот немир ѝ навестуваше дека видувањето можеби и нема да се оствари.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ниедна мислам нема да продолжи да трае тежината на пустошот ќе влече и ѕвезда по ѕвезда ќе паѓа ќе трае таа толку колку што ќе потрае нашата утрена на постела распослан векот парче по парче дури се собере и последниот бран од праискони што лута ќе нѐ покрие.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Полека почнав да сфаќам дека нема да остане ни трошка од човекот што го засакав.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Па дури и да немаше ништо повеќе од она што го виде тој - и сѐ додека е жива тој нема да може да се сеќава на тој момент без болка; болка која ќе му го кине срцето - сепак она што го виде беше многу повеќе од она што воопшто можеше да прифати, да опрости или да заборави.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но, природно, кога еднаш ќе го разбереме тој двоен императив (толку оптоварен со спротивности), кога еднаш ќе се придвижи неумоливата критика на политиките, на сите политики коишто, во далечното или непосредно минато, ги создале претпоставките за војна (одлуката која можела да се донесе нужно била само страотно стратешко обложување чијшто влог - еднаш кога трагедијата се ублажила, со тоа дека никогаш ништо нема да ги надокнади мртвите кои ѝ беа цена - е можноста да се сочува помнењето, извлекување поуки и подобро разбирање на тој двоен императив).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не исповедувајте се за нешто што не било и нема да биде, Ви се молам.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Но, јас веќе имам решение.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А сега немаше кој да ја брани.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Нема да изнесувам кофи, ама цела кола лајно ќе возам.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Без да размисли, Арафат веднаш одговорил: Господине Претседателе, вие ова можете да го кажете! Но не јас! Никој нема да ме следи.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во неа се истакнува дека „е одлучено дека ние би требало да ги подмитиме протогеровистичките елементи, но под два услова: никому да не му се открие фактот дека средствата за подмитување доаѓаат од страна на Владата на Нејзиното Височество, освен на примачот и и дека нема да прифатиме политички обврски“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Знам, нема да јаде додека не ја задоволи својата љубопитност.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

„Зошто? Зошто?“ „Кој би можел да рече дека еднаш, еден таков човек во токму таква машина од хартија и бамбус, нема да долета од небото и да фрли камења на Големиот Ѕид?“ запраша царот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Птица си во слепоочницата на мислата ако катето изгори, на песната љубомори ако полуди на рамен круг ни поетот нема да ја препознае – во неа суша радоста и пости.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Им заповедав да копаат на тоа место. И реков: „Влезете и копајте во водата, и не бојте се, оти нема да се исподавите како глувци.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Брго-брго се испрепелал над истурената вода Силјан, арно ама немаше да се натопи барем ич и си остана пак штрк.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- Колку ми е срам! Поарно да не сум жив. Отсега нема да бидам таков!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Проклетија, гори куќа а нивниот селанец Ангеле Преслапец, сега пожарникар во градот, го нема да дојде со црвена цистерна и да помогне: во огнот бездруго е Антуш Крстин.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Нема да речам фанатик, не затоа што тој збор упатува на еден вид патологија, туку зашто навистина не би било точно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зборуваше со вистински занес, но тој занес беше сожалувањето што го почувствува за стариот мајстор, толку уважен, толку оцрнет, толку прочуен и затоа толку празен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Ама...“ „Те молам! Ако можеш услужи ми и не ме прашувај. Сега немам време да ти кажам... Должен нема да ти останам...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Знам дека нема да издржам, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Татковците за жал веруваат дека нивните разгалени куклички никогаш нема да станат љубовнички, жени, мајки. Но за ова немавме разговарано.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- „Нема проблем“ -му рече Марија. „- Единственото што ми треба е телефон.“ Тоа беше точно, а ѝ требаше само за да го предупреди сопругот дека нема да стигне навреме.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не, рече бришејќи ги солзите. Не, тој нема да види од ова богатство ни грош.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ја мереше и се јадосуваше што водата, место да ја зголемува температурата, како што очекуваше, таа ја намалуваше и тоа беше знак дека нема да избие лава и да ти помогне во твојот научен потфат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Брзо ќе го продолжам раскажувањето, затоа и нема да се извинам што прекинувам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Што ме натера да му ветувам дека нема да загинам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Крај, си реков, ова мора да е крај, сега ќе излезе од зад некое дрво манијакот, убиецот, и ни парче од нас нема да остави.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Никогаш не помислив: ова е добро – ова е зло, ова е вистина – а ова лага. Никогаш не реков: ова е вечно – ова исчезнува, ова ќе – а ова нема да постои.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Барањето на само Еден принцип само е израз на биолошкиот страв од некоја нова и непозната („анархична”) ситуација, во која веќе нема да може да се сочува партиската или финансиската контрола, и каде што сѐ се релативизира.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Православниот баќушка нема да дозволи.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ах, оживеа вулканот! викаат, се тресат. Влегуваат во куќите, и пак излегуваат; место не ги држи; не знаат што да направат: да бегаат или да чекаат; ќе избувне ли лава или нема да избувне.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Види го ти него... по војната тој нема да работи...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ќе им објасниме и веројатно нема да нѐ вратат назад и нема да ни речат како порано: „Вашата задача засега е во селото ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И во влечењето да се сопнеш, да паднеш, мајката пак ќе рече: мене да ме нема, чедо, оти да не бев јас, немаше да паднеш и да се удриш, ќе рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Треба да ја погодиш мушичката, - му објаснуваше Фоте, одбирајќи ги пред да ги закачи на јадицата. - Инаку нема да загризе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека јас го читам писмото, во офф одекнува гласот на сестра ми Фелон следен со мелодраматична музика: „Драги мој брате Стивен Керингтон, Овде во Денвер е лудо и незаборавно и штета што те нема да шизиме заедно, а не само мене живец по живец да ми корнат... Во превод: полудевме!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

— Нема да ме оставиш?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Оттука и бесмисленоста на сите прашања околу некакви намери што се труди да ми ги прикачи иследникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иван Иванович е премногу љубопитен. Боже сочувај, ако започнеш нешто да му раскажуваш и нема да довршиш!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„На жената од над амбисот мислиш?” праша мајка ми додека седнуваше да се потпише во бележникот на поштарот за примените пари.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ервехе никогаш нема да го заборави престојот во овој дел на рајот, држејќи го во прегратка малото братче.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Е, токму затоа, заради тој луксузен хотел, каде нема да може со нас да дојде и Мацко.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Уште во времено на февруарското руско официјално соопштение беше јасно оти Европа никојпат нема да ги задоволи во полна степен барањата на комитетот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нема да примам безвредни хартии за возврат на мојата љубов.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Неговото задирање во приватноста не е насилно бидејќи изложувањето на феноменот на урбана култура во градски простор мора да биде нешто што граѓаните нема да го доживеат како вознемирувачко продирање во секојдневието, туку како дел од околината со кој се служат и во којшто живеат.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И ќе напрајме еден народ. А тој народ ќе се вика пролетерцки народ. Нема да има Македонци...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Белким нема да умриме уште сега, уште сме млади, — одговори Јован и пак умот му отиде во Катето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И немаше да морам, како сега, на продавачот на печени пченки на кејот да му објаснувам дека е срамота при толку ѓубре корпите за отпадоци да се празни.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Но ако не беше чешмата немаше да се освежиме, - вели Весна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Да го плаќаше државата повеќе, немаше да оди со крпени панталони...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И токму тоа е тематизираниот „дигитален изглед“: сите уметнички облици ќе станат, преку дигитализацијата, егзактни научни дисциплини и така нема да можеме повеќе да ги разликуваме од науката. 114 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Добро е што не попуштив... И никогаш нема да попуштам...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И се кријат сега, долу, него го држат при мевот. Не, тоа нема да го дозволи тој.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Или иднината ќе наликува на сегашноста, па нема да го слуша него: или ќе биде поинаква и неговиот ризик ќе биде бесмислен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа решително им укажува дека може само да помага и да асистира, меѓутоа нема да ги преземе работните обврски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дека на никој жив нема да му кажеш на што ќе работиш и како ќе работиш?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оргијата инаку нема да ни успее. И таму ќе се расоблечеме. Голи, како од мајка родени.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Дури не бев ни сигурна што може да значи за мене смртта на Таша.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Кога би му кажала така, знаеше дека нејзиниот маж нема да ја остави да го стори тоа, да ја оствари таа своја намера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Се разбира дека турско, ама нема да биде вистински турско.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А човек нема да му ископа гропче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа Хелвиг не се обидуваше да го решава. Знаеше дека ништо нема да измени.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Знаеме што е пред нас и позади нас, минатото секогаш ја стигнува сегашноста, ќе се испреплетат, ќе се сплотат и ќе ја создадат иднината и ништо нема да сфатиме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ако Петар е единствениот човек со кој сакаш и можиш да бидиш и кој можи да те направи среќна, јас нема да ти стојам на пато.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сигурно Ѓорче ќе ни каже — промрмори Сарафов, иако знаеше дека никаква помош нема да дадат неговите пријатели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А јас знам дека и денес, кога во недела на причест нема да се појави некое дете, кое одамна има свои деца, мора да каже зошто отсуствува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ѕидот пораснал уште повеќе, па младата жена продолжила: „Збогум, раце мои малечки, што се пружавте низ телото, вие веќе нема да приготвувате храна, ниту волна ќе предете, ниту пак ќе се составувате околу вратот на саканиот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Исто така беше сигурен дека таа никогаш повеќе нема да сака ни да се сретне со нив. А камоли да живее во исто семејство.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А потоа тихо, со стегнато грло шепна: - Од денеска деца нема да учиме. Ќе се разделиме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И ден потоа ќе ме боли секој поглед рамнодушен, секој збор обичен, секоја ладна прегратка, погрешно и лажно искажана љубов.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се разделија! Не беа заедно но се почитуваа. Судбината сакаше да се вратат обајцата во Рамалах, во родната Палестина и тука да ги закопа смртта!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Веројатно и Анатолиј немаше да дозволи неговата сопруга да ја премине границата што може да ја доведе во прашање и неговата врска со Рајна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За породувањето Ако гледаш на филм како се раѓа дете, нема да посакаш ни да се „онадиш“ со некого, па да заносиш, а не па да сакаш да раѓаш... не дај Боже!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како и кога станува збор за други потраги, нема да нѐ изненади ако оваа покрај својата цел произведе и некои изненадувачки нешта.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тогаш се сетив. Чекај, мислев. Нема да спијам. ќе истражувам и ќе најдам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Настрана патриотскиот фолклор во кој врз географските карти на Франција истокот се прекрива со црнина, настрана децата што на бадник учат да пеат O, Tannenbaum! во слава на малите Алзашани, настрана школските одреди кои, со бајонети на пушките и со главите покриени со беретки со црвена туфна, дефилираат извикувајќи: „Алзас и Лорена ни ги земавте / но срцето нема да ни го грабнете“ - од тој пограничен сукоб избива еден вистински филозофски спор што останува со најголем значај.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И само уште да ги исфрла по него сите преостанати зрна во својата пушка, однапред сигурен дека со нив повеќе нема да може ни да го достаса, а не пак нешто да му стори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој и онака нив нема да ги прими на начинот на кој размислувам јас.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Натпреварот за најдебела Американка нема да биде толкуван како карневалски бунт на грдото тело против убавото, или барем како негова логична спротивност, туку попрво ќе биде налик на административно допуштање на демократската Америка на постоењето на алтернатива, варијанта.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

ПРВАТА ЖЕНА: Добро, тогаш сите напади нема да ги опишувам, само оние што мене ми значеа, односно оние што можат да ја објаснат мојата животна приказна.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во првите месеци на 1944 година и Обединетиот одбор на Американците од југословенско потекло презел чекори во круговите на американските културни и политички личности за оддавање признание за учеството на НОВ и ПО на Југославија во борбата против силите на Оската.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Да ме видиш - нема Да те видам - нема Анатема. Анатема. Сѐ што немам - земај.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

До честа и до пријателството... А колку за пари?... Еве, нема да остане поназад од нив...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Значи се договоривме: куче од мала раса, лесно за чување, одржување, кое нема да влегува во разни кучешки тепачки и нема да крева голема врева.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Лесно е да кажеме што не чини, туку ајде да направиме како чини. жалосно е ако луѓе со позитивна енергија решат да се бават со самоуринирање.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ми заличи на изненадено дете кога ќе ја здогледа саканата играчка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ако ги осуетил стратегиите на албанската тајна полиција и ако поради неа нема да го оствари враќањето, ќе му преостане на крајот од полза неговото искуство („таа аскеза...”) во делото кое ќе замисли да го напише подоцна и тоа не друго, сигурно погодувате, туку романот Атеистичкиот музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Тоа никако, - им рече. – И не само тоа, туку ништо нема да правите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ноќ е. Нема да ме познаат моите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може да биде сосем спротивното на тоа што го реков јас погоре за комитетите, т. е. тие се готови да ѝ дадат на Европа секакви гаранции Македонија да не се соедини со Бугарија, но тие никојпат не ќе се согласат да се упразни во Македонија бугарскиот јазик и бугарското име во полза на централното македонско наречје и името „Македонец”, со други зборови, тоа што го реков јас дека имало само еден чекор од таа положба што Македонците и македонските комитети по македонското прашање се држат кон Бугарија, па до полното отцепување на Македонија и Македонците од бугарските национални интереси, не е право, зашто не еден чекор, ами цела пропаст го одделува едното од другото, и комитетите ќе покажат најсилно спротивставување на новото течење; 2) ако се допушти оти комитетите никојпат нема да се согласат со упразнувањето на бугарското име и јазик од Македонија, а заедно со нив против новото течење ќе биде и целата македонска интелигенција со бугарско образование, тогаш од каде ќе црпи сила за себе новото течење?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никој подобро од мене нема да разбере.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Знае и тој дека прашањето на селово нема да се решава одделно... туку заедно со манастирот Свети Наум...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Можеби настаната од потребата да се поттикне јунаштвото кај борците; (нели, се зборуваше, откако успеал да ја протне бомбата низ отворот на бункерот, тој со своите гради го затнал тој отвор низ кој митралезот го бранел влезот во рудникот) а притоа творците на ова тврдење изумиле дека приказнава може да втаса и до ушите на тетка Боса Сотирова и дека тогаш јунаштвото на Благоја нема да е поттик туку ќе претставува бодеж што ќе длаби во срцето на несреќната мајка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Штом ќе се види оти таа никојпат нема да биде српска, Србите ќе можат да се одвратат од своите утврдувања дека Македонците се Срби и ќе ги признаат за одделно словенско племе, еднакво блиско до Србите и до Бугарите. 126 И така, македонската национална преродба е настапен историски процес што има под себе јака почва и голема иднина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А најтајното место во ова царство е одајата со три печати, оти во неа сигурно никој нема да влезе, за да не го навлече проклетството врз себе“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога судбината ќе ја затвориш во војничка матарка место да ја оставиш во познатата древна волшебна ламба или во глинениот сад скриен во таен дел на домот, зар нема да го очекуваш она што мене ми се случи? - се прашуваше Раде Ич откако заседна во Кралска круна, на штипското Корзо.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Знаев дека БС нема да ме сфати. Затоа и толку пребирав по зборовите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Весникот „Елефтеротипија“, на 7 јули 1959 година вака напиша: „Во селото Каридја,16 во околијата Птолемаида, во дворот на основното училиште се собраа сите жители од селото и откако се одржа свечената богослужба, тие дадоа заклетва дека во иднина нема да зборуваат на словенски дијалект и тоа во секое место и во секое време.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Каде, кај кого во Прилеп, не му кажуваа, но отворено му се заканија дека ако одбие да ја изврши заповедта, не само што ќе го затворат веднаш, туку овој пат нема да го пуштат жив да излезе од затвор.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој е ситуиран, добро заработува. Нема да зависат од никого. ***

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Каленци, Крушевичани, Чанивци, Пештанци, Вепрчанци и други „прекуреканци" останаа испретепани во Дуње да ги ложат бабите со кромид и сол, а дунските сиромаси што немаа да платат, ги собра Мефаил со него да ги тепа во другите мариовски села и со нив да ги плаши тамошните сиромаси.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Парсонс, од друга страна, никогаш нема да биде испарен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ако имаш забрана, повторно можеш да измислиш обврски од типот дополнителни часови по некој предмет и ревносно да ги посетуваш, па кога еднаш нема да излезеш, дури и мајка ти, која ти води евиденција на движење со минутажа, да те потсети дека ќе пропуштиш важно предавање.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А ако ми дојдеш уште еднаш... - Нема да доаѓам, ја прекинал Арсо Арнаутче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што е за право ниту еден сонувач Нема да рече многу ми е гајле за иднината на сонувањето Не што нема да рече многу ми е гајле Ами ќе ја обнови и ќе ја поткрепи идејата За воведување светска сонувачка штафета Сега не мора таа да му се врачува на Врховниот сонувач Баш на 25 мај И не мора сосе штафетата да има и слет на стадионот на ЈНА Постарите сонувачи паметат и такви штафети и слетови Со кои некои неиспилени на несонувано тераат мајтап

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Кој се ослободил од мегаломанската фантазија дека судбината на Хрватска е нешто единствено на светот, нешто што ни е сфатливо само нам Хрватите во екстаза од сопственото национално чувство и што белосветските игноранти никогаш ни приближно нема да можат да го разберат, тој знае дека порано или подоцна на местото на овој самиот-себеси-направен аутизам ќе мора да настапи рационалното комуницирање со светот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Барем си заслужил и под сенка да седнеш и во чиста постела да легнеш...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Да се втемели една филозофија значеше за мене едно ново раздобје во кое немаше да влезам да не беше Феликс.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ако не беше болеста, никогаш не ќе дознаев што е брусница, никогаш немаше да пропијам пиво, во што сега уживам големо задоволство.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Рече исто така дека нема да се бави со изгледот ниту со дотрајаноста на листовите од забелешките на спомнатиот монах.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Јас немам медиум. Но, сепак, оваа игра нема да ја прекинам. Знаете сѐ за мене и Јана.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Никој веќе нема да го превтаса!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Добро, тоа јавно никој не го кажуваше но веројатно многумина мислеа дека без нас праведноста немаше да постои!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не се дотеруваше како другите негови домски другари - да спие со врзана коса, да црта ќумурни мустаќи, да пушта долги нокти на малиот прст - зашто однапред знаеше дека со ништо нема да го подобри својот физички изглед, за евентуално да го сврти вниманието на некоја од оние девојки што живееја како нив во државната установа на милосрдието и дарежливоста, само преку ѕид.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Простете, - изусти со треперлив глас старичката, - немаше да дојдам, но навистина немам пари...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јана беше прилегната на другиот крај од софата и немаше да ја забележам ако не ми паднеше в очи нејзиното арогантно однесување; госпоѓата воопшто не ме забележуваше ниту пак беше изненадена од моето присуство.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На тој начин, дишењето станува носител на бесмртното и божествено во човекот.”

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тој е оддалечен од централното подрачје на градот - од најблиската железничка станица се пешачи петнаесетина минути, а влезницата чини 17,5 долари; на просечниот Јапонец, кој во уметнички музеј оди еднаш на две години, МОТ веројатно нема да му се види ни доволно евтин, ни доволно убедлив. 140 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ќе му сработи човекот и, се знае, пак нема да му плати данок.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога го реков ова татко ти и вистиски зовре.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мене тоа, откако ќе го прочитам, сосема нема да ме интересира.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Па тие и солзата од око ќе ти ја украдат и нема да ги видиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„А железово нема да го фарбаме?“ а другиот рече, „Е, сега, сите ако ги фарбаме до никаде нема да стигнеме“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

После, сите, од Македонците се готови да направат отстапки од своја страна за обединувањето во едно национално цело, но ни еден од следбениците на трите национални пропаганди нема да ја изневери својата пропаганда за да капитулира пред друга.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А долу, под нас, црнееја долините. Ми се стори дека никогаш, таму долу, нема да се раздени...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сакав да му дадам на знаење дека тоа нема да се случи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- А има ли некој стар тука во Перењас... - Постар од мене нема да најдеш.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Ај ти направи чај, а јас ќе направам ориз, - предложи Ане. - Важи, - рече Дора.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога стигнавме пред куќи, соседот навали уво до моето уво и тивко ми шепна: - Ами сега шом се зак’лнаме дека нема да зборваме по наши, ка ќе се разбериме со жените?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нема да бидете во состојба да предадете повеќе од еден грст неважни луѓе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И нема да дозволам, еве, на зборот си стојам, смртник да пречи од сега“.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Како второ: ако посакам слатко и убаво да се истегнам под зраците на топлото сонце, ниеден младич нема да ми побара исполнување на желбата да води љубов со женска од која потоа нема да му се гади.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Затоа се обидував да бидам колку што е можно повеќе тивок, а кога ќе почувствував дека нема да можам да се исконтролирам ја пуштав водата од тушот да тече во кадата и така да го подзатскрива мојот звук.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Нема да има потреба од ништо, бидејќи смртта заменува сѐ.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Тој беше осамен дух кој кажува вистина што никој никогаш нема да ја чуе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Тоа нема да се прифати. Нема веќе пазарење.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие во Берлин само се кочоперат. Нема да се осмелат да сторат ништо поодредено.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ако си малку од малку среќлија, ќе се сликаш со некоја Викуња и на сликата нема да личиш на суров ловџија што си го истура бесот врз недолжни животинчиња.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Се тркалав ваму-таму обидувајќи се да пронајдам положба во која би се одморил и во која срцето нема да ми бие така силно.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Сите вие дечиња колку што ве имаше во наше маало да се фатевте за раце пак немаше да му ја оградите половината.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Нема да осетиш дека ногата не е твоја, ми велат, и ,казачок" ќе можеш да играш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тука е пепелта која еднаш беше, но повеќе нема да биде роза.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нема да стигне според арапскиот обичај на победниците на камила.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се упатува кон вратата, иако знае дека нема да успее да ја отвори. Едноставно, цариник во главата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Односите биле такви што за секого било јасно дека потоците крв на нашиот народ нема да трогнат никоја од големите сили никоја од нив нема да застане цврсто на негова страна.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Бујната и силна мисла на Игор Лозински продолжуваше во ноќта која се чинеше дека никогаш нема да заврши...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ламбе кроце му шепна на увото на Трајчета: - Тебе сигурно нема да те врзат.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ако да бех знала, чедо, че зло ште го најдит, него немаше да пуштам, в тој ден клетиј, черниј.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Но бугарското русофилство беше со сметка и не беше трајно, значи, и руската политика немаше да се измени конечно штом не се знаеше до колку е искрена и трајна бугарската надворешна политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Око нема да одвратиш од него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Ниту едно ниту другото, ама скрнавење на црквата нема да има.... - рече со истиот глас и го помести шмајзерот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Па, кога како хор ќе дојдат да те соберат тебе и тоа „три кила месо со очи“, сите во нови алишта и чевли и со поворка до автомобилот, а сето снимено и фотографирано по принцип „секој со секого и секој со сите и со бебето“, протрчуваш до аптеката во болничкиот двор и пазаруваш протект апчиња за секоја евентуалија затоа што знаеш дека во следните шест недели никаде нема да одиш освен до креветчето и до јажето за пружање пелени, бенкици и „шведски“, а нему си му пожелна како првиот ден, и дека многу бргу, веднаш по првата недела, ќе те побара под ќебето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Така никој нема да биде повреден, а јас ќе ја спасам мојата душа од обвинувања. Од таа вина што не е моја.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Можеби ако другите не ги водеа овие битки јас ќе ги водев, но бидејќи тие го правеа тоа многу добро, јас работев нешто друго. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Ако ја приредеше прославата, Иван Степанович, негде долу на корзото, да речеме во Кралска круна, или во некој друг таков локал, никој немаше да размислува за девојкине ниту пак за тоа од каде се парите за прославувањето!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ако треба, ќе му ги извадиме забите и мадињата, нема да загадува повеќе…

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Се фатив како давеник за сламка и си реков: „Добро е, и тоа е нешто, нема да ми отиде сега“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Во книгата се открива еден телефонски разговор меѓу Џорџ Буш и Ариел Шарон од 14 јули 2004 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За тоа не сакав да ја прашам ни тетка Рајна, зашто знаев дека таа нема да ми дозволи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но на крајот нема да има никаква потреба дури ни од тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но Далтон никогаш нема да фати волку голема риба.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мртов да ружаш можеш, ама тој нема да прозбори, нема уста да отвори, ниту да те покуди, ниту да те пофали.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нема сомнение дека тука нема да биде така лесно окупационите власти да се ориентираат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако не беше така немаше да те почитувам ни тебе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И како да знае дали доминацијата на Партијата нема да се одржи засекогаш ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За пример да кажам, број му ги зборовите и нема да изброиш повеќе од десетина.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Прета двојно...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Секогаш возвраќа на телефонските повици и никогаш нема да ја откачи твојата покана за средба, без оглед станува ли збор за дружба или за неволја.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Со прстите еве, и те милувам. Еј, прстите се патниците кои никогаш нема да се преморат додека патуваат по нашите тела.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И уште нешто што можеби ја објаснува суштината на проблемот и го прави беспредметен овој разговор: јас знаев, а и сега знам, дека ништо нема да потврдат дури и евентуалните надворешни сличности или разлики помеѓу нас двајцата, помеѓу мене и Јана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Одненадеж, Тејлор скокна врз него. („Имав впечаток дека скокам на челична статуа. Толку беше јак“, ми рече подоцна Тејлор).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во нашиот свет нема да има други чувства освен страв, бес, триумф и самопонижување. Сѐ друго ќе уништиме - сѐ.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А вечерта, на срецелото, со главите на другите домаќинства, по долги меѓусебни разговори и откако врз основа на долгогодишни искуства ќе ги утврдеа временските прилики, сигурно дека и ова лето нема да ги изненади со невреме, ја прогласуваа жетвата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сара и јас понекогаш зборувавме за мајчинството, и еднаш Сара ми рече: „Докторите ми велат дека мојата болест нема да ми попречи да станам мајка,“ и помина со рацете по металот околу своите нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мислам со тоа дека нема да има контрола на раѓањето, а во интерес на нашата кауза.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Но ништо нема да им помогне на тие мрсници.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Всушност и сега можам да потврдам дека однапред не постоела одредена цел бидејќи не постоел план.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако не дадат, нема да се кокорат кај мариовките, — го убедува Митре Раифа и уште на кинисување завитка две мартинки во сакмата и му ги товари на куцото магаре, та ги однесе во Градешница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За жал или за веселба, јас повеќе нема да сум на дофат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Те нема да наминеш до портата на случајноста... онаа порта која те доведе до искушение.. онаа која го освои твоето немирно срце...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Велосипедите и онака нема да успееме да си ги земеме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се средив во бањата, со надеж дека ако повторно го видам барем нема да се ужасне од мене со бушавата коса и крвта околу горната усна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не смее да подлижува ни на едната ни на другата страна, зашто Едното нема да биде Другото, туку на Другото ќе му недостига она што капнало, што подлижало, она што побегнало од патот, она што Едното го загубило (не)сакајќи.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Ало такси, ало такси, еј такси!“ - се слушаат често повици од некои граѓани по автомобилот со ознака „такси“, но таксистот иако вози празен по улицата, нема да сопре.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Никој немаше да знае, но неверството ќе лебдеше во воздухот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Нема да има воздух, но затоа ќе ја имам слободата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не, сам, без Јана, никогаш нема да го уништам своето сурово и наказно пророштво во себе.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Со Fallen Warrior (1970), тој ги карикира ставовите на ликовите на Мур (Henry Moore), ракувајќи со пародијата како со оружје кое ќе го употреби против скулптурата, а нема да ги поштеди ниту пријателите, како на пример Ричард Лонг (Richard Long). Маргина 34 29

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Нем е, а говори, се вџашија, Допрашаа: „Кажи ни кој си ти, Кој со таква благодат те надари, Слеп да гледаш, нема да говориш?“ „Избран е!“ Небото им одговори.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Само нека ме гибне по таа работа, лебами, ич нема да му се, плаша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Нема да го одиграме валцерот, вели Коста со некоја жална, одвај измолена насмевка.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ништо не трае вечно. Тие нема да ја дочекаат зимата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Мечката, што го имаше речиси преполовена просторот меѓу нив, се исправи пак и вресна толку ужасно и превивајќи се, што тој прво помисли дека таа уште еднаш нема да биде во состојба да ја пронајде посоката кон него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Си мислев дека веќе нема да се разбудиш, дека нема да излезеш од својата куќичка.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ајде да се качиме горе, утре е пазарен ден, движење, врева, бркотници и со динамит да пробиваме никој нема да нѐ чуе. Целиот ден ќе го употребиме околу цевката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Бидејќи гален Силјан и аџамија, ич ќеф немаше да работи селска работа: орање нивјето, копањето лозјата, жниењето нивјето, вршењето и овците гледање оставени беа на Божина и на Божиница.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Никој не можеше да поверува дека ова навидум банално прашање за османскотурскиот јазик на баба Хазбије во семејството што го одгледа и подигна, со текот на годините нема да престане да нѐ следи во текот на долгите години во туѓина, Татко посебно.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Никого не задевај и никој нема да те задева.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Е, господ да ти даде многу здравје, му велам јас на Мисајлета Ковачот оти ова добро нема да ти го заборавам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Затоа, се разбира со ваша дозвола, сепак нема да го премолчам прашањето што може да ни понуди интересен одговор.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа е скриена таму каде што ти жив никогаш нема да стигнеш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Е, будала овде нема да најдеш“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Знаеше дека од него ништо нема да чуе освен лажги.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ох, не, тие немаат ништо против ако излеземе надвор. Никој нема да ни замери.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но денес, дури и под претпоставка да можеше да биде воскресната од пепелот, фотографијата можеби немаше да претставува никаков доказ.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие нема да ме стрелаат само затоа што еднаш сум излегол од колосекот, нели?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пред само два месеца, во февруари, Министерството за изобилство даде ветување „ категорична обврска“ гласеше официјалната порака ) дека нема да има намалување на следувањето на чоколада во текот на 1984 година.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Страната која бара раскинување на договорот не може да се повикува на променетите околности што настапиле по истекот на рокот определен за исполнување на нејзината обврска.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се појавуваат идеи дека еден ден веќе нема да бидат потребни технички средства за пренос, туку и мислите и идеите ќе се одвиваат низ чиста размена по пат на мозочни бранови што ќе пулсираат низ целиот свет, секој пронаоѓајќи ја својата цел во тој „организиран хаос”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Нема белки да ја пишевме „Карабуниште”? Тоа таму не само што нема да го разбереа, туку и тешко ќе го префлеа преку јазикот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„Девери мои, рекла таа, не заради мене, туку заради мртвиот ви брат, помислете на чедото мое и не оставајте да умре од глад.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никогаш нема да ја заборавам; првин, ноќта како да распукна пред острината на пиринскиот врв, потоа пак сѐ поцрне, за да се искапе, малку потоа, снежниот врв во белината што почна да паѓа низ него, како превез низ снагата од мома.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

За жал твоето сомнение нема да ѝ помогне на девојката!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не смееш. Твојот нема да биде добар.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Едноставно, потсвеста е таа што доживотно ќе ја прогонува личноста на поетот и ќе го возобновува архетипот, но никогаш, и покрај огромните напори, авторот нема да успее најпрецизно автентично да го репродуцира (за среќа!) туку осознавајќи го ќе го надградува со својата филозовска порака и имагинација.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Денес, чупи, нема да зборвам - продолжи Вера на својот костурски говор - за борбата шо ја воде наште братја против англоамериканцкио империјализам и нимнио домашен, атински лакеј.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Помина цели пет дена откако татко ми замина и уште го немаше да се врати.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И ако тоа, еден ден го поднесе жилетот на сеќавањето под којшто ги подаваат своите обрастени образи нејзините први и единствени години, и на крв спремни тогаш повеќе нема да се работи за детство но за некој обработлива површина за предмет на разговор или поетско градиво.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Пријателката ѝ одговорила со повишен глас: - А што мислиш ти, дали ти, госпоѓо моја, нема да плачеш ако ти умре твојата ќерка!? И пријателството од тој ден меѓу нив престанало.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Далеку. Но тоа нема да ти кажам.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

„Сега децата ќе јадат млака лубеница и нема да им се бендиса!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мислам дека нема да стасаме до таму, нема да чекаме толку... Бригадирон Језекил, мислеше сега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Постепено таа станала свесна дека нема да бидат никогаш среќни со мажот поради таа страшна вистина, колку и да се сакаат.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

И не плаши се, јас... јас нема да бидам далеку, нема... нема... (Нешто тропнува во собата каде што остана Луков.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ако добро научите да работите со пушката, со автоматот, со митралезот, за што ќе учиме во наредните неколку дена, тогаш така вас нема да ве носат, туку тие ќе бидат носени во кои ќе пукате.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се разбира, и денеска е понеделник на морскиот брег пред куќата на Маркес во Картагена де Индиас, и денеска две петлиња се перчат и му плачат мајче на Хозе Буендија башка и се занесуваат дека петлињата што ќе се најдат на морскиот брег кога тогаш ќе станат галеби, гиздави и отмени, кои во даден момент нема да ја пропуштат приликата да му се посерат на немиената глава на Хозе Буендија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

— Јас не признавам ни грнци, ни букари, и сакам мојот збор да се слуша! — провика утрото пак Толе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Биди умен, па нема да изнесуваш кофи...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ако ги немате тие документи, за жал, нема да можете да влезете во Албанија. Такви се нашите правила. Простете.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немам разбирање за нивната самобендисаност и нема да го имам...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дури и кога мајка му застануваше пред него и му објаснуваше нешто, Рајнер се загледуваше во некое отсуство, како да гледа во правецот во кој нешто исчезнало и повеќе никогаш нема да се врати.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И тоа никогаш нема да ти го заборавам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

304 Револтот и сомнежот за корупција во редовите на овие јавни функционери и службеници, кои се блиски до локалните моќници, а којшто е јавна тајна меѓу работниците, и кој на моменти оправдано преминуваше во отворен гнев и презир – со право, пред нас, ја постави дилемата дека, во наредниот период, треба да направиме студиозно истражување на оваа доста загадочна и мошне скокотлива тема.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сѐ она што нема да се случи, по примерот на притоките на ветерот, некаде ќе исчезне.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

А и како да замине?! Сето ова што се случи пред малку, нема да ја остави на спокојство. Ќе ја преследува.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Штом некој нема да си го плати данокот, тој ќе го фати и ќе го тепа се додека овој кутриот не му ветел неколку дена работа на неговиот имот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Оти кажано е: непријателот твој најдобар лекар е на мааните твои, оти подобро ги гледа од пријателот, кој од учтивост или ласкање никогаш отворено нема да ти ги изглаголи!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се разбира дека она, за мешето го поверував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, нема да се откаже ни од бонбончето, зашто уште поубаво е да слушаш приказна и да си лишкаш бонбонче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И не само мислење, нудеше сослушување, совети, рамо за плачење, пречекуваше, испраќаше клиенти, тешејќи ги дека сѐ ќе биде во ред, дека нема да биде залудно нивното барање што го доставиле, дека ќе се случи чудо и дека токму ним ќе им биде помогнато, дека не смеат да изгубат надеж во институциите на системот, дека тој искрено верува ... иако сѐ што му се плеткаше во главата, во моментите кога ги кажуваше овие сказни од земјата на заблудата, беше едно здушено „ееххх, кутри луѓе, штом животот не ви помогнал до сега ... но којзнае...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Додека Тејлор висеше на него, типот извади нож.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но, положбата на работниците немаше да биде дотолку лоша ако само ова беше проблем.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Нивниот краен заклучок во однос на ова бил дека "изгледа скоро неверојатно дека Србите ќе се согласат да ѝ отстапат територија на Бугарија за која тие четирипати се бореа во 30 години; и последно, предлогот сигурно би предизвикал спротивставување на Грција".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

„Да си одиме по пругата“, рече Земанек и јас знаев зошто вели така: во таа општа дезориентираност во тој широк простор, во таа светлина што гаснеше, единствена сигурност да не се изгубиме нудеше пругата; таа водеше некаде, водеше на конкретно место, и гарантираше дека ако се оди по неа, нема да се скршне од вистинскиот пат; мостот нѐ воведуваше право во тунелот, тунелот што изгледаше како да ќе нѐ шмукне, како да ќе нѐ голтне, како да ќе нѐ спроведе на саканото место.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бегам и само се обѕрнувам: душа немам да не иде некој по мене и пак да ми го земе детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

_____ 3 Пелагија, збунета од добрината на тетка Перса, уште неколку пати наминува кај неа за да се увери дека нема да згреши ако се преселат кај неа, односно, да ја увери тетка Перса дека внесувајќи ја неа во својот дом, нема да се покае подоцна.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Оваа забелешка ме зачекори назад кон евтината забава, но Младичот ме задржа и, веројатно, сакаше да појдеме некаде каде што докажано нема да помине никој.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

ИВАН: Ти многу добро знаеш дека нема да те оставам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но на 26 февруари 1941 година СО2 добила информација дека шефот на бугарската фабрика за тутун, кој му бил пријател на Михајлов, истакнал дека Михајлов во тој момент бил во Рим каде што соработувал со силите на Оската и покрај тоа што тој не го сакал тоа.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ако сака нека те загледува, ако нејќе - уште подобро. Чевли и така нема да ти купи!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А не беше ни способен да ја разбереш деликатноста на женското срце.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Не грижи се миличок, нема да ги толерираме тие гнасотии овде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Едно затоа што ако направат нашите беља сега кога валијата е тука, тој може да си рече оти тоа е и против него, а второ, уште полошо ќе направат ако бегот ги побара терачите а селото да нема да ги даде.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Но овој пат таа нема да има други цели, туку преку добиената културна автономија за Македонија да ја јакне македонската индивидуалност, преку создавање македонски културно-просветни установи на македонски јазик и создавање македонска самостојна црква на чело со македонски патријарх.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така невер ова село нема да стигне до супермаркет...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој капар нема да се есапи во пазарот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Нема Луцијо, никогаш веќе нема да дојдам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа никогаш нема да можам да го прежалам, ќе се задушам во сопствената продирачка прашина на вина која ќе ја носам како превез околу мојата судбина.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Така им велеле на далдисаните од чекорење Кои никогаш нема да поверуваат Дека во Британија секоја година умираат По триста илјади луѓе од претерана угоеност.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Тогаш не ќе мораш да ги правиш сите овие операции а притоа да си го тормозиш и градниот кош– ја советуваше Џорџ – нема да мораш дури и да го придржуваш ременот!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И јас ја пружив раката, иако знаев дека тоа јадење нема да ми се допадне, оти се сетив, баба еднаш ни намачка маст за вечера и ни раскажа дека, кога биле деца, најмногу сакале тоа да го јадат.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Не, јас многу би сакал да ги собујам чевлите, навистина, - излажав и направив движење како да почнувам да ги собувам, - но дали ќе може да добијам влечки? - така, си мислев, смрдеата можеби и нема да се почувствува.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

— Море, мирни калуѓери и на Велипеток прасе јадат; било та се рекло — одговори Јован и го ослободи Толета дека збор нема да испушти по однос на неговата посестрима Митра Брлева, што ја остави пред две три години во Софија, а која се врати и настојува да тргне со него како негов четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Повеќе нема да допуштам... Хелвиг долго молчеше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Предвечер ќе се спушти под Малиот мост на Сена и не ќе се чуди што од очите нема да исцеди ни една солза.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Чувствува, нема да остари. Го замислува своето плотно, бело тело без брчки, без кал, без шевови.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Зошто не си помогнал, тоа никој никогаш нема да го дознае".

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но само тој знае дека не е потребно тоа, дека нема да дојде до тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нема да дува, ќе бидат барем на суво.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Од ништо нема да се плашиш. А и што да се случи, ти уста нема да отвораш.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

За тоа нема да се мешам и да им наредувам која.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Не треба некој да ме уверува дека тоа не се одгласите на стравот, бидејќи знаев дека цепутката што го начнала лакот на бирото нема да запре каде што се наоѓа во овој момент.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Уште тогаш, додека сите нејзини соученички веќе имаа момчиња, а момчињата веќе имаа по неколку девојки, таа сѐ уште чекаше да ѝ се случи првиот бакнеж. (Никогаш во животот нема да може да си објасни што е тоа што неа ја задржуваше да тапка неколку чекори зад животните искуства на својата генерација).

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кулачки и малограѓански работи нема да има.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Баба му го става Мечето во постелата на Зоки. - Но да знаеш, нема да се откривате.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Трговците Евреи, што ги носам по градовите да пазаруваат велат дека до тоа нема да дојде.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Знам“, реков јас, „многу ми е жал. Никогаш нема да ја заборавам онаа посета на гробиштата крај океанот, каде што лежат двајцата“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вчудовидените жители забелжуваат илјади кози со нивните козари – нови регрути на работничката класа , кои настапуваат со главниот слоган: „Ние нема да направиме ниту чекор во социјализмот без нашите кози!“

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Договорот нема да се раскине ако другата страна понуди или се согласи соодветните услови од договорот да се изменат справедливо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Попладнево, Реа не можеше да издржи: - Да знаев дека повторно ќе ми зборуваш за него, немаше да дојдам!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

нема (гл.) - да (сврз.)