ѕвони (несв.)
Востанал народ, знаме се вее, в Крушево камбана ѕвони...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Жетвар жнее, в поле клас се рони, солнце пече, зрее жито златно, бујна песна, низ полето ѕвони: „Дејди, Јано, дејди мила душо, дал' навезе Гоцевото знаме!“
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Стаклото на чашите оддалечено ѕвонеше. Слушаше: „Салут на добротворите со петлови перца на шапките. Почит на дивните тенори и мамамии.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Некаде ѕвони. Некаде далеку ѕвони.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Кога ѕвонењето се оддалечи, шарпланинецот забележа сенка недалеку од темниот глог.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Некаде ѕвони. Малечок ѕвонам и врискам.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Треба да се ѕвони за аларм. Црн човек, кобра, гавран.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Некаде ѕвони. Шибни ме високо и бездно.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Лежат негде закланите трите маслинки, коренот им е длабок; не ѕвонат зад нив есенските дукати на брезите, не мавтаат бели гранки како бели момински раце.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Ако дојдевте утре попусто ќе ѕвоневте. Утре в зори патувам.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Додека од огледалото ја гледаше Јанте во душата ѝ ѕвонеа зборовите на Херо.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Уште ѝ ѕвонат во душата неговите зборови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Птицо, дали ѕвони златото во твоето грло зад решетките на ваков кафез?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Гледајќи го таков, Неда застанува пред него; како заштита. Дури со третото ѕвонење се слуша гласот на Милка.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Овој пат се чини како ѕвонењето да е нетрпеливо.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
(Повторно пие. Овој пат со цврста намера да го испразни до дно. Токму кога тоа и го чини, на вратата се слуша ѕвонењето, со договорениот знак.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Во ушите му удира и ѕвони крвта. Неосетно се упатува во некаква интересна, слободна и дрска караница.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А немал ни будилник пред мугри да му ѕвони.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Тој ден во градот почнаа да се случуваат најневозможни, просто несфатливи нешта: наеднаш цела една петокатница блесна како илјадници невидливи молери да ја премачкале за секунд со сончева боја; наеднаш една липа се претвори во златно дрво, чии лисја место да шушкаат нишани од ветрот, почнаа да ѕвонат; наеднаш железната ограда на мостот стана златна, а еден минувач изненаден од тоа, падна во реката...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
